Η Παναγιά η Μυρτιδιώτισσα στα Κύθηρα.
Επίσκεψη στην ανέκδοτη συλλογή μου
"Λίγα σοβαρά και πολλά αστεία"
για μια...γεύση από τα σοβαρά. Από ένα εξώφυλλο περιοδικού η έμπνευση. Απολαύστε το.
Ένα μικρό νησάκι, που μοιάζει ξεχασμένο σε μιαν άκρη κάπου στο Αιγαίο. Στέκει εκεί, που το χέρι του Θεού το πέταξε. Ζωγραφιά του μια νταντελένια ακρογιαλιά και μια σειρά από μικρά σπιτάκια ακουμπισμένα πάνω της. Κι’ είναι ένα ανοιξιάτικο ηλιοβασίλεμα. Ένα ηλιοβασίλεμα γεμάτο από τα πιο όμορφα χρώματα που χαρίζει η φύση. Ένα ηλιοβασίλεμα από εκείνα που μαγεύουν. Υπέροχες εικόνες, που γεμίζουν τη ζωή των απλών ανθρώπων του νησιού.
Ένας απ’ αυτούς κι΄ο Γέρος. Ένα πρόσωπο αυλακωμένο με σκαφτές ρυτίδες, που μάταια προσπαθούν να τις σκεπάσουν τα κάτασπρα γένια του. Τα μαλλιά του γεμάτα από τα χιόνια που άφησε πάνω τους η ζωή στο διάβα της. Και τα μάτια του να λάμπουν ακόμα παράξενα, γεμάτα με μια ζωντάνια.
Με αργά κουρασμένα βήματα και ακουμπώντας στο χοντρό ραβδί του ο Γέρος βγήκε από το μικρό του το σπιτάκι. Προχώρησε προς τα έξω και κάθισε στο πεζούλι της αυλόπορτας. Μπροστά του, λίγα βήματα πιο πέρα, η θάλασσα του μικρού νησιού απλωνόταν γαλήνια, σαν ένα υπέροχο γαλάζιο βελούδο. Ο ήλιος έμοιαζε να προσπαθεί να στείλει βιαστικά τις τελευταίες του αχτίδες στο όμορφο μικρό νησί, πριν να κατηφορίσει και να χαθεί πέρα, μακρυά, εκεί που τέλειωνε η θάλασσα. Λίγο πιο πέρα κάποιοι ψαράδες έριχναν για μια ακόμη φορά τα δίχτυα τους σιγοτραγουδώντας. Ποιος ξέρει; Ίσως αυτή τη φορά να ήσαν πιο τυχεροί.
Κάθισε ο Γέρος μ’ έναν βαθύ αναστεναγμό κι’ ακούμπησε τις πλάτες του στην αυλόπορτα. Τα ρουθούνια του ανοιγόκλεισαν και ρούφηξαν ηδονικά την αλμύρα της θάλασσας. Έβγαλε από την τσέπη του ένα σακουλάκι με καπνό και ετοιμαζόταν να γεμίσει το τσιμπούκι του, που κρεμόταν στα χείλια του, όταν η ματιά του στάθηκε πάνω σ’ ένα παιγνίδι του μικρού του εγγονού, που ήτανε λίγο πιο πέρα παρατημένο.
“Φτωχέ Γέρο. Παλιέ θαλασσόλυκε. Μη διστάζεις. Άφησε λεύτερη την καρδιά σου να ξεσπάσει. Άφησέ την λεύτερη να φανερώσει τους πόθους που παράκαιρα φωλιάζουν μέσα της. Άφησέ την να σου τραγουδήσει τα όνειρά σου, έστω κι’ αν εσύ τα νομίζεις τόσο τολμηρά. Άφησέ την να σου ψιθυρίσει τις θύμησές σου. Ίσως να ήτανε μια παρόμοια σκούνα κείνο το πλεούμενο, που εδώ και τόσα χρόνια σε πήρε και σένα – παιδί πράμα – από τούτο δω το νησί. Κάπου δεκαπέντε χρόνων ήσουνα τότε. Θυμάσαι; Φίλησες τη δόλια τη μάνα σου – ελαφρό το χώμα της – και φόρτωσες σε κείνο το πλεούμενο όλα τα όνειρά σου. Κι’ ένα πρωινό ακουμπισμένος στην κουπαστή είδες το μικρό σου νησάκι να αχνοφαίνεται, θαμπό σημάδι, στο βάθος του ορίζοντα.Το αγάπησες κείνο το πλεούμενο Γέρο. Το αγάπησες σαν δεύτερο σπίτι σου. Έδεσες τη ζωή σου μαζί με την δική του. Μαζί του πέρασες φουρτούνες, θύελλες, τρικυμίες μεγάλες. Μαζί του μοιράστηκε τις λύπες σου, τις χαρές σου και το ψωμί σου, γεμάτο από την αλμύρα της θάλασσας. Πάνω του έστησες όλα τα όνειρά σου. Έγινε κείνο το πλεούμενο ένα κομμάτι από τον εαυτό σου, ένα κομμάτι από τη ζωή σου. Κείνο το πλεούμενο ήτανε που σε ταξίδεψε σε κόσμους άγνωστους. Σε κόσμους που μόνο στα παραμύθια τους είχες ακούσει. Είδες άλλους ανθρώπους. Γνώρισες τη ζωή τους. Γεύτηκες τις χαρές που σου πρόσφεραν. Είδες άλλες θρησκείες. Κείνο το πλεούμενο ήτανε που σου έμαθε όλα τα μυστικά της ζωής. Μαζί του γνώρισες και την ηδονή του έρωτα.Και τώρα, Γέρος πια κάθεσαι στο σπιτάκι σου, σ’ αυτό το νησάκι που πρωτάνοιξες τα μάτια σου. Και μέσα στο μικρό σου σπιτάκι γεύεσαι όλη τη γαλήνη που τόσο απλόχερα σου προσφέρει η ζωή. Έχεις τη γριά γυναίκα σου και όλη τη φαμελιά σου. Όλοι όσοι σε βλέπουν πιστεύουν πως η ευτυχία σε έχει χαϊδέψει απλόχερα. Γιατί στ’ αλήθεια, σαν τι μπορεί να σου λείπει για να μην είσαι ευτυχισμένος; Σαν τι να αποζητάς ακόμη για να νοιώσεις την ευτυχία να γεμίζει το είναι σου στη λίγη ακόμη ζωή που σου απομένει; Όμως μόνο η μικρή σκούνα, το παιχνιδάκι του εγγονού σου, που με τόση λαχτάρα κρατάς στα χέρια σου θα μπορούσε να πει σε όλους τι σου λείπει. Μόνο η μικρή σκούνα θα μπορούσε να πει σε όλους πόσο πολύ ποθείς να γίνεις για μια μέρα νιος. Μόνο για μια μέρα. Ν’ ανέβεις πάνω της και να βρεθείς μαζί της μακρυά. Μέσα στην αγριεμένη θάλασσα. Να νοιώσεις ξανά τις πρωτινές έντονες συγκινήσεις σου .Να σε χτυπήσει αλύπητα για μια ακόμη φορά η αλμύρα της θάλασσας. Να αισθανθείς το κορμί σου να το τυλίγει η ανατριχίλα, αντικρίζοντας το άγριο κύμα να χτυπάει με λύσσα τα πλευρά του πλεούμενου. Ν’ ακούσεις το τραγούδι των γλάρων. Ν’ αφήσεις το βλέμμα σου τη νύχτα να πλανηθεί ψηλά, στον κόσμο των άστρων. Να μιλήσει με τις δυο Αρκούδες. Τη Μικρή και τη Μεγάλη. Να ψάξεις και να βρεις το αστέρι του Νότου. Και να σου κρατήσει συντροφιά η Πούλια σα θα είσαι βάρδια στο τιμόνι.Για μια ακόμη φορά να κάμεις ένα ταξίδι πάνω στα κύματα και πάνω στους αέρηδες. Και μετά.....Ω ! ! ! μετά.....Ήσυχα, ήσυχα ας κλείσουν τα μάτια σου. Φτωχέ Γέρο.”
