Αντίπαξοι

Το νησάκι με τις μαγευτικές παραλίες

Οι Παξοί, το μικρότερο, ίσως, νησί από το Εφτανησιακό συγκρότημα, έχει στη νότια άκρη του την αχώριστη παρέα του. Το πανέμορφο μικρό νησάκι, Αντίπαξοι.

Ιστορικά το μικρό νησάκι ακολούθησε την τύχη της Κέρκυρας και των Παξών ενώ σαν πρώτοι κάτοικοί του φέρονται κάποιες οικογένειες Σουλιωτών που εγκαταστάθηκαν εκεί στις αρχές του 19^ου αιώνα μετά την καταστροφή της πατρίδας τους.

Οι λιγοστοί κάτοικοί του είναι ευγενικοί και φιλόξενοι. Παλαιότερα τους Αντιπαξιώτες τους αποκαλούσαν “Αρκούδες” προσφώνηση που εθεωρείτο υποτιμητική. Σήμερα έχει γίνει αποδεκτή και μέχρι σημαίες με αρκούδα έχουν φτιάξει.

Οι Αντίπαξοι βρίσκονται στα νότια των Παξών από τους οποίους απέχουν ένα μίλι και επικοινωνούν με μικρά ιδιωτικά πλεούμενα. Στον ομώνυμο οικισμό διαμένουν μόνιμα περίπου σαράντα άνθρωποι, ενώ το καλοκαίρι είναι εκατοντάδες οι τουρίστες που καταφτάνουν..

Το νησί είναι κατάφυτο από χαμηλή βλάστηση. Κυπαρίσσια, κέδροι, σχίνοι, μυρτιές, πουρνάρια, πεύκα και σε κάποια μέρη μεμονωμένες κουκουναριές που ξεχωρίζουν με το ύψος τους και τον όγκο τους.

Πνιγμένο στο πράσινο το μικρό νησάκι παρουσιάζει μια λοφοσειρά με τρεις κορυφές. Την Αγριλίδα, την Λιχούδη και την Βίγλα. Μια βόλτα με ένα πλεούμενο γύρω από το νησάκι είναι στ’ αλήθεια μια μαγευτική εμπειρία.

Η πρώτη παραλία που συναντάει ο επισκέπτης είναι η Βρίκα. Ένα όνειρο ομορφιάς η παραλία αυτή βρίσκεται στο βάθος ενός πανέμορφου κόλπου όπου η βλάστηση φτάνει μέχρι την άκρη της θάλασσας. Ντυμένη με άσπρη άμμο και βότσαλα και με νερά πράσινα ανοιχτόχρωμα, προσφέρει μια παραδεισένια όψη. 

Το Βουτούμι

Στον επόμενο κόλπο είναι η “μυθική“ παραλία των Αντίπαξων, το Βουτούμι. Κι εδώ η βλάστηση εντυπωσιακή, με τα κυπαρίσσια να  κατεβαίνουν  μέχρι την άκρη της θάλασσας. Το καλοκαίρι το Βατούμι παίρνει την όψη μιας κοσμοπολίτικης παραλίας από τον πολύ κόσμο που την επισκέπτεται.

Ενδιάμεσα από αυτές τις δύο παραλίες, σ’ έναν πανέμορφο κόλπο, βρίσκεται μια τρίτη στρωμένη με άσπρα βότσαλα και καταγάλανα νερά. Είναι η Μεσοβρίκα. Όμως την παραλία αυτή την προτιμούν οι γυμνιστές. Οπότε, αν βρεθείτε εκεί, προσέξτε και... διαλέξτε. 

Η Αγραπιδιά

Το μοναδικό λιμανάκι του μικρού νησιού είναι η Αγραπιδιά γεμάτη με ψαρόβαρκες αλλά και σκάφη που έχουν οι ντόπιοι για να επικοινωνούν με τους Παξούς. Πάνω από το λιμανάκι αυτό βρίσκεται το μοναδικό εκκλησάκι του νησιού, ο Άγιος Αιμιλιανός.

