Αγία Μαύρα

Στο όμορφο νησί της Λευκάδας σήμερα για να γνωρίσουμε την προστάτιδα του νησιού, Αγία Μαύρα και τον σύζυγό της και επίσης Άγιο, Τιμόθεο.
Τραγική η ιστορία τους. Γνωρίστε τους.

Η αγαπημένη Προστάτιδα της Λευκάδας. Η Αγία Μαύρα, η νεαρά κόρη, που εμαρτύρησε για την πίστη της στη θρησκεία του Ιησού, είναι αναμφισβήτητα η αγαπημένη όλων των Λευκαδιτών. Είναι η Αγία που έδεσε το όνομά της στο νησί και η αγάπη των κατοίκων του την ανύψωσαν στη θέση της προστάτιδας.
Τρομερή σε πόνο και μαρτύρια η ιστορία της νεαρής Μαύρας αρχίζει λίγες μέρες αμέσως μετά τον γάμο της, με τον Τιμόθεο, τον οποίο και αυτόν η εκκλησία μας έχει ανακηρύξει σε Άγιο.
Η Αγία Μαύρα όπως και ο σύντροφός της Τιμόθεος, γεννήθηκαν στην μικρή πόλη Παναπέα στη Θηβαϊδα της Αυγύπτου. Εκεί μεγάλωσαν, εκεί γνώρισαν την χριστιανική θρησκεία την οποία ασπάστηκαν και εκεί ετέλεσαν και τους γάμους τους, όπου ο συζυγικός τους βίος έμελλε να διαρκέσει μόνο είκοσι ημέρες.
Ο Αρριανός, έπαρχος στην περιοχή της μικρής πόλης, μετά από καταγγελίες είχε συλλάβει τον Τιμόθεο ζητώντας του να παραδώσει στην πυρά τα ιερά χριστιανικά βιβλία του και να αποκηρύξει την πίστη του στο χριστιανισμό. Ο Τιμόθεος αρνήθηκε λέγοντας στον έπαρχο ότι αυτά ήσαν τα πνευματικά του όπλα και εφόδια.. Τότε ο Αρριανός άρχισε να τον υποβάλει σε βασανιστικά μαρτύρια. Όμως ο Τιμόθεος τα υπέμενε με αφάνταστη υπομονή.
Ο έπαρχος για να λυγίσει την αντοχή του Τιμόθεου, στράφηκε στην Μαύρα. Στη αρχή με κάποιο καλό τρόπο της ζήτησε να θυσιάσει στα είδωλα όμως η Μάυρα αρνήθηκε. Τότε ο Αρριανός διέταξε και τον βασανισμό της Μαύρας. Η Αγία υπέμενε καρτερικά όλα τα άγρια βασανηστήρια στα οποία την υπέβαλλαν οι διώκτες της και κατά την διάρκεια του μαρτυρίου της συνεχώς έψελνε.
Αφού ο έπαρχος Αρριανός απελπίστηκε από την αντοχή των δύο ιερομαρτύρων διάταξε την σταύρωσή τους. Λέγεται πως ενώ η Αγία βρισκόταν στον σταυρό του μαρτυρίου της παρουσιαάστηκε άγγελος ο οποίος την οδήγησε στον ουρανό και της έδειξε τις δυό θέσεις που είχαν ετοιμαστεί γι’ αυτήν και τον σύντροφό της, Τιμόθεο.
Μετά από εννιά μέρες μαρτυρίου παρέδωσαν το πνεύμα τους και συγκαταλέχτηκαν στην φάλαγγα των μαρτύρων της χριστιανικής θρησκείας.
Γύρω στα 1330 το νησί της Λευκάδας θα περάσει στα χέρια των Φράγκων. Ηγεμόνας του είναι ο Βάλτερος Βρυέννιος ο οποίος κατάγεται από την κωμόπολη Αγία Μαύρα (Sainte Maure) της Γαλλίας. Φτάνοντας στο νησί το ονόμασε Αγία Μαύρα δίνοντας έτσι το όνομα της πατρίδας του. Μάλιστα έχτισε κι’ εναν μικρό ναό στον οποίο έδωσε το όνομα Αγία Μαύρα.
Πολλά χρόνια αργότερα, σχεδόν στα μέσα του 15ου αιώνα θα φτάσει στη Λευκάδα η Ελένη Παλαιολόγου, κόρη του Θωμά Παλαιολόγου και σύζυγος του Δεσπότη της Σερβίας Λάζαρου Βούκοβιτς. Σκοπός της επίσκεψής στο νησί είναι ο γάμος της κόρης της Μελίσσας με τον Λεονάρδο τον Γ! τον Τόκκο ο οποίος ήταν Δούκας της Λευκάδας. Στο ταξίδι της αυτό το πλοίο κινδύνευσε πολύ από μια μεγάλη θαλασσοταραχή και η ευσεβής Ελένη Παλαιολόγου έταξε στην Αγία Μαύρα να σωθεί και να της αφιερώσει έναν ναό. Το πλοίο της κατάφερε να περάσει τη μεγάλη αυτή φουρτούνα, έφτασε στην Λευκάδα και έχτισε ένα μεγαοπρεπέστατο ναό αφιερωμένο στην Αγία.
Η Αγία Μαύρα τιμάται από τους Λευκαδίτες, σαν η προστάτιδα και πολιούχος του νησιού από το 1331 Στο φράγκικο κάστρο που βρίσκεται στα βόεια του νησιού υπήρχε μέχρι το 1810 ο μεγαλοπρεπής ναός που είχε χτίσει η Ελένη Παλαιολόγου. Όμως ο ναός αυτός καταστράφηκε όταν οι Άγγλοι προσπάθησαν να καταλάβουν το κάστρο.
Σήμερα, στη θέση του παλιού προμαχώνα του φρουρίου, υπάρχει ένας ναός που χτίστηκε το 1886 προς τιμή της Αγίας και του συζύγου της Αγίου Τιμόθεου. Μιά παλιά εικόνα της Αγίας Μαύρας υπάρχει στον ναό της Ευαγγελιστρίας, στην Μητρόπολη η οποία φυλάσσεται σε ειδικό προσκυνητάρι
Η μνήμη της Αγίας γιορτάζεται την 3η Μαϊου και πλήθη προσκυνητών από όλο το νησί συρρέουν στο πανηγύρι της.


