Τα μοναστήρια της Λευκάδας.

Στη Λευκάδα σήμερα। Στο πανέμορφο νησί του Ιονίου που μέσα στην αγκαλιά της κλείνει τις Τηλεβοϊδες νήσους, τα Πριγκιπονήσια της Ελλάδας, όπως συνηθίζεται να τα λέμε. Στη Λευκάδα με τις άπειρες ομορφιές. Στη Λευκάδα με τα ιστορικά μοναστήρια της, μερικά των οποίων θα γνωρίσουμε στον σημερινό μας περίπατο.

Μοναστήρι της Φανερωμένης

Πάνω από δεκατέσσερα είναι τα μοναστήρια που είναι διασκορπισμένα σε όλο το νησί. Μοναστήρια που μέσα τους κλείνουν όλο το μεγαλείο της ορθοδοξίας αλλά και ανεκτίμητους θησαυρούς. Μοναστήρια τυλιγμένα στην ιστορία και τους θρύλους.
Να ξεκινήσουμε από το μοναστήρι της “Φανερωμένης”

Άποψη του αυλώγυρου της Μονής

Σκαρφαλωμένο μέσα σ΄έναν καταπράσινο λόφο, γεμάτον με πεύκα, στέκει εκεί κουβαλώντας πάνω του μια ιστορία αιώνων και θεωρείται από τα σπουδαιότερα μνημεία του νησιού.
Σύμφωνα με την παράδοση η πρώτη εικόνα της Παναγίας που είχε παραγγελθεί στην Κωνσταντινούπολη αποκαλείφθηκε “αχειροποίητος” στον ιερομόναχο και αγιογράφο Κάλλιστο, μετά από προσευχή του και γι΄αυτό ονομάστηκε Φανερωμένη.
Από τη θέση που βρίσκεται η μονή η θέα προς τον Άη-Γιάννη, τα Γύρα και το Κάστρο είναι μαγευτική.
Στους πρώτους αποστολικούς χρόνους τοποθετείται η ίδρυσή της μονής και παρ΄όλη την ηληκία της είναι η μόνη, που λειτουργεί μέχρι σήμερα.
Στο σημείο που βρίσκεται χτισμένο το μοναστήρι, σύμφωνα με την παράδοση, βρισκόταν το Καλλιμάρμαρο Ιερό της Θεάς Αρτέμιδας.

Η είσοδος της Μονής

Πρώτοι έφτασαν εδώ οι μαθητές του Αποστόλου Παύλου και δίδαξαν τον χριστιανισμό στους κατοίκους που συγκεντρώνονταν εκεί, δημιουργώντας έτσι τον πρώτο “ευκτήριο οίκο” Λέγεται μάλιστα ότι χειροτονήθηκε σαν πρώτος επίσκοπος Λευκάδας, ένας από τους αποστολικούς μαθητές, ο Σωσίων.

Στα χρόνια του Μεγάλου Κωνσταντίνου και μετά την Α! Οικουμενική Σύνοδο, έφτασαν στο νησί πέντε Πατέρες και μαζύ τους ο επίσκοπος Λευκάδας,Αγάθαρχος.
Σύμφωνα με ιστορικές πηγές οι δύο από αυτούς τους Πατέρες εγκεταστάθηκαν στη μονή και οι άλλοι ίδρυσαν το Ησυχαστήριο των Αγίων Πατέρων, κοντά στο χωριό Αλέξανδρος και οργάνωσαν τον μοναχισμό στην Λευκάδα.
Όταν οι Ενετοί κρατούσαν τα νησιά και γύρω στο 1734 το μοναστήρι ξαναχτίστηκε και του δόθηκε η μορφή που έχει σήμερα।

Μιά ακόμη άποψη της Μονής

Πρόσφατα το μοναστήρι ανακαινίστηκε. Κατασκευάστηκε νέα πτέρυγα κελιών, βιβλιοθήκη, και παρεκκλήσιο αφιερωμένο στον Άγιο Σιλουανό τον Αθωνίτη. Σε σύγχρονο κτίριο στεγάζεται και το εκκλησιαστικό μουσείο της μονής με χαρακτηριστικά εκθέματα της εκκλησιαστικής τέχνης, εικόνες, άμφια, σκεύη, βιβλία. Περιδιαβαίνοντας τους τρεις ορόφους του μουσείου έχει κανείς μια εικόνα για την εξέλιξη του πολιτισμού στην Λευκάδα.
Ασκητήριο των Αγίων Πατέρων

Το Ασκητήριο των Αγίων Πατέρων

Είναι το μοναστήρι που ίδρυσαν οι τρεις από τους πέντε Πατέρες που έφτασαν στη Λευκάδα μετά την Α! Οικουμενική Σύνοδο। Βρίσκεται πάνω από τη Νικιάνα και μοιάζει σαν να είναι ριζωμένο μέσα σε μια βραχώδη σπηλιά.
Σ΄αυτή τη σπηλιά βρήκαν καταφύγιο οι τρεις Πατέρες και εκεί επιτελούσαν το έργο τους। Μέχρι το τέλος της ζωής τους παρέμειναν εκεί। Σήμερα οι τάφοι τους υπάρχουν σε μια διπλανή σπηλιά όπου εκεί βρίσκεται και ο ναϊσκος του ησυχατηρίου που χτίστηκε προς τιμή του.

