Διονύσιος Ρώμας.

Ένας ευπατρίδης που αφιέρωσε τη ζωή του και την περιουσία του στον αγώνα για την απελευθέρωση της Ελλάδας από τους Τούρκους.

Μετά την Άλωση της Πόλης, το 1453 πολλές επιφανείς οικογένειες πήραν τους δρόμους της φυγής και φυσικά κύριο προορισμό τους είχαν την Ελλάδα και ιδιαίτερα τα Εφτάνησα, που δεν ήσαν ποτέ κάτω από την κυριαρχία των Οθωμανών. Aρκετές από αυτές τις οικογένειες επέλεξαν σαν προορισμό τους την Ιταλία αρχικά και αργότερα μετακόμησαν στην Ελλάδα και στα Εφτάνησα. Είναι αρκετές οι οικογένειες που επέλεξαν σαν τόπο εγκατάστασής τους την Ζάκυνθο. Μία από τις οικογένειες αυτές που ήλθαν από την Ιταλία και εγκαταστάθηκαν στην Ζάκυνθο, ήταν και η οικογένεια Ρώμα
Γύρω στα 1580 υπολογίζεται ότι έφτασαν στο νησί οι πρώτοι Ρώμα. Είναι επίσης γνωστό πως ένας από τους απογόνους των Ρώμα, γύρω στα 1760 είχε διοριστεί πρόξενος της Βενετίας στην Πελοπόννησο. Ήταν ο Γεώργιος Κανδιάνου Ρώμας, πατέρας του Διονυσίου Ρώμα, ενός ανθρώπου που ανάλωσε τη ζωή του και την περιουσία του για τον αγώνα της απελευθέρωσης.

