Αύγουστος 1953. Οι μεγάλοι σεισμοί.

Ένα μικρό διάλειμα στις διακοπές γιά να θυμηθούμε με τούτη την ανάρτηση τις τραγικές στιγμές των σεισμών τον Αύγουστο του 1953

Ένας περίπατος ανάμνησης στις τραγικές εκείνες μέρες
της μεγάλης συμφοράς।
Έχουν περάσει 57 ολόκληρα χρόνια από κείνη την Τετάρτη του 1953 που τα νησιά του Ιονίου αλλά και οι γύρω περιοχές της Πελοπονήσσου, της Δυτικής Ελλάδας ακόμη και της Ηπείρου συγκλονίζονταν από την μανία του Εγκέλαδου. Τις μεγαλύτερες ζημιές υπέστησαν η Ζάκυνθος, η Κεφαλονιά και η Ιθάκη και μικρότερες η Λευκάδα ενώ τα υπόλοιπα από τα Εφτάνησα απλώς....χόρεψαν λίγο το χορό των σεισμών.

Έχει υπολογιστεί ότι οι σεισμοί που ταλαιπώρησαν τα νησιά μετά το χτύπημα της 12ης Αυγούστου κράτησαν όλο τον Αύγουστο και Σεπτέμβρη ενώ οι λεγόμενοι μικροσεισμοί κράτησαν περίπου έξη μήνες.
Κείνη την εποχή η Ελλάδα μόλις είχε αρχίσει να βγαίνει από την πλέον δύσκολη εποχή που είχε περάσει στην ιστορία της. Είχαν προηγηθεί Πόλεμος, Κατοχή, Εμφύλιος. Η χώρα βρισκόταν στα πρώτα στάδια της ανασυγκρότησης κι’ ήταν επόμενο να μην είναι σε θέση να αντιμετωπίσει το μεγάλο πλήγμα που είχε δεχτεί.
Η σεισμική δόνηση της 12ης Αυγούστου είχε μέγεθος 7,2 της κλίμακας Ρίχτερ και διάρκεια 58 δευτερόλεπτα. Αυτό το τρομαχτικό χτύπημα του Εγκέλαδου ήταν επόμενο να φέρει ολοκληρωτική καταστροφή. Η κατάσταση στα τρία νησιά, Κεφαλονιά, Ζάκυνθο και Λευκάδα ήταν τραγική. Το μέγεθος της καταστροφής πρωτοφανές. Εκατοντάδες οι νεκροί και οι τραυματίες που ανασύονται μέσα από τα ερείπια. Έχει υπολογισθεί ότι οι νεκροί έχουν ξεπεράσει τους 470 ενώ οι τραυματίες ήσαν περισσότεροι από 2.500.Έτσι που οι σεισμοί που ακολούθησαν τον Οκτώβρη στο Ληξούρι και τον Νοέμβρη στην Ιθάκη δεν είχαν τίποτε άλλο να καταστέψουν.
Εν τω μεταξύ στο λιμάνι του Αργοστολίου τις επόμενες μέρες θα καταφτάσουν πολεμικά και εμπορικά πλοία διαφόρων κρατών για να προσφέρουν βοήθεια.
“Φτάνοντας στο Αργοστόλι νομίζει κανείς ότι έχει γίνει συμμαχική απόβαση.Ο όρμος είναι γεμάτος καράβια που έχουν έρθει γιά να προσφέρουν βοήθεια.”
Πράγματι στο λιμάνι του Αργοστολίου έχουν φτάσει πέντε Αμερικανικά, έξη αγγλικά, τέσσερα από το Ισραήλ, δύο ιταλικά και το θωρηκτό “Φραγκλίνος Ρούζβελτ”
Είναι ανατριχιαστικές οι εικόνες που δίνει ο τύπος της εποχής.
“Από τις πηγές το νερό βγαίνει βούρκος...Είναι αμέτρητα τα πτώματα που διακρίνονται καταπλακωμένα από τα χαλάσματα....Το ψωμί λείπει παντελώς από τα νησιά.....Σε έξη σημεία η πόλης της Ζακύνθου καίγεται....Η πρωτεύουσα της Ιθάκης, Βαθύ ζητεί την εκκένωση της πόλης....Ο Δήμος Ζακύνθου πληροφορεί ότι το 60% των οικιών έχουν καταστεί ακατοίκειτοι.”
Τον πόνο των πληγέντων νησιών θα προσπαθήσουν να απαλύνουν τα ξένα πλοία। Φουρνίζουν ψωμιά, διυλίζουν νερό από την θάλασσα, περιποιούνται τραυματίες। Ακόμη στήνουν υπαίθρια μαγειρία και διοργανώνουν συσσίτια που ανακουφίζουν τον πόνο των κατοίκων
Η κυβέρνηση του Στρατάρχη Παπάγου μπρος στην αδυναμία της να προσφέρει μια ικανή βοήθεια καταφεύγει στη λύση του εράνου. Συγκροτεί μιά πανελλήνια ερανική επιτροπή την προεδρία της οποίας αναθέτει στο τότε Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδας Σπυρίδωνα. Η Επιτροπή αυτή θα επιτελέσει ένα καταπληκτικό έργο.
Είναι περίεργο ότι η βόρεια πλευρά του νησιού της Κεφαλονιάς δεν θα υποστεί καμμιά ζημιά Το Φισκάρδο και η περιοχή της Ερισσού θα παραμείνουν ανέπαφες και θα καταφέρουν μέχρι σήμερα να διατηρήσουν την παραδοσιακή τους αρχιτεκτονική.
To χάσμα π’άνοιξ’ ο σεισμός ευθύς εγιόμισ’ άνθη...είχε τραγουδήσει ο Ζακύνθιος εθνικός μας ποιητής Διονύσης Σολωμός. Και έτσι έγινε. Μέσα σε λίγα χρόνια τα μαρτυρικά μας νησιά ξαναγεννήθηκαν πιό όμορφα από πρίν,
Πεντάμορφες εικόνες σήμερα η Κεφαλονιά,. Η Ιθάκη, η Ζάκυνθος, η Λευκάδα φαντάζουν πιό όμορφα από κάθε άλλη φορά. Γιατί τα πεντάμορφα Εφτάνησα είναι γραφτό να μην χαθούν ποτέ.