Από το εκκλησάκι, κατεβαίνοντας 117 σκαλιά βρίσκεται ένα κτίσμα όπου συγκεντρώνεται το νερό που έρχεται από το βουνό. Κατασκευάστηκε από τους Άγγλους το 1833 για να υδροδοτούνται τα πλοία τους που περνούσαν από το νησί.

Ένα παλιό μονοπάτι διατρέχει το νησί από βορά προς νότο. Ξεκινάει από τον κόλπο της Βρίκα και καταλήγει στο ακρωτήρι Πλάκα όπου είναι ο Φάρος. Πρόκειται για ένα αριστοτεχνικό κτίσμα που κατασκευάσθηκε στα τέλη του 19^ου αιώνα, με μεγάλη εμβέλεια για ανοικτή θάλασσα.

Η διάρκεια της πεζοπορίας στο μονοπάτι είναι περίπου μιάμιση ώρα. Παρακάμψεις από το μονοπάτι οδηγούν σε απομονωμένες βοτσαλωτές παραλίες, όπως το Σκίδι, το Σαρακίνικο, το Ροδοβάνι, οι οποίες είναι απολαυστικές για ένα μπάνιο.

Σε όλο το νησί καλλιεργείται η ελιά και το αμπέλι. Το αντιπαξιώτικο κρασί, μαύρο και γλυκόπιοτο, έχει μια ιδιαιτερότητα στην γεύση και είναι περιζήτητο καθότι η παραγωγή είναι σχετικά μικρή.

Πραγματικά αξίζει να γνωρίσει κανείς το μικρό αυτό νησάκι. Ιδιαίτερα προσφέρεται σε όσους αποζητούν την ομορφιά της φύσης, τα κρυστάλλινα νερά και την ηρεμία. Είναι ένα κομμάτι από τα πιο όμορφα των Ιονίων νησιών.

Ντένης Κονταρίνης

Μεγανήσι.

Μία από τις ατέλειωτες ομορφιές της Λευκάδας

Στην Λευκάδα σήμερα ο περίπατός μας . Και μάλιστα στο πιό όμορφο σημείο του νησιού. Στη θάλασσα που φιλοξενεί τα νησιά των Τηλεβοϊδών. Για να γνωρίσουμε το πιό όμορφο από όλα. Το Μεγανήσι.
Το Μεγανήσι λοιπόν, το μεγαλύτερο σε μέγεθος νησί από το σύμπλεγμα των Τηλεβοϊδών νήσων, τα γνωστά Πριγκηπονήσια της Ελλάδας, είναι στ΄αλήθεια μιά από τις πάρα πολλές ομορφιές που προσφέρει το νησί της Λευκάδας.

Γεμάτες σπήλαια οι ακτές στο Μεγανήσι.

Βρίσκεται πολύ κοντά στις ακτές της Ακαρνανίας ενώ οι δικές του ακτές είναι σκαμμένες με πολλά σπήλαια και τα πεύκα φτάνουν μέχρι την άκρη της θάλασσας.
Το Μεγανήσι έχει κατοικηθεί από τους αρχαιοτάτους χρόνους και μάλιστα διατηρεί την παράδοση ότι αυτό ήταν το νησί του Κύκλωπα Πολύφημου της Οδύσσειας. Στους αρχαίους χρόνους, στην περίοδο του Στράβωνος, ήταν γνωστό με το όνομα Τάφος ή Τάφια ενώ ο Όμηρος το αναφέρει σαν “νησί των Ταφίων.” Το όνομα αυτό ίσως είναι παρμένο από τη μυθολογία, που αναφέρει τον Τάφιο σαν γιό του Ποσειδώνα και βασιλιά της περιοχής. Κάποια άλλη εκδοχή θέλει το Μεγανήσι να είναι το νησί Αστερίς που επίσης αναφέρεται από τον Όμηρο.
Μετά από δύο χρόνων συστηματικών αρχαιολογικών ερευνών βρέθηκαν πάνω στο νησί περίπου είκοσι χιλιάδες αρχαία κινητά ευρήματα της εποχής του ανθρώπου του Νεάντερταλ.

