Αξέχαστα κάλαντα

Παραμονές Πρωτοχρονιάς του 1945 ήτανε. Μόλις πριν λίγο καιρό ο πόλεμος είχε τελειώσει. Δεν είχε τελειώσει όμως για τη δύστυχη πατρίδα μας Στην Αθήνα κείνο τον Δεκέμβρη οι Άγγλοι χτυπιόντουσαν με το Αριστερό Κίνημα σε μία προσπάθεια να επιβάλουν στην πατρίδα μας τα δικά τους συμφέροντα. Το αίμα έτρεχε και από τις δύο μεριές και ο Εμφύλιος, που θα ξεσπούσε ένα χρόνο αργότερα ετοιμαζόταν με κάθε λεπτομέρεια από τους υποταχτικούς του Τσόρτσιλ.
Στην Κέρκυρα που εμείς ζούσαμε κείνο τον καιρό τα νέα έφταναν καθημερινά χωρίς όμως να επηρεάζουν την ζωή μας και ιδιαίτερα την ζωή εμάς, των μικρών παιδιών.
Μετά από τις τόσες στερήσεις της Κατοχής είχαμε αρχίσει να απολαμβάνουμε τη ζωή έτσι σιγά – σιγά όπως μας δινόταν.

Παραμονή της Πρωτοχρονιάς λοιπόν αποφασίσαμε να βγούμε για να πούμε τα Κάλαντα. Τα συμφωνήσαμε με τον Δημητράκη κι αρχίσαμε να ψάχνουμε για έναν ακόμη που όμως τον θέλαμε να είναι πιο πολύ θαρραλέος από μας για να μπορεί να παίρνει τα χρήματα από τους ανθρώπους. Ψάχναμε ανάμεσα σε όσους γνωρίζαμε αλλά τελικά κανένας δεν μας έκανε. Δεν εξυπηρετούσε τις προσδοκίες μας να μπορεί να ξεκολλάει τα λεφτά.. Το μυαλό μας γύριζε πάντα σε ένα και αυτός ήταν ο πλέον κατάλληλος όμως τον ξέραμε καλά και δεν του είχαμε καμιά εμπιστοσύνη. Τον φοβόμαστε. Κι αυτός δεν ήταν άλλος από τον Κώστα τον Αρούκατο, όπως τον λέγαμε αφού ήτανε πιο ψηλός από όλους εμάς, με κάτι πόδια στραβά και κοκαλιάρικα ενώ τα χέρια του έμοιαζαν σαν κουπιά. Το δε περπάτημά του ήτανε απόλαυση αφού περπατούσε με μικρά πηδηματάκια και αλλού πατούσε κι’ αλλού βρισκότανε.
-Απ’ ό,τι βλέπω Δημήτρη μου θα πέσουμε στον Αρούκατο αφού δεν βλέπω τίποτε άλλο, έλεγα στον φίλο μου.
-Κι’ εγώ έτσι τα βλέπω, μου έλεγε ο Δημήτρης. Τι λες;
-Να του μιλήσουμε όμως να είναι εν τάξει μαζί μας.
-Να κάνουμε συμφωνία και να τον προσέχουμε.
Βέβαια για τον Αρούκατο δεν ίσχυε καμιά συμφωνία.
Κι έτσι παραμονή Πρωτοχρονιάς βρέθηκε πλάι μας κι από ό,τι έδειχνε πολύ το ευχαριστιόταν.


Ξεκινήσαμε λοιπόν από νωρίς. Πιάσαμε όλη τη γειτονιά μας γύρω. Αφήσαμε μόνο την κυρά Φρόσω με την άρρωστη κόρη της την Ευγενία.
-Στη κυρά Φρόσω θάρθουμε τελευταίοι, μας είπε ο Αρούκατος. Και δεν θα πάρουμε λεφτά. Έτσι μάγκες; Δεν έχει ούτε να φάει η γυναίκα. Όμως θα της πούμε τα κάλαντα.
Συμφωνήσαμε. Τι άλλο μπορούσαμε να κάνουμε; Αρούκατος ήτανε αυτός.
Έτσι λοιπόν περάσαμε από την Πιάτσα, προχωρήσαμε προς το Καμπιέλο, περάσαμε από το Σαν Ρόκκο, κατηφορίσαμε στη Γαρίτσα. Εκεί καθίσαμε για λίγο στα σκαλοπάτια δίπλα στη θάλασσα.
-Ρε συ Αρούκατε. Πόσα λες να έχουμε πιάσει; τον ρώτησε ο Δημητράκης.
-Καλά πάμε, καλά πάμε, είπε με τη γρήγορη φωνή του ο Αρούκατος. Όμως χρειαζόμαστε κι’ άλλα ακόμη. Πάμε
Προχωρήσαμε, περάσαμε από την Σπιανάδα. Πήγαμε στο καφενείο του Παπαφλωράτου. Ήταν γεμάτο κόσμο. Κι εμείς βρήκαμε την ευκαιρία και αρχίσαμε.

Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά
Ψηλή μου δεντρολιβανιά

Δεν μας άφησαν να πούμε και πιο πολλά. Όμως όλοι τους άνοιξαν τις τσέπες τους και μας έδινα. Κι’ εγώ κοιτούσα την τσέπη του Αρούκατου που όσο περνούσαν οι ώρες φούσκωνε και πιο πολύ. Κι ένοιωθα να τρέμει η ψυχή μου στη σκέψη πως ο Αρούκατος θα μας έκανε καμιά ζημιά.
Τελικά είχε νυχτώσει σαν γυρίσαμε στη γειτονιά μας. Σταθήκαμε μπροστά στο σπίτι της κυρά-Φρόσως κι’ εκεί απ’ έξω από την πόρτα της είπαμε τα κάλαντα
-Μείνετε σεις εδώ, μας είπε ο Αρούκατος. Θα μπω για λίγο και μετά....τέλος. Καθένας στο σπίτι του.
Κάτι δεν μας άρεσε έτσι όπως μας τα είπε. Όμως μείναμε εκεί και περιμέναμε. Ούτε ξέρω πόση ώρα πέρασε. Κάποια στιγμή τον είδαμε να βγαίνει.
-Άντε , μας είπε. Σπίτια μας τώρα.
-Τα λεφτά θα τα μοιράσουμε; Τόλμησα να τον ρωτήσω.
-Ποια λεφτά μου είπε.
Τον κοιτάξαμε για λίγο χωρίς να μιλήσουμε.
-Κι η κυρά-Φρόσω ρε σεις μάγκες και η άρρωστη Βγενίτσα πως θα κάνανε Πρωτοχρονιά; Άντε σπίτια σας είπα, και σήκωσε το αδύνατο χέρι του.
Κι εμείς προτιμήσαμε να το βάλουμε στα πόδια.
Την άλλη μέρα σαν συνάντησα τον Δημήτρη κοιταχτήκαμε για λίγο αμίλητοι. Μέσα μας νοιώθαμε κάποια μικρή χαρά που προσφέραμε κάτι τις σε μια άρρωστη κοπελίτσα και στη μάνα της έστω κι αν όλη μέρα τα λέγαμε τσάμπα.

Ντένης Κονταρίνης