Όλα αυτά θα μπορούσε να πει κείνο το δάκρυ, που αργοκύλησε από τα γεροντίστικα μάτια. Όμως κι’ αυτό φοβισμένο στέγνωσε στην άκρη του ματιού. Κι’ ο Γέρος, με κινήσεις αργές και κουρασμένες, σηκώθηκε. Με κλωνισμένα βήματα προχώρησε προς τη θάλασσα. Άφησε τη μικρή σκούνα να γλυστρήσει από τα χέρια του και να ακουμπήσει απαλά πάνω στο γαλάζιο βελούδο. Κι’ όπως τη λίκνιζε το μικρο κύμα άφησε και αυτός τα γεροντίστικα όνειρά του να λικνιστούν μαζί της, κάτω από τις τελευταίες χρυσοκόκκινες ανταύγειες του ήλιου, πλάι στο τραγούδι των ψαράδων, στην ήρεμη ακρογιαλιά του νησιού του.
Φίλες και φίλοι μου. Περάστε από την ιστοσελίδα μου http://hellascafe.blogspot.com Πάντα θα βρήτε κάτι ενδιαφέρον. | ||
Μπορείτε.....
....εκτός από τα Εφτάνησα να επισκεφθείτε την ιστοσελίδα μου http://hellascafe.blogspot.com και να με βρήτε στο kondennis9@gmail.com
Θα χαρώ να σας δω.
Σάββατο 25 Οκτωβρίου 2014
Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2014
Κωνσταντίνος Θεοτόκης
Κεντρική φωτογραφία για τον Οκτώβρη.
Η Παναγιά η Μυρτιδιώτισσα στα Κύθηρα.
Ο λογοτέχνης και διανοούμενος που δέσποσε στα ελληνικά γράμματα στις αρχές του 20ου αιώνα.
Μετά την πτώση της Πόλης το 1453 θα εγκατασταθεί στην Κέρκυρα η οικογένεια Θεοτόκη, το αρχοντικό της οποίας σήμερα διαμορφωμένο εσωτερικά στεγάζει το ονομαστό σε όλον τον κόσμο ξενοδοχείο “Bella Venezia”.
Χάριν της ιστορίας να πω ότι το ξενοδοχείο αυτό κατεστράφη ολοσχερώς από εμπρηστική βόμβα που δέχτηκε την νύχτα της 13ης Σεπτεμβρίου του 1943 όταν οι Γερμανοί βομβάρδισαν και κατέκαυσαν σχεδόν όλη την πόλη της Κέρκυρας. Μετά τον πόλεμο το ξενοδοχείο ανοικοδομήθηκε πάντα στην αρχική του μορφή.
Εκεί, στο κτίριο αυτό, στην πόλη της Κέρκυρας, ιδιοκτησίας της οικογενείας Θεοτόκη, γεννήθηκε το 1872, ο Στέφανος – Κωνσταντίνος Θεοτόκης, μια εμβληματική μορφή των ελληνικών γραμμάτων. Πατέρας του ήτανε ο Μάρκος Θεοτόκης και μητέρα του η Αγγελική Πολυλά, ανιψιά του Ιάκωβου Πολυλά.
Τα πρώτα του γράμματα ο νεαρός Θεοτόκης διδάχτηκε στο ιδιωτικό σχολείο του Κοντούτη και στη συνέχεια φοίτησε για οκτώ χρόνια στο Εκπαιδευτήριο Καποδίστριας όπου εκεί τελείωσε το γυμνάσιο το 1888.
Σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών μαζί με τον αδελφό του εκδίδουν την εφημερίδα ΕΛΠΙΣ. Αυτή ήταν η πρώτη του φιλολογική εμφάνιση.
Μετά την αποφοίτησή του από το Εκπαιδευτήριο Καποδίστριας φεύγει στο Παρίσι όπου παρακολούθησε φιλολογία, μαθηματικά, ιατρική και χημεία. Όμως δεν κατάφερε να πάρει κανένα δίπλωμα.
Εκτός από την γαλλική γλώσσα σπούδασε αγγλικά, γερμανικά, ιταλικά και λατινικά. Έτσι πολύγλωσσος εκτός από την πεζογραφία ασχολήθηκε και με την μετάφραση.
Στη Βενετία όπου βρισκόταν για σπουδές γνώρισε τη Βαρόνη Ερνεστίνη φον Μάλοβιτς, δεκαεπτά χρόνια μεγαλύτερή του την οποία και παντρεύτηκε δυο χρόνια αργότερα στη Βοημία.
Μετά από ένα χρόνο θα επιστρέψει στην Κέρκυρα και με την σύζυγό του θα εγκατασταθούν στον πύργο της οικογένειας που είχαν στον οικισμό Καρουσάδες.
Με την εγκατάστασή του στην Ελλάδα θα γνωριστεί με τον Λορέντζο Μαβίλη και θα είναι από τους πρώτους που θα προσχωρήσει στο κίνημα του δημοτικισμού. Στην κίνησή του αυτή θα έλθει σε επαφή με τις σοσιαλιστικές ιδέες με τις οποίες έχουν κάποια σχέση τα έργα του. Γνωρίζοντας την σοσιαλιστική ιδεολογία προχώρησε στην ίδρυση του Σοσιαλιστικού Ομίλου και του Αλληλοβοηθητικού Εργατικού Συνδέσμου Κέρκυρας.
Σημαντική είναι η προσφορά του στον χώρο της ελληνικής λογοτεχνίας
Στα κείμενά του διαφαίνεται η δραματικότητα της αφήγησης. Τα διηγήματά του που κυκλοφόρησαν σε βιβλίο με τον τίτλο Κορφιάτικες Ιστορίες ζωγραφίζουν την απλότητα και την λιτότητα της κερκυραϊκής ζωής στην εποχή του.
Το 1917 συμβαίνει η πτώση της Αυστροουγγρικής μοναρχίας και ο Θεοτόκης με την σύζυγό του χάνουν όλη την περιουσία τους.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ήσαν πάρα πολύ δύσκολα. Η άθλια οικονομική του κατάσταση δεν του επέτρεπε να έχει ούτε τα απαραίτητα. Αλλά και η κατάσταση της υγείας του αποτελούσε πλέον ένα μεγάλο πρόβλημα. Υπέφερε από καρκίνο του στομάχου όπου μετά την εγχείρηση που έκαμε στον Ευαγγελισμό στην Αθήνα, οι γιατροί του συνέστησαν να φύγει για την Κέρκυρα.
Εκεί, στον πύργο του θα αφήσει την τελευταία του πνοή την πρώτη Ιουλίου του 1923.
Στον χώρο της δημιουργικής λογοτεχνίας και ειδικότερα στον χώρο της κοινωνικής λογοτεχνίας, ο Θεοτόκης ασχολήθηκε με την πεζογραφία αφήνοντας πίσω του ένα σημαντικό έργο. Στο δημιουργικό του ξεκίνημα ένας μεγάλος αριθμός από διηγήματα είναι γεγονός ότι είναι επηρεασμένα από τον γερμανικό ιδεαλισμό. Η πρώιμη περίοδος της συγγραφικής του δραστηριότητας είναι φανερά επηρεασμένη από τη γνωριμία του με το έργο του Νίτσε.
