Key West. Ένας αληθινός παράδεισος στο νοτιοδυτικό άκρο της Φλώριδας.

Κεντρική φωτογραφία για τον μήνα Οκτώβρη.
Κύθηρα. Η Χώρα. Αριστερά το Καψάλι.

Ηλιοβασίλεμα στο Key West.

Στ΄αλήθεια ένοιωσα τρομερά παράξενα όταν κατάλαβα ότι βρισκόμουν στην τελευταία άκρη της γης των Ηνωμένων Πολιτειών. Σ΄ένα κομμάτι στεριάς όπου εκεί τέλειωναν τα εδάφη τούτης της χώρας. Απέναντί μου έβλεπα να αχνοφαίνονται τα βουνά της Κούβας. Κοντά μεσημέρι σαν έφτασα και τα μικρά δρομάκια γεμάτα από κόσμο παρ΄όλη την αρρωστημένη ζέστη. Ήταν αλήθεια.

Deval Street. Ο κεντρικός δρόμος του μικρού νησιού. 

Ήμουν στο Key West. Ήμουν στην άκρη της Αμερικής.

Το στενόμακρο νησάκι που βρίσκεται στο νοτιοδυτικό άκρο της Φλώριδας και είναι το τελευταίο και το πιο ακραίο κομμάτι των ΗΠΑ.

Μια ομάδα από νησάκια.

Το νησί τούτο είναι το μεγαλύτερο από τα δύο χιλιάδες μικροσκοπικά νησάκια που είναι εδώ σκόρπια και από τα οποία μόνο τα σαράντα κατοικούνται.

Στις αρχές της δεκαετία του ΄30 η πρόσβαση στην περιοχή ήταν αρκετά δύσκολη και η μεταφορές και μετακινήσεις υποτυπώδεις. Επικρατούσε ένα χάος με το λαθρεμπόριο του καπνού και των ποτών από την Κούβα χωρίς η αστυνομία να μπορεί να επιβάλει κάποια τάξη. Η οικονομική κρίση του 1929 είχε καταστρεπτικές συνέπειες στην οικονομία του νησιού. Ο πληθυσμός αραίωσε πάνω από το 60%.

Ο Έρνεστ Χεμινγουέϊ.

Ήταν εκείνη την εποχή που διάλεξε να φτάσει και να κατοικήσει στο νησί ο μεγάλος συγγραφέας, ο διάσημος Έρνεστ Χεμινγουέϊ. Ο συγγραφέας που έγινε θρύλος. Το ήρεμο νησάκι κείνης της εποχής σήμερα δέχεται πάνω από 5.000.000 τουρίστες κάθε χρόνο.

Οι περισσότεροι από αυτούς που έρχονται εδώ δεν είναι μόνο και μόνο γιατί είναι το νησί του Χεμινγουέϊ. Υπάρχουν εδώ πάρα πολλά και πολύ ενδιαφέροντα που τραβάνε αυτόν τον μεγάλο αριθμό τουριστών. Μερικά αξιόλογα που θα πρέπει να επισκεφτεί κανείς

Το Μουσείο Ιστορίας και Τέχνης στ΄αλήθεια είναι κάτι το απίστευτο.

είναι το Μουσείο Ιστορίας και Τέχνης, το επισκέφτηκα και στ΄αλήθεια είναι κάτι το απίστευτο, το Key West Lighthouse, το Fort Zachary Historic State Parc, το Eco Discovery Center,

Η Deval Street. Εδώ χτπάει η καρδιά του Key West.

η Deval Street, το Key West Garden Club και πολλά άλλα. Να πω ότι στην είσοδο του νησιού υπάρχει η σχετική υπηρεσία πληροφοριών των επισκεπτών με ευγενέστατους υπαλλήλους αλλά και ένα πλήθος δωρεάν εντύπων με όλες τις λεπτομέρειες για τις επισκέψεις σχετικά με το νησί.

Tο σπίτι του Έρνεστ Χεμινγουέϊ

Το σπίτι του Χεμινγουέϊ βρίσκεται στον αριθμό 907 της Whitehand Street και είναι ένα θαυμάσιο κτίσμα ισπανικού αποικιακού ρυθμού

Ένα μέρος από το εσωτερικό του σπιτιού. 

