Η συνέχεια των εξεγέρσεων στα Εφτάνησα

Οι εξεγέρσεις στα Εφτάνησα θα συνεχίζονται καθ’ όλη τη διάρκεια της αγγλικής κατοχής, η οποία έχει χαρακτηριστεί σαν η χειρότερη από όλες τις καταχτήσεις των νησιών। Η Κέρκυρα έδωσε το παρών με πάρα πολλές περιοδικές εξεγέρσεις οι οποίες θα αρχίσουν από την περίοδο της ενετοκρατίας στα Εφτάνησα και παρ’ όλες τις δυσκολίες που υπήρχαν λόγω του ότι εκεί ήταν η πρωτεύουσα των Εφτανήσων και εκεί ήταν συγκεντρωμένη πάντοτε όλη σχεδόν η δύναμη των καταχτητών, οι εξεγέρσεις αυτές θα διαδραματίσουν καθοριστικό ρόλο. Αρκετές από τις εξεγέρσεις της Κέρκυρας θα είναι αυτές που θα σημαδέψουν την ιστορία των νησιών. Οι πιο πολλές από αυτές θα σημειωθούν σε απομακρυσμένα χωριά όπου δεν μπορούσε να φτάσει εύκολα ο στρατός, όπως στους Καρουσάδες, στη Λευκίμη, στις Νύμφες, στην Επίσκεψη, στους Αυλιώτες και αλλού.

Την εξελικτική πορεία προς την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση των νησιών σημαδεύουν δύο αποφασιστικής σημασίας ένοπλες εξεγέρσεις στο χώρο της Κεφαλονιάς.
Στις 14 Σεπτεμβρίου 1848, η οποία λόγω της γιορτής πήρε και το όνομα του Σταυρού, και η δεύτερη στις 27 Αυγούστου 1849 στη Σκάλα
Στην εξέγερση του Σταυρού οι συνωμοτικές κινήσεις του κινήματος είχαν περιπέσει στην αντίληψη της αστυνομίας η οποία μάλιστα είχε εντοπίσει και παρακολουθούσε τους υποκινητές, τον Νικόλαο Φωκά γνωστόν και σαν «Ρεπούμπλικα» τον Γεώργιο Μεταξά Λυσέο, τον Ιωάννη Μεταξά Ιακωβάτο, τον ιερέα Παΐσιο Μεταξά και πολλούς άλλους.
Σύμφωνα με τα στοιχεία που υπάρχουν περίπου 3,000 χωρικοί θα λάβαιναν μέρος. Κύριος σκοπός η κατάληψη του Αργοστολίου και στην συνέχεια θα ειδοποιείτο να ξεσηκωθεί και το Ληξούρι και να ολοκληρωθεί και η κατάληψη όλου του νησιού. Όμως το κίνημα επηρεάστηκε με τις διαφορετικές γνώμες των πρωταγωνιστών και αυτό ήταν η αιτία για την απώλεια πολυτίμου χρόνου.
Τελικά κατά τις 4 τα χαράματα της 14ης Σεπτεμβρίου του 1848 το κύριο σώμα ξεκινάει για το Αργοστόλι όπου στη διαδρομή ενώνεται με 200 περίπου οπλισμένους από τα χωριά Φραγκάτα, Βαλσαμάτα και Τρωϊανάτα.