Μονή του Αγίου Ιωάννη

Η Μονή του Αγίου Ιωάννη

Ακριβώς πάνω από τον κόλπο της Βασιλικης, λίγο πιό έξω από το χωριό Βουρνικά, στη θέση Ροδάκη σώζεται μια από τις πλέον ενδιαφέρουσες μονές του νησιού της Λευκάδας. Λέγεται ότι στη θέση που βρίσκεται η μονή, η οποία χτίστηκε το 1654, είναι τα θεμέλια του αρχαίου δωρικού ναού της Δήμητρας, Θεάς της Γεωργίας και της Νομιμότητας. Σώζονται ακόμη ίχνη αρχαίου ναού, όπως δωρικά κιονόκρανα και μέρος του πλακόστρωτου δαπέδου. Πιθανόν να απηχεί κάποια αρχαία δοξασία αυτό, το μοναστήρι, αλλά υπάρχει η πρόληψη πως όποιο άτεκνο ζευγάρι πατήσει το κατώφλι της εκκλησιάς και λειτουργήσει θα αποκτήσει παιδί.
H κυριότητα του μοναστηριού θα περιέλθει στο Δημόσιο, γύρω στα τέλη του 18ου αιώνα, όμως το Δημόσιο θα την παραχωρήσει στη Μονή Ασωμάτου της Βουκέρης
Ο αρχικός ναός, διατηρείται σε καλή κατάσταση και βρίσκεται μέσα σε ένα περίβολο πολύ ευρύχωρο। Επανειλημένα έχουν γίνει εργασίες συντήρησεις με αύξηση των κελιών των μοναχών ενώ παράλληλα δημιουργήθηκαν αρκετοί βοηθητικοί χώροι. Δείγματα εξαιρετικής τεχνοτροπίας αποτελούν τα τμήματα των τοιχογραφιών του ανατολικού τοίχου του καθολικού τα οποία διατηρούνται σε αρίστη κατάσταση. Η αυστηρή μορφή της Παναγίας της Πλατυτέρας, διακρίνεται στην κόγχη του ιερού.

Στην πρόθεση υπάρχουν οι εικόνες της Άκρας Ταπείνωσης, του πρωτομάρτυρα Στέφανου και του Άγιου Ρωμανού. Οι εικόνες όλες έχουν υποστεί μεγάλη φθορά αλλά παρ΄όλα αυτά μπορεί κανείς να παρατηρήσει τη λεπτή καλαίσθητη τέχνη τους.
Να κλείσουμε εδώ τον σημερινό μας περίπατο με την υπόσχεση ότι σύντομα θα περιηγηθούμε και άλλα μοναστήρια του πανέμορφου νησιού της Λευκάδας.

Άγιος Γεράσιμος.

Ο πολύτιμος θησαυρός της Κεφαλονιάς

Από καιρό είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι θα πρέπει να δώσω μια ξεχωριστή παρουσίαση στους τρεις Αγίους, πολιούχους των νησιών μας. Επί τέλους το κατάφερα τελευταία. Και παρουσιάζω σήμερα τον Άγιο Γεράσιμο, πολιούχο της Κεφαλονιάς, του οποίου την ονομαστική γιορτή τιμήσαμε χτες। Φυσικα τον Δεκέμβρη θέση έχουν και οι άλλοι δύο, Σπυρίδων της Κέρκυρας και Διονύσιος της Ζακύνθου.

Πραγματικά πρόκειται για έναν πολύτιμο θησαυρό του νησιού ο Άγιος του। Κι’ αυτό είναι κάτι που φαίνεται στην αγάπη και την εκτίμηση που έχουν οι κάτοικοι του νησιού για τον Άγιό τους। Η ακλόνητη πίστη τους στον Άγιο είναι αυτό που ενώνει τους Κεφαλονίτες όπου βρεθούν. Από το νησί τους μέχρι τα πέρατα του κόσμου. Κι΄ας λέει η καντάδα τους:

"Όλη μέρα βλαστημάμε και το βράδυ τραγουδάμε".

Σύμφωνα με την παράδοση, ο Άγιος Γεράσιμος έχει γεννηθεί το 1506 στα Τρίκαλα Κορινθίας. το Απόγονος της οικογένειας των Νοταράδων από το Βυζάντιο, ο Άγιος είχε πατέρα του τον Δημήτριο Νοταρά και μητέρα του την Καλή। Λέγεται μάλιστα ότι ο προπάπος του, Λουκάς Νοταράς ήταν ο τελευταίος πρωθυπουργός του Βυζαντίου και συγγενής με τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο. Το βαφτιστικό του όνομα ήταν Γεώργιος. Όπως όλα τα αρχοντόπουλα εκείνης της εποχής έτσι και ο Άγιος έτυχε της ανάλογης μόρφωσης.