Σήμερα λειτουργεί σαν μουσείο. Σ΄αυτό το σπίτι ο συγγραφέας έζησε από το 1931 μέχρι το 1940 και εδώ έγραψε

Το εξώφυλλο από το βιβλίο του.

το αριστούργημα “Αποχαιρετισμός στα όπλα” αλλά και άλλα έργα.Κι΄εδώ ξεκίνησε να γράφει το “Για ποιόν χτυπά η καμπάνα” Το 1940 μετακομίζει στην Κούβα ενώ το 1960 επιστρέφει στην Αμερική, στο Αϊντάχο όπου το 1961 αυτοκτονεί.

Στο σπίτι του που σήμερα έχει μετατραπεί σε μουσείο φιλοξενούνται όλα τα προσωπικά του αντικείμενα.

Η ιστορική φωτογραφία το Χεμινγουέϊ με τον Φιντέλ Κάστρο.
Να πω ότι απαγορεύεται η φωτογράφηση μέσα και έξω. Προσφέρονται όμως σε κάποιες τιμές πάρα πολλές φωτογραφίες. Αγόρασα μερικές. 

Υπάρχει και η μοναδική ιστορική φωτογραφία που είχε με τον Φιντέλ Κάστρο μετά την επανάσταση.

Στο ίδιο νησί έζησε και έδρασε και ο πειρατής Μόργκαν που λήστευε τα καράβια που έπεφταν στις ξέρες των μικρών νησιών. Στο Key West είχε το ορμητήριό του ο μεγάλος αυτός πειρατής. Και σήμερα είναι εκεί και αποτελεί μια πολύ ωραία ατραξιόν στον παραλιακό δρόμο.

Η διαδρομή από το Μαϊάμι μέχρι το νησί του Key West, με το Highway 1 είναι φανταστική. Ταξιδεύοντας θα μείνετε εκστατικοί από την ομορφιά του τοπίου. Υπέροχα τα χρώματα του ωκεανού και απίθανες οι χρυσαφένιες ακτές που θυμίζουν τα τροπικά νησιά της Καραϊβικής.

Mια άποψη του  Highway 1 που οδηγεί από το Μαϊάμι στο Key West.

Τρεισήμιση ώρες διαρκεί η διαδρομή από το Μαϊάμι μέχρι την άκρη του Κey West. Οι δύο αυτοκινητόδρομοι – δύο διαδρομών -

Στ΄αλήθεια πρόκειται για ένα τεχνικό θαύμα.

στηρίζονται πάνω σε τριανταδύο νησάκια και σχηματίζουν σαρανταδύο γέφυρες, η μεγαλύτερη των οποίων έχει μήκος εφτά μίλια.

Το Key  Largo. Ένα από τα πιο όμορφα σημεία της διαδρομής.

Σε κάποιο σημείο της διαδρομής, πλησίον στο Key Largo υπάρχει το John Pennecamp State Park το μοναδικό υποθαλάσσιο πάρκο των ΗΠΑ όπου φιλοξενεί πενηνταπέντε είδη κοραλλιών και χιλιάδες τροπικά ψάρια.

Ένα άλλο πολύ όμορφο σημείο του Highway 1

Φυσικά δεν μπορεί κανείς να μην σταματήσει. Όπως επίσης δεν μπορεί να μην σταματήσει και να θαυμάσει τα τρία κυριότερα νησάκια από τα τριανταδύο. To Island Morada, το Marathon και το Key Largo .

Σήμερα ο τουρισμός έχει αλλοιώσει τα πάντα στο άλλοτε όμορφο νησί. Η εμπορευματοποίηση έχει αλλάξει την όψη σε όλα..

Hλιοβασίλεμα με μουσική. Φαίνομαι λιγάκι κάτω από το χέρι του γκαρσονιού. 

H μουσική της Καραϊβικής είναι διάχυτη στην ατμόσφαιρα κατά τη διάρκεια όλης της μέρας.

Κάθε βράδυ τα πλήθη των επισκεπτών συνωστίζονται στην Μάλορι Σκουέαρ για να απολαύσουν το ηλιοβασίλεμα,

Αυτή η ατραξιόν και άλλες πολλές κάθε βράδυ στην Deval Street.

