Η Κεφαλονίτικη "κουρλαμάρα"

Να αλλάξουμε λίγο το κλίμα σήμερα φίλες και φίλοι. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα είμαστε πλάϊ στους συνανθρώπους μας, τους συντοπίτες μας, που τους χτύπησαν οι σεισμοί.  Ν΄αλλάξουμε λίγο εικόνες. Όλα αντιμετωπίζονται πιο όμορφα με λίγο γέλιο. Στους Κεφαλονίτες και σήμερα. Κοντά τους αλλά κάπως αλλοιώς.  Να δούμε κάπως αλλοιώς αυτούς τους τόσο παράξενους,  μα υπέροχους ανθρώπους. Αυτούς που τόσο περήφανα κουβαλάνε πάνω τους την “κουρλαμάρα” τους. Την τρέλλα τους. Αυτή την τρέλα που μόνο οι Κεφαλονίτες την έχουν.

Αφορμή ένα παλιό δημοσιεύμα της εφημερίδας ΕΘΝΟΣ, που έπεσε στα χέρια μου. Απολαύστε τους.

Πανέμορφο το Αργοστόλι

Από την εφημερίδα ΕΘΝΟΣ Απριλίου 8 2012.

Δύο χαρακτηριστικά μοιράζονται μεταξύ τους όλοι οι Κεφαλονίτες. Την υπερβολική αγάπη τους για το νησί τους και την περίφημη “κουρλαμάρα” τους. Αυτή την ιδιόρυθμη τρέλα για την οποία είναι γνωστοί στο πανελλήνιο. Ο χαρακτηρισμός “κουρλός” για έναν Κεφαλονίτη δεν έχει καμμιά αρνητική χροιά, δεν θεωρείται προσβολή, αντιθέτως περιποιεί τιμή για τον “φέροντα,” ο οποίος προσπαθεί με κάθε τρόπο να δικαιόσει τον χαρακτηρισμό.

Ληξουριώτικη  διαφήμιση του 1933

Αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ιδιαίτερης και γεμάτης αντιφάσεις ιδιοσυγκρασίας τους. Χαρακτηριστικά ο Παναγιώτης Βελησσαράτος στα Αντισεισμικά κάλαντα λέει.

Κεφαλονίτες είμαστε, Αργοστοληξουριώτες

Είμαστε βέβαια κουρλοί, μα πρώτα πατριώτες.

Στην πρώτη επαφή μοιάζουν λίγο απότομοι, ειδικά αν συγκριθούν με τους υπόλοιπους μελιστάλακτους Επτανήσιους. Γρήγορα όμως αποκαλύπτουν τον χωρατατζή, φιλόξενο και ευγενικό άνθρωπο, που κρύβεται μέσα τους.

Είναι πολύ έξυπνοι, κάποιες φορές πονηροί, πολύ εργατικοί και επίμονοι. Καπάτσοι με ό,τι και αν καταπιαστούν, έχουν αποδειχτεί ιδιαίτερα επιτήδειοι στο κυνήγι του πλούτου, κάτι για το οποίο τους μέμφονται οι “αντίζηλοί” τους, κυρίως οι Κερκυραίοι. Ένα από τα πιο αντιφατικά στοιχεία του χαρακτήρα τους είναι, πως παρά το γεγονός, ότι είναι άνθρωποι θρήσκοι, ευσεβείς, συχνά επιδίδονται σε ακατάσχετη βωμολοχία, μ΄έναν όμως παράξενα “γλυκό” τρόπο που δεν προκαλεί παρεξηγήσεις.

Κι΄εδώ ένα δείγμα αυτής της Κεφαλονίτικης ιδιομορφίας, όπως μας το δίνει ο Αρμόδορος  στο σατυρικό του ποιήμα Σεισμός στην Κεφαλονιά.

Με το΄να χέρι ο γείτονας έκανε το σταυρό του

Με τ΄άλλο του εμούτζωνε αλλόφρων το Θεό του.

Αυτοί είναι οι Κεφαλονίτες.

Είναι φύσεις περιπετειώδεις με μια μοναδική ικανότητα όχι μόνο να επιβιώνουν αλλά και να διακρίνονται όπου και αν βρεθούν, γι΄αυτό και ριζώνουν ακόμη και στην άκρη του κόσμου, πραγματικοί κοσμοπολίτες, παρά την αγάπη που έχουν για τον τόπο τους.

Αξίζει να αναφέρω δύο μόνο χαρακτηριστικά παραδείγματα από τα πολλά που επιβεβαιώνουν τα πάρα πάνω. Δύο Κεφαλονίτες που άφησαν ανεξίτηλο το στίγμα τους έξω από το νησί, ζώντας βίο περιπετειώδη έως και μυθιστοριματικό.

Ιωάννης Φωκάς Βαλεριάνος

Ο πρώτος, Ιωάννης Φωκάς γνωστός και σαν Απόστολος Βαλεριάνος έμεινε στην ιστορία σαν Χουάν ντε Φούκα, διάσημος θαλασσοπόρος, καπετάνιος στην υπηρεσία του Βασιλικού Ισπανικού Ναυτικού, που ανακάλυψε το 1592 το πέρασμα του Βανκούβερ, που συνδέει τον Ατλαντικό με τον Ειρηνικό Ωκεανό, πολύ κοντά στον Βόρειο Πόλο και κατέληξε Διοικητής των Δυτικών Ινδιών για σαράντα χρόνια.

Ο Κωνσταντίνος Γεράκης σε σκίτσο της εποχής του

Έτερη ενσάρκωση του ανήσυχου κεφαλονίτικου πνεύματος ήταν ο Κωνσταντίνος Γεράκης ο οποίος μπάρκαρε ως μούτσος σε ηλικία δώδεκα ετών και κατάφερε μεταξύ 1680-1688 να ανακηρυχθεί πρωθυπουργός-αντιβασιλέας του Σιάμ. Παλιά ονομασία της Ταϊλάνδης.

Γι΄αυτή την μεγάλη κεφαλονίτικη φυσιογνωμία, τον Κωνσταντίνο Γεράκη, σύντομα θα έχω μια ειδική ανάρτηση με λεπτομερή καταγραφή της περιπετειώδους ζωής του.