http://www.sait.gr/
Ορθόδοξος Συναξαριστής
Μητρόπολις Λευκάδος.

Η σφαγή της μεραρχίας Aqui στην Κεφαλονιά.

To μεγάλο και ειδεχθές έγκλημα των Γερμανών που, δυστυχώς έχει μείνει ατιμώρητο

Ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα τα οποία διεπράχθησαν από την γερμανική Βέρμαχτ κατά τη διάρκεια του Β! Παγκοσμίου πολέμου είναι αναμφισβήτητα η ασφαγή της ιταλικής μεραρχίας Aqui η οποία έδρευε στα Εφτάνησα. Ένα έγκλημα για το οποίο ποτέ δεν δόθηκαν κάποιες εξηγήσεις, ποτέ δεν διατυπώθηκε κάποια μεταμέλεια, ποτέ δεν καταδικάστηκε σαν έγκλημα πολέμου. Η ανθρωπότητα δυστυχώς έσκυψε το κεφάλι μπρος στην θηριωδεία των Γερμανών. Ήταν σαν να συμφωνούσε.
Στα τέλη του Απρίλη του 1941 και μετά την είσοδο των Γερμανικών στρατευμάτων στην Ελλάδα, η διοίκηση των Εφτανήσων ανατίθενται στην Ιταλία. Με την συμφωνία αυτή μεταξύ Ιταλίας και Γερμανίας φτάνει στα νησιά του Ιονίου στις 29 Απριλίου του 1941 η Μεραρχία Aqui η οποία αφήνει τον κύριο ογκο της στην Κεφαλονιά – περίπου 10,000 στρατιώτες - ενώ άλλες 3.000 στρατοπαιδεύουν στην Κέρκυρα και άλλα μικρά τμήματα καταλαμβάνουν τα υπόλοιπα νησιά του Εφτανησιώτικου συμπλέγματος.