Το 1771 λοιπόν γεννήθηκε στη Ζάκυνθο ο Διονύσιος Ρώμας. Γιός του Γεωργίου και της Διαμαντίνας Καπνίση. Ο μικρός Διονύσιος πέρασε τα παιδικά του χρόνια στο νησί όπου τέλειωσε τις δημόσιες σπουδές του και στη συνέχεια έφυγε στην Πάδοβα όπου εσπούδασε νομικά.
Με την επιστροφή του στην Ζάκυνθο, ο νεαρός Ρώμας, ασχολείται με την νομική. Όμως ο νους του έχει αρχίσει να περιστρέφεται γύρω από την μάυρη σκλαβιά, που από χρόνια πολλά σκεπάζει την Ελλάδα και παρακολουθεί τις κάποιες κινήσεις αγώνων που έχουν αρχίσει να διαφαίνονται, για την απελευθέρωσή της.
Το 1794 θα διαδεχθεί τον πατέρα του στη θέση του Γενικού Προξένου της Βενετίας στο Μωριά αλλά και στη Ρούμελη.
Από αυτή την θέση και από το μέρος του Μωρηά που βρισκόταν του δόθηκε η ευκαιρία να συνδεθεί και να έχει σχέσεις με τους πλέον εξέχοντες προκρίτους, τον Νοταρά, τον Μαυρομιχάλη, τον Δεληγιάννη, τον Ζαϊμη, τον Λόντο αλλά και με πολλούς οπλαρχηγούς.
Η πολιτική καριέρα του θα αρχίσει το 1803 όταν θα εκλεγεί μέλος της Συντακτικής Επιτροπής για την ψήφιση τοιυ Επτανησιακού Συντάγματος., ενώ τρία χρόνια αργότερα θα διοριστεί στη θέση του Πρύτανη της Κέρκυρας από την οποία θέση θα διαχειριστεί τις υποθέσεις των νησιών με παραδειγματική ευθύνη.
Η πολιτική του σταδιοδρομία θα προχωράει ανοδικά και το 1809 θα εκελεγεί γερουσιαστής.
Το 1810 γεννιέται στο Παρίσι ο γιός του Ναπολέοντας του Α! Μετέπειτα βασιλιάς της Ιταλίας. Ο Διονύσιος Ρώμας θα ηγειθεί αντιπροσωπείας των Ιονίων Νήσων και μαζί με τους Μ. Μεταξά, Ε. Θεοτόκη, Σπ. Κοντό, Σ. Χαλκιόπουλο και άλλους θα βρεθούν στο Παρίσι για να χαιρετίσουν την γέννηση του γιού του Ναπολέοντα. Εκεί στο Παρίσι, ο Ναπολέων θα παρασημοφορήσει τον Ρώμα με το Παράσημο της Λεγεώνος της Τιμής.
Με τον τίτλο του Μεγάλου Δασκάλου του τεκτονισμού, ο Διονύσιος Ρώμας, την άνοιξη του 1815 θα ιδρύσει στη Ζάκυνθο τεκτονική Στοά με την ονομασία “Αναγεννηθείς Φοίνιξ “ και θα αρχίσει την πατριωτική του δράση. Θα συγκρουστεί το 1816 με τον Ύπατο Αρμοστή των Ιονίων Νήσων, Θ. Μαίτλαντ ο οποίος επέβαλε στα νησιά απολυταρχιικό καθεστώς. Και θα εγκαταλείψει την Κέρκυρα για να εγκατασταθεί στη Ζάκυνθο, από όπου θα αρχίσει την πνευματική και πατριωτική του δράση.
Από τον Αριστείδη Παπά θα μυηθεί στην Φιλική Εταιρεία τον Απρίλη του 1819 και θα μετατρέψει το αρχοντικό του σε τόπο συνάντησης των αγωνιστών της Επανάστασης, από όπου θα περάσουν σχεδόν όλοι οι μεγάλοι οπλαρχηγοί, ανάμεσα στους οποίους και ο Κολοκοτρώνης.
Το 1824 θα αναλάβει τη διεύθυνση της Επιτροπής του αγώνα για το νησί της Ζακύνθου. Μαζύ με τον Κολοκοτρώνη θα συναντηθούν με τον Γάλλο στρατηγό Δανζελώ στον οποίον θα αναπτύξουν τα σχέδια της Ελληνικής Επανάστασης.
Εν τω μεταξύ οι Άγγλοι, κάτοχοι του νησιού, έχουν αρχίσει να τον υποψιάζονται και ο Ρώμας για να αποφύγει την σύλληψη φεύγει στην Βενετία όπου θα παραμείνει για τέσσερα χρόνια.
Επιστρέφοντας θα ιδρύση την Επιτροπή Ζακύνθου με σκοπό την οικονομική και πολιτική ενίσχυση του αγώνα. Διέθεσε μεγάλο μέρος από την περιουσία του για την αγορά πολεμοφοδίων τα οποία εστάλησαν στους αγωνιζόμενους Έλληνες.
Το 1833 βρέθηκε στο Ναύπλιο για την υποδοχή του Όθωνα. Όμως κάποια χρόνια αργότερα μαζί με τον Κολοκοτρώνη και Πλαπούτα κατηγορήθηκε για συνομοσία εναντίον του Όθωνα αλλά αθωώθηκε και μάλιστα ο Όθωνας τον τίμησε με το ανώτερο παράσημο του Ταξιάρχη του Σωτήρος και τον ονόμασε Σύμβουλο της Επικρατείας.
Ο Διονύσης Ρώμας ξόδεψε το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας του στην υπόθεση του Αγώνα και πέθανε σχεδόν φτωχός.
Το αρχοντικό της οικογενείας Ρώμα που βρίσκεται στην οδό Λουκά Καρρέρ σήμερα λειτουργεί σαν μουσείο. Είναι ένα αντιπροσωπευτικό και μοναδικό δείγμα αρχοντικού και αποτελεί ένα σημείο αναφοράς στην σύγχρονη ιστορία της Ζακύνθου.Ανακατασκεύαστηκε μετά από τους σεισμούς του 1953 με κάποιες μετατροπές αλλά παραμένει σαν χαρακτηριστικό της μορφής των αρχοντικών της προσεισμικής Ζακύνθου.
Πρόκειται για ένα αξιοθέατο που αξίζει να το επισκεφτεί κανείς.


Πηγές
Ermisnews. gr
Wikipedia
Grandlodge.gr
Hellas. Cu
Romas.gr

Ο Αίνος και τα άγρια άλογα

Μοναδικό αξιοθέατο φυσικής ομορφιάς, το βουνό της Κεφαλονιάς.