Το σκήνωμα του Αγίου

Την εποχή εκείνη, ένα σημαντικό κέντρο των γραμμάτων ήταν τα Ιόνια νησιά και ιδιαίτερα η Ζάκυνθος. Παρ’ όλη την κατάκτηση του νησιού από τους Ενετούς υπήρχε εκεί ένας αναγεννησιακός αέρας σε αντίθεση με όλη την υπόλοιπη τουρκοκρατούμενη Ελλάδα. Έτσι ο νεαρός Γεώργιος σε ηλικία είκοσι ετών βρίσκεται στη Ζάκυνθο. Όμως εκεί δεν θα μείνει για πολύ. Η σχέση του με την ορθόδοξη πίστη είναι πολύ βαθειά για τον νεαρό Γεώργιο και τον γεμίζει με τις ανησυχίες της μάθησης. Αποφασίζει και ξεκινάει για ένα προσκύνημα στα σημαντικότερα θρησκευτικά και πνευματικά κέντρα της εποχής του.
Στην Κωνσταντινούπολη θα βρεθεί και θα επισκεφτεί το Οικουμενικό Πατριαρχείο για να πάρει την πατριαρχική ευλογία. Στη συνέχεια της πορείας του θα βρεθεί στο Περιβόλι της Παναγίας, στο Άγιο Όρος και θα γίνει μοναχός. Δεν είναι εξακριβωμένο σε ποιά ακριβώς μονή έμεινε όμως πιθανώτερη είναι η μονή των Ιβήρων όπου, όπως λέγεται, ασκήτεψε στο κελί του Αγίου Βασιλείου.
Στο Άγιο Όρος έμεινε για μεγάλο διαστημα, αν και δεν είναι γνωστός ο ακριβής χρόνος.

Μια άποψη του εσωτερικού του ναού

Στη συνέχεια έφτασε στους Αγίους Τόπους το 1538 όπου εκτός από τον Πανάγιο Τάφο επισκέφτηκε τη Δαμασκό, τη Συρία, την Αλεξάνδρεια, την Αντιόχεια και την έρημο της Θηβαϊδας.
Επιστρέφει στα Ιεροσόλυμα όπου ο Πατριάρχης Γερμανός εκτιμώντας την προσωπικότητά του τον διορίζει Κανδηλανάπτη στον Πανάγιο Τάφο και τον χειροτονεί διάκονα με το όνομα Γεράσιμος, προς τιμή του Αγίου Γερασίμου του Ιορδανίτη.

Ο πλάτανος, στον περίβολο του ναού, τον οποίον εφύτεψε ο Άγιος

Μετά από τα Ιεροσόλυμα θα βρεθεί στην Κρήτη όπου εκεί θα παραμείνει για δυό χρόνια για να επιστρέψει στη συνέχεια στη Ζάκυνθο, μετά από είκοσι χρόνια απουσίας του από το νησί. Εκεί θα ασκητέψει σε μιά σπηλιά στον Άγιο Νικόλα, στο Γερακάρι. Στη σπηλιά αυτή οι Ζακυνθυνοί θα δώσουν το όνομα Σπηλιά του Αγίου Γερασίμου, όπου μέχρι σήμερα διατηρεί αυτό το όνομα.
Την ίδια περίοδο που ο Άγιος Γεράσιμος ασκήτευε στη σπηλιά, στον Άγιο Νικόλα, γεννιέται στη Ζάκυνθο ο Άγιος Διονύσιος. Ο Διονύσιος, μεγαλώνοντας, επηρεάστηκε πάρα πολύ από την προσωπικότητα του Αγίου Γερασίμου, ο οποίος είχε γίνει πάρα πολύ γνωστός στο νησί.

Ο ναός του Αγίου Γερασίμου

Ήταν τότε η εποχή της κατάκτησης των νησιών του Ιονίου από τους Ενετούς, Η καθολική εκκλησία προσπαθεί να πάρει πιστούς από τον ντόπιο πληθυσμό του νησιού της Ζακύνθου. Ο Άγιος Γεράσιμος αποφασίζει τότε και ταξειδεύει στην Κεφαλονιά. Αρχικά ασκητεύει σε ένα σπήλαιο κοντά στο Αργοστόλι, στην περιοχή της Λάσσης. Εκεί θα μείνει για έξη περίπου χρόνια όπου και θα αποφασίσει να εγκατασταθεί στα Ομαλά. Μια περιοχή που βρίσκεται στις ρίζες του μεγάλου βουνού, του Αίνου.

Το εσωτερικό του ναού

Στην περιοχή των Ομαλών υπήρχε ένα ερημοκκλήσι αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου। Το ερημοκκλήσι αυτό, μαζί με τα γύρω χτήματα το 1561 θα παραχωρήση στον Άγιο Γεράσιμο ο ιερέας της περιοχής Γεώργιος Βάλσαμος. Το ερημοκκλήσι αυτό, ο Άγιος, θα το μετατρέψει σε μονή με το όνομα Αγία Ιερουσαλήμ. Και εκεί θα αρχίσουν να συρρέουν οι πιστοί, οι οποίοι τον πίστευαν σαν Άγιο και δάσκαλο, για να ακούσουν την διδασκαλία του. Ακόμη μάζευε γύρω του τα παιδιά και τους μάθαινε γράμματα.