Διοικητής της μεραρχίας είναι ο στρατηγός Antonio Gantin.
Στο λιμάνι του Αργοστολίου στρατοπεδεύει η 1η πυροβολαρχία του 33ου Συντάγματος πυροβολικού διοικητής της οποίας είναι ο λοχαγός Άμος Παμπαλόνι. Είναι ο λοχαγός, που κάποια χρόνια αργότερα, στο αμφιλεγόμενο μυθιστόρημα του Λουίς Ντε Μπερνιέ θα γίνει ο λοχαγός Κορέλι με το σχετικό μαντολίνο ενώ βέβαια δεν γνώριζε μαντολίνο. Στο λόφο αυτόν ήταν η πυροβολαρχία του Παμπαλόνι
Φανατικός αντιφασίστας ο Άμος Παμπαλόνι, δεν άργησε να συνδεθεί με τους αντιστασιακούς της Κεφαλονιάς. Έτσι η συνθηκολόγηση θα τον βρει να είναι οργανωμένος στην αντίσταση στις τάξεις του ΕΑΜ και φυσικά ενάντια στους Γερμανούς. Κι’ όπως αναφέρει στο ημερολόγιό του «....ούτε οι Έλληνες φίλοι μου, ούτε εγώ, ούτε οι συντρόφοι μου στο στράτευμα θέλαμε να πατήσουν οι Γερμανοί στο νησί»
Με την συνθηκολόγηση της Ιταλίας την 7η Σεπτεμβρίου του ’43 ο στρατάρχης Μπαντόλιο, από κάποιο ασυγχώρητο λάθος, δεν κηρύσσει τον πόλεμο ενάντια στη Γερμανία, αφήνοντας έτσι εκτεθειμένο τον ιταλικό στρατό σε οποιοδήποτε μέτωπο κι’ αν βρισκόταν Η απόβαση των Γερμανών στο Αργοστόλι
Στις 9 Σεπτεμβρίου του 1943 φτάνει στην Κεφαλονιά η γερμανική μεραρχία «Εντελβάϊς». Ένα σώμα 4.000 επιλέκτων δολοφόνων με διοικητή τον στρατηγό Χούμπερτ Λαντς και αποβιβάζονται στο νησί για να διαπραγματευτούν την παράδοση των Ιταλών.
Οι Γερμανοί, κατόπιν διαταγής του Χίτλερ, αναλαμβάνουν την διενέργεια διαπραγματεύσεων για την παράδοση της Μεραρχία Aqui στα Εφτάνησα. Κι’ ενώ ο στρατηγός Gantin έχει αποφασίσει την παράδοση ο στρατός εναντιώνεται. Η πυροβολαρχία του Παμπαλόνι είναι αυτή που θα βυθίσει το ένα από τα δύο αποβατικά που από το Ληξούρι καυευθύνονται προς το Αργοστόλι
Στις 12 Σεπτεμβρίου οι Γερμανοί αρχίζουν πλέον τις συστυματικές επιχειρήσεις εναντίον των Ιταλών. Το Αργοστόλι, πρωτεύουσα του νησιού όπου εκεί βρίσκεται και ο μεγαλύτερος όγκος των ιταλικών στρατευμάτων, βομβαρδίζεται από τη γερμανική αεροπορία σε καθημερινή βάση από το πρωί μέχρι το βράδυ.
Ιδιαίτερα η 16η του μηνός για το Αργοστόλι σημαίνει βιβλική καταστροφή. Η πόλη όλη σχεδόν έχει ισοπεδωθεί ενώ η φωτιά καίει τα πάντα. Οι κάτοικοί της μαρτυρικής πόλης θα βρουν τη σωτηρία στην Κρανιά και στους Λάσιους.
Η πρώτη μεγάλη μάχη μεταξύ Ιταλών και Γερμανών θα δοθεί κοντά στο χωριό Αγκώνας. Χαρακτηριστικά ο Γερμανός διοικητής του 11ου λόχου Άλφρεντ Ρίχτερ γράφει στα απομνημονεύματά του. «....τους χτυπήσαμε έτσι, όπως δεν χτυπήσαμε ποτέ κανέναν άλλον σε αυτόν τον πόλεμο.» Όμως πολύ σύντομα οι Γερμανοί θα γίνουν κύριοι του νησιού και η αντίστροφη μέτρηση για τους άνδρες της Μεραρχίας Aqui θα αρχίσει.