Στο νοτιοδυτικό τμήμα του νησιού της Κεφαλονιάς απλώνει τον ορεινό όγκο της η οροσειρά του Αίνου, του μεγαλύτερου βουνού των Ιονίων νήσων. Βουνό ιστορικό αλλά και ιερό έχει χαρακτηριστεί ο Αίνος αφού έχει αναφορές σε μύθους, θρησκευτικά και ιστορικά γεγονότα αλλά και στην πολιτική και οικονομική εξέληξη του νησιού.
H υψηλότερη κορφή του Αίνου είναι ο Μέγας Σωρός, σε ύψος 1628 μέτρων.Η μυθολογία, αλλά και ο Ησίοδος αναφέρουν ότι στην κορφή αυτή υπήρχε θυσιαστήριο αφιερωμένο στον Δία, όπου λατρευόταν με το όνομα Αινήσιος.
Στο ιερό του Αινήσιου Δία κάνει αναφορά και ο Απολλώνιος ο Ρόδιος και από αυτά βγαίνει το συμπέρασμα ότι το ιερό αυτό ήταν από τα παλαιότερα και αποτελούσε θρησκευτικό κέντρο με πανελλήνια ακτινοβολία. Ακόμα ο Αίνος είναι συνδεδεμένος με την Αργοναυτική εκστρατεία και τον μύθο των Αρπυιών.

Στην αρχαιότητα ο Αίνος αποτελούσε και σημάδι ναυσυπλοϊας για τα ποντοπόρα πλοία καθώς οι ναυτικοί που ταξείδευαν από την ηπειρωτική Ελλάδα προς τη Δύση έβλεπαν τις κορφές του να αναδύονται στη μέση του πελάγους.
Άλλες χαμηλώτερες κορφές του Αίνου είναι ο Άγιος Ελευθέριος, όπου σε αυτή την κορφή υπήρχε παλαιότερα και το "ξυλόσπιτο" για τους φυματικούς, η Αγία Δυνατή προς την Πύλαρο, ο Σταυρός, ο Κρουκουμπιάς, ο Βούνος, και η Βίγλα .

Από το ύψος των 800 μέτρων και άνω αρχίζουν τα δάση της Κεφαληνιακής ελάτης. Ένα είδος έλατου που είναι το μοναδικό σε όλον τον κόσμο. Το ξύλο από το έλατο αυτό χρησιμοποιούσαν για την ναυπήγηση πολεμικών πλοίων. Μάλιστα οι Ενετοί οι οποίοι είχαν ονομάσει τον Αίνο Monte Nero (Μαύρο Βουνό) στα 1501 είχαν ιδρύσει στα Ομαλά έναν οικισμό από 200 υλοτόμους και μαραγκούς για την κατασκεύη πλοίων.
Φυσικά από το ιστορικό βουνό δεν έλειψαν και οι επισκέψεις της φωτιάς. Λίγο πριν από το 1600 από μεγάλη πυρκαγιά καταστράφηκαν σχεδόν τα μισά δάση, ενώ η καταστροφική φωτιά του 1797 που έκαιγε για τρεις εβδομάδες, δεν άφησε τίποτα.
Όμως ακόμη μέχρι των ημερών μας ο Αίνος δεν έπαψε να δέχεται τις καταστροφικές επισκέψεις της φωτιάς.