Μια ακόμη γενική άποψη του ναού

Εικοσιτέσσερα χρόνια θα ασκητέψει στην Νέα Ιερουσαλήμ και το 1579 θα αφήσει εκεί την τελευταία του πνοή. Οι ιερείς ντύνουν τον Άγιο με τα άμφιά του, τα οποία φέρει μέχρι σήμερα και τον ενταφιάζουν μέσα στον ναό, στον νότιο τοίχο. Η ανακήρυξή του σε Άγιο έγινε το 1622 και ονομάστηκε «νέος ασκητής» για να ξεχωρίζει από τον Άγιο Γεράσιμο τον Ιορδανίτη।

Η μνήμη του Αγίου Γερασίμου γιορτάζεται στις 20 Οκτωβρίου.


ΠΗΓΕΣ
Kefaloniainfo
Kefalonia.net
Newsofkefalonia
Mykefalonia

Η λογοτεχνία στα Κύθηρα

Αξιόλογη η συμμετοχή των Κυθήρων
στις τέχνες και τα γράμματα.

Αναμφισβήτητα τα Κύθηρα είχαν μιά σημαντική παρουσία στο χώρο της ελληνικής λογοτεχνίας. Είναι αρκετοί οι Κυθήριοι λογοτέχνεq που χάραξαν το όνομά τους πάνω στην πορεία της λογοτεχνικής ιστορίας των νησιών. Στην Επτανησιακή σχολή, το νησί των Κυθήρων εκπροσωπήθηκε άξια με αρκετές παρουσίες.
Δύο από αυτές τις αξιόλογες παρουσίες θα γνωρίσουμε σήμερα.
Πρώτος είναι ο λόγιος …
…Εμμανουήλ Βαλέριου Στάης.
O Εμμανουήλ Βαλέριος Στάης προέρχεται από ευγενή και πλούσια οικογένεια του νησιού με καταγωγή ενετική. Γεννήθηκε στο Κάστρο της Χώρας – περιχή των ευγενών και πλουσίων – το 1817 και εκέι πέρασε τα παιδικά του και τα εφηβικά του χρόνια.
Τελειώνοντας το Ιόνιο Γυμνάσιο το 1836 θα βρεθεί στην Πίζα την Ιταλίας για να σπουδάσει νομικά .
Την εποχή εκείνη η πνευματική ζωή στην Ιταλία βρισκόταν σε άνθηση. Ο Εμμανουήλ Στάης γοητεύτηκε από τον πνευματικό κόσμο και ασχολήθηκε με την λογοτεχνία και την ποίηση. Παράλληλα σπούδασε και μιλούσε πολύ καλά αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά και γερμανικά ενώ γνώριζε πάρα πολύ καλά αρχαία ελληνικά και λατινικά. Μετά από τις σπουδές του επέστρεψε στην Ιόνιο Πολιτεία και άσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου.
Με την επιστροφή του στα Ιόνια Νησιά γνωρίστηκε με τον Διονύσιο Σολωμό και μεταξύ τους ανεπτύχθει μια μεγάλη φιλία. Οι οικογένειες των δύο ποιητών για χρόνια διατηρούσαν άριστες σχέσεις.
Το πρώτο έργο που θα δημοσιεύσει ο Εμμανουήλ Στάης είναι μια κριτική πάνω στο έργο του Σολωμου, “Ο Λάμπρος” Μέσα από αυτό το δοκίμιο ο Στάης θα βρει την ευκαιρία να υποστηρίξει την δημοτική γλώσσα σαν μια γλώσσα εθνική και για κάποιο χρονικό διάστημα θα αγωνιστεί για την επικράτησή της.
Συνέχισε να ασχολείται με μελέτες κυρίως πάνω στο έργο του Σολωμού αλλά και γενικά με άλλους συγγραφεις του Επτανησιακού ρεύματος. Κι’ ακόμη μετέφρασε στα ελληνικά διάφορα ξένα θεατρικά έργα. Όμως σε κάποια στιγμή της πορείας του ο Εμμανουήλ Στάης θα δείξει ότι αποστρέφεται την δημοτική και αρχίζει πάλι να χρησιμοποιεί την αρχαϊζουσα.
Υπηρέτησε για κάποιο χρονικό διάστημα σαν έπαρχος των Κυθήρων και γερουσιαστής της Ιόνιας Πολιτείας. Πέθανε στα Κύθηρα το 1895.