Σε όλο το νησί τα κορμιά των νεκρών Ιταλών χτυπημένα από τις σφαίρες των πρώην συμμάχων τους σχηματίζουν βουνά και σημαδεύουν την αγριότητα, το μίσος και την θηριωδία των χιτλερικών στρατευμάτων.
Όμως η μεγάλη σφαγή θα γίνει στα Τρωϊαννάτα όπου εκεί έχει συγκεντρωθεί ο μεγαλύτερος όγκος των ιταλικών στρατευμάτων.
Τα μικρά ξαδέλφια, Σπύρος Γεωργακάτος και Διονύσης Λουρεντζάτος από σύμπτωση γίνονται αυτόπτες μάρτυρες του μεγάλου μακελειού που έγινε στο χωριό τους Όπως οι ίδιοι διηγούνται, η 22α Σεπτεμβρίου που ξημέρωνε φαινότανε μιά συνηθισμένη μέρα. Μόνο που το χωριό τους, τα Τρωϊαννάτα τώρα το είχαν οι Γερμανοί οι οποίοι είχαν αιχμαλωτίσει τους Ιταλούς και τους κρατούσαν κάτω από τις εληές σημαδεύοντάς τους με τα αυτόματα. Λίγο πιό πέρα στα Φραγκάτα, γίνονταν μεγάλες μάχες η έκβαση των οποίων θα σημάδευε ίσως και την τύχη της περιοχής. Το μνημείο των πεσόντων Ιταλών
Ξαφνικά κατά το μεσημέρι ακούστηκε βόμβος από φορτηγά αυτοκίνητα και σε λίγο ξεπρόβαλε από την στροφή του δρόμου μιά μεγάλη φάλαγγα από φορτηγά γεμάτα με πάνοπλους Ιταλούς που επροωθούντο για ενισχύσεις στα Φραγκάτα.
Κοντά να πλησιάσουν τα πρώτα σπίτια του χωριού βλέπουν μπροστά τους τους άλλους Ιταλούς που είχαν ήδη αιχμαλωτίσει οι Γερμανοί.
Στο σημείο αυτό το ρόλο της ιστορίας θα αναλάβει η ειρωνία της τύχης. Στη στροφή , που ο δρόμος έρχεται από τα Φραγκάτα κάνει την εμφάνησή της η φάλαγγα των Γερμανών, που γύριζαν νικητές από τη μάχη σ΄αυτό το χωριό. Οι Ιταλοί σαν τους είδαν σταματούν και δείχνουν πως δεν έχουν σκοπό να προβάλουν καμμιάν αντίσταση. Βλέπουν πως γι’ αυτούς έχει χαθεί κάθε ελπίδα. Σταματούν και μοιάζουν να περιμένουν τη μοίρα τους. Οι Γερμανοί τους κυκλώνουν και τους υποχρεώνουν να κατέβουν από τα αυτοκίνητα. Κι’ αυτοί κατεβαίνουν με τάξη και ησυχία και παραδίδουν τον οπλισμό τους. Στη συνέχεια τους βάζουν στη γραμμή και τους οδηγούν στο σχολείο του χωριού. Τους κλείνουν μέσα και απ’ έξω τοποθετούνται φρουροί με τα αυτόματα στο χέρι.
Μέσα στο σχολείο, οι Ιταλοί, αφού συνέλθουν από την πρώτη έκπληξη αρχίζουν τα τραγούδια και τις χαρές, σίγουροι, πως σαν αιχμάλωτοι πολέμου,
Και σύμφωνα με το πολεμικό Δίκαιο, οι Γερμανοί δεν θα τους πείραζαν και θα τους έστελναν στα σπίτια τους. Μέχρι τα χαράματα οι χαρές και τα τραγούδια ακούγονταν έξω. «...Μάνα έρχομαι στην αγκαλιά σου ξανά...» τραγουδούσαν. Ήταν αδύνατο να φανταστούν τι τους περίμενε. Ο τόπος της εκτέλεσης στα Τρωϊαννάτα
Όταν ξημέρωσε η 23η Σεπτεμβρίου, οι Γερμανοί πρωί-πρωί βγάζουν τους Ιταλούς από το σχολείο και τους οδηγούν στο δρόμο που τους είχαν συλλάβει. Κι’ ενώ οι Ιταλοί περίμεναν πως θα τους φορτώσουν στα αυτοκίνητα για να τους κατεβάσουν στο Αργοστόλι, αυτοί τους οδηγούν στο δρόμο που οδηγεί προς τον κάμπο και σταματούν στα πρώτα χωράφια, κοντά στον Αγλάμπη. Ο κάμπος στα Τρωϊαννάτα