Η ανάβαση στο πανέμορφο βουνό είναι μια εμπειρία αφού ο Αίνος αποτελεί μια μικρή ιστορία για το νησί της Κεφαλονιάς. Είναι πολλά τα σημεία από τα οποία μπορεί να ξεκινήσει κανείς αφου όλες γύρω οι ρίζες του βουνού καλύπτωνται από ένα πλήθος παραδοσιακά χωριουδάκια και οικισμούς μοναδικής ομορφιάς και αρχιτεκτονικής. Με τον Αίνο έχουν ταυτίσει και την παρουσία τους τα άγρια άλογα που υπάρχουν εκεί. Tα άγρια άλογα του Αίνου, τα πολύ γνωστά και πανέμορφα αυτά αγριάλογα, θα τα συναντήσει κανείς από το ύψος των 1.000 μέτρων και πάνω. Και τούτο διότι εκεί πάνω υπάρχει η μιά και μοναδική πηγή νερού πάνω στο βουνό. Στο ύψος των 1300 μέτρων υπάρχει το μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής και η μοναδική πηγή νερού και ίσως αυτός να είναι ο λόγος που τα άγρια άλογα του Αίνου συνήθως συναντώνται γύρω από το μοναστήρι και την πηγή. Η περιοχή στο σημείο αυτό παρουσιάζει μιαν άγρια όψη και είναι γεμάτη απόκρημνους βράχους και χαράδρες. Κανείς δεν γνωρίζει την πραγματική προέλευση αυτών των αλόγων. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι τα άλογα αυτά είναι απόγονοι ήμερων αλόγων που αφέθηκαν ελεύθερα την περίοδο του μεσοπολέμου. Είναι άλογα που προέρχονται από την φυλή των αλόγων της Πίνδου κι’ έχουν προσαρμοστεί να ζουν σε δύσκολες κλιματικές συνθήκες και αποφεύγουν την ανθρώπινη παρουσία . Η ανάγκη της προσαρμογής τους σ΄αυτό το εξαιρετικά δύσκολο περιβάλον τους έδωσε τις προϋποθέσεις να δημιουργήσουν μια φυλή καθαρά αγρίων αλόγων.
Κύρια χαρακτηριστικά τους είναι το μικρό ανάστημα, τα δυνατά πόδια, το λεπτό κεφάλι και η μεγάλη αντοχή. Πρόκειται για ένα υπέροχο είδος ζώων και στο νησί θεωρούνται τυχεροί όσοι κατορθώνουν να τα δουν να καλπάζουν.
Το 1962 ο Αίνος ανακηρύχθηκε εθνικός δρυμός. Προστατεύεται από το νόμο αλλά θα πρέπει και οι άνθρωποι από μόνοι τους να μάθουν να τον προστατεύουν. Διότι είναι ένα από τα μοναδικά αξιοθέατα της Κεφαλονιάς και είναι μιά μαγεία φυσικής ομορφιάς.

Πηγές :
Kefalonitis.gr
Ainos.gr
Kefalonizw.gr

Καψάλι

“Πρωτεύουσα της διασκέδασης και της ψυχαγωγίας.”

Αυτόν τον χαρακτηρισμό έχουν δώσει, ντόπιοι και ξένοι, στον πανέμορφο οικισμό Καψάλι, του νησιού των Κυθήρων, που βρίσκεται ξαπλωμένος νωχελικά στα πόδια του βουνού, που αγκαλιάζει τη Χώρα.
Πάνω του, περήφανο απλώνει τη λεβεντιά του το Κάστρο της Χώρας. Από κει πάνω, από το Κάστρο, μπορεί κανείς να αγναντέψει το όμορφο Καψάλι να απλώνεται σαν μια ζωγραφιά, στην άκρη της θάλασσας.
Κατεβαίνοντας από τη Χώρα και μετά από μια πανέμορφη διαδρομή ανάμεσα στα πεύκα και περπατώντας στα στενά και γραφικά δρομάκια τα γεμάτα με τα μικρά παραδοσιακά σπίτια, φτάνουμε στο πανέμορφο Καψάλι. Το χωριό που έχει αγκαλιάσει ο τουρισμός χωρίς να το αγγίξει.