Ο επόμενος είναι ο ποιητής ...
...Αντώνιος Φατσέας,

Με πολλές ιδιότητες ήταν προικισμένος ο Αντώνιος Φατσέας. Ήταν δάσκαλος. Λόγιος, ποιητής, κριτικός και μεταφραστής.
Γεννήθηκε στα Φατσάδικα των Κυθήρων στα 1821, την χρονιά που η Ελλάδα αποφάσιζε να ελευθερωθεί από τους Τούρκους. Μετά από το σχολείο του χωριού του βρέθηκε στην Κέρκυρα όπου στην Ιόνιο Ακαδημία εσπούδασε Θεολογία, Φυσική και Μαθηματικά. Στην Κέρκυρα είχε την τύχη να γνωριστεί με τον εθνικό μας ποιητή, τον Διονύσιο Σολωμό.
Η γνωριμία του με τον Σολωμό η εφτανησιώτικη κουλτούρα αλλά και η υποχρεωτική χρήση της καθαρεύουσας στα σχολεία ώθησαν τον Φατσέα στην μεγάλη αγάπη του για την δημοτική γλώσσα και τον αγώνα του να καθιερωθεί η γλώσσα αυτή σαν η γλώσσα του λαού.
Το πιό σπουδαίο για τον Φατσέα είναι ότι πίστευε στην καθολική ανεξαρτησία της Ελλάδας χωρίς καμμιά υποτέλεια και προστασία από τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής.
O Αντώνιος Φατσέας ήταν ένας τύπος πολυμαθέστατος. Έγραψε αρκετά σχολικά βιβλία και δίδαξε φυσική και μαθηματικά σε σχολεία του Ναυπλίου, της Τρίπολης, της Λαμίας.
Επίσης έγραψε αρκετά ποιητικά έργα, κωμωδίες καθώς επίσης και εργασίες που αφορούσαν την δημόσια κια ιδιωτική εκπαίδευση. Επίσης και το μεταφραστικό έργο του είναι αρκετά μεγάλο και αξιόλογο.
Ο θάνατος τον βρήκε στο Ναύπλιο στα 1872.
Υπάρχουν ακόμη πάρα πολλοί αξιόλογοι άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών στα Κύθηρα. Υπόσχομαι πως θα κάνω ό,τι μπορώ για να τους γνωρίσουμε όλους.
Δυστυχώς παρ’ όλες τις ενέργειές μου δεν μπόρεσα να βρω μια φωτογραφία του αλλά ούτε και του χωριού του.

Κέρκυρα - Σιναράδες

Το χωριό της ομορφιάς και της μελωδίας.

Το νησί της Κέρκυρας, η αρχόντισσα του Ιονίου, στολίζεται από ένα πλήθος πανέμορφα χωριά. Από τον Παντοκράτωρα μέχρι την άκρη της Λευκίμης, πλήθος τα χωριά της ξεδιπλώνουν την ομορφιά τους κάτω από τον χρυσαφένιο ήλιο της και πάνω στα καταγάλανα νερά του Ιονίου. Ακόμη κι΄αυτά που είναι σκαρφαλωμένα στις βουνοπλαγιές είναι ένα χάρμα ομορφιάς.
Ένα από αυτά είναι και οι Σιναράδες. Ένα χωριό με μια ξεχωριστή ομορφιά
Οι Σιναράδες, ένα αναμφισβήτητα, ένα ιδιαίτερα χαρακτηριστικό χωριό της Κέρκυρας, βρίσκεται στην περιοχή της Μέσης Κέρκυρας και απέχει περίπου 13 χιλιόμετρα από τη Χώρα του νησιού.
Κατά μία εκδοχή το χωριό οφείλει το όνομά του στην ασχολία των πρώτων κατοίκων του με την γεωργία και οι οποίοι χρησιμοποιούσαν τις αξίνες (αξιναράδες) Κατά μία άλλη εκδοχή προήλθε από το επίθετο της άγνωστης και εξαφανισμένης οικογένεια των Σιναράδων από το Βυζάντιο.

Χαρακτηριστικό δείγμα της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής.

Χτισμένο στις πλαγιές των λόφων το χωριό και κοντά στη θάλασσα, όμως έτσι που να μην διακρίνεται. Ήταν η εποχή που το Ιόνιο δεινοπαθούσε από τους κουρσάρους και τους πειρατές γύρω στα 1500 μΧ. όταν το μικρό χωρίο πρωτοχτίστηκε.
Στα βυζαντινά χρόνια ξεκινάει η ιστορία του χωριού, τότε που όπως λέγεται, οι πρώτοι του κάτοικοι έφτασαν από την Νότια Ιταλία.
Το 1669 περίπου, μια νέα επίκοιση θα γίνει στο νησί. Τούτη τη φορά Κρητικοί θα είναι οι νέοι κάτοικοί του. Για κάποιους λόγους, άγνωστους μέχρι σήμερα, έφτασαν από την Κρήτη στην Κέρκυρα με τις οικογένειές τους και πολλοί από αυτούς επέλεξαν το χωριό Σιναράδες σαν μόνιμη κατοικία τους. Την παρουσία των Κρητικών στο χωριό μαρτυράει ότι ακόμη και σήμερα πολλά επώνυμα κατοίκων του έχουν κατάληξη το κρητικό χαρακτηριστικό –άκης.