Επίσης ασχολήθηκε με μεσαιωνικά θέματα και άλλα απομακρυσμένα από την σύγχρονη πραγματικότητα. Σύντομα όμως πραγματοποίησε στροφή και ασχολήθηκε στα διηγήματά του με την ψυχογραφική ηθογραφία και τον κοινωνικό ρεαλισμό.
Σαν σταθμοί της συγγραφικής του πορείας θα πρέπει να χαρακτηριστούν τα έργα του, "Η τιμή και το χρήμα"
"Η ζωή και ο θάνατος του Καραβέλα", "το Πάθος," "το Πίστομα," "Οι σκλάβοι στα δεσμά τους," "Κατάδικος" και πολλά άλλα. Στο έργο του Η ζωή και ο θάνατος του Καραβέλα η πλοκή του έργου οργανώνεται αφηγηματικά με βάση ένα κεντρικό πρόσωπο.
Εννενηνταένα χρόνια μετά το θάνατό του και η πνευματική φυσιογνωμία του Θεοτόκη παραμένει πάντα επίκαιρη.Η δύναμη της πέννας του εξακολουθεί να προκαλεί φιλολογικό ενδιαφέρον.
Φίλες και φίλοι.
Παρακαλώ περάστε και από την ιστοσελίδα μου
http://hellascafe.blogspot.com.
Φιλοξενώ ένα σπουδαίο ιστορικό κείμενο του καλού μου φίλου γιατρού Μιχαήλ Φωτίου, από την Θεσσαλονίκη, για την επέτειο των 110 χρόνων του Μακεδονικού αγώνα που γιορτάζουμε την Κυριακή 26 Οκτωβρίου.
ΠΗΓΕΣ
w.Corfu today.com
w.corfu2travel.com
w.Corfu Time.gr
w.corfunewsit.com
Η Παναγιά η Μυρτιδιώτισσα στα Κύθηρα.
Ο λογοτέχνης και διανοούμενος που δέσποσε στα ελληνικά γράμματα στις αρχές του 20ου αιώνα.
Μετά την πτώση της Πόλης το 1453 θα εγκατασταθεί στην Κέρκυρα η οικογένεια Θεοτόκη, το αρχοντικό της οποίας σήμερα διαμορφωμένο εσωτερικά στεγάζει το ονομαστό σε όλον τον κόσμο ξενοδοχείο “Bella Venezia”.
Το ξενοδοχείο "Bella Venecia" όπως είναι σήμερα. |
Εκεί, στο κτίριο αυτό, στην πόλη της Κέρκυρας, ιδιοκτησίας της οικογενείας Θεοτόκη, γεννήθηκε το 1872, ο Στέφανος – Κωνσταντίνος Θεοτόκης, μια εμβληματική μορφή των ελληνικών γραμμάτων. Πατέρας του ήτανε ο Μάρκος Θεοτόκης και μητέρα του η Αγγελική Πολυλά, ανιψιά του Ιάκωβου Πολυλά.
Σκίτσο του Κωνσταντίνου Θεοτόκη. |
Σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών μαζί με τον αδελφό του εκδίδουν την εφημερίδα ΕΛΠΙΣ. Αυτή ήταν η πρώτη του φιλολογική εμφάνιση.
Μετά την αποφοίτησή του από το Εκπαιδευτήριο Καποδίστριας φεύγει στο Παρίσι όπου παρακολούθησε φιλολογία, μαθηματικά, ιατρική και χημεία. Όμως δεν κατάφερε να πάρει κανένα δίπλωμα.
Εκτός από την γαλλική γλώσσα σπούδασε αγγλικά, γερμανικά, ιταλικά και λατινικά. Έτσι πολύγλωσσος εκτός από την πεζογραφία ασχολήθηκε και με την μετάφραση.
Στη Βενετία όπου βρισκόταν για σπουδές γνώρισε τη Βαρόνη Ερνεστίνη φον Μάλοβιτς, δεκαεπτά χρόνια μεγαλύτερή του την οποία και παντρεύτηκε δυο χρόνια αργότερα στη Βοημία.
Η εξωτερική είσοδος του πύργου όπως είναι σήμερα. |
Με την εγκατάστασή του στην Ελλάδα θα γνωριστεί με τον Λορέντζο Μαβίλη και θα είναι από τους πρώτους που θα προσχωρήσει στο κίνημα του δημοτικισμού. Στην κίνησή του αυτή θα έλθει σε επαφή με τις σοσιαλιστικές ιδέες με τις οποίες έχουν κάποια σχέση τα έργα του. Γνωρίζοντας την σοσιαλιστική ιδεολογία προχώρησε στην ίδρυση του Σοσιαλιστικού Ομίλου και του Αλληλοβοηθητικού Εργατικού Συνδέσμου Κέρκυρας.
Σημαντική είναι η προσφορά του στον χώρο της ελληνικής λογοτεχνίας
Εξώφυλλο βιβλίου του. |
Το 1917 συμβαίνει η πτώση της Αυστροουγγρικής μοναρχίας και ο Θεοτόκης με την σύζυγό του χάνουν όλη την περιουσία τους.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ήσαν πάρα πολύ δύσκολα. Η άθλια οικονομική του κατάσταση δεν του επέτρεπε να έχει ούτε τα απαραίτητα. Αλλά και η κατάσταση της υγείας του αποτελούσε πλέον ένα μεγάλο πρόβλημα. Υπέφερε από καρκίνο του στομάχου όπου μετά την εγχείρηση που έκαμε στον Ευαγγελισμό στην Αθήνα, οι γιατροί του συνέστησαν να φύγει για την Κέρκυρα.
Η εσωτερική είσοδος του πύργου. |
Στον χώρο της δημιουργικής λογοτεχνίας και ειδικότερα στον χώρο της κοινωνικής λογοτεχνίας, ο Θεοτόκης ασχολήθηκε με την πεζογραφία αφήνοντας πίσω του ένα σημαντικό έργο. Στο δημιουργικό του ξεκίνημα ένας μεγάλος αριθμός από διηγήματα είναι γεγονός ότι είναι επηρεασμένα από τον γερμανικό ιδεαλισμό. Η πρώιμη περίοδος της συγγραφικής του δραστηριότητας είναι φανερά επηρεασμένη από τη γνωριμία του με το έργο του Νίτσε.
Επίσης ασχολήθηκε με μεσαιωνικά θέματα και άλλα απομακρυσμένα από την σύγχρονη πραγματικότητα. Σύντομα όμως πραγματοποίησε στροφή και ασχολήθηκε στα διηγήματά του με την ψυχογραφική ηθογραφία και τον κοινωνικό ρεαλισμό.
Σαν σταθμοί της συγγραφικής του πορείας θα πρέπει να χαρακτηριστούν τα έργα του, "Η τιμή και το χρήμα"
Ένα από τα πλέον σημαντικά έργα του μεγάλου λογοτέχνη. |
Εννενηνταένα χρόνια μετά το θάνατό του και η πνευματική φυσιογνωμία του Θεοτόκη παραμένει πάντα επίκαιρη.Η δύναμη της πέννας του εξακολουθεί να προκαλεί φιλολογικό ενδιαφέρον.
Φίλες και φίλοι.
Παρακαλώ περάστε και από την ιστοσελίδα μου
http://hellascafe.blogspot.com.
Φιλοξενώ ένα σπουδαίο ιστορικό κείμενο του καλού μου φίλου γιατρού Μιχαήλ Φωτίου, από την Θεσσαλονίκη, για την επέτειο των 110 χρόνων του Μακεδονικού αγώνα που γιορτάζουμε την Κυριακή 26 Οκτωβρίου.