Γιατί το Καψάλι δεν έχει καθόλου επηρεαστεί από αυτό το αγκάλιασμα. Παραμένει πάντα ο γραφικός νησιώτικος οικισμός. Το χωριό απλώνεται αμφιθεατρικά χτισμένο πάνω σε δυό υπέροχους σε ομορφιά κόλπους. Ανάμεσα στους δυό κόλπους μιά μικρή χερσόνησος με το εκκλησάκι του Άη-Γιώργη ακουμπισμένο πάνω της. Ο κόλπος αριστερά της χερσονήσου είναι ο Πίσω Γυαλός. Λειτουργεί περισσότερο σαν λιμάνι για καϊκια και τις βάρκες των ντόπιων ψαράδων. Ο δεύτερος κόλπος είναι καθαρά τουριστικός με μπαρ, καφετέριες και ψαροταβέρνες. Τα σπιτάκια του οικισμού απλώνονται μέχρι την άκρη της θάλασσας και φαντάζουν παράξενα με το άσπρο τους χρώμα και τα μπλε παραθυρόπορτα. Κι΄είναι αλήθεια ότι πιό πολύ θυμίζουν αιγαιοπελαγίτικη αρχιτεκτονική.
Πίσω από τον οικισμό, μέσα σε μια σπηλιά του βουνού βρίσκεται το εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννη-Εγκρεμνό. Από την κορφή της σπηλιάς στάζει νερό και από τους πιστούς θεωρείται ότι είναι αγίασμα.
Σύμφωνα με την παράδοση από αυτή την σπηλιά ξεκίνησε την συγγραφή της αποκάλυψης ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος πριν μεταβεί στην Πάτμο.
Ο ναός χτίστηκε στη θέση ενός παλαιότερου και η σημερινή του μορφή τελείωσε το 1952

Λίγο πιό ξέμακρα από την είσοδο του κόλπου βρίσκεται το νησάκι που οι ντόποιοι ονομάζουν Χύτρα ή Αυγό, εξ αιτίας της υγρασίας που δημιουργείται στην κορφή του, ιδιαίτερα κατά τους χειμερινούς μήνες. Στο νησάκι αυτό υπάρχουν πολλές μυστηριώδεις σπηλιές. Η μεγαλύτερη από αυτές βρίσκεται στο κάτω μέρος του νησιού και έχει μήκος πάνω από 200 μέτρα. Στις κορφές του νησιού φυτρώνει το χαρακτηριστικό λουλούδι των Κυθήρων, το Σεμπρεβίβα.
Το Καψάλι είναι ένας προορισμός για όσους θέλουν χρόνο διασκέδασης και ψυχαγωγίας και υπέροχος επίσης προορισμός για όσους επιθυμούν χρόνο νησιώτικης απόλαυσης, ηρεμίας και ξεκούρασης. Ένα στολίδι πάνω στα Κύθηρα.

Πηγή.