Μια γραφική αυλή σπιτιού του χωριού
Κύριο χαρακτηριστικό του χωριού η πυκνή του δόμηση, κάτι που επέβαλαν λόγοι οικονομικοί αλλά και ο φόβος των θαλασσινών κουρσάρων.
Ένα χωριό με κύριο χαρακτηριστικό του την παραδοσιακή αρχιτεκτονική, κάτι που συναντάται πάρα πολύ στα χωριά των Εφτανήσων. Τα δρομάκια στενά και πλακόστρωτα. Τα ξεχωριστά γνωρίσματα της ντόπιας αρχιτεκτονικής είναι οι πόρτες με τις καμπύλες, τα λεγόμενα «βόλτα» στην κερκυραϊκή διάλεκτο, οι στέγες με τις κορνίζες, τα κεραμίδια τα βυζαντινά σε χρώμα ώχρας, τα «πορτόνια» με ανάγλυφα μάρμαρα και όμορφα σχέδια, οι εξωτερικές πέτρινες σκάλες, που καταλήγουν σε βεράντα, το γνωστό στην κερκυραϊκή διάλεκτο «μπόντζο» τα συμπαγή πράσινα παραθυρόφυλλα και τα φουγάρα με την καμπυλωτή στέγη. Όμως τα τελευταία χρόνια με την αυξημένη παρουσία των τουριστών στο χωριό και την αύξηση του εισοδήματος των κατοίκων ο ρυθμός της ζωής έχει αλλάξει και φυσικά επέδρασε αρνητικά στο περιβάλλον. Το λαογραφικό μουσείο Σιναράδων.
Στο χωριό εδρεύει και το Λαογραφικό Μουσείο Μέσης Κέρκυρας. Στεγάζεται σ΄ένα διώροφο οίκημα παραδοσιακής αρχιτεκτονικής και στις αίθουσές του φιλοξενούνται εκθέματα από τη ζωή της Μέσης Κέρκυρας της περιόδου 1860-1960. Μερικά από τα εκθέματα του Μουσείου

Ανάμεσά τους υπαρχουν γεωργικά εργαλεία, τοπικές ενδυμασίες, οικιακά σκεύη, αργαλείοι, πολλά βιβλία και ένα ξιόλογο αρχείο εγγράφων.

Τοπική ενδυμασία του χωριού
Πολλά αξιοθέατα έχει να γνωρίσει ο επισκέπτης του χωριού. Και πρώτο το «Aερόστατο» μια τοποθεσία λίγο έξω από το χωριό η οποία χρωστάει το όνομά της στην απίστευτη θέα που προσφέρει, αφού ο επισκέπτης έχει την εντύπωση ότι βρίσκεται σε αερόστατο.
Κάτω από το «αερόστετο» βρίσκεται το νησάκι της Κυρά-Δικιάς. Το όνομά του το χρωστάει στο εκκλησάκι της Παναγίας της Κυράς – Δικαίας που βρίσκεται εκεί. Παλαιότερα το νησάκι αυτό είχε γνωρίσει μεγάλη ακμή αφού εκατοικείτω από πολλούς καλογήρους Τα γραφικά δρομάκια των Σιναράδων.
Ένα άλλο αξιοθέατο του χωριού των Σιναράδων είναι «Το βόλτο» Το βόλτο αυτό είναι μιά καμάρα πάνω από την αυλόπορτα ενός συγκροτήματος οικιών που υπήρχαν εκεί και μάλλον επρόκειτο για σπίτια συγγενών. Το βόλτο χτίστηκε την εποχή της πειρατίας στο Ιόνιο για να προφυλάσσει από τις επιδρομές των πειρατών. Η αρχιτεκτονική των βόλτων είναι κατάλειπα της Ενετικής κυριαρχίας στα Εφτάνησα
Στο κέντρο σχεδόν του χωριού, στην περιοχή Δουκάτικα υπάρχει το μνημείο των πεσόντων. Χτίστηκε το 1959 προς τιμή των νεκρών κατά τον πόλεμο του ’40 αλλά και όσων άλλων έδωσαν τη ζωή του σε άλλους πολέμους και μάχες.
Χαρακτηριστικό όλων των εκκλησιών του χωριού τα ψηλά καμπαναριά

Κύριο χαρακτηριστικό του χωριού των Σιναράδων οι πάρα πολλές εκκλησιές। Η κατασκεύη των εκκλησιών αυτών τοποθετείται στον 15ο αιώνα μέχρι και τα νεώτερα χρόνια

Ιδιαιτερότητες αυτών των εκκλησιών τα ψηλά καμπαναριά τους και η απλή εσωτερική διακόσμηση με τις εικόνες αξιόλογων αγιογράφω. Οι κυριώτερες εκκλησιές είναι Η Παναγία η Παντάνασσα, ο Άγιος Ιωάννης, ο Εσταυρωμένος, ο Άγιος Νικόλαος, οι Άγιοι Πάντες, ο Άγιος Αθανάσιος, ο Άγιος Θεόκτιστος, η Ευαγγελίστρα, η Κυρά Δικιά, οι Ταξιάρχες, οι Δεχουμένες, ο Άγιος Γόρδης και ο Άγιος Σαραντίτης। Κατά τη διάρκεια του Β! Π।Π οι μεγαλύτερες από αυτές είχαν μεταβληθεί σε νσνοκομεία.

Αξιομνημόνευτο το Πνευματικό Κέντρο Νεότητας στο οποίο λειτουργούν τμήματα βιβλιοθήκης, διδασκαλίας παραδοσιακών χορών ενώ εκεί γίνονται και διάφορες εκδηλώσεις.
Το 1961 το χωριό απόκτησε και τη δική του φιλαρμονική η οποία σήμερα αριθμεί εβδομήντα άτομα. Ξέχωρα από τις θρηκευτικές εκδηλώσεις του χωριού η φιλαρμονική των Σιναράδων συμμετέχει και στις δυό μεγάλες λιτανείες του Αγίου Σπυρίδωνα της Χώρας την Κυριακή των Βαϊων και την 11η Αυγούστου.
Μιά επίσκεψη στο χωριό ξέχωρα από τα αξιοθέατα προσφέρει και μια μεγάλη εμπειρία. Γνωρίστε λοιπόν τους Σιναράδες σαν βρεθείτε στην Κέρκυρα. Θα τους θυμάστε για πάντα.