ΠΗΓΕΣ
w.Corfu today.com
w.corfu2travel.com
w.Corfu Time.gr
w.corfunewsit.com
Σάββατο 11 Οκτωβρίου 2014
Ο οικισμός Καρουσάδες της Κέρκυρας.
Κεντρική φωτογραφία για τον Οκτώβρη.
Η Παναγία η Μυρτιδιώτισσα στα Κύθηρα.
Ο οικισμός Καρουσάδες. Ένα κεφαλοχώρι με μια ξεχωριστή ομορφιά.
Είναι γεγονός ότι τα περισσότερα από τα χωριά της Κέρκυρας έχουν μια δική τους ξεχωριστή ομορφιά. Μια ομορφιά που αναδύεται μέσα από τη πανέμορφη φύση που τα περιβάλει, από τα χαρακτηριατικά σπιτάκια τους, από τα δρομάκια τους, από τις λουλουδιασμένες αυλές τους.
Ένα από αυτά είναι και οι Καρουσάδες. Ένα χωριό με μια ξεχωριστεί ομορφιά. Αξίζει να περάσουμε μια βόλτα από εκεί.
Στη βορειοδυτική πλευρά του νησιού της Κέρκυρας βρίσκεται ο οικισμός των Καρουσάδων. Είναι ένα κεφαλοχώρι χτισμένο σε μια πανέμορφη τοποθεσία πάνω σ΄ένα λόφο κοντά στη θάλασσα, πνιγμένο στο πράσινο και ξεχωρίζει για την παραδοσιακή αρχιτεκτονική των σπιτιών του. Το χωριό οφείλει το όνομά του στους πρόσφυγες που ήλθαν στο νησί της Κέρκυρας από την ελληνική πόλη Καρούσα που βρισκόταν σιμά στην Τραπεζούντα του Εύξεινου Πόντου, οι οποίοι έφτασαν στο νησί μαζί με πρόσφυγες από άλλες περιοχές του Πόντου. Γύρω στα 20 π.Χ. πιθανόν λόγω κάποιου διωγμού οι Καρούσιοι φεύγουν και κινούνται προς την Δύση. Κάποιοι περνούν στα βόρεια της Κέρκυρας και εκεί ιδρύουν την νέα τους εστία, τον οικισμό Καρουσάδες.
Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή οι Καρουσάδες παλαιότερα ονομάζονταν Κρασάδες επειδή εκεί έφτιαχναν πάρα πολύ καλό κρασί.
Λίγο πιο πέρα ξεχωρίζει ένας ακόμη πανέμορφος οικισμός, το Σιδάρι το οποίο φιλοξενεί και το πασίγνωστο Canal d’ amour, το κανάλι της αγάπης. Πρόκειται για μια πανέμορφη παράλια τοποθεσία, με αξιοθέατο τα περίεργα σχήματα των βράχων. Η παράδοση λέει ότι αν δυο ερωτευμένοι κολυμπήσουν στα νερά του Canal d’ amour δεν θα χωρίσουν ποτέ. Με αφορμή αυτό το κανάλι το Σιδάρι αποτελεί έναν δημοφιλή τουριστικό προορισμό.
Σύμφωνα με ιστορικές πηγές ο οικισμός των Καρουσάδων κατοικείτο από την βυζαντινή περίοδο.
Το 1453, μετά την πτώση της Πόλης στους Καρουσάδες θα εγκατασταθεί η οικογένεια Θεοτόκη της οποίας το αρχοντικό διατηρείται μέχρι σήμερα και είναι γνωστό με την ονομασία Πύργος των Θεοτόκηδων ή Πύργος των Καρουσάδων.
Στην Κέρκυρα γεννήθηκε το 1872 ο Κωνσταντίνος Θεοτόκης ο οποίος θεωρείται ο πατέρας του κερκυραϊκού μυθιστορήματος.
Για τον Κωνσταντίνο Θεοτόκη θα αναφερθώ την επόμενη εβδομάδα σε ξεχωριστή ανάρτηση.
Ένας άλλος αξιόλογος σύγχρονος Καρουσαδίτης είναι ο Σπύρος Χαλκιάς. Πολυβραβευμένος φωτορεπόρτερ έγραψε ιστορία στο χώρο της δημοσιογραφίας με τις αποστολές του στην τότε ΕΣΣΔ, στην Κούβα αλλά και στην Γαλλία του ΄68. Ο Σπύρος Χαλκιάς γεννήθηκε στον οικισμό των Καρουσάδων το 1927. Υπηρέτησε στην Εθνική Αντίσταση στις τάξεις του ΕΛΑΣ και εξορίστηκε στη Μακρόνησο. Είχε αναπτύξει αντιστασιακή δράση ενάντια στη χούντα των συνταγματαρχών το ΄67 και βασανίστηκε στο ΕΑΤ-ΕΣΑ. Η υγεία του κλονίστηκε ανεπανόρθωτα και πέθανε το 1981.
Οι Καρουσάδες, πιστοί στην παράδοση της μουσικής έχουν την δική τους Φιλαρμονική η οποία ιδρύθηκε το 1980 με κύριο σκοπό την διάδοση της μουσικής στους νέους.
Στους Καρουσάδες επίσης υπάρχει και ο Μορφωτικός Πολιτιστικός Σύλλογος με αξιόλογες δραστηριότητες.
Περίπου 2.500 Καρουσαδίτες έχουν μεταναστεύσει στα μεγάλα αστικά κέντρα της Ελλάδας αλλά και σε χώρες του εξωτερικού.
Η περιοχή των Καρουσάδων αποτελεί μιαν ιδιαιτέρου φυσικού κάλους περιοχή της Ελλάδας. Μια περιοχή που περιβάλλεται από ελαιώνες, κυπαρίσσια, ενώ η θέα προς το Ιόνιο είναι εκπληκτική.
Αξίζει μια επίσκεψη στους Καρουσάδες για να περιπλανηθείτε στα μικρά και στενά δρομάκια τους. Επισκεφθείτε το μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, ένα ξεχωριστό μνημείο θρησκευτικής αρχιτεκτονικής. Όμως απαραίτητη και μια στάση
στην παραδοσιακή ταβέρνα "Γιαλός", αληθινό στολίδι του οικισμού, η οποία προσφέρει κρέας και κρασί δική της παραγωγής ενώ τα τυροκομικά, σαλάτες και λαχανικά είναι όλα ντόπια.
Εμπρός λοιπόν για μια επίσκεψη στους Καρουσάδες.
Και λίγο γέλιο.
Ψάχνοντας στο Google για να βρω υλικό για τους Kαρουσάδες έπεσα πάνω στην ένδειξη "translate page" (μετάφραση αυτής της σελίδας) Πάτησα ένα κλικ και σας μεταφέρω τη μετάφραση που βρήκα.
Το χωριό των Καρουσάδων εγκαθίσταται στις πράσινο-συσκευασμένα του Σιδαρίου. Το βόρειο μπάλωμα της Κέρκυρας είναι το σύνολο του τροχαίου δεντρό-δεμένη λόφους και τα μικροσκοπικά πόλεις. Οι δρόμοι της είχαν συσσωρευτεί μεγάλη με αρκετά αμπέλου αρμαθιές σπίτια και τελείωσε με ένα ψέκασμα από ταβέρνες. Cypress και πευκοδάση μανδύα της πόλης σαρωτικές με μια ακτογραμμή αρμαθιές με παραλίες. Παρ΄όλα την ηρεμία και την γαλήνη. Το υπόλοιπο του Καρουσάδες έχει shabby κομψή εμφάνιση χάρη στα παστέλ βαμμένα σπίτια με την ηλικία που φοριέται παραθυρόφυλλα.