Ο Μυκηναϊκός τάφος

Στην περιοχή Καψάλι η αρχαιολογική σκαπάνη αποκάλυψε σημαντικά ευρήματα της Μυκηναϊκής εποχής. Ένας τάφος που βρέθηκε ασύλητος μάλλον είναι σημείο ότι πρόκειται για ένα σύμπλεγμα Μυκηναϊκών τάφων, που όμως ακόμη δεν έχει εξερευνηθεί.

Ο οικισμός Βαθύ

Πνιγμένο στο πράσινο το Μεγανήσι φιλοξενεί πανω του τρεις πανέμορφους, γραφικούς και παραδοσιακούς οικισμούς.Το Βαθύ, το Κατωμέρι και το Σπαρτοχώρι. Οικισμοί με μικρούς στενούς δρόμους, σπίτια πετρόχτιστα με την παραδοσιακή αρχιτεκτονική παραπέμπουν σε άλλες μακρυνές εποχές κι΄ακόμα δείνουν το στίγμα της ζωής των κατοίκων. Γεωργοί και ψαράδες όσοι έμειναν, καραβοκύρηδες και καπεταναίοι όσοι έφυγαν.

Το Κατωμέρι

Το Σπαρτοχώρι, το πιό όμορφο από όλα, με τα δαιδαλώδη σοκάκια βρίσκεται σκαρφαλωμένο στην κορφή ενός λόφου προσφέροντας μια εξαιρετική θέα προς τη μεριά της Λευκάδας και τις ακτές της Ακαρνανίας. Λημάνι του είναι τα Σπήλια. Στα ανατολικά του βρίσκεται το Κατωμέρι, ένα γραφικό χωριό με παραδοσιακές γειτονιές και λίγο πιό πέρα το Βαθύ που απλώνεται γύρω από το ομώνυμο λιμανάκι.

Το πανέμορφο Σπαρτοχώρι

Στους λόφους, που είναι πάνω από το λιμάνι του Αθερινού, στα ανατολικά από το Κατωμέρι, θα δείτε κάποιους παληούς ανεμόμυλους, που ήσαν στις δόξες του μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα.
Στην άκρη του οικισμού Βαθύ, υπάρχει η εκκλησιά του Αγίου Βησσαρίωνα. Από εκεί ξεκινάει ο δρόμος για την πανέμορφη παραλία Φανάρι. Έργο τέχνης το μικρό μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου που σύμφωνα με την παράδοση χτίστηκε το 1477. Είναι χτισμένο στα δυτικά του νησιού σε μιά γραφική παραλία γεμάτη βότσαλα.

Η σπηλιά του Παπανικολή

Ένα άλλο χαρακτηριστικό του νησιου είναι οι πάρα πολλές θαλάσσιες σπηλιές που έχει με πιό γνωστή τη σπηλιά του Παπανικολή Η σπηλιά αυτή βρίσκεται στο νότιο μέρος του νησιού και λέγεται ότι εκεί κρυβόταν το υποβρύχιο κατά τη διάρκεια του πολέμου και από εκεί πραγματοποιούσε τις επιθέσεις του στα πλοία των κατακτητών.

Η πλατεία στο Κατωμέρι

Το Μεγανήσι προσφέρει ακόμη πιό πολλά. Προσφέρει τόσα ώστε κάθε καλοκαίρι οι επισκέπτες του να φεύγουν γοητευμένοι από τη γνωριμία του. Ίσως κάποια άλλη φορά να πούμε ακόμη πιό πολλά.

Σπήλαια στα Κύθηρα.

Σπήλαια  στα  Κύθηρα.

Στο σημείο αυτό υπήρχε μιά άλλη φωτογραφία των Κυθήρων την οποία είχα προμηθευτεί από ένα διαφημιστικό έντυπο. Προχτές κάποιος κύριος, ονόματα δεν λέμε, παρουσιάστηκε σαν ιδιοκτήτης της φωτογραφίας και μάλιστα μίλησε για πνευματική ιδιοκτησία. Ακόμη με απείλησε και με καταγγελία στην Google.
Δεν θέλησα να δώσω συνέχεια στο επεισόδιο αυτό διότι δεν άξιζε. Στην ιστοσελίδα αυτή δίνω το χρόνο μου για την προβολή της πατρίδας μου που λατρεύω. Και ο νοών νοήτω. 