Η Μπόχαλη της Ζακύνθου.

Μιά περιοχή γεμάτη ρομαντισμό και καντάδες

Στη Ζάκυνθο σήμερα. Στο πανέμορφο νησί του Ιονίου. Στο φιόρο του Λεβάντε. Να επισκεφτούμε και να γνωρίσουμε μιά από τις πιό όμορφες γειτονιές της. Την Μπόχαλη. Τη γειτονιά που είναι δεμένη με τον έρωτα, τον ρομαντισμό και την καντάδα. Εμπρός λοιπόν.

Πανέμορφη η Ζάκυνθος και δίκαια την έχουν στολίσει με τον τίτλο του “φιόρου”. Φιόρο του Λεβάντε την είχαν ονομάσει οι Ενετοί.
Μια ξεχωριστή ζωγραφιά η κάθε γωνιά της- Οι καταπράσινοι λόφοι, τα γραφικά ακρογυάλια, τα ζωγραφιστά χωριουδάκια. Πάνω απ’ όλα όμως μια ξεχωριστή ομορφιά θα γνωρίσεις σαν φτάσεις στο νησί και αντικρύσεις την Μπόχαλη. Τον πανέμορφο αυτόν οικισμό, που στέκει σαν κορώνα πάνω από την πόλη. Στο πιό ψηλό σημείο της πόλης της Ζακύνθου βρίσκεται ο οικισμός της Μπόχαλης. Η γειτονιά που μέσα της κλείνει μελωδικές καντάδες, ήχους ζακυνθυνής μουσικής και τις μυρωδιές από τα λουλούδια των σπιτιών.
Κάτω από την Μπόχαλη απλώνεται η πόλης της Ζακύνθου
Από όλα τα σημεία της Μπόχαλης ο επισκέπτης μπορεί να απολάυσει μιά θέα μαγευτική. Βλέπει όλη την πόλη της Ζακύνθου, κάτω από τα πόδια του αλλά και την υπόλοιπη περιοχή μέχρι το Βασιλικό και το Μαραθωνήσι. Το απέραντο βελούδινο γαλάζιο του Ιονίου, που απλώνεται μπροστά του αλλά και όλο τον γύρω ορίζοντα. Διακρίνει την “γειτόνισσα “ Κεφαλονιά, πιό πέρα βλέπει την Πελοπόνησσο και αγναντεύει μέχρι τον κόλπο του Λαγανά, που είναι τα “σύνορα” της Ζακύνθου.
Η Μπόχαλη μπορεί να χαρακτηριστεί σαν η παλαιότερη γειτονιά της Ζακύνθου αφού αποτέλεσε την πρώτη περιοχή επέκτασης της παλιάς πρωτεύουσας που κάποτε βρισκόταν μέσα στο Κάστρο. Μία από τις εισόδους του Κάστρου
Με το πέρασμα των χρόνων οι σεισμοί που ταλαιπωρούν το νησί κατέστρεψαν αρκετά από τα αρχοντικά της, Όμως ένας περίπατος στα λιθόστρωτα δρομάκια και τα παλιά παραδοσιακά σπίτια με τα μοσχοβολιστά περιβόλια, αποζημιώνει τον επισκέπτη.
Ο λόφος της Μπόχαλης είναι κατάφυτος από πεύκα και ελαιόδεντρα. Παράλληλα το παράξενο σχήμα των λοφίσκων, με τις αργιλώδεις χαράδρες, σεισμικές αλλοιώσεις, που υπάρχουν γύρω σε συνδιασμό με τις αρμονικές αντιθέσεις των χρωμάτων, από τα αγριολούλουδα και τους ασφάλακτους, δημιουργούν μιά θαυμάσια ατμόσφαιρα και φέρνουν στο νου τους στίχους του Εθνικού μας ποιητή, του Σολωμού. «..το χάσμα π’ άνοιξ’ ο σεισμός ευθύς εγιόμισ’ άνθη...». Άλλωστε εκεί, στο λόφο του Στράνη που είναι στον οικισμό της Μπόχαλης ο εθνικός μας ποιητής εμπνεύσθηκε και έγραψε τον Εθνικό μας Ύμνο. Η εκκλησιά του Άη-Γιώργη των Φιλικών.
Ο κεντρικός δρόμος που ξεκινάει από την Χώρα, περνάει από την οδό Φιλικών. Πάνω σ’ αυτόν τον δρόμο υπάρχει ο ναός του Αγίου Γεωργίου των Λατίνων ή των Φιλικών. Στον εκκλησάκι αυτό ορκίζονταν οι Φιλικοί. Ο δρόμος αυτός φτάνει στην κεντρική πλατεία της Μπόχαλης. Η Παναγιά η Χρυσοπηγή
Στην αριστερή πλευρά της πλατείας υπάρχει η εκκλησιά της Παναγίας της Χρυσοπηγής, μιά εκκλησιά του 16ου αιώνα। Στην εκκλησιά αυτή υπάρχει ένα πολύ ωραίο ξυλόγλυπτο τέμπλο και η παλιά εικόνα της Παναγίας την οποία λέγεται ότι έφεραν από την Κρήτη, χρονολογείται από το 848 μΧ και φέρει την υπογραφή του βυζαντινού αγιογράφου Πανίσαλκου. Από την πλατεία ο ανηφορικός δρόμος, ανάμεσα από τα γραφικά σπίτια του οικισμού, φτάνει στην κορφή του λόφου. Ενός καταπράσινου και πανέμορφου λόφου.
Άλλη μία από τις εισόδους του Κάστρου