Αν θέλετε προσπαθήστε να μεταφράσετε αυτήν την…μετάφραση.
Φίλες και φίλοι.
Παρακαλώ περάστε από την ιστοσελίδα μου
http://hellascafe.blogspot.com
Σίγουρα θα βρείτε κάτι ενδιαφέρον.
ΠΗΓΕΣ
w.corfunewsit.com
w.Corfu time.gr
w.corfu2travel.com
w.Corfu today.com
Η Παναγία η Μυρτιδιώτισσα στα Κύθηρα.
Ο οικισμός Καρουσάδες. Ένα κεφαλοχώρι με μια ξεχωριστή ομορφιά.
Μια άποψη της πανέμορφης Κέρκυρας. Το Παλιό Φρούριο και στο βάθος τα βουνά της Αλβανίας. |
Ένα από αυτά είναι και οι Καρουσάδες. Ένα χωριό με μια ξεχωριστεί ομορφιά. Αξίζει να περάσουμε μια βόλτα από εκεί.
Τα γραφικά σπιτάκια του οικισμού Καρουσάσες. |
Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή οι Καρουσάδες παλαιότερα ονομάζονταν Κρασάδες επειδή εκεί έφτιαχναν πάρα πολύ καλό κρασί.
Το χιλιοτραγουδισμένο ερωτικό Σιδάρι. |
Σύμφωνα με ιστορικές πηγές ο οικισμός των Καρουσάδων κατοικείτο από την βυζαντινή περίοδο.
Το αρχοντικό Θεοτόκη. |
Στην Κέρκυρα γεννήθηκε το 1872 ο Κωνσταντίνος Θεοτόκης ο οποίος θεωρείται ο πατέρας του κερκυραϊκού μυθιστορήματος.
Για τον Κωνσταντίνο Θεοτόκη θα αναφερθώ την επόμενη εβδομάδα σε ξεχωριστή ανάρτηση.
Ένα δρομάκι των Καρουσάδων. |
Όλα τα σπίτια τ΄αγκαλιάζει το πράσινο. |
Στους Καρουσάδες επίσης υπάρχει και ο Μορφωτικός Πολιτιστικός Σύλλογος με αξιόλογες δραστηριότητες.
Περίπου 2.500 Καρουσαδίτες έχουν μεταναστεύσει στα μεγάλα αστικά κέντρα της Ελλάδας αλλά και σε χώρες του εξωτερικού.
Η περιοχή των Καρουσάδων αποτελεί μιαν ιδιαιτέρου φυσικού κάλους περιοχή της Ελλάδας. Μια περιοχή που περιβάλλεται από ελαιώνες, κυπαρίσσια, ενώ η θέα προς το Ιόνιο είναι εκπληκτική.
Πανέμορφα γραφικά δρομάκια. |
Η ταβέρνα Γιαλός. Το στολίδι των Καρουσάδων. |
Εμπρός λοιπόν για μια επίσκεψη στους Καρουσάδες.
Και λίγο γέλιο.
Ψάχνοντας στο Google για να βρω υλικό για τους Kαρουσάδες έπεσα πάνω στην ένδειξη "translate page" (μετάφραση αυτής της σελίδας) Πάτησα ένα κλικ και σας μεταφέρω τη μετάφραση που βρήκα.
Το χωριό των Καρουσάδων εγκαθίσταται στις πράσινο-συσκευασμένα του Σιδαρίου. Το βόρειο μπάλωμα της Κέρκυρας είναι το σύνολο του τροχαίου δεντρό-δεμένη λόφους και τα μικροσκοπικά πόλεις. Οι δρόμοι της είχαν συσσωρευτεί μεγάλη με αρκετά αμπέλου αρμαθιές σπίτια και τελείωσε με ένα ψέκασμα από ταβέρνες. Cypress και πευκοδάση μανδύα της πόλης σαρωτικές με μια ακτογραμμή αρμαθιές με παραλίες. Παρ΄όλα την ηρεμία και την γαλήνη. Το υπόλοιπο του Καρουσάδες έχει shabby κομψή εμφάνιση χάρη στα παστέλ βαμμένα σπίτια με την ηλικία που φοριέται παραθυρόφυλλα.
Αν θέλετε προσπαθήστε να μεταφράσετε αυτήν την…μετάφραση.
Φίλες και φίλοι.
Παρακαλώ περάστε από την ιστοσελίδα μου
http://hellascafe.blogspot.com
Σίγουρα θα βρείτε κάτι ενδιαφέρον.
ΠΗΓΕΣ
w.corfunewsit.com
w.Corfu time.gr
w.corfu2travel.com
w.Corfu today.com
Σάββατο 4 Οκτωβρίου 2014
Τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Κεντρική εικόνα για τον Οκτώβρη.
Η Παναγιά η Μυρτιδιώτισσα στα Κύθηρα.
Αγαπητοί μου φίλες και φίλοι.
Μέσα στο συγγραφικό μου ''ντουλάπι'' υπάρχει μια ανέκδοτη συλλογή διηγημάτων με τον τίτλο ''Λίγα σοβαρά και πολλά αστεία'' Η συλλογή αυτή δεν πρόκειται να εκδοθεί αφού η έκδοση ενός ελληνικού βιβλίου στις ΗΠΑ μοιάζει με οικονομική αυτοκτονία. Και φυσικά δεν έχω σκοπό ούτε τον τρόπο να κάμω κάτι τέτοιο. Από τη συλλογή αυτή λοιπόν η σημερινή μου ανάρτηση. Μπορώ να πω ότι το σημερινό μου κείμενο δεν ανήκει ούτε στα σοβαρά ούτε στα αστεία Μάλλον κάπου ανάμεσα είναι η θέση του. Αφήνω τα σχόλια σε σας.
Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε σας αυτό, όμως εγώ μιλάω πολύ συχνά με τον εαυτό μου. Όπου κι΄αν βρεθώ πιάνω τακτικά κουβέντα μαζί του. Συζητάμε χίλια δυο πράγματα. Πολιτικά, οικονομικά, φιλολογικά, ποδοσφαιρικά, κουτσομπολιό και πολλά άλλα ευγενή θέματα. Και ίσως σας φανεί περίεργο, πολύ συχνά συμφωνώ μαζί του. Έτσι τα περνάμε πολύ όμορφα κι΄ωραία ο εαυτός μου κι΄εγώ. Εκεί όμως που τα περνάμε πάρα πολύ όμορφα είναι στο τραίνο. Το γνωστό σε όλους subway. Για να πάμε στη δουλειά μας – στην πραγματικότητα εγώ πηγαίνω, ο εαυτός μου απλώς με ακολουθεί – χρειαζόμαστε τρεις ώρες. Μία για να πάμε και δύο για να γυρίσουμε. Γιατί μια ώρα πάρα πάνω στην επιστροφή; Ελάτε στο τραίνο της επιστροφής και θα το δείτε. Τι άλλο να κάνουμε λοιπόν εκεί μέσα, ανάμεσα σε τόσες...ομορφιές που στολίζουν το βαγόνι; Το πιο σίγουρο και πλέον ασφαλές είναι να διαβάζουμε εφημερίδα. Καμιά φορά όμως τυχαίνει να μην έχουμε εφημερίδα και τότε πιάνουμε την κουβέντα. Έτσι και χτες που γυρίζαμε από τη δουλειά μας. Καθισμένοι σ΄ένα γωνιακό κάθισμα εγώ κι΄ο εαυτός μου, μη έχοντας εφημερίδα είχαμε βαλθεί να παρακολουθούμε την κίνηση,
Σε μια στιγμή ακούω τον εαυτό μου να μου λέει.
