Με του μαντηλιού τον κόμπο

Τούτο τον καιρό έχω καταπιαστεί να ψάχνω για να συγκεντρώσω ύλη για μια παρουσίαση των Παξών. Το πιο μικρό αλλά και πανέμορφο νησάκι του Ιονίου.

Σκέφτηκα όμως να κάνουμε κι ένα μικρό διάλειμμα, έτσι για να απολαύσουμε κάποιο αστείο, κάτι για να γελάσουμε. Και για κάτι τέτοια το κεφαλλονίτικο δαιμόνιο προσφέρεται.

Από το βιβλίο Δύο ώρες με χορτάτα κεφαλλονίτικα γέλια, του αλησμόνητου Χρήστου Βουνά, λοιπόν η μικρή ιστορία που ακολουθεί. Απολαύστε την.

.

Κείνα τα χρόνια τα παλιά συνηθίζανε οι άνθρωποι να δένουνε τα λεφτά τους κόμπο στο μαντήλι τους και γι’ αυτό λέγανε χαρακτηριστικά για όποιον είχε λεφτά ότι έχει γερό κομπόδεμα. Όμως οι Κεφαλλονίτες είχαν και μια άλλη συνήθεια με τον κόμπο του μαντηλιού. Αν ετύχαινε να συναντήσουν στο δρόμο τους κάποιον παπά, έδεναν έναν κόμπο στο μαντήλι τους λέγοντας, τον κόμπιασα.

Το αθάνατο Ληξουριώτικο πνεύμα ακόμη και με τον κόμπο του μαντηλιού κατάφερε να κάνει το θαύμα του. Κι ακούστε πως.
Μεγαλομπακάλικο στο Ληξούρι είχε ο σιορ-Αναστασάκης ο Μονοκρούσος με πιο κακοπληρωτή του πελάτη τον θεόφτωχο και με πολυμελή οικογένεια Βαγγέλη Αλισανδράτο. Κι επειδή ο λογαριασμός του δεύτερου παραφούσκωσε ο Μονοκρούσος του δήλωσε ότι του κόβει το μπιστιού, (κάθε πίστωση) γεγονός που έφερε σε απόγνωση τον Αλισανδράτο του οποίου τα εφτά παιδιά, τρία μερόνυχτα είχαν να βάλουν κάτι στο στόμα τους. Και μη βρίσκοντας ούτε δουλειά, ούτε μπιστιού, ούτε δανεικά, βρήκε τη σωτήρια λύση στον κόμπο του μαντηλιού του.

Ένα μαντήλι καθαρό ζήτησε από τη γυναίκα του, έκαμε στην μιαν άκρη του έναν χοντρό κόμπο και πρόσταξε τον δεύτερο γιό του να πάρει τη μεγάλη κόφα (καλάθι) και να τον ακολουθήσει στο μπακάλικο του κυρ-Αναστασάκη. Όπου μπαίνοντας με το κεφάλι ψηλά έκαμε πως φταρνίστηκε και τράβηξε για να σκουπιστεί το μαντήλι του με τον χοντρό κόμπο. Κόμπο, που μόλις τον αντίκρισε ο μπακάλης κι από το αγέρωχο ύφος και τη μεγάλη κόφα του Αλεξανδράτου, κατάλαβε πως όχι μόνο ήρθε η ώρα να πληρωθεί τα παλιά αλλά και όλα όσα θα αγόραζε ο πιο κακοπληρωτής πελάτης του.
Και καταλαβαίνοντας ο Αλισανδράτος πως ο Mονοκρούσος την έπαθε, οπλίστηκε με αναίδεια κι άρχισε να τον προστάζει.
-Βάλε μου τρία φύλλα μπακαλάο. Δύο λίτρες ρύζι, τρεις λίτρες φασόλια, δύο λίτρες τυρί, τόσα μακαρόνια, τόσα ρεβίθια, τόσες φακές... όσο που γέμισε ίσαμε τα’ απάνω η κόφα και πρόσταξε τον γιό του να την πάρει και να την πάει στο σπίτι τους.
Ο δε Μονοκρούσος, που κατά την διάρκεια των θριαμβευτικών παραγγελιών του Αλισανδράτου, όλο μάλιστα και αμέσως του έλεγε με χαμόγελα, μόλις έφυγε ο μικρός με τα ψώνια, τον παρακάλεσε να καθίσει και άρχισε να λογαριάζει.

.

-Διακόσιες δραχμές βγαίνουνε Βαγγέλη μου τα σημερινά σου ψώνια. Μήπως θέλεις να τα λογαριάσεις κι’ εσύ;
-Δεν χρειάζεται Αναστασάκη μου.
Και παίρνοντας ο Μονοκρούσος από πλάι του το βιβλίο με τα μπιστιού, του επρόστεσε.
-Και χίλιες εκατόν εφτά τα παλιά.....Που έχουμε και λέμε. 1.107 συν 202 μας κάνουνε 1309. Μήπως έχεις καμιά αντίρρηση;
-Μα τι μου λες Αναστασάκη μου. Μπορεί ποτέ να κάμεις λάθος του λόγου σου; Του αποκρίθηκε και τράβηξε για να φύγει.
Οπότε είδε τον Αναστασάκη να αγριεύει και τον άκουσε να του φωνάζει.
-Ε! Που πας; Δεν θα ξεκομπιάσεις το μαντήλι σου να με πληρώσεις;
-Και ποιός σου είπε Αναστασάκη μου ότι έχω λεφτά στον κόμπο του μαντηλιού μου; Έναν παπά αντάμωσα όπως ερχόμουν και τον κόμπιασα.
Κι ενώ άνοιγε μια πιθαμή ο Αναστασάκης το στόμα του από την κατάπληξη, ο Αλισανδράτος τον καλημέρισε και του φώναξε.
-Γράψε και τούτα μαζί με τα άλλα.

Ντένης Κονταρίνης