Με τη βοήθεια κάποιου Ιταλού που γνώριζε γερμανικά τους διέταξαν να αφήσουν κάτω από τις εληές τα σακκίδιά τους και ό,τι άλλο ατομικό είχαν και τους οδήγησαν στο απέναντι χωράφι, που είχε μιά λιθιά αφού το από πάνω μέρος ήταν ψηλότερo. Εκεί τους αράδιασαν και τους μέτρησαν. Ήσαν 30 αξιωματικοί και 602 οπλίτες.
Όση ώρα κρατούσε η διαδικασία της καταμέτρησης ένας Γερμανός αξιωματικός μιλούσε στο ασύρματο τηλέφωνο ενώ οι μορφασμοί του προσώπου του έδειχναν πως δεν του άρεσαν οι διαταγές που έπαιρνε και προσπαθούσε να τις αποφύγε। Μάταια όμως.

Κάποια στιγμή η συνομιλία τελείωσε. Έκλεισε το τηλέφωνο, χωρίς να αλλάξει η έκφραση του προσώπου του. Μια νεκρική ησυχία επικρατούσε γύρω. Αμέσως, στο πάνω χωράφι, πίσω από τις πλάτες των Ιταλών άρχισαν να στήνονται τα πολυβόλα. Οι Ιταλοί είχαν απομείνει να κοιτάζουν προς τις εληές όπου είχαν αφήσει τα πράγματά τους.
Ξαφνικά την νεκρική ησυχία του φθινοπωριάτικου πρωινού τάραξαν οι κρότοι των πολυβόλων που άρχισαν να δουλεύουν ακατάπαυστα.

Κείνη τη στιγμή ο χρόνος είχε σταματήσει πάνω στα άψυχα κουφάρια 632 νέων παιδιών που έπεφταν θύματα ενός παρανοϊκού ηγέτη που είχε παρασύρει όλον τον κόσμο στην δίνει ενός αιματηρού πολέμου.
Κείνο το πρωινό της 23ης Σεπτεμβρίου του 1943 ένα μεγάλο πολεμικό έγκλημα είχε διαπραχτεί έξω από το χωριό Τραωϊαννάτα της Κεφαλονιάς. Ένα έγκλημα που έμελλε να μείνει ατιμώρητο μέχρι σήμερα όπως και άλλα πολλά.
Ακόμη και σήμερα, αν και πέρασαν εξήντα οκτώ χρόνια, οι κάτοικοι του χωριού θυμούνται με δέος την τραγωδία που έζησαν εκείνο το πρωινό. Κάτω από αυτές τις πέτρες βρίσκονται τα κόκαλα χιλιάδων νέων παιδιών
Ας μου επιτραπεί, λόγω των συγκυριών της σημερινής παγκόσμιας πολιτικής κατάστασης να πω στην κ. Μέρκελ και τους συμπολίτες της, αυτούς που τοσο ξεδιάντροπα βεβήλωσαν ακόμη και το άγαλμα της Αφροδίτης, ότι θα είναι καλό κάπου-κάπου να ρίχνουν και ένα μικρό βλέμμα στην Ιστορία. Όλο και κάτι θα μάθουν.

ΠΗΓΕΣ

Εφημερίδες Ελευθεροτυπία

Ριζοσπάστης

Το Βήμα

Ιστοσελίδεςε Ιθακα Νιούς

Κεφαλονιά. Γρ.

Αρχείο Κατερίνας Γεωργακάτου।

Μυλοπόταμος

Το χωριό των θρύλων και των παραδόσεων.

Στα Κύθηρα σήμερα. Στο ξέμακρο νησί του Εφτανησιακού συμπλέγματος.
Για να γνωρίσουμε ένα υπέροχο χωριό. Ένα χωριό ιστορικό, γραφικό, με παραδοσιακή αρχιτεκτονική και υπέροχους κατοίκους. Τον Μυλοπόταμο.