-Τι θα γίνει με μας ρε Προκόπη; Έτσι θα καθόμαστε;
-Σαν τι θες να κάνουμε κύριε εαυτέ μου; του λέω. Λες να σηκωθούμε να χορέψουμε ένα καλαματιανό;
-Πάντοτε ήσουν άνοστος ρε Προκόπη, μου λέει. Γι΄αυτό προχτές η Ρίτα μας έδωσε τα παπούτσια μας στο χέρι. Μια γκόμενα είχαμε ρε φίλε και τη χάσαμε κι΄αυτή.
-Αααα!!! Σταμάτα Προκόπη-εαυτέ του λέω λίγο αγριεμένος. Δεν είχε κανένα δίκιο η Ρίτα.
-Άνθρωπος είναι κι΄αυτή κύριε Προκόπη. 'Εχει κάθε δικαίωμα να διαθέσει τη ζωή της όπως θέλει.
Σταματάει για λίγο και προσπαθώ να δω τι έγινε.
-Είσαι εδώ ή χάθηκες; τον ρωτάω.
-Εδώ είμαι. Σκέφτομαι, μου λέει.
-Μπα; Από πότε σκέφτεσαι; του λέω για να τον πειράξω.
-Έλα, άσε τις αηδίες και πες μου. Αφού μιλάμε για δικαιώματα έχω ένα παράπονο ρε συ Προκόπη. Ποτέ δεν μου μίλησες για αυτά τα ανθρώπινα δικαιώματα που μιλάει όλος ο κόσμος και μιλάς και φωνάζεις κι΄εσύ. Γι΄αυτά τα δικαιώματα που γράφουν οι εφημερίδες, που λαλάνε τα ραδιόφωνα που γκαρίζουν όλοι οι μεγάλοι του κόσμου. Τα ανθρώπινα δικαιώματα,ρε συ Προκόπη για τα οποία γίνεται τόσο μεγάλο νταβαντούρι.
-Δε με παρατάς ρε Προκόπη-εαυτέ, του λέω. Θέμα που διάλεξες να κουβεντιάσουμε.
-Γιατί όχι ρε Προκόπη; Όλος ο κόσμος σήμερα μιλάει για τα ανθρώπινα δικαιώματα, Γιατί να μην μιλήσουμε κι΄εμείς;
Μου το είπε μ΄ ένα τέτοιο παράπονο αυτό το τελευταίο που στ΄αλήθεια τον λυπήθηκε.
-Άντε ρε, του λέω. Άντε να σου κάμω το χατήρι. Από που θες ν΄αρχίσουμε;
Έτριψε τα χέρια του χαρούμενος ο εαυτός μου. Ζάρωσε σε μια γωνιά μέσα μου και περίμενε.
-Πρώτα-πρώτα τι είναι αυτά τα ανθρώπινα δικαιώματα, με ρώτησε.
Έξυσα αμήχανα το κεφάλι μου, έστυψα το μυαλό μου, σκέφτηκα. Τι του λέω τώρα; Σάματις υπάρχουν σήμερα ανθρώπινα δικαιώματα.
-Να σου πω την αλήθεια Προκόπη-εαυτέ μου καλά-καλά δεν ξέρω. Γιατί αν θες να μάθεις ακόμα και αυτοί οι μεγάλοι που κυβερνάνε τον κόσμο αν τους ρωτήσεις αμφιβάλω αν ξέρουν τι είναι αυτά τα ανθρώπινα διακαιώματα. Διότι αν ήξεραν φίλε εαυτέ μου θα έκαναν κάτι και γι΄αυτά τα φουκαριάρικα.Θα τους φερόντουσαν με λίγη καλοσύνη. Διότι απ΄ό,τι διαβάζω κύριε Προκόπη-εαυτέ μου κι΄απ΄ό,τι ακούω οι μεγάλοι του κόσμου δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να τα αγνοούν επιδεικτικά να τα περιφρονούν και να τα καταπατούν.
-Μας φώτισες, μου λέει ειρωνικά ο εαυτός μου. Πρώτα να δούμε κύριε Προκόπη τι είναι αυτά τα δικαιώματα και αν οι άνθρωποι δικαιούνται να τα έχουν.
-Προκόπη-εαυτέ μου, του λέω, εσύ το θέμα το πας φιλοσοφικά.
-Εμ πως θα καταλάβω αν δεν μου το κάνεις λιανά κύριε Προκόπη;
-Άκουσε λοιπόν και δώσε βάση Προκόπη-εαυτέ μου. Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών ξεκινώντας από την δεύτερη παράγραφο της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, που λέει ότι "Όλοι οι άνθρωποι εδημιουργήθησαν ίσοι και εδόθησαν εις αυτούς υπό του Δημιουργού ορισμένα αναφαίρετα δικαιώματα μεταξύ των οποίων είναι η ζωή, η ελευθερία και η επιδίωξη της ευδαιμονίας'' έβαλε τις βάσεις του στον καταστατικό του Χάρτη. Ο οποίος Χάρτης κι΄αυτός με τη σειρά του στη δεύτερη παράγραφο λέει.''...όπως διακηρύξωμεν εκ νέου πίστιν-πρόσεξέ το καλά αυτό Προκόπη-εαυτέ μου-εις τα θεμελιώδη δικαιώματα του ανθρώπου, εις την αξιοπρέπεια και την αξίαν αυτού, εις την ισότητα δικαιωμάτων ανδρών και γυναικών και εθνών μεγάλων και μικρών. Ωραία μέχρις εδώ Προκόπη-εαυτέ μου;
-Σύμφωνοι, μου λέει ο εαυτός μου, αλλά αυτό το όπως διακηρύξωμεν εκ νέου πίστιν δεν το καταλαβαίνω.
-Γι΄αυτό σου είπα να το προσέξεις. Διότι πίστις εις τα ανθρώπινα δικαιώματα υπήρχε και μετά την λήξη του Α! Παγκοσμίου πολέμου.
Ήταν τότε που γεννήθηκε η μαμά του ΟΗΕ. Η κυρία Κοινωνία των Εθνών. Περίφημη κυρία. Η οποία αφού και αυτή ταλαιπώρησε αφάνταστα τα ανθρώπινα δικαιώματα μας οδήγησε με μαθηματική ακρίβεια στον Β! Παγκόσμιο πόλεμο. Τούτοι λοιπόν τώρα διακηρύσσουν νέα πίστη. Σύμφωνοι κύριε Προκόπη-εαυτέ;
-Σύμφωνοι, μου λέει ο εαυτός μου. Όμως έχω μιαν απορία. Η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας ήταν Αμερικανική;
-Βεβαίως, του λέω.
-Ο ΟΗΕ είναι δημιούργημα των Αμερικανών;
-Αμερικανόπουλο γνήσιο, του απαντώ.
-Πολύ ωραία. Τώρα αρχίζω να καταλαβαίνω, μου λέει ο εαυτός μου. Πάμε πάρα κάτω.
-Δεν έχει πάρα κάτω, του λέω. Τι άλλο πρέπει να πούμε; Από τότε που γράφτηκαν αυτές οι Διακηρύξεις μέχρι σήμερα δεν υπάρχει γωνιά της γης που όλοι αυτοί που τις έφτιαξαν αυτές τις διακηρύξεις και τα καταστατικά και τα υπόγραψαν, να μην καταπατούν αυτά τα δικαιώματα του ανθρώπου, να μην εξευτελίζουν τους ανθρώπους, να μην καταλύουν πολιτεύματα, να μην διαλύουν κράτη, να μην καταδικάζουν λαούς και όλα αυτά με βάση τις διακηρύξεις για τα δικαιώματα του ανθρώπου.