Τα Κύθηρα είναι το μοναδικό από όλα τα νησιά του Εφτανησιακού συμπλέγματος που μπορεί να χαρακτηριστεί σαν το νησί με τα πιό πολλά σπήλαια. Κι΄ακόμη έχει και άλλους γεωλογικούς σχηματισμούς που μπορούν να χαρακτηριστούν σαν σπήλαια. Από όλα αυτά τα τόσο πολλά σπήλαια μόνο τρία, τα πλέον μεγάλα, έχουν κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον και παραδόξως ενώ βρίσκονται σε τρία διαφορετικά και απομακρυσμένα μεταξύ τους σημεία συμβαίνει να έχουν το ίδιο όνομα. Σπήλαια της Αγίας Σοφίας λέγονται και τα τρία.
Τυλιγμένα στο μυστήριο του θρύλου, τα σπηλαια των Κυθήρων κι΄ακόμη μέσα από το μύθο και τις παραδόσεις έχουν να πουν πολλά. Μέσα απ΄αυτά μαθαίνουμε ότι πολλοί πιστεύουν πως τα σπήλαια αυτά είναι η είσοδος ενός μεγάλου σπηλαίου και ότι όλο το νησί από κάτω είναι κούφιο. Κάποιοι άλλοι θα πουν πως τα σπήλαια των Κυθήρων ενώνονται με αυτά του Δυρού. Τίποτα από όλα αυτά μέχρι στιγμής δεν είναι επιβεβαιομένο. Η Ελληνική Σπηλαιολογική Εταιρεία δεν έχει ανακοινώσει τίποτα επισήμως.

Το σπήλαιο Αγίας Σοφίας Μυλοποτάμου.
Σε μιά απόκρυμνη περιοχή, στην δυτική πλευρά του νησιού και κοντά στην παραλία του Λιμνιώνα βρίσκεται το σπήλαιο, μέσα σε μιά πανέμορφη περιοχή. Λίγο πιό πάνω απλώνεται το πανέμορφο και γραφικό χωριό του Μυλοποτάμου. Αμέσως μετά την είσοδο του και μέσα στο σπήλαιου, βρίσκεται ο μικρός ναός της Αγίας Σοφίας. Σύμφωνα με την παράδοση στο σημείο που βρίσκεται ο μικρός ναός είχαν βρεθεί τα οστά της Αγίας. Στους δύο κάθετους τοίχους του ναού, αριστερά και δεξιά υπάρχουν τοιχογραφίες του 12ου ή 13ου αιώνα έργα ενός ζωγράφου ονόματι Θεδώρου. Οι σταλακτίτες και σταλαγμίτες που υπάρχουν στο εσωτερικό του σπηλαίου προσφέρουν θέαμα μοναδικό με την ποικιλία των χρωμάτων σε ασποχρώσεις του μάυρου, άσπρου και κόκινου. Όλοι οι θάλαμοι του σπηλαίου συγκινωνούν μεταξύ τους με μικρά ανοίγματα.
Mε το σπήλαιο αυτό ασχολήθηκαν συστηματικά το ζεύγος των αρχαιολόγων Ιωάννης και Άννα Πετροχείλου.Το 1955 μετά το θάνατο του συζύγου της η Άννα Πετροχείλου πραγματοποίησε την ολοκλήρωση της εξερεύνησης και την χαρτογράφηση του σπηλαίου με δικές της δαπάνες Το σπήλαιο είναι επισκέψιμο και υπάρχουν ξεναγοί του Δήμου Κυθήρων.


Το σπήλαιο Αγίας Σοφίας Καλάμου. Προχωρόντας από το χωριό Κάλαμος προς το Καψάλι υπάρχει μια διασταύρωση του δρόμου όπου μία πινακίδα δείχνει προς τον οικισμό Σπηλιές. Στο τέλος αυτού του οικισμού βρίσκεται το δεύτερο σπήλαιο της Αγίας Σοφίας. Βρίσκεται μέσα σε μια πανέμορφη και πυκνόφυτη ρεματιά. Πλησιάζοντας προς την είσοδο του σπηλαίου ανοίγεται μπροστά μας ο ναός της Αγίας Σοφίας. Στην ουσία είναι ένα μικρό εκκλησάκι, σε πολύ καλή κατάσταση, το οποίο ουσιαστικά είναι και η είσοδος του σπηλαίου. Το εκλησσάκι αυτό είναι αφιερωμένο στην Αγία του Θεού Σοφία. Και ενώ το σπήλαιο ουσιαστικά δεν είναι τουριστικά αξιοποιημένο, ωστόσο εντυπωσιάζει η τεράστια εσοχή της σπηλιάς.