Στη γέφυρα τις Κρανιάς όμως ειδοποιημένοι τους περιμένουν οι στρατιώτες και οι χωροφύλακες. Η μάχη θα κρατήσει μόνο δεκαπέντε λεπτά και οι επαναστάτες υποχρεώνονται να υποχωρήσουν στην περιοχή Σπήλια.
Στο Ληξούρι το κίνημα φάνηκε πως θα είχε μια καλύτερη τύχη αφού εκεί η δύναμη της αστυνομίας ήταν περιορισμένη. Οι επαναστάτες εισήλθαν στην πόλη με επικεφαλής τους ιερείς Μαντζουράτο, Κουτουφά και Βουτσινά και χωρίς να συναντήσουν σοβαρή αντίσταση κατέλαβαν τα γραφεία της αστυνομίας και πήραν τον οπλισμό. Στράφηκαν προς το Δημαρχείο προκειμένου να καταστρέψουν τα χρεόγραφα και τα ομόλογα και έτσι να απαλλαγούν από τα χρέη. Δεν πρόλαβαν όμως γιατί με κάποιο πλοίο έφτασε στο λιμάνι ένα στρατιωτικό απόσπασμα. Έτσι οι επαναστάτες εγκατέλειψαν την πόλη. Ένα χρόνο αργότερα, στις 19 Αυγούστου του 1849 οι επαναστάτες με επικεφαλείς τον ιερέα Ευστάθιο Ζαπάντη, ο οποίος κρατά την ελληνική σημαία και το Σταυρό και με τους παπά-Νοδάρο, Μπομποτή και Βλάχο ξεκινούν για το Αργοστόλι. Όμως ο Άγγλος στρατιωτικός διοικητής της Κεφαλονιάς, Ch. Τrollope στην προσπάθειά του να προστατεύσει το Αργοστόλι τοποθέτησε 50 στρατιώτες στο μοναστήρι Σίσια και ο ίδιος με άλλους 30 κατέλαβε τη Σάμη. Οι μεγάλες συγκρούσεις μεταξύ των επαναστατών και του στρατού έγιναν στη Σκάλα, στα Σίσια και τους Ατσουπάδες. Τελικά κάτω από την πίεση των οργανωμένων αγγλικών δυνάμεων οι επαναστάτες υποχώρησαν και διασκορπίστηκαν στις περιοχές Εικοσιμίας και Λειβαθούς. Κείνη τη δύσκολη στιγμή οι επαναστάτες μάταια προσπάθησαν να στρατολογήσουν χωρικούς για ενίσχυση. Έτσι η τύχη της όλης εξέγερσης έμεινε στα χέρια 45 περίπου ανδρών οι οποίοι ανέβηκαν και κρύφτηκαν στον Αίνο και κάποιοι άλλη στην περιοχή του Ληξουρίου Ανάμεσά τους ήσαν και οι επικεφαλής της εξέγερσης Βλάχος, παπά-Νοδάρος και Μπομποτής.


Από την ομάδα που έμεινε στην περιοχή του Ληξουρίου ο Μπομποτής αποφασίζει να παραδοθεί Προσπαθεί μάλιστα να πείσει και τους άλλους να παραδοθούν. Όταν όμως κίνησαν για να επιστρέψουν στο Αργοστόλι, στην περιοχή της Θηνειάς συνάντησαν απόσπασμα χωροφυλάκων ο Μπομποτής παραδόθηκε αλλά ο παπά-Νοδάρος το έσκασε και κρύφτηκε. Στις 19 του Σεπτέμβρη του 1849 παρ’ όλο που η εξέγερση είχε κατασταλεί στο λιμάνι του Αργοστολίου αγκυροβολεί ο αγγλικός στόλος υπό τον ναύαρχο William. Τα γύρω υψώματα της πόλης καταλαμβάνουν 13.000 περίπου ναύτες μεταφέροντας και 10 τηλεβόλα. Το πρώτο δεκαήμερο του Οκτώβρη οι αγγλικές στρατιωτικές αρχές με την βοήθεια των χωρικών από τα Δαυγάτα συνέλαβαν τους αρχηγούς του κινήματος παπά-Νοδάρο και Βλάχο οι οποίοι μετά από συνοπτική διαδικασία απαγχονίστηκαν στο Ληξούρι στις 19 του Οκτώβρη.. Ο Μπομποτής καταδικάστηκε σε ισόβια.
Κάπως έτσι τελείωσε η εξέγερση της Σκάλας η οποία στην ιστορία της Εφτανήσου θεωρείται από τις μεγαλύτερες.
Τα επόμενα χρόνια θα κυλήσουν με κάποιες ακόμη μικροεξεγέρσεις για να φτάσουμε στην 21η Μαΐου του 1864 όπου τα Εφτάνησα παραχωρήθηκαν στην Ελλάδα μετά από κάποιες διαβουλεύσεις και κάποια πολιτικά παρασκήνια για τα οποία θα μιλήσουμε στην επόμενη ανάρτηση।

Ντένης Κονταρίνης