ανάμεσα σε ακροβάτες, και ανθρώπους που τρώνε φωτιές. Η οδός Ντιβάλ είναι ένα διάσημο εμπορικό κέντρο του μικρού νησιού.

Eτοιμασίες για την μεγάλη κούρσα.

Κάθε Σεπτέμβρη και για δυο μέρες ο δρόμος αυτός μετατρέπεται σε εστία θορύβου αφού δίτροχα από όλη την Αμερική καταφτάνουν για να πάρουν μέρος στην παραδοσιακή διαδρομή στο Highway 1.Στη νότια άκρη του Key West υπάρχει ένα σύμπλεγμα επτά μικρών νησιών, τα Dry Tortougas, όπου σ΄αυτά ζουν οι πράσινες χελώνες της περιοχής.

Από τον Ιούλιο μέχρι τον Σεπτέμβρη η ατμόσφαιρα είναι αποπνικτική. Οι υψηλές θερμοκρασίες και η μεγάλη υγρασία κόβουν την ανάσα.Κι΄εγώ ήμουν εκεί στα τέλη του Ιούλη.

Να πω ακόμη, αν και ακούγεται παράξενο για την ελληνική νοοτροπία, ότι το ελληνικό στοιχείο είναι σχεδ'ον ανύπαρκτο στο Key West. Δυό τρεις οικογένειες γερόντων υπάρχουν που μάλλον βρίσκονται εκεί απολαμβάνοντας την ηρεμία που προσφέρει το νησί. Από καταστήματα δεν μπόρεσα να εντοπίσω τίποτα.

Τρεις μέρες μείναμε και παρ΄όλες τις αντίξοες καιρικές συνθήκες περάσαμε πάρα πολύ όμορφα. Κάποιο πρωί πήραμε αντίθετα το Highway 1 για Μαϊάμι. Μας περίμενε το Puerto Rico, Mπαρμπαΐντος, Μαρτινίκα και κάποια ακόμη συνέχεια. Ίσως κάποια άλλη φορά να πούμε και γι΄αυτά. Ώρα να γυρίσουμε στα Εφτάνησα.

Δείτε όλο το   Highway 1 που ξεκινάει από το Μαϊάμι και φτάνει στο Key West ακουμπισμένο πάνω στα νησάκια.

Η ελληνική κουζίνα στο Τάρπον Σπρινγκς.

Κεντρική φωτογραφία για τον μήνα Σεπτέμβρη.

Παξοί. "Ο Τρυπητός" Μια αψίδα από βράχια.

Νάμαστε και πάλι στο ελληνικό χωριό της Φλώριδας. Στο Τάρπον Σπρινγκς. Τελευταίος περίπατος σήμερα. Να γνωρίσουμε την σημαντική παρουσία εδώ της Ελληνικής κουζίνας. Γιατί στ΄αλήθεια σαν πάρει να σουρουπώνει και περπατάς στα στενά δρομάκια οι ελληνικές μυρωδιές από τις κατσαρόλες και τις σχάρες σε ζαλίζουν.

Εκατόν δέκα εννέα εστιατόρια διαθέτει ο μικρός οικισμός στο μεγαλύτερο μέρος ελληνικά Και σε ποιο να πρωτοπάς και πιο να πρωτογνωρίσεις. Να σας παρουσιάσω κάποια έτσι, στο λίγο χρόνο που είχα, όπως τα γνώρισα και γεύτηκα τα φαγητά τους.

Mama's Marias Restaurant.

Με 4 αστέρια από τα 5 το Μarias Restaurant. Κρυμμένο πίσω από τον κεντρικό δρόμο, την λεωφόρο Δωδεκανήσων, αποτελεί κάτι το ξεχωριστό. Κατέχει την 21η θέση από τα 119 εστιατόρια που φιλοξενεί η πόλη του Ταρπον Σπρινγκς. Στις κριτικές διαβάζουμε. Καλό ελληνικό φαγητό. Η σφυρίδα σάντουιτς είναι το κάτι άλλο. Πολύ ζητιέται η ελληνική σαλάτα όπου κάτω από το μαρούλι υπάρχει μια ευχάριστη έκπληξη. Η πατάτα σαλάτα. Η εξυπηρέτηση πολύ φιλική. Και μια έκπληξη.