Τριβάγκο

Ασκηταριό

Ένα ιστορικό μοναστήρι της Κέρκυρας

Η μακρόχρονη κατοχή των Επτανήσων από τους Ενετούς δεν υπήρξε αρνητική για την πνευματική και θρησκευτική πορεία των κατοίκων του Ιόνιου συμπλέγματος. Το αντίθετο μπορεί να ισχυριστεί κανείς. Την περίοδο αυτή τα ελληνικά γράμματα και οι τέχνες ανέδειξαν ένα πλήθος ανθρώπων που χάραξαν το όνομά τους στην ιστορία. Το ίδιο συνέβει και με την θρησκεία η οποία προχώρησε στον δρόμο της ανεμπόδιστη.
Πάρα πολλές εκκλησιές και μοναστήρια ιδρύθηκαν κατά την περίοδο αυτή.
Σε όλα τα νησιά νέες εκκλησιές κάνουν την εμφάνησή τους. Στην Κέρκυρα κατά την περίοδο της Ενετοκρατίας ιδρύθηκαν 850 εκκλησιές και 23 μοναστήρια. Μεταξύ αυτών ήταν και το Ασκηταριό, το μοναστήρι που χτίστηκε στα βόρεια του οικισμού των Νυμφών, ένα πανέμορφο κεφαλοχώρι, με πάρα πολλά νερά, πνιγμένο στο πράσινο αλλά και πλαισιωμένο από την μαγεία των θρύλων. Ένας από αυτούς τους θρύλους μάλιστα λέει ότι στους καταρράκτες του οικισμού, στην αρχαιότητα λούζονταν οι Νύμφες.
Το Ασκηταριό είναι ένα από τα παλαιότερα χριστιανικά μνημεία στο νησί της Κέρκυρας. Η ιστορία αυτής της μονής χάνεται στα βάθη του χρόνου.
Ένας από τους πολλούς θρύλους που τυλίγουν την ιστορία της περιοχής λέει ότι εκεί ασκήτεψε κατά τον 5ο μ,Χ αιώνα κάποιος μοναχός ο οποίος είχε έλθει από την Ήπειρο। Επιθυμώντας να πλησιάσει τα θεία, έφτασε στην περιοχή των Νυμφών. Αρτέμιο Παϊσιο τον έλεγαν. Μαγεμένος από το τοπείο της απίστευτης φυσικής ομορφιάς, αποφάσισε να εγκατασταθεί εκεί. Βολεύτηκε σε μιά σπηλιά που σκάλισε ο ίδιος σε κάποιο βράχο και εκεί συνέχισε την ασκητία του. Μάλιστα σε κάποιο έγγραφο του 1371, εποχή που το νησί της Κέρκυρας βρισκόταν στην κατοχή των Ανδηγαυών της Νάπολης, αναφέρεται η ύπαρξη της μονής του Ασκηταριού. Ακόμη το έγγραφο αναφέρει συγκεκριμένα ότι έφτασε εκεί ο μαναχός Αρτέμιος Παϊσιος από την πόλη Αχριδώνα, σημερινή Οχρίδα.
Το Ασκηταριό βρίσκεται σε μια τοποθεσία η οποία κυριολεκτικά είναι πνιγμένη στο πράσινο.Κυπαρίσσια, πέυκα, εληές, καστανιές, βελανιδιές, συκιές αλλά και ένα πλήθος από πολλά άλλα δέντρα, δίνουν μιαν ξεχωριστή ομορφιά στο τοπείο. Μέσα σ΄ένα ξέφωτο που υπάρχει ανάμεσα σ΄αυτό το υπέροχο πράσινο, προβάλουν τα απομεινάρια από τα χτίσματα του Ασκηταριού. Τα πρώτα ερείπια των κτιρίων που θα συναντήσει κάποιος επισκέπτης ήσαν κάποτε τα κελιά των μοναχών. Θλιβερά απομεινάρια σήμερα μετά την εγκατάλειψη. Λίγο πιό πάνω από το συγκρότημα των κελιών βρίσκεται ο κυρίως ναός τα υπολοίματα του οποίου μαρτυρούν ότι ήταν ρυθμού εφτανησιώτικης βασιλική.
Ακόμη πιό πέρα, στον ίδιο χώρο, υπάρχει ένα ερειπωμένο κι΄αυτό κτίριο, το οποίο στα προπολεμικά χρόνια στέγαζε την Γεωργική Σχολή της Κέρκυρας. Στα υπόγεια αυτού του κτιρίου υπάρχουν τα υπολοίματα κάποιου ελαιοτριβείου που φαίνεται εξυπηρετούσε όχι μόνο τις ανάγκες της μονής αλλά και της περιοχής. Τα παλαιότερα από αυτά τα κτίρια που σώζωνται μέχρι σήμερα ανάγονται στον 16ο ή 17ο αιώνα.
Λίγο πιό ξέμακρα από τα απομεινάρια των κτιρίων υψώνεται ένας όγκος από βράχους. Στους βράχους αυτούς υπάρχουν κάποιες εσοχές που λέγεται ότι τις κατασκεύασε ο εξ Ηπείρου πρώτος μοναχός ο οποίος διέμενε σε αυτές. Σύμφωνα πάντα με κάποιον θρύλο κάποια φορά, στην προσπάθειά του για την κατασκεύη κάποιας εσοχής κάποιος βράχος αποκολήθηκε και τον καταπλάκωσε σκοτώνοντάς τον.
Η μονή του Ασκηταριού είχε μεγάλη περιουσία. Μια περιουσία η οποία μετρούσε χωράφια, αμπελώνες, πολλά εληόδεντρα και ακόμα πολλά ζώα. Επίσης η μονή του Ασκηταριού απολάμβανε απαλλαγές από την φορολογία και οι απαλλαγές αυτές είχαν δοθεί από την βυζαντινή εποχή.
Σήμερα μόνο τα υπολοίματα των κτιρίων μπορεί να δει κανείς εκεί. Στέκουν και μοιάζουν πως ακόμη είναι τυλιγμένα στους θρύλους.
Παρήγορο είναι ότι από τους αρμοδίους της περιοχής έχουν υποβληθεί κάποιες αιτήσεις και βρίσκονται σε συζήτηση κάποιες μελέτες για την αποκατάσταση των κτισμάτων της ιστορικής αυτής μονής. Αξίζει και πρέπει να γίνει.

