Μπορείτε.....

....εκτός από τα Εφτάνησα να επισκεφθείτε την ιστοσελίδα μου http://hellascafe.blogspot.com και να με βρήτε στο kondennis9@gmail.com
Θα χαρώ να σας δω.

Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου 2009

Μιά ανθρώπινη ιστορία.

Φίλοι μου.
Το κείμενο δεν είναι δικό μου. Μιά καλή φίλη μου το έστειλε και έκρινα σκόπιμο να το μοιραστώ μαζύ σας.
Δ.Κ


Δυό άνδρες, και οι δύο σοβαρά άρρωστοι, έμεναν στο ίδιο δωμάτιο ενός νοσοκομείου.
Ο ένας από τους άνδρες αφηνώταν να σηκωθεί όρθιος στο κρεβάτι του γιά μιά ώρα κάθε απόγευμα γιά να κατέβουν τα υγρά από τα πνευμόνια του. Το κρεββάτι του βρισκόταν δίπλα στο μοναδικό παράθυρο του δωματίου.
Ο άλλος άνδρας έπρεπε να περνάει όλη την ώρα του ξαπλωμένος.
Οι άνδρες μιλούσαν γιά ώρες αδιάκοπα. Μιλούσαν γιά τις γυναίκες τους και τις οικογένειές τους, τα σπίτια τους, τις δουλιές τους, τη θητεία τους στο στρατό, που περνούσαν τις διακοπές τους.
Κάθε απόγευμα, ο άνδρας που ήταν δίπλα στο παράθυρο, περνούσε την ώρα του περιγράφοντας στον συγκάτοικό του όλα όσα μπορούσε να δει έξω από το παράθυρο.
Ο άλλος άνδρας στο κρεβάτι άρχιζε να ζει γι΄αυτές τις περιόδους μιάς ώρας, όπου μπορούσε να ανοιχτεί και να ζωογονηθεί ο δικός του κόσμος απ΄όλη την δραστηριότητα και το χρώμα, από τον κόσμο εκεί έξω.
Το παράθυρο έβλεπε ένα πάρκο με μιά όμορφη λιμνούλα. Πάπιες και κύκνοι έπαιζαν στα νερά ενώ παιδιά αρμένιζαν τα καραβάκια τους. Ερωτευμένοι νέοι περπατούσαν χέρι-χέρι ανάμεσα σε κάθε χρώματος λουλούδια και μιά ωραία θέα του ορίζοντα της πόλης μπορούσε να ειδωθεί στο βάθος.
Καθώς ο άνδρας στο παράθυρο περιέγραφε όλα αυτά με θεσπέσια λεπτομέρεια, ο άνδρας στο άλλο μέρος του δωματίου έκλεινε τα μάτια του και φανταζόταν όλο αυτό το γραφικό σκηνικό.
Ένα ζεστό απόγευμα, ο άνδρας στο παράθυρο περιέγραφε μιά παρέλαση που περνούσε.
Αν και ο άλλος άνδρας δεν μπορούσε να ακούσει τη φιλαρμονική μπορούσε να τη δει στο μάτι του μυαλού του καθώς ο άνδρας δίπλα στο παράθυρο το απεικόνιζε με παραστατικές λέξεις.
Μέρες, βδομάδες, μήνες πέρασαν.
Ένα πρωί που η νοσοκόμα ήρθε να τους φέρει νερό γιά το μπάνιο τους, είδε το άψυχο σώμα του άνδρα δίπλα στο παράθυρο, ο οποίος πέθανε ειρηνικά στον ύπνο του. Ξαφνιάστηκε και κάλεσε τους γιατρούς να πάρουν το άψυχο σώμα του.
Όταν θεωρήθηκε πρέπον ο άλλος άνδρας ρώτησε αν θα μπορούσε να μεταφερθεί δίπλα στο παράθυρο. Η νοσοκόμα ευχαρίστως έκανε την αλλαγή.
Σιγά, επώδυνα, στήριξε τον εαυτό του στον ένα του αγκώνα γιά να δει γιά πρώτη φορά του το έξω κόσμο. Πάσχισε να γείρει γιά να δει έξω από το παράθυρο. Κι΄αντίκρυσε μόνο έναν λευκό τοίχο. Ο άνδρας ρώτησε τη νοσοκόμα τι θα μπορούσε να αναγκάσει το συχωρεμένο τον συγκάτοικό του να περιγράφει τόσο έξοχα πράματα που δεν έβλεπε έξω από το παράθυρο.
Η νοσοκόμα απάντησε πως ο άνδρας ήταν τυφλός και δεν μπορούσε να δει ούτε τον τοίχο.
-Ίσως ήθελε απλά να σου δώσει θάρρος, πρόσθεσε.