Το σπήλαιο της Αγίας Σοφίας στην Αγία Πελαγία.
Στο όνομα της Αγίας Σοφίας και το σπήλαιο αυτό. Ξεχωρίζει από τα δύο άλλα με την προσθήκη του ονόματος του οικισμού πλησίον του οποίου ευρίσκεται. Τον οικισμό της Αγίας Πελαγίας. Είναι ένα σπήλαιο σχετικά μικρό, μόλις εκατόν είκοσι τετραγωνικών μέτρων όμως οι σταλαγμίτες και οι σταλακτίτες που υπάρχουν στο εσωτερικό του αποτελούν ένα θέαμα πράγματι εντρυπωσιακό.
Δυστυχώς ακόμη δεν έχει ολοκληρωθεί η εξερεύνηση και αξιοποίησή του και έτσι δεν είναι αρκετά επισκέψιμο.


Tο σπήλαιο στο Καταφυγάδι. Στα δυτικά του νησιού των Κυθήρων βρίσκεται το όρος Μερμηγκάρι. Στη κορφή του όρους υπάρχει ένα σπήλαιο με το όνομα Καταφυγάδι. Ο θρύλος λέει πως το όνομά του το οφείλει στο καταφύγιο που εύρισκαν εκεί οι κάτοικοι του γειτονικού οικισμού από τις επιδρομές των πειρατών. Το σπήλαιο αυτό το χρησιμοποιούσαν επίσης και σαν παρατηρητήριο για τον έλεγχο του δυτικού θαλασσίου περάσματος. Κι΄ακόμη είναι ένα ασφαλές καταφύγιο για την πανίδα της περιοχής. Το σπήλαιο αυτό είναι πλούσιο σε ενεργούς σταλακτίτες. Σε έρευνες της Ελληνικής Αρχαιολογικής Εταιρείας έχουν βρεθεί αξιόλογα αρχαία αγγεία τα οποία βρίσκονται στις προθήκες του αρχαιολογικού μουσείου της Χώρας Κυθήρων καθώς επίσης έχουν εντοπιστεί όστρακα και κεραμικά της Μυκηναϊκής εποχής.


Το σπήλαιο Χουστή.
Θα τελειώσουμε τον όμορφο περίπατό μας στα σπήλαια των Κυθήρων με μια επίσκεψη στο σπήλαιο Χουστή. Το σπήλαιο αυτό βρίσκεται στα ανατολικά του οικισμού Διακόφτη. Κύριο χαρακτηριστικό του είναι ότι βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια της γης και ο επισκέπτης χρησιμοποιεί την κλιμακωτή είσοδο με τα σκαλοπάτια λαξευμένα στην πέτρα των βράχων.
Σε πρόσφατες ανασκαφές που έγιναν στην περιοχή βρέθηκαν στοιχεία που μαρτυρούν την ύπαρξη ανθρώπινης ζωής από το 3,800 π.Χ. και φυσικά ανακαλήφθηκε και το σπήλαιο. Τα ευρήματα κλασσικής και ρωμαϊκής εποχής που βρέθηκαν μαρτυρούν την πολυετή χρήση του σπηλαίου από τους ανθρώπους.
Ακόμη υπάρχει η πιθανότητα το σπήλαιο αυτό να έχει λειτουργήσει και σαν ιερό.
Εδώ τελειώνει ο περίπατός μας. Υπάρχουν ακόμη πολλά σπήλαια στα Κύθηρα το οποία όμως δεν έχουν καταγραφεί και αξιοποιηθεί. Είναι γεγονός ότι το νησί έχει τα περισσότερα σπήλαια από κάθε άλλο μέρος της Ελλάδας σε σημείο που να μπορεί κανείς να πιστέψει το θρύλο που θέλει όλο το νησί των Κυθήρων να είναι κούφιο.