Τα Κύθηρα, το πιό απομακρυσμένο νησί απο το Εφτανησιακό συγκρότημα, μπορεί να πει κανείς ότι στέκει αγέρωχο, εκεί καταμεσίς στη θάλασσα και σχεδόν πάνω στο αντάμωμα του Ιονίου με το Μυρτώο πέλαγος. Πανέμορφο νησί και πως να ξεχώριζε από τ’ αδέλφια του; Πνιγμένο στο πράσινο αλλά κι’ αγκαλιασμένο με τους θρύλους και τις παραδόσεις. Με πάρα πολλά χωριά αραδιασμένα σε βουνοκορφές και σε πλαγιές. Κι’ ανάμεσά τους να ξεχωρίζει ο Μυλοπόταμος. Ένα χωριό παραδοσιακό, ίσως το πιό όμορφο χωριό του νησιού με ιστορία, χρώμα και φυσικό κάλος. ‘Ενα χωριό που σε ταξιδεύει πίσω στο χρόνο. Είναι χτισμένο σε μια από τις πιό όμορφες περιοχές των Κυθήρων, κυριολεκτικά κρυμένο σε μια δασώδη κοιλάδα και πλαισιωμένο από μιά αρμονία όλων των στοιχείων της φύσης που θα μπορούσε να προσφέρει ένας τόπος.
Ο Μυλοπόταμος αποτελείται από τις γειτονιές, Άγιος Σώστης, Αραίοι, Πίσω Πηγάδι, Ρίζα και Κάτω Χώρα, έναν παληό, ερειπωμένο ενετικό οικισμό
Το ενετικό κάστρο
όπου δεσπόζει το Βενετσιάνικο κάστρο με το λιοντάρι του Αγίου Μάρκου. Σήμα της Βενετσιάνικης κυριαρχίας.
Το λιοντάρι του Αγίου Μάρκου
Είναι ένα χωριό με κύριο χαρακτηριστικό του την παραδοσιακή αρχιτεκτονική. Τα δείγματα αυτής της αρχιτεκτονικής μπορεί να θαυμάσει κανείς στο συγκρότημα των σπιτιών που βρίσκονται στην κεντρική πλατεία του χωριού.
Τα νερά ξεκινούν μέσα από το χωριό και άλλες πηγές και στη διαδρομή τους σχηματίζουν αρκετούς καταρράχτες ενώ εικοσιτρείς νερόμυλοι είναι διάσπαρτοι σε όλο το μήκος τους και αποτελούν ένα από τα πολλά αξιοθέατα του χωριού.
Εκτός από την υπέροχη φύση, ο Μυλοπόταμος διαθέτει πάρα πολλά αξιοθέατα, βυζαντινούς ναούς και θρησκευτικά μνημαία. Το Καμάρι με τις μεγαλύτερες «πλύστρες», τις γούρνες που παλιά οι νοικοκυρές έπλεναν τα ρούχα, ο καταρράκτης Νεράϊδα, οι Μύλοι, το Σπήλαιο της Αγιάς Σοφιάς , είναι μόνο μερικές από τις δημιουργίες της φύσης και του ανθρώπου, που μπορεί να θαυμάσει κανείς.
Η Μονή της Παναγίας της Ορφανής, εκεί που είναι χτισμένη προσφέρει μια υπέροχη θέα προς το Ιόνιο.
Στην Κάτω Χώρα, το ερειπωμένο βυζαντινό Κάστρο είναι χτισμένο πάνω στην προέκταση ενός βράχου. Μικρό σε μέγεθος το Κάστρο το χρησιμοποιούσαν οι κάτοικοι του χωριού για καταφύγιο σε περίπτωση κινδύνου. Στην είσοδό του φαίνεται καθαρά το βενετσιάνικο έμβλημα με το λιοντάρι του Αγίου Μάρκου.
Μέσα από τους τοίχους του Κάστρου έχουν διατηρηθεί κάποια σπίτια και βυζαντινές εκκλησιές, που ανάμεσά τους ξεχωρίζουν ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, ο Άγιος Αθανάσιος και η Παναγία η Μεσοσπορίτισσα. Ένα από τα ερείπια της Κάτω Χώρας
Από το κέντρο του μεσαιωνικού χωριού της Κάτω Χώρας ένας μικρός δρόμος, μέσα από μια μαγευτική διαδρομή, οδηγεί στη σπηλιά της Αγίας Σοφίας. Κάποτε η σπηλιά αυτή ήταν ιερό των Νυμφών και στα χριστιανικά χρόνια έγινε λατρευτικός χώρος. Στην είσοδο υπάρχει ένα αξιοθαύμαστο εικονοστάσι, σκαλισμένο πάνω στο βράχο με υπέροχες βυζαντινές εικόνες. Οι αγιογραφίες στο σπήλαιο
Οι αγιογραφίες αυτές χρονολογούνται από τον 12ο ή 13ο αιώνα. Ανάμεσα στις μορφές που απεικονίζονται είναι της Αγίας Σοφίας και των τριών θυγατέρων της. Της Αγάπης, της Πίστης και της Ελπίδας.
Σύμφωνα με τη μυθολογία λέγεται ότι ο Πάρις και η Ωραία Ελένη κατά την φυγή τους από τη Σπάρτη κατέφυγαν σ’ αυτό το σπήλαιο στην είσοδο του οποίου ετέλεσαν τους γάμους των.
Αξίζει μια επίσκεψη στο σπήλαιο αυτό.
Οι κάτοικοι του χωριού, άνθρωποι απλοί, είναι καταδεχτικοί, πρόσχαροι και φιλόξενοι.

Η πλατεία του χωριού
Στην γραφική πλατεία του χωριού, που την σκεπάζουν πανύψηλα πλατάνια βρίσκεται η εκκλησιά του Αγίου Σώστη με το φανταστικό σε τέχνη καμπαναριό.Το αξιοθαύμαστο καμπαναρίο του Αγίου Σώστη

Στην πλατεία υπάρχουν τα γραφικά νησιώτικα καφενεδάκια και από αυτήν ξεκινούν όλοι οι προορισμοί. Στα στενά λιθόστρωτα δρομάκια του χωριού θα απολάυσετε την παραδοσιακή αρχιτεκτονική των μικρών σπιτιών και θα χαρείτε τις αυλές τους γεμάτες με γλάστρες και λουλούδια. Ο καταρράκτης Φόνισσα

Τα δρομάκια αυτά θα σας οδηγήσουν στην Φόνισσα, τον καταρράκτη με την γραφική ομορφιά.