12 σχόλια:

  1. Πραγματικά συγκλονιστική ιστορία, για να μας δείχνει ότι τα σπουδαία και μεγάλα πράγματα γίνονται με φυσικό και αυτονόητο τρόπο, σαν την αναπνοή του άντρα που περιέγραφε, μέχρι που να σβήσει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Συγκινητική ιστορία.
    Ειδικά για τις εποχές που ζούμε.
    Η ατμόσφαιρα του νοσοκομείου
    έχει δυο κατηγορίες ανθρώπων. Εκείνων που εργάζονται εκεί και τα πάντα έχουν πάρει μορφή ρουτίνας κι εκείνων που πάσχουν
    κι έχουν ανάγκη την ανθρώπινη επικοινωνία, όπως το γιατρικό τους.

    Η ανθρώπινη επικοινωνία δεν ζυγίζεται με κανένα φάρμακο.

    Κι ο άγνωστος άνδρας που πρόσφερε το όνειρο ή την συντροφιά στον πλαϊνό του, δεν είχε σημασία αν ήταν κοντός, ψηλός, αδύνατος... πρόσφερε με την φαντασία του εκείνο που διψούσε ο πλαϊνός του, ίσως κι ίδιος.
    Την ανθρώπινη δίψα για συντροφιά, ιδίως όταν ο άλλος γνωρίζει ότι ο καιρός του είναι λίγος....
    Σ' ευχαριστώ, Διονύση,
    για την φιλία σου.
    Υιώτα Στρατή

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ντένη πρωτότυπη η ιστορία για μπλογκ, αλλά υπάρχει ένα αλλά, την έχω ξανακούσει, την έχω διαβάσει κάπου μάλλον σε ξενόγλωσσο, θα θυμηθώ θα μάθω όμως αν ασφαλώς με βοηθά και η μνήμη, αλλά αυτό που μετρά είναι ότι είναι είναι πολύ ανθρώπινη γεμάτη αλτρουϊσμό...
    Νάσαι καλά φίλε

    Γαβριήλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αγαπητέ μου Φαίδων.
    Σ΄ευχαριστώ που επισκέπτεσαι τα Εφτάνησα. Μετρημένες οι επισκέψεις και ξεχωρίζω αυτούς που με τιμούν.
    Έχεις απόλυτα δίκιο ότι τα σπουδαία γίνονται μόνο μ΄έναν τρόπο φυσικό και αυτονόητο.
    Νάσαι καλά
    Ντένης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ντένη, γεια σου,
    Σ'αυτό το διήγημα (μια συναισθηματική κινητοποίηση) η χαρά και η θλίψη ανακουφίζει το βασανισμένο σαν κοιτά πέρα από τα βάσανά του.
    Μια ανθρώπινη προσπάθεια για την ομορφιά, μέσα από την απελπισία και την άρνηση.
    Να'σαι καλά,
    Νίκος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αγαπητή μου Γιώτα.
    Κατ΄αρχάς σ΄ευχαριστώ που ανήκεις στους ολίγους που επισκέπτονται τα Εφτάνησα.
    Έχεις δίκιο. Η ιστορία αυτή κρύβει την ανθρωπιά που τόσο πολύ λείπει από την κοινωνία που έχουμε φτιάξει σήμερα.
    Νάσαι καλά
    Ντένης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Φίλε μου Γαβρίλη.
    Όπως θα διάβασες στην εισαγωγή της ανάρτησης, δεν την παρουσιάζω γιά δική μου αυτή την ιστορία. Μιά φίλη συνάδελφος από την Ελλάδα μου την έστειλε όπου κι΄αυτή μου γράφει πως κάποιος άλλος της την έστειλε.
    Σημασία έχει ότι η ανθρωπιά που κρύβει μέσα της αυτή η μικρή ιστρορία την έχει κάμει να κυκλοφορεί σε όλο τον κόσμο.
    Νάσαι καλά
    Ντένης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Καλημέρα Νίκο.
    Κι΄εσύ από τους ολίγους που επισκέπτοντα τα Εφτάνησα. Σ΄ευχαριστώ.
    Έπιασες το μήνυμα. Ο βασανισμένος που μπορεί να κοιτάζει πέρα από τα βάσανά του. Τι πιό ωραίο όταν μπορεί να το καταφέρνει αυτό;
    Νάσαι καλά
    Ντένης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Αγαπητέ μου Ντένη,
    Γεια σου.
    Αν μπορείς, πήγαινε κι εσύ στο "Κυκλάμινο",
    μια-δυο σελίδες πιο κατω θα δεις την παρουσίαση που μου έκανε

    Η ΕΛΕΝΗ ΓΚΙΚΑ, στο ΕΘΝΟς

    της Κυριακής.Που και που "σπάζουν οι φράχτες στο υπερ-ατλαντικό" ταξίδι τους...