Διονύσιος Λαυράγκας.

Ο ιδρυτής της Εθνικής Μουσικής Σχολής στην Ελλάδα.

Tα Εφτάνησα έχουν αναδείξει τις μεγαλύτερες μορφές εκπροσώπων των διαφόρων τεχνών. Οι πιό μεγάλοι μουσουργοί, ζωγράφοι, γλύπτες, χαράκτες στο ελληνικό στερέωμα έχουν τις ρίζες τους στα Εφτάνησα. Ιδιαίτερα όμως κατέχουν τα πρωτεία στην τέχνη της μουσικής. Με πρώτο τον μουσουργό που εμελοποίησε τον εθνικό μας ύμνο, τον Νικόλαο Μάντζαρο επέπρωτο να ακολουθήσουν και άλλοι πολλοί και να προσδώσουν μια ξεχωριστή αίγλη στην τέχνη της μουσικής. Ένας από τους πολλούς, ένας ξεχωριστός, ένας από τους μεγάλους είναι και ο Διονύσης Λαυράγκας.
Αναμφισβήτητα η όπερας και μάλιστα στην ελληνική γλώσσα, ήταν τελείως άγνωστη στην Ελλάδα μέχρι το τέλος του 18ου αιώνα. Κι’ ήταν γραφτό να την κάνει γνωστή και να την καθιερώσει στην ζωή των κατοίκων της χώρας ο Ληξουριώτης μουσουργός Διονύσης Λαυράγκας.

O Διονύσης Λαυράγκας

Ο Διονύσης Λαυράγκας είναι η προσωποποίηση της όπερας στην Ελλάδα το πρώτο μισό του εικοστού αιώνα. Επί σαράντα χρόνια αφιερώθηκε στο λυρικό θέατρο, μεταφράζοντας και διδάσκοντας έργα, εκπαιδεύοντας και αναδεικνύοντας νέους καλιτέχνες και διευθύνοντας παραστάσεις.
Στις 17 του Οκτώβρη του 1860 γεννήθηκε στο Ληξούρι της Κεφαλονιάς ο Διονύσης. Πατέρας του ο Σπύρος Λαυράγκας από το Ληξούρι και μητέρα του η Κασσάνδρα Ραζή από τα Ραζάτα.
Ο μικρός Διονύσης από τα παιδικά του χρόνια θα δείξει τη μεγάλη αγάπη του για την μουσική. Κι’ εκεί, στη γεννέτειρά του, θα πάρει τις πρώτες γνώσεις για να συνεχίσει αργότερα τις σπουδές του στην Ιταλία και τη Γαλλία με δασκάλους του τους συνθέτες Μασνέ και Ντελίμπ.
Στην Γαλλία και Ιταλία θα παραμείνει για αρκετά χρόνια και μάλιστα στην Γαλλία θα εκτιμηθεί πάρα πολύ το ταλέντο του, θα εντυπωσιάσουν οι γνώσεις του και θα του ανατεθεί και η διέυθυνση αρκετών παραστάσεων όπερας.
Το 1894 μια πρόσκληση από την Φιλαρμονική Εταιρεία Αθηνών θα τον φέρει στην Ελλάδα και θα του ανατεθεί η διεύθυνση της χορωδίας της.
Ο μεγάλος Ληξουριώτης μαέστρος θα εκμεταλευτεί τη θέση του αυτή για να προωθήσει την γνωριμία της όπερας με τον ελληνικό λαό.
Με τον συμπατριώτη του Λουδοβίκο Σπινέλλη θα συγκεντρώσουν κανταδόρους από τις ταβέρνες των Εξαρχείων τους οποίους θα καταφέρει να οργανώσει σε χορωδία. Στο συγκρότημα αυτό θα συμπεριλάβουν τον μπάσο Μιχάλη Βλαχόπουλο, τον βαρύτονο Αλέκο Κυπαρίση και τον τενόρο Νίκο Μωραϊτη. Οι Ιταλίδες Άννα Μόντι και Μαρία Μαντολίνι είναι οι δυό σοπράνο που θα πλαισιώσουν την χωροδία του Λαυράγκα στην ολοκλήρωσή της.