Στο δείπνο σας θα έχετε μιαν πανέμορφη Belly Dancer για συντροφιά.

Dimitris in the water, Restaurant.,

Όπως το λέει και το όνομά του το εστιατόριο βρίσκεται κυριολεκτικά πάνω στο νερό. Η θέα του λιμανιού καταπληκτική σαν απολαμβάνεις το φαγητό σου. Ακριβώς πλάι σου περνούν τα καραβάκια και οι άνθρωποι που είναι μέσα σ΄αυτά σε χαιρετούν.

Σ΄αυτό το τραπεζάκι εκάθησα.

Στην 16η θέση από τα 119 εστιατόρια. Όλες οι κριτικές αναφέρονται στο πολύ καλό φαγητό στην χαρακτηριστική ελληνική εξυπηρέτηση και στις χαμηλές τιμές. Προσωπικά δοκίμασα το χταπόδι στιφάδο. Ήταν το κάτι άλλο. Πολύ φιλικός ο ιδιοκτήτης Δημήτριος Σαλιβάρας. Και υποχρεωτικός ο μάνατζερ George the Greek. Υπέροχες οι τομάτες τους. Αλησμόνητη τομάτα σαλάτα.

Costas Restaurant.

Όλοι μιλούν για τα φρεσκότατα και καλομαγειρημένα ψάρια. Οι τιμές του πολύ χαμηλές. Ελληνικό ψωμί που παρασκευάζεται στο εστιατόριο. Ξεχωρίζει η ελληνική σαλάτα του. Και φυσικά ονομαστός ο ελληνικός γύρος. Τα φαγητά πεντανόστιμα και η εξυπηρέτηση υποδειγματική. Υπέροχη η σπανακόπιτα σερβίρεται με συνοδεία σαλάτας. Στην 19η θέση από τα 119.

Mykonos restaurant.

To 4o στη σειρά από τα 119 και το αξίζει. Με την είσοδο βλέπεις ότι ήρθες σε κάτι ξεχωριστό. Καθαρά ελληνικό. Υποδοχή, ατμόσφαιρα, ντεκόρ. Όλα υπέροχα. Κάποιος επισκέπτης το ονόμασε φανταστικό. Τα φαγητά του υπέροχα από μια γνήσια ελληνική κουζίνα. Φαγητά σπιτίσια. Σούπα αβγολέμονο, ντολμάδες, σπανακόπιτα, γύρος

και απαραίτητα το θρυλικό σαγανάκι. Το φλεγόμενο τυρί, όπως το αποκαλούν οι ξένοι. Πρόκειται για ένα πραγματικά αυθεντικό ελληνικό εστιατόριο.

Hellas Restaurant.

Και νάμαστε στο Νο 1 των ελληνικών εστιατορίων. Το πρώτο από τα 119. Αυτό λένε όλες οι κριτικές. Μόλις φτάσετε θα δείτε τα πάντα να είναι στο λευκό και γαλάζιο. Τα ελληνικά χρώματα. Μια μικρή Ελλάδα. Οι πιο πολλοί αρχίζουν με την σκορδαλιά. Την σπεσιαλιτέ του καταστήματος. Και στ΄αλήθεια είναι κάτι το ξεχωριστό. Μεγάλη ζήτηση και το πιάτο σπανακόπιτα – τυρόπιτα. Συνδυασμός σε ένα πιάτο με συνοδεία πατάτες., λίγο πιλάφι και αρακά. Φυσικά θα ήταν παράληψη αν δεν δοκιμάσετε το χταποδάκι στα κάρβουνα.

Parthenon Restaurant.

Λόγω συντήρησης του εξωτερικού του εστιατορίου δεν ήταν δυνατόν να έχουμε φωτογραφία.
Το εσωτερικό είναι πανέμορφο. 

Φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει ο Παρθενώνας από τα ονόματα των ελληνικών εστιατορίων της περιοχής. Στην 6η θέση των 119. Χαρακτηριστικό το απλό μενού με τα λίγα φαγητά στην πλειοψηφία σάντουιτς. Λέγεται ότι προσφέρει τον καλύτερο γύρο. Όλοι οι πελάτες μιλούν με τα καλύτερα λόγια για τον ιδιοκτήτη του. Πολυσυζητημένη και η καθαριότητα. Προσφέρεται και ελληνικός καφές για τον οποίο υπάρχουν πολύ καλές κριτικές.. Μεγάλη έκπληξη η ελληνική σαλάτα όπου όλοι όσοι παραγγέλλουν κάτω από τη σαλάτα χωρίς να φαίνεται βρίσκεται μια μεγάλη κουταλιά σαλάτα πατάτα η οποία αποτελεί μια μεγάλη έκπληξη.

Amvrosia Restaurant.

Ονομαστό για τη φιλική ατμόσφαιρα και το οικογενειακό περιβάλλον. Ταχύτατη η εξυπηρέτηση, συνοδευόμενη από την φιλική ατμόσφαιρα. Ονομαστή στην περιοχή η τυρόπιτα που προσφέρει. Η βαθμολογία το έχει στην 21η θέση.

Toula's cafe.

Το μόνο ελληνικό εστιατόριο που δεν προσφέρει δείπνο. Λειτουργεί μόνο για πρωινό και μεσημεριανό. Κλείνει στις 4. το απόγευμα. Φυσικά το πρωινό του σε μεγάλη ποικιλία προσφέρει αυγά. Οι τιμές πολύ χαμηλές. Το μεσημεριανό του σε μεγάλη ποικιλία χέμπουργκερς και σε τιμές σχετικά χαμηλές. Φημίζεται για την καθαριότητα και το φιλικό περιβάλλον.

Mr. Souvlaki Restaurant.

Δεν ήταν δυνατόν να απουσιάζει το ελληνικότατον Mr. Souvlaki. Πρόκειται για το παραδοσιακό ελληνικό εστιατόριο με μια ιστορία πάνω από τριάντα χρόνια. Γνωστό για την αυθεντική ελληνική κουζίνα αλλά και την φιλόξενη εξυπηρέτηση.

Στα πιάτα του τον πρώτο λόγο έχει το σουβλάκι αλλά απολαυστικά είναι και όλα τα άλλα. Χωριάτικη σαλάτα, ντολμάδες, χταπόδι στα κάρβουνα. Καλαμάρι και πολλά άλλα που ζωντανεύουν την Ελλάδα. Μια επίσκεψη αξίζει.

Για να περάσω από όλα θα έπρεπε να μείνω για μήνες και να αφιερώσω ένα βιβλίο και όχι μια σελίδα.Πάντως πήρατε μια γεύση από ένα ελληνικό χωριό στην αγκαλιά της

Αμερικής. Γνωστό στα πέρατα του κόσμου και πολλοί αυτοί που έρχονται για να το γνωρίσουν. Προγραμματίστε μια επίσκεψη.

Την άλλη εβδομάδα θα βρεθούμε στο νοτιοδυτικό άκρο της Φλώριδας. Στην τελευταία άκρη της γης των ΗΠΑ. Στο Key West. Στο παραμυθένιο νησάκι και το σπίτι του μεγάλου συγγραφέα Έρνεστ Χέμινγουεϊ.

Τάρπον Σπρινγκς. Ένα κομμάτι Ελλάδας στη Φλώριδα.

Κεντρική φωτογραφία για τον μήνα Σεπτέμβριο.

Παξοί. "Ο Τρυπητός" Μια αψίδα από βράχια.

Συνεχιζουμε και σήμερα τον περίπατό μας στην πανέμορφη Φλώριδα και συγκεκριμένα στο ελληνικό χωριό των σφουγγαράδων, όπως έτσι έχει μείνει να λέγεται ο οικισμός Τάρπον Σπρινγκς.

Μια απόλαυση ο περίπατος στη λεωφόρο Δωδεκανήσου.

Στ΄αλήθεια ένα μικρό κομμάτι της Ελλάδας στη Φλώριδα είναι ο αιγαιοπελαγίτικος οικισμός του Τάρπον Σπρίνγκς. Ένα όμορφο κομμάτι Ελλάδας πνιγμένο στην χαρακτηριστική αιγαιοπελαγίτικη αρχιτεκτονική, στα χρώματα των νησιώτικων σπιτιών, στο πράσινο των δέντρων και στα γαλανά νερά της θάλασσας.