    Τώρα,
    κάτι άλλο, και σοβαρό.

    ΔΕΝ ξέρω ΠΩΣ να επικοινωνήσω διαφορετικά με τον αγαπητό μας Φαίδωνα κι αυτό το μήνυμα πρέπει να φτάσει σ΄εκείνον.

    Κάθε φορά που πάω στη σελίδα του, το κομπιούτερ μου δείχνει ειδοποίηση στην αγγλική ότι : δεν είναι εφικτή η περιπλάνηση στο μπλογκ του και είναι υπ' ευθύνη μου... Αυτό έχει γίνει αρκετές φορές. ΜΕΤΑ, ΔΕΙΧΝΕΙ μια Μαύρη σελίδα και μετα από δευτερόλεπτα παρουσιαζεται πάλι το "Καφενείο" κ.λ.π.
    Φαίδωνά μου,
    κάπου νιώθω ότι πρέπει να το προσέξω αυτό, μα κι εσύ να μάθεις για πιο λόγο γίνεται...
    Πίστεψέ με, τράβηξα πολλά με την ΝΤΕΛΛ από τις 5 Ιανουαρίου, άλλαξα σκληρό δίσκο, αγόρασα το ελληνικό πρόγραμμα, μαζί και άλλα τρία δισκάκια, πήρα και συμβόλαιο για ένα χρόνο για τους τεχνικούς τους ( χρήματα που θα αγόραζα ένα τέλειο Λοπ-τοπ)... μα βλέπεις είχα όλα τα δικά μου. Ευτυχώς που η κόρη μου τα είχα βάλει πριν σε εξωτερικό δίσκο κι έτσι σώθηκαν...
    Βλέπεις πόσο προσεχτική είμαι στο πως να τα πω...
    μα μη ξεχνάς ότι έχω κι εγώ πολλα δικά μου σε σένα, και θα ήθελα να τα αντιγράψω...
    (βλέπεις, δεν ήξερα να τα βάζω πρώτα στο "Γουώρντ" και μετά στο Ιντερνέτ...
    Πίστεψέ με, με στενοχωρεί αυτή η περίπτωση, και γι αυτό έπρεπε να επικοινωνήσω μαζί σου.

    Ντένη μου, ευχαριστώ για την φιλοξενία, θα τα πούμε σύντομα.
    Σας ευχαριστώ πολύ, χαιρετισμούς από τον Δημήτρη,
    Υιώτα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αγαπητέ Ντένη.
    Ο τυφλός της ιστοριούλας δεν είναι τυφλός. Άκουγε. Κι΄αυτά που άκουγε ταυτοχρόνως τα έβλεπε. Μπορεί να του έλειπαν τα μάτια είχε όμως όραση. Τη δική του όραση, που από πολλούς από μας λείπει.
    Αυτή είναι η όραση της φαντασίας. Η φαντασία έχει τα δικά της μάτια και βλέπει πολλά περισσότερα απ΄ότι βλέπεουμε εμείς με τα μάτια μας. Ο τυφλός της ιστοριούλας έχει το δικό του κόσμο με τα δικά του σχήματα και χρώματα. Ο πόθος να αποχτήσει αυτό που δεν έχει το εκπληρώνουν οι άλλες αισθήσεις. Αυτές του ζωγραφίζουν την ομορφιά του κόσμου με πινελιές που εμείς δεν τις βλέπουμε και δεν τις γνωρίζουμε. Έχουμε την όραση μας πλην όμως είμαστε τυφλοί. Δεν βλέπουμε τι γίνεται γύρω μας. Κι΄αν κάτι βλέπουμε δεν το αισθανόμαστε, αφού βλέπουμε μόνο αυτό που θέλουμε να βλέπουμε. Χωρίς φαντασία και όραμα.
    Γειά σου φίλε μου
    Σπύρος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Αγαπητέ Ντένη
    Γεμάτη ανθρωπιά και συναισθήματα αγάπης μεταξύ των δύο ασθενών η ιστορία. Κάτι, που δυστυχώς δεν συμβαίνει σήμερα στην κοινωνία μας.
    Μου άρεσε πάρα πολύ.
    Πόπη Αναστασάτου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Σ΄ευχαριστώ γιά την επίσκεψή σου στα Εφτάνησα καλή μου Πόπη.
    Η ανθρωπιά είναι το κύριο χαρακτηριστικό της μικρής ιστορίας.
    Τέτοια ανθρωπιά που να την βρεις σήμερα;
    Νάσαι καλά
    Ντένης

    ΑπάντησηΔιαγραφή