Στο συγκρότημα αυτό θα δοθεί το όνομα «Ελληνικό Μελόδραμα» και θα κάνει την πρώτη του εμφάνηση στο Δημοτικό Θέατρο Αθηνών στις 14 Απριλίου του 1900, με την όπερα του Τζιάκομο Πουτσίνι, «Μποέμ» Η παράσταση αυτή πέρασε στην ιστορία σαν η πρώτη παράσταση μελοδράματος που παρουσιάστηκε εξ’ ολοκλήρου στα ελληνικά και μάλιστα σε γλώσσα δημοτική.
Με αυτόν τον λυρικό θίασο, το «Ελληνικό Μελόδραμα», ο Λαυράγκας θα επιχειρήσει μια περιοδία στις ελληνικές παροικίες του εξωτερικού. Θα επισκευθεί με επιτυχία την Κωνσταντινούπολη, τη Σμύρνη, την Οδησσό και κάποιες πόλεις της Αιγύπτου και της Ρουμανίας. Σε όλες τις παρουσιάσεις του, το «Ελληνκό Μελόδραμα» θα γίνει ενθουσιωδώς δεκτό από τους ομογενείς που θα παρακολουθήσουν τις παραστάσεις του.
Με την επιστροφή του στην Ελλάδα, το «Ελληνικό Μελόδραμα» θα συμπεριλάβει στον θίασό του δύο ομογενείς σοπράνο από την Ρωσσία, τις αδελφές Θεοδωρίδου.

Από τους Ολυμπιακούς αγώνες του 1896
Είναι σημαντική η καλλιτεχνική παρουσία του Διονύση Λαυράγκα στην προετοιμασία αλλά και την τέλεση των πρώτων Ολυμπιακών αγώνων, που έγιναν στην Αθήνα το 1896.

Η φιλαρμονική της Κεφαλονιάς στους Ολυμπιακούς αγώνες του 1896

Θα προετοιμάσει τις φιλαρμονικές ορχήστρες που θα λάβουν μέρος και θα συντονίσει την παρουσία τους στις τελετές έναρξης και λήξης των αγώνων. Μάλιστα κατά την διάρκεια των τελετών παρουσίασε και ένα δικό του έργο με τον τίτλο «Πένταθλον» σε ποίηση Ιωάννη Πολέμη.
Ένας μεγάλος θρίαμβος για τον συνθέτη Λαυράγκα, αλλά και ένας σημαντικός σταθμός για το λυρικό θέατρο της Ελλάδας ήταν η παρουσίαση της όπερας «Δαυϊδ» στο Δημοτικό Θέατρο Αθηνών, στις 10 Απριλίου του 1909 σε λιμπρέτο του Πολύβιου Δημητρακόπουλου. Σε κείνη την παράσταση, το «Ελληνικό Μελόδραμα» του Λαυράγκα ήταν ένας καθαρά ελληνικός θίασος και η παράσταση μια ανεπανάληπτη επιτυχία.

Φωτογραφία από την ταινία ο Αγαπητικός της βοσκοπούλας

Η μουσική του παρουσία στον έλληνικό χώρο θα επισφραγισθεί με την μουσική επένδυση της πρώτης ελληνικής ομιλούσας κινηματογραφικής ταινίας «Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας» Ήταν η μεταφορά στην μεγάλη οθόνη του κωμειδυλίου του Δημήτρη Κορομηλά σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Τσακίρη.
Στα τελευταία χρόνια του θα αποτραβηχτεί στην ιδιαίτερη πατρίδα του, το Ληξούρι, όπου εκεί θα τον έυρει ο θάνατος, στις 18 Ιουλίου του 1941. Ιταλοκρατούμενα τότε τα Εφτάνησα θα εμπνεύσουν στον μεγάλο μουσουργό τα τελευταία του λόγια.
«Γεννήθηκα Άγγλος, έζησα Έλληνας και πεθαίνω Ιταλός.»

ΠΗΓΕΣ
www.kefalonitis.com
w.lyrichouse.wordpress.com
www.kefalonia.net
www.muzizou.com
www.europeana.eu