Η λεωφόρος Δωδεκανήσου βράδυ.

Ένα κομμάτι Ελλάδας που έχει καταφέρει να επιζήσει μετά από τα θανατηφόρα χτυπήματα που έχει δεχτεί.

Σε όλα τα καταστήματα θα βρείτε τα σφουγγάρια να σας περιμένουν.

Το σφουγγάρι ήταν το μεγάλο και δυνατό εισόδημα για τον μικρό οικισμό. Χιλιάδες οι οικογένειες που ζούσαν από το σφουγγάρι σε όλη την Αμερική. Όμως οι δυο μεγάλοι εχθροί του το χτύπησαν θανάσιμα.

Η ασθένεια του Bligth και η εμφάνιση του συνθετικού σφουγγαριού, που του έδωσαν και το χαριστικό χτύπημα.

Σφουγγάρια και διάφορα άλλα σουβενίρ.

Οι Έλληνες όμως του μικρού οικισμού έδειξαν ότι έχουν μάθει να μην εγκαταλείπουν τον αγώνα τους. Είδαν ότι το τέλος του Β! Παγκοσμίου πολέμου γέννησε στους ανθρώπους έναν καινούργιο τομέα δράσης.

Μια καθαρά ελληνική νότα στη λεωφόρο.

Τον τουρισμό. Κι΄εκεί ζήτησαν την επιβίωση του οικισμού τους. Ενός χωριού που είχε όλα τα στοιχεία να αποτελέσει έναν τουριστικό προορισμό. Κύριο χαρακτηριστικό η αιγαιοπελαγίτικη εμφάνισή του μέσα στην Αμερικανική Ήπειρο. Τα χαρακτηριστικά νησιώτικα σπίτια, αλλά και πολλά άλλα που είχε και μπορούσαν να επιδείξουν οι κάτοικοί του. Και άρχισαν.

Πρωταγωνιστικό ρόλο έχει η οικογένεια του καπετάνιου Θεόδωρου Μπιλίρη η οποία διαθέτει ακόμα και σήμερα ένα μεγάλο αριθμό αλιευτικών σκαφών από τα οποία τα περισσότερα ασχολούνται με την αλιεία των σφουγγαριών και προμηθεύουν τα πάρα πολλά καταστήματα σουβενίρ.

Το καΐκι "Άγιος Νικόλας " ξεκινά για επίδειξη σπογγαλιείας.

Τα υπόλοιπα έχουν μετατραπεί σε μεταφορικά τουριστών που απομακρυνόμενα από το λιμάνι δείχνουν στους επισκέπτες πως γίνεται η αλιεία του σφουγγαριού. Σ΄ένα από αυτά βρέθηκα κι΄εγώ, στο “Άγιος Νικόλαος” και απόλαυσα τον Γιώργο Μπιλίρη, τέταρτης γενιάς μετανάστη, να φοράει τη στολή του δύτη ενώ ο κυβερνήτης του σκάφους μας εξηγούσε το όνομα από το κάθε κομμάτι της στολής. Και όταν όλα ετοιμάστηκαν ο Γιώργος εξαφανίστηκε κάτω από το νερό για να ξαναφανεί μετά από ώρα κρατώντας στα χέρια του ένα κομμάτι σφουγγάρι και να καταχειροκροτηθεί από τους τουρίστες.

Πάρα πολλά τα καταστήματα των σουβενίρ.

Η κεντρική λεωφόρος Δωδεκανήσου, που διασχίζει τον οικισμό από την είσοδο μέχρι το λιμάνι, είναι γεμάτη. Μεγάλες συλλογές από σφουγγάρια, κοχύλια, πετραδάκια αλλά και πολλά άλλα μπορεί κανείς να δει σ΄αυτά τα μικρομάγαζα.

Εδώ φιλοξενείται το Μουσείο.

Υπάρχει και το μουσείο των σφουγγαράδων όπου εκεί εκτίθενται όλα όσα έχουν σχέση με το επάγγελμα. Σκάφανδρα, παπούτσια, βάρη, σκοινιά, καμάκια, αναπνευστικές σωλήνες αλλά και πολλές φωτογραφίες στο βυθό. Στ΄αλήθεια πρόκειται για κάτι αξιόλογο.