Περίμενα την αντίδραση του εαυτού μου. Τίποτα. Καμιά κουβέντα.
-Εεεεε!!!, Δεν μου μιλάς; του φώναξα.
Καμιά απάντηση. Ησυχία. Τίποτα. Τα΄χασα. Τρόμαξα.
Λες να έπαθε τίποτα ο εαυτός μου, αναρωτήθηκα.Τι θα γίνω τότε; Τι θα κάνω χωρίς εαυτό; Πως θα είμαι χωρίς την παρέα του;
-Που είσαι; Γιατί δεν μου μιλάς; ξαναφώναξα
-Εδώ είμαι, μου απάντησε με μια αδύναμη φωνή κι΄έμοιαζε να είναι αφηρημένος.
-Τι κάνεις; τον ρώτησα ανήσυχος.
-Σκέφτομαι. Σκέφτομαι γιατί κοπίασαν, ξενύχτισαν, πλήρωσαν για να φτιάξουν αυτές τις διακηρύξεις. Ποιος ο λόγος;
-Προκόπη-εαυτέ μου, του λέω με καλοσύνη. Δεν σε περίμενα τόσο μπουμπούνα. Ένας οργανισμός φτιάχνει ένα καταστατικό για να το καταπατά. Μια πολιτεία φτιάχνει νόμους για να τους καταπατάει. Ένα κράτος φτιάχνει σύνταγμα για να το καταπατάει. Κι΄΄ολοι μαζί φτιάξανε τα ανθρώπινα δικαιώματα για να τα καταπατάνε. Να γίνονται πόλεμοι, επαναστάσεις, κινήματα, διαδηλώσεις. Να σκοτώνονται οι άνθρωποι. Να πωλούνται εφόδια. Να γίνονται bussines. Να γίνονται πιο πλούσιοι οι πλούσιοι. Να γίνονται πιο φτωχοί οι φτωχοί,You know?
-Καλά, κι΄εμείς οι άνθρωποι τι κάνουμε από δικαιώματα; με ρωτάει ηλίθια ο εαυτός μου.
-Εμείς οι άνθρωποι έχουμε ένα δικαίωμα του λέω.
-Ποιο; με ρωτάει με αγωνία ο εαυτός μου
-Να μας καταπατάνε οι μεγάλοι.
-Λες να μας οδηγήσουν και σε κανέναν Γ! Παγκόσμιο πόλεμο; με ρώτησε
-Αποκλείεται, του λέω.Όλες οι μετρήσεις και οι δοκιμές που έχουν γίνει έδειξαν ότι οι τοπικοί μικροπόλεμοι συμφέρουν περισσότερο. Δίνουν πιο πολλά λεφτά.
Κείνη τη στιγμή φτάσαμε στη στάση που κατεβαίνουμε.
Παρακαλώ επισκεφθείτε την ιστοσελίδα μου
http://hellascafe.blogspot.com.
Θα βρείτε κάτι αξιόλογο και ενδιαφέρον.
Η Παναγιά η Μυρτιδιώτισσα στα Κύθηρα.
Αγαπητοί μου φίλες και φίλοι.
Μέσα στο συγγραφικό μου ''ντουλάπι'' υπάρχει μια ανέκδοτη συλλογή διηγημάτων με τον τίτλο ''Λίγα σοβαρά και πολλά αστεία'' Η συλλογή αυτή δεν πρόκειται να εκδοθεί αφού η έκδοση ενός ελληνικού βιβλίου στις ΗΠΑ μοιάζει με οικονομική αυτοκτονία. Και φυσικά δεν έχω σκοπό ούτε τον τρόπο να κάμω κάτι τέτοιο. Από τη συλλογή αυτή λοιπόν η σημερινή μου ανάρτηση. Μπορώ να πω ότι το σημερινό μου κείμενο δεν ανήκει ούτε στα σοβαρά ούτε στα αστεία Μάλλον κάπου ανάμεσα είναι η θέση του. Αφήνω τα σχόλια σε σας.
Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε σας αυτό, όμως εγώ μιλάω πολύ συχνά με τον εαυτό μου. Όπου κι΄αν βρεθώ πιάνω τακτικά κουβέντα μαζί του. Συζητάμε χίλια δυο πράγματα. Πολιτικά, οικονομικά, φιλολογικά, ποδοσφαιρικά, κουτσομπολιό και πολλά άλλα ευγενή θέματα. Και ίσως σας φανεί περίεργο, πολύ συχνά συμφωνώ μαζί του. Έτσι τα περνάμε πολύ όμορφα κι΄ωραία ο εαυτός μου κι΄εγώ. Εκεί όμως που τα περνάμε πάρα πολύ όμορφα είναι στο τραίνο. Το γνωστό σε όλους subway. Για να πάμε στη δουλειά μας – στην πραγματικότητα εγώ πηγαίνω, ο εαυτός μου απλώς με ακολουθεί – χρειαζόμαστε τρεις ώρες. Μία για να πάμε και δύο για να γυρίσουμε. Γιατί μια ώρα πάρα πάνω στην επιστροφή; Ελάτε στο τραίνο της επιστροφής και θα το δείτε. Τι άλλο να κάνουμε λοιπόν εκεί μέσα, ανάμεσα σε τόσες...ομορφιές που στολίζουν το βαγόνι; Το πιο σίγουρο και πλέον ασφαλές είναι να διαβάζουμε εφημερίδα. Καμιά φορά όμως τυχαίνει να μην έχουμε εφημερίδα και τότε πιάνουμε την κουβέντα. Έτσι και χτες που γυρίζαμε από τη δουλειά μας. Καθισμένοι σ΄ένα γωνιακό κάθισμα εγώ κι΄ο εαυτός μου, μη έχοντας εφημερίδα είχαμε βαλθεί να παρακολουθούμε την κίνηση,
Σε μια στιγμή ακούω τον εαυτό μου να μου λέει.
-Τι θα γίνει με μας ρε Προκόπη; Έτσι θα καθόμαστε;
-Σαν τι θες να κάνουμε κύριε εαυτέ μου; του λέω. Λες να σηκωθούμε να χορέψουμε ένα καλαματιανό;
-Πάντοτε ήσουν άνοστος ρε Προκόπη, μου λέει. Γι΄αυτό προχτές η Ρίτα μας έδωσε τα παπούτσια μας στο χέρι. Μια γκόμενα είχαμε ρε φίλε και τη χάσαμε κι΄αυτή.
-Αααα!!! Σταμάτα Προκόπη-εαυτέ του λέω λίγο αγριεμένος. Δεν είχε κανένα δίκιο η Ρίτα.
-Άνθρωπος είναι κι΄αυτή κύριε Προκόπη. 'Εχει κάθε δικαίωμα να διαθέσει τη ζωή της όπως θέλει.
Σταματάει για λίγο και προσπαθώ να δω τι έγινε.
-Είσαι εδώ ή χάθηκες; τον ρωτάω.
-Εδώ είμαι. Σκέφτομαι, μου λέει.
-Μπα; Από πότε σκέφτεσαι; του λέω για να τον πειράξω.
-Έλα, άσε τις αηδίες και πες μου. Αφού μιλάμε για δικαιώματα έχω ένα παράπονο ρε συ Προκόπη. Ποτέ δεν μου μίλησες για αυτά τα ανθρώπινα δικαιώματα που μιλάει όλος ο κόσμος και μιλάς και φωνάζεις κι΄εσύ. Γι΄αυτά τα δικαιώματα που γράφουν οι εφημερίδες, που λαλάνε τα ραδιόφωνα που γκαρίζουν όλοι οι μεγάλοι του κόσμου. Τα ανθρώπινα δικαιώματα,ρε συ Προκόπη για τα οποία γίνεται τόσο μεγάλο νταβαντούρι.