Ένας θαυμάσιος περίπαρος στο πανέμορφο χωριό, που πραγματικά αξίζει να τον γνωρίσει κανείς.
Στο νησί των Κυθήρων υπάρχουν και άλλα αξιόλογα και πανέμορφα χωριά τα οποία θα επισκεφτούμε και θα γνωρίσουμε κάποια άλλη φορά.

Ιάκωβος Πολυλάς.

Ο εκδότης, ο κριτικός, ο λογοτέχνης, ο μεταφραστής, ο δημοσιογράφος, που με την εθνική του προσφορά καθιέρωσε την δημοτική γλώσσα

Στην Κέρκυρα σήμερα για να γνωρίσουμε μια σημαντική προσωπηκότητα των ελληνικών γραμμάτων Τον Ιάκωβο Πολυλά Η προτομή του Ιάκωβου Πολυλά στην πλατεία Δημαρχίας της Κέρκυρας

Η φωτογραφία είναι προσφορά της καλή μου φίλης Χαράς Θεοδωρίτση την οποία και ευχαριστώ.

Η μεγάλη αυτή φυσιογνωμία των ελληνικών γραμμάτων, που χάρισε η Κέρκυρα στην ελληνική παιδεία, με την παρουσία του, έχει δώσει μια ξεχωριστή αίγλη και έναν σημαντικό προορισμό στον καθορισμό των ελληνικών γραμμάτων। Δίκαια έχει αναγνωριστεί σαν ο ιδρυτής της Επτανησιακής Σχολής, αυτού του πνευματικού σχήματος που καθόρισε την πορεία της ελληνικής γλώσσας

Γεννημένος στην Κέρκυρα ο Ιάκωβος Πολυλάς, το 1825

Η οικογένειά του, από τις παληές οικογένειες της Κέρκυρας, ανήκε στις τάξεις των ευγενών και είχε τις ρίζες της στην Κωνσταντινούπολη. Πατέρας του ήτανε ο Γεώργιος Πολυλάς, νομικός και λόγιος και μητέρα του η Ελένη Βούλγαρη, γόνος της γνωστής οικογένειας Βούλγαρη.
Σε ηλικία έξη χρόνων ο Ιάκωβος χάνει τον πατέρα του και την επιμέλειά του και μόρφωσή του αναλαμβάνει η μητέρα του. Από αυτήν θα διδαχτεί τα πρώτα γράμματα καθώς και ξένες γλώσσες, αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, γερμανικά καθώς επίσης και αρχαία ελλήνικά

Η μεγάλη του μόρφωση αλλά και η συμμετοχή του στον σολωμικό κύκλο μαζί με τους Στέλιο και Γεράσιμο Μαρκορά, Ιούλιο Τυπάλδο, Κάρολο Μάνεση και άλλους θα σημαδέψει σε μεγάλο βαθμό την μετέπειτα πνευματική του πορεία.
Η μητέρα του είχε φιλικές σχέσεις με τον εθνικό μας ποιητή και ο Σολωμός επισκεπτόταν συχνά το σπίτι του Πολυλά. Όμως το 1841 η μητέρα του Ελένη θα πεθάνει, ο Σολωμός θα διακόψει τις επισκέψεις στο σπίτι του Πολυλά και η φιλία τους θα ατονίσει.
Το 1847 ο Ιάκωβος Πολυλάς θα παντρευτεί την Αιμιλία Σορδίνα, νέα ευγενικής καταγωγής και πλούσιας οικογένειας. Όμως η υγεία της συζύγου θα παρουσιάσει μεγάλα προβλήματα, κάτι που θα τον αναγκάσει να φύγει μαζί της στην Νάπολη. Εκεί θα ξεκινήσει και την ενασχόλησή του με την λογοτεχνία.
Με το γάμο του επανασυνδέεται φιλικά και πάλι με τον εθνικό μας ποιητή. Το 1854 η συζυγός του Αιμιλία πεθαίνει, σε ηλικία εικοσιεννέα ετών. Ο Πολυλάς επιστρέφει στην Κέρκυρα, όπου συνεχίζει την ενασχόλησή του με την λογοτεχνία και την μεγάλη φιλία του με τον Σολωμό.