Πηγές:

Trivago
Travellers
Corfiatikoanagnosma
Nikatsu

Γρηγόριος Ξενόπουλος

Ο λογοτέχνης που έδεσε τη ζωή του και το έργο του με την Ζάκυνθο

Είναι πάρα πολλοί αυτοί που υπάρχουν ακόμη ανάμεσά σας και που θα θυμούνται με αρκετή νοσταλγία το υπέροχο παιδικό περιοδικό των προπολεμικών χρόνων «Η Δίαπλασις των Παίδων». Και φυσικά θα θυμούνται τις τόσο προσεγμένες παιδαγωγικές επιστολές που υπήρχαν στην δεύτερη σελίδα και οι οποίες τέλειωναν με την γλυκιά φράση «Σας ασπάζομαι Φαίδων».

Φυσικά πίσω από τον Φαίδωνα δεν ήταν άλλος από τον Ζακύνθιο λογοτέχνη, μυθιστοριογράφο, συγγραφέα και δημοσιογράφο, τον πολυγραφώτατο Γρηγόρη Ξενόπουλο. Τον άνθρωπο που έδεσε τόσο στενά το όνομά του και το έργο του με την Ζάκυνθο. Το λογοτέχνη που, έγραψε τόσα πολλά και διαβάστηκε όσο κανένας άλλος.
Στην Κωνσταντινούπολη γεννήθηκε τον Δεκέμβρη του 1867 ο Γρηγόρης Ξενόπουλος. Είναι το πρώτο από τα παιδιά του Ζακυνθινού Διονύση Ξενόπουλου και της Φαναριώτισσας Ευλαλίας Θωμά. Από πλούσια και αριστοκρατική οικογένεια η μητέρα του. Ο ίδιος στην «Αυτοβιογραφία του» γράφει: Η μητέρα μου ήταν σοφή. Εκπαιδεύτηκε στο σπίτι της λαμπρά με δασκάλες και δασκάλους.