-Δε με παρατάς ρε Προκόπη-εαυτέ, του λέω. Θέμα που διάλεξες να κουβεντιάσουμε.
-Γιατί όχι ρε Προκόπη; Όλος ο κόσμος σήμερα μιλάει για τα ανθρώπινα δικαιώματα, Γιατί να μην μιλήσουμε κι΄εμείς;
Μου το είπε μ΄ ένα τέτοιο παράπονο αυτό το τελευταίο που στ΄αλήθεια τον λυπήθηκε.
-Άντε ρε, του λέω. Άντε να σου κάμω το χατήρι. Από που θες ν΄αρχίσουμε;
Έτριψε τα χέρια του χαρούμενος ο εαυτός μου. Ζάρωσε σε μια γωνιά μέσα μου και περίμενε.
-Πρώτα-πρώτα τι είναι αυτά τα ανθρώπινα δικαιώματα, με ρώτησε.
Έξυσα αμήχανα το κεφάλι μου, έστυψα το μυαλό μου, σκέφτηκα. Τι του λέω τώρα; Σάματις υπάρχουν σήμερα ανθρώπινα δικαιώματα.
-Να σου πω την αλήθεια Προκόπη-εαυτέ μου καλά-καλά δεν ξέρω. Γιατί αν θες να μάθεις ακόμα και αυτοί οι μεγάλοι που κυβερνάνε τον κόσμο αν τους ρωτήσεις αμφιβάλω αν ξέρουν τι είναι αυτά τα ανθρώπινα διακαιώματα. Διότι αν ήξεραν φίλε εαυτέ μου θα έκαναν κάτι και γι΄αυτά τα φουκαριάρικα.Θα τους φερόντουσαν με λίγη καλοσύνη. Διότι απ΄ό,τι διαβάζω κύριε Προκόπη-εαυτέ μου κι΄απ΄ό,τι ακούω οι μεγάλοι του κόσμου δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να τα αγνοούν επιδεικτικά να τα περιφρονούν και να τα καταπατούν.
-Μας φώτισες, μου λέει ειρωνικά ο εαυτός μου. Πρώτα να δούμε κύριε Προκόπη τι είναι αυτά τα δικαιώματα και αν οι άνθρωποι δικαιούνται να τα έχουν.
-Προκόπη-εαυτέ μου, του λέω, εσύ το θέμα το πας φιλοσοφικά.
-Εμ πως θα καταλάβω αν δεν μου το κάνεις λιανά κύριε Προκόπη;
-Σύμφωνοι, μου λέει ο εαυτός μου, αλλά αυτό το όπως διακηρύξωμεν εκ νέου πίστιν δεν το καταλαβαίνω.
-Γι΄αυτό σου είπα να το προσέξεις. Διότι πίστις εις τα ανθρώπινα δικαιώματα υπήρχε και μετά την λήξη του Α! Παγκοσμίου πολέμου.
Ήταν τότε που γεννήθηκε η μαμά του ΟΗΕ. Η κυρία Κοινωνία των Εθνών. Περίφημη κυρία. Η οποία αφού και αυτή ταλαιπώρησε αφάνταστα τα ανθρώπινα δικαιώματα μας οδήγησε με μαθηματική ακρίβεια στον Β! Παγκόσμιο πόλεμο. Τούτοι λοιπόν τώρα διακηρύσσουν νέα πίστη. Σύμφωνοι κύριε Προκόπη-εαυτέ;
-Σύμφωνοι, μου λέει ο εαυτός μου. Όμως έχω μιαν απορία. Η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας ήταν Αμερικανική;
-Βεβαίως, του λέω.
-Ο ΟΗΕ είναι δημιούργημα των Αμερικανών;
-Αμερικανόπουλο γνήσιο, του απαντώ.
-Πολύ ωραία. Τώρα αρχίζω να καταλαβαίνω, μου λέει ο εαυτός μου. Πάμε πάρα κάτω.
-Δεν έχει πάρα κάτω, του λέω. Τι άλλο πρέπει να πούμε; Από τότε που γράφτηκαν αυτές οι Διακηρύξεις μέχρι σήμερα δεν υπάρχει γωνιά της γης που όλοι αυτοί που τις έφτιαξαν αυτές τις διακηρύξεις και τα καταστατικά και τα υπόγραψαν, να μην καταπατούν αυτά τα δικαιώματα του ανθρώπου, να μην εξευτελίζουν τους ανθρώπους, να μην καταλύουν πολιτεύματα, να μην διαλύουν κράτη, να μην καταδικάζουν λαούς και όλα αυτά με βάση τις διακηρύξεις για τα δικαιώματα του ανθρώπου.
Περίμενα την αντίδραση του εαυτού μου. Τίποτα. Καμιά κουβέντα.
-Εεεεε!!!, Δεν μου μιλάς; του φώναξα.
Καμιά απάντηση. Ησυχία. Τίποτα. Τα΄χασα. Τρόμαξα.
Λες να έπαθε τίποτα ο εαυτός μου, αναρωτήθηκα.Τι θα γίνω τότε; Τι θα κάνω χωρίς εαυτό; Πως θα είμαι χωρίς την παρέα του;
-Που είσαι; Γιατί δεν μου μιλάς; ξαναφώναξα
-Εδώ είμαι, μου απάντησε με μια αδύναμη φωνή κι΄έμοιαζε να είναι αφηρημένος.
-Τι κάνεις; τον ρώτησα ανήσυχος.
-Σκέφτομαι. Σκέφτομαι γιατί κοπίασαν, ξενύχτισαν, πλήρωσαν για να φτιάξουν αυτές τις διακηρύξεις. Ποιος ο λόγος;
-Προκόπη-εαυτέ μου, του λέω με καλοσύνη. Δεν σε περίμενα τόσο μπουμπούνα. Ένας οργανισμός φτιάχνει ένα καταστατικό για να το καταπατά. Μια πολιτεία φτιάχνει νόμους για να τους καταπατάει. Ένα κράτος φτιάχνει σύνταγμα για να το καταπατάει. Κι΄΄ολοι μαζί φτιάξανε τα ανθρώπινα δικαιώματα για να τα καταπατάνε. Να γίνονται πόλεμοι, επαναστάσεις, κινήματα, διαδηλώσεις. Να σκοτώνονται οι άνθρωποι. Να πωλούνται εφόδια. Να γίνονται bussines. Να γίνονται πιο πλούσιοι οι πλούσιοι. Να γίνονται πιο φτωχοί οι φτωχοί,You know?
-Καλά, κι΄εμείς οι άνθρωποι τι κάνουμε από δικαιώματα; με ρωτάει ηλίθια ο εαυτός μου.
-Εμείς οι άνθρωποι έχουμε ένα δικαίωμα του λέω.
-Ποιο; με ρωτάει με αγωνία ο εαυτός μου
-Να μας καταπατάνε οι μεγάλοι.
-Λες να μας οδηγήσουν και σε κανέναν Γ! Παγκόσμιο πόλεμο; με ρώτησε
-Αποκλείεται, του λέω.Όλες οι μετρήσεις και οι δοκιμές που έχουν γίνει έδειξαν ότι οι τοπικοί μικροπόλεμοι συμφέρουν περισσότερο. Δίνουν πιο πολλά λεφτά.
Κείνη τη στιγμή φτάσαμε στη στάση που κατεβαίνουμε.
Παρακαλώ επισκεφθείτε την ιστοσελίδα μου
http://hellascafe.blogspot.com.
Θα βρείτε κάτι αξιόλογο και ενδιαφέρον.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)