Ο κεντρικό διάδρομος στο ενυδρείο.

Στο τέλος της λεωφόρου Δωδεκανήσου και στον παραλιακό δρόμο βρίσκεται το ενυδρείο του οικισμού. Φιλοξενεί μια αφθονία από διάφορα ψάρια αλλά και πολλά άλλα θαλασσινά είδη. Αξίζει μια επίσκεψη.

Ο ναός του Αγίου Νικολάου.

Στη διασταύρωση της λεωφόρου Δωδεκανήσου με την οδό Αθηνών βρίσκεται ο περικαλλής ναός του Αγίου Νικολάου. Καθεδρικός ναός του οικισμού. Περισσότερες από 800 οικογένειες είναι μέλη της κοινότητας.

Θεοφάνια. Οι βουτηχτές εξορμούν. 

Η γιορτή των Θεοφανίων αποτελεί κάτι το ξεχωριστό για τον οικισμό του Τάρπον Σπρινγκς αφού συγκεντρώνει όχι μόνο Έλληνες αλλά και ξένους από όλη την Αμερική.

Μια άποψη της περιοχής Τάρπον Μπάγιου που γίνεται η ρίψη του Σταυρού.

Πολλοί οι επίσημοι και η γιορτή γίνεται πάντοτε με την παρουσία του αρχιεπισκόπου Αμερικής.

Ο Αρχιεπίσκοπος Δημήτριος ρίχνει τον Σταυρό στη θάλασσα.

Μετά το τέλος της λειτουργίας ακολουθεί λιτανεία γύρω από την εκκλησία που καταλήγει στο γειτονικό Τάρπον Μπάγιου όπου γίνεται η ρίψη του σταυρού στη θάλασσα.

Πρόσωπο της ημέρας ο νεαρός που έπιασε τον σταυρό.

Πολλά τα παιδιά που πέφτουν στο νερό για να πιάσουν τον σταυρό.

Ο αγιασμός  των καϊκιών είναι ένα έθιμο.

Το πρωί της ίδιας μέρας από τον ιερέα της κοινότητας γίνεται ο αγιασμός των σκαφών που βρίσκονται στο μικρό λιμάνι. Είναι μια παλιά συνήθεια να αγιάζουν τα πλεούμενα για να έχουν την ευλογία του Θεού στο δύσκολο και επικίνδυνο επάγγελμα.

Ένα τετράγωνο πιο πέρα βρίσκεται το κοινοτικό κέντρο “Σπανός – Πάππας “ όπου κάθε Κυριακή, μετά από την λειτουργία συγκεντρώνονται όλοι εκεί και απολαμβάνουν τον καφέ τους.

Το σχολείο του Αγίου Νικολάου στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου.

Κάπως αργά βέβαια, το 2014, το Τάρπον Σπρινγκς ανακηρύχθηκε από την Πολιτεία της Φλώριδας “Παραδοσιακή Πολιτιστική Περιουσία” Πρόκειται για ένα τίτλο που δίνει πολλά οικοδομικά πλεονεκτήματα στους κατοίκους του οικισμού. Με τον τίτλο αυτό ο μικρός οικισμός κατοχυρώνει την παραδοσιακή αιγαιοπελαγίτικη αρχιτεκτονική του και το Δωδεκανησιακό του χαρακτήρα.

Ένα σχεδιάγραμμα του οικισμού.

Δεν τελειώνουμε εδώ. Έναν ακόμη περίπατο θα πρέπει να κάνουμε για να γνωρίσουμε τα πάρα πολλά ελληνικά εστιατόρια που προσφέρουν την ελληνική παραδοσιακή κουζίνα στους αμέτρητους επισκέπτες, που καθημερινά κατακλύζουν το ελληνικό χωριό. 

Οι γιορταστικές φωτογραφίες Θεοφανείων και παρέλασης μου παραχωρήθηκαν από τον καλό μου φίλο εκεί Γιώργο Λυκούδη.

Όπως είχα υποσχεθεί, σας παρουσιάζω ένα μέρος από την φετινή συλλογή κοχυλιών.
Θα ακολουθήσουν και τα υπόλοιπα.