Αποτελεί πλέον μέλος του λογοτεχνικού κύκλου που συγκροτείται στην Κέρκυρα γύρω από τον εθνικό μας ποιητή Η χρονιά του 1857 θα σημαδευτεί με τον θάνατο του Διονυσίου Σολωμού Ο Ιάκωβος Πολυλάς θα εκφωνήσει τον επικήδειο λόγο στην κηδεία του. Στη συνέχεια θα αφοσοιωθεί στην συγκέντρωση των σκόρπιων χειρογράφων του εθνικού μας ποιητή, του «δασκάλου του» όπως χαρακτηριστικά τον αποκαλούσε. Είναι ένα έργο δύσκολο αυτή η συγκέντρωση των χειρογράφων. Όμως ο Πολυλάς θα τα καταφέρει και θα τα εκδόσει με τον τίτλο «Τα ευρισκόμενα του Σολωμού»

Τα «Προλεγόμενα» του Πολυλά που υπάρχουν σαν πρόλογος στην έκδοση θα τον κατατάξουν στους κορυφαίους εκπροσώπους της νεοελληνικής κριτικής. Από τους ειδικούς ακόμη και σήμερα τα «Προλεγόμενα» του Πολυλά θεωρούνται βασικά για όσους θέλουν να ασχοληθούν με την κατανόηση του σολωμικού έργου. Αναγνωρίζεται ως ο ουσιαστικός ιδρυτής της Επτανησιακής Σχολής και ο εκφραστής αυτής, αφού μέσω της διάσωσης του ανέκδοτου και διάσπαρτου έργου του Σολωμού σήμανε το ξεκίνημα των αλλαγών στην νεοελληνική λογοτεχνία. Κι’ ακόμη είναι αναμφισβήτητη η εθνική του προσφορά για την καθιέρωση της δημοτικής γλώσσας ως της μοναδικής για να διαλύσει τα σκοτάδια και να ανοίξει το δρόμο προς τον διαφωτισμό.
Είναι γεγονός ότι η σκέψη του μεγάλου κριτικού εστιάζεται στα μεγάλα αναστήματα της λογοτεχνίας.
Το αξιόλογο μεταφραστικό έργο του Ιάκωβου Πολυλά έχει παραμεριστεί για άγνωστους λόγους. Όμως η μετάφραση των έργων του Σαίξπηρ, «Άμλετ» και «Τρυκιμία» αποτελούν ένα μεταφραστικό άθλο. Κι’ ακόμη θα πρέπει να σημειωθεί ότι έχει μεταφράσει τα έργα του Ομήρου «Οδύσσεια» και «Ιλιάδα». Παράλληλα, με προτροπη του Σολωμού είχε μελετήσει γερμανική λογοτεχνία και μετέφρασε έργα των Γκαίτε, Σίλλερ και Χέγκερ.
Το 1860 ίδρυσε τον πολτικό σύλλογο «Αναγέννηση» εκδίδοντας και την ομόνυμη εφημερίδα μέσα από την οποία επρόβαλε την αναγκαιότητα της Ένωσης της Επτανήσου με την Ελλάδα. Ακόμη εξέδωσε την εφημερίδα «Ρήγας Φερραίος» και την σατυρική «Κώδων»
Ο Ιάκωβος Πολυλάς υπηρέτησε και τον πολιτικό χώρο της Ελλάδας. Την δεκαετία 1869 – 79 θα διατελέσει τέσσερεις φορές βουλευτής Κερκύρας με το κόμμα του Τρικούπη. Σε κάποια στιγμή θα διαφωνήσει μαζί του και θα προσχωρήσει στο κόμμα του Δεληγιάννη. Όμως το 1890 θα επιστρέψει και πάλι στο κόμμα του Τρικούπη.
Το 1892 θα αποσυρθεί από την πολιτική και θα αφοσιωθεί στη συγγραφή. Το συγγραφικό του έργο χωρίς να είναι μεγάλο – τέσσερα ποιήματα, τρία σονέτα και τρία διηγήματα - έχει χαρακτηριστεί αξόλογο. Τα τρία διηγήματά του είναι «Ένα μικρό λαθος» «Η συγχώρεση» και «Τα τρία φλωριά»
Στο διήγημά του «Ένα μικρό λάθος» ηθογραφεί με παραστατικότητα τη σκληρή ζωή της ελληνικής επαρχίας και με ζωντανή γλώσσα παρουσιάζει την ψυχική κατάσταση της ηρωίδας που οδηγείται στο τραγικο τέλος κάτω από το βάρος της φτώχιας.
Στα 1896 ο μεγάλος αυτός μύστης των ελληνικών γραμμάτων θα αφήσει την τελευταία του πνοή.
Ο Ιάκωβος Πολυλάς είναι ένας από τους μεγάλους άνδρες των γραμμάτων που έχουν χαρίσει τα Εφτάνησα.