Στην κορφή αυτού του λόφου βρίσκεται το παλαιό βενετσιάνικο Κάστρο. Είναι χτισμένο πάνω στα ερείπια της αρχαίας ακρόπολης, της Ψωφίδας, και τα τείχη του, που διατηρούνται σχεδόν ανέπαφα ολοκληρώθηκαν το 1646. Οι κατακτητές Ενετοί αλλά και οι Άγγλοι που ακολούθησαν, έκαμαν και άλλες πολύ σημαντικές αλλαγές στο Κάστρο. Εγκατέστησαν αποχετευτικό και αρδευτικό σύστημα καθώς επίσης και σύστημα συλλογής των ομβρίων υδάτων

Το λιοντάρι του Αγίου Μάρκου. Το σήμα της παντοδυναμίας των Ενετών.
Πάνω από την μία από τις τρεις πύλες, που ασφάλιζαν την μεσαιωνική πόλη, σώζεται το ενετικό έμβλημα με τους λέοντες του Αγίου Μάρκου, σύμβολο της Ενετικής αυτοκρατορίας. Διαβαίνοντας την πύλη βρισκόμαστε στον εσωτερικό χώρο του Κάστρου όπου όλα εκεί αποτελούν ένα αληθινό μνημείο πάνω στην ιστορία του νησιού. Αρχαιολογικές ανασκαφές που έχουν γίνει έφεραν στο φως ευρήματα από την προϊστορική εποχή μέχρι την ματαβυζαντινή περίοδο. Κι’ ακόμη βρέθηκαν ερείπια μεγάλου αριθμού εκκλησιών από τις πάμπολλες και ονομαστές, που χρονολογούνται από τον 11ο μέχρι και τον 18ο αιώνα. Ακόμη υπαρχουν θολωτές χαμηλές φυλακές καθώς επίσης και το πέτρινο κτίριο της πυριτιδαποθήκης με τους τεράστιους τοίχους και τα καγκελόφρταχτα παράθυρα. Τα ερείπια από τα τείχη του Κάστρου.
Οι μεγάλοι σεισμοί που έπληξαν το νησί έκαμαν και μεγάλες ζημιές στα τείχη του Κάστρου. Όμως οι Άγγλοι καταχτητές τα επισκεύασαν και πρόστεσαν ακόμη και νέα οχυρωματικά έργα. Τα τείχη αυτά, απομεινάρια των Κυκλώπειων τειχών της αρχαίας Ψωφίδας, προστάτευαν τους κατοίκους του νησιού από τις επιθέσεις των Τουρκων, Σαρακηνών, Νορμανδών, Σταυροφόρων και των πειρατών.
Η πίσω πλευρά του Κάστρου έχει θέα στον κάμπο της Ζακύνθου μέχρι το Βραχίονα, ορεινό σύνορο του νησιού και αριστερά την Κεφαλονιά και στα δεξιά την Κυλλήνη. Η θέα από την Μπόχαλη είναι μαγευτική.
Σήμερα η Μπόχαλη είναι ίσως ένα από τα πλέον επισκέψιμα αξιοθέατα του νησιού, όπου η ομορφιά της περιοχής, η διατήρηση της παράδοσης και οι μελωδίες της καντάδας την κάνουν αξέχαστη.
Μια εναλλακτική επιστροφή στην Χώρα, είναι να κατηφορίσετε από την Σαρτζάδα, το πλακόστρωτο βενετσιάνικο καλντερίμι, να περάσετε από την Η εκκλησιά της Παναγιάς της Πικριδιώτισσας

Παναγία την Πικριδιώτισσα, στο πλάτωμα της οποίας καθόταν ο Κολοκοτρώνης κι’ αγνάντευε τα βουνά του σκλαβωμένου Μωριά πριν ηγηθεί της Επανάστασης. Θα φτάσετε έτσι στην Παληά Βρύση, πίσω από το Νομαρχιακό Μέγαρο στο κέντρο της Χώρας. Είναι η ιδανική διαδρομή για να κλείσει μια όμορφη ξενάγηση στον φυσικό εξώστη της Ζακύνθου.

Να ευχαριστήσω την καλή μου φίλη Χαρά Θεοδωρίτση για την βοήθειά της στην σύνταξη τούτης της ανάρτησης.

ΠΗΓΕΣ
http://www.nixthimeron/
http://www.ecozante/