Πριν ακόμη συμπληρώσει τον πρώτο χρόνο της ζωής του η οικογένειά του θα εγκαταλείψει την Κωνσταντινούπολη και θα επιστρέψει στη Ζάκυνθο όπου εκεί ο μικρός Γρηγόρης θα περάσει τα παιδικά του αλλά και τα πρώτα εφηβικά του χρόνια। Στο πατρικό του σπίτι, στην περιοχή της Φανερωμένης θα μείνει μέχρι τα είκοσι χρόνια του। Εκεί στη Ζάκυνθο θα μάθει και τα πρώτα του γράμματα.
Το 1883 θα βρεθεί στην Αθήνα και θα γραφτεί στο Πανεπιστήμιο για να σπουδάσει Φυσικομαθηματικά. Όμως τις σπουδές του αυτές έμελλε να μην τις ολοκληρώσει ποτέ. Από το πρώτο έτος των πανεπιστημιακών του σπουδών θα αρχίσει να ασχολείται με την λογοτεχνία η οποία θα είναι και η μοναδική πηγή για τα έσοδά του. Το 1894 θα κάνει τον πρώτο του γάμο με την Ευφροσύνη Διογενίδη. Όμως ενάμιση χρόνο μετά και ενώ θα έχουν αποκτήσει μια κόρη το ζευγάρι θα χωρίσει. Επτά χρόνια αργότερα θα παντρευτεί για άλλη μια φορά. Σύζυγός του θα είναι η Χριστίνα Κανελλοπούλου. Μαζί της ο Γρηγόρης Ξενόπουλος θα αποκτήσει δύο ακόμη κόρες.
Η λογοτεχνική του δραστηριότητα ξεκινάει με τη συνεργασία του σε αρκετές εφημερίδες και περιοδικά ενώ παράλληλα επιδίδεται και στην συγγραφή των μυθιστορημάτων του. Έγραψε πάρα πολλά διηγήματα και πάνω από ογδόντα μυθιστορήματα.
Ο Ξενόπουλος ανήκει στη γενιά του 1880, που θεωρείται σαν η χρονολογία που αποτελεί σταθμό στην ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας ενώ παράλληλα θα πρέπει να θεωρηθεί σαν ο εισηγητής του αστικού μυθιστορήματος. Τα θέματά του διαδραματίζονται σε πόλεις και βασικό τους στοιχείο είναι ο έρωτα και κάποιες φορές μεταξύ ατόμων διαφορετικών κοινωνικών τάξεων. Για τον λόγο αυτόν τα βιβλία του διαβάστηκαν από όλες τις κοινωνικές τάξεις των ανθρώπων.
Βέβαια τα έργα του Ξενόπουλου προσφέρονται περισσότερο για ψυχαγωγία παρά για φιλολογική ανάλυση. Παρ’ όλα αυτά ξεχωρίζουν και κρατάνε μια ξεχωριστή θέση στην ελληνική λογοτεχνία.
Αξιόλογη θα πρέπει να χαρακτηριστεί και η παρουσία του στον χώρο του θεάτρου. «Το μυστικό της κοντέσας Βαλέραινας» η «Στέλλα Βιολάντη» και «Οι Φοιτητές» είναι τα κυριότερα από τα σαράντα έξη συνολικά θεατρικά του έργα.
Αν και προερχόμενος από εύπορη και αριστοκρατική οικογένεια ο Ξενόπουλος δεν ήθελε να είναι αριστοκράτης, Στα εφηβικά του χρόνια που πέρασε στη Ζάκυνθο παρακολουθούσε τα προβλήματα των ανερχομένων αστών αλλά και αυτά των φτωχών. Στην Αθήνα που ταξίδεψε για τις σπουδές του έφερε μαζί του και την ιδέα του «ανθρωπιστικού σοσιαλισμού» Γνωρίστηκε με τον ηγέτη του σοσιαλιστικού κόμματος Πλάτωνα Δρακούλη και βοήθησε στην έκδοση των σοσιαλιστικών εφημερίδων «Άρδην» και «Κοινωνία». Διαβάζοντας κανείς το μυθιστόρημά του «Πλούσιοι και φτωχοί» μπορεί να διακρίνει τις θέσεις του για τον σοσιαλισμό. Όμως πίστευε σ’ έναν σοσιαλισμό που θα άλλαζε την κοινωνία χωρίς βίαιες ανατροπές.
Το 1931 θα ανακηρυχθεί ακαδημαϊκός μαζί με τους Παλαμά, Καζαντζάκη και Σικελιανό.
Αξίζει να αναφερθώ σε μια σπουδαία έκδοση από τον εκδοτικό οίκο «Περίπλους» του βιβλίου του Διονύση Μουσμούτη «Γρηγόρης Ξενόπουλος 1867-1951». Πρόκειται για ένα καλαίσθητο και γεμάτο μαρτυρίες βιβλίο που όποιος το διαβάσει έχει την εντύπωση πως εισχωρεί λίγο πιο βαθειά στον κόσμο του Ξενόπουλου. Μέσα σ’ αυτό το βιβλίο υπάρχουν οι επιστολές που έχει γράψει, κείμενα από διαλέξεις που έδωσε, αποσπάσματα από την αυτοβιογραφία του και φωτογραφίες, που δείχνουν το πέρασμα από την μιαν εποχή στην άλλη.

Παράλληλα στον ιστορικό οικισμό της Φανερωμένης, στην Ζάκυνθο, υπάρχει του Μουσείο Γρηγορίου Ξενόπουλου το οποίο φιλοξενεί πολλά από τα προσωπικά του αντικείμενα, χειρόγραφα, εκδόσεις των έργων του, τεύχη από το περιοδικό Διάπλασις των Παίδων έπιπλα και σκεύη της οικογενείας του και άλλα.
Ο Γρηγόριος Ξενόπουλος την 14η Ιανουαρίου του 1951 αφήνει την τελευταία του πνοή και την επομένη κηδεύεται δημοσία δαπάνη από τον ναό της Μητροπόλεως και θάβεται στο Α! Νεκροταφείο, στον οικογενειακό τους τάφο.

Πηγή:
http://www.rizospastis/
http://www.wikipedia/.
http://www.dionisakis/
http://www.facebook/.
Δήμος Ζακύνθου