Μπορείτε.....

....εκτός από τα Εφτάνησα να επισκεφθείτε την ιστοσελίδα μου http://hellascafe.blogspot.com και να με βρήτε στο kondennis9@gmail.com
Θα χαρώ να σας δω.

Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2009

Γράμμα από τη Νυρεμβέργη.

Επιστολή στον Ντένη,

Από τον αδελφικό μου φίλο Σπύρο Γκάρο, δημοσιογράφο, από τη Νυρεμβέργη πήρα αυτό το γράμμα με την παράκληση να δημοσιευτεί εδώ, στο blog των Εφτανήσων.
Παρακαλώ διαβάστε το, και καταθέστε τη γνώμη σας.

Αδελφέ Ντένη, Καλημέρα!

(Μια καλημέρα είναι αυτή πες την κι ας πέσει χάμω...) Από ένα ελληνικό τραγούδι.
Διαβάζοντας την ,, Κραυγή αγωνία,, φέρνω στα μάτια μου την εικόνα των παιδιών από τις
Ελληνικές οικογένειες στη Γερμανία. Εδώ η εγκατάλειψη είναι πλήρης, όταν και οι δύο γονείς εργάζονται στη γερμανική φάμπρικα βάρδια, πρωί και βράδυ δεν έχουν παρά λίγο χρόνο για τα παιδιά τους. Πολλοί φέρνουν τη γιαγιά από το χωριό να τα προσέχει, τι θα προσφέρει η γιαγιά στο παιδί το οποίο μεγαλώνει σε μία εξελιγμένη θετικά και αρνητικά μοντέρνα κοινωνία... Καλύπτουν το κενό των γονιών στα παιδιά τους με το να παραφουσκώνουν με ηλεκτρόνικά παιχνίδια, βίντεο και τηλεόραση χωρίς έλεγχο τι βλέπουν, αν είναι κατάλληλα ή όχι. Περισσότερο η Κουλτούρα της βίας, το αποτέλεσμα της έλλειψης των γονιών είναι τα παιδιά αυτά και βέβαια στη κρίσιμη ηλικία να βρίσκουν τις παρέες τους στα Ντίσκο και βέβαια να καταφεύγουν σε ναρκωτικές ουσίες... Τα παιδιά αυτά της Σπάρτης που έγραψα το γράμμα ,, Κραυγή αγωνίας,, είναι του Γυμνασίου... είναι χορτασμένα, έχουν οικογένεια αλλά χωρίς γονείς... γιατί τους γονείς πολλές φορές τους απορροφά η ,,μαύρη τρύπα,, της υπερκατανάλωσης, της απληστίας, του ανταγωνισμού. Η πλύση του εγκεφάλου από την τηλεόραση και τα υπόλοιπα ΜΜΕ έχουν διαλύσει την οικογένεια, έχουν βιομηχανοποιήσει τα ανθρώπινα συναισθήματα... Η αξία του ανθρώπου βαθμολογείται από το τι κατέχει...
Έχει δυο τρεις τηλεοράσεις; έχει μεγάλο αυτοκίνητο να το σκουπίζει και να το γυαλίζει; Έχει και κανένα εξοχικό σπιτάκι για να δέχεται του καλεσμένους; Όλα μία επίδειξη, και όταν πρόκειται για τον καταναλωτισμό η οικογένεια, και τα παιδιά μπαίνουν στη δεύτερη θέση...
Πολλές φορές τα παιδιά θεωρούνται εμπόδιο... κοστίζουν...
Και τώρα πηγαίνω σ’ αυτό που έγραψες, αδελφέ Ντένη, ...ίσως και κάπου αλλού να υπάρχει αυτή η αγωνία...
Δεν νομίζω ότι εμάς πού ασχολούμαστε για μία καλύτερη κοινωνία, και μία δίκαιη κατανομή του χρήματος, να μη γνωρίζουμε τι συμβαίνει στη γειτονιά μας και λίγο παραπέρα... Στους έξη μήνες που έμεινα στην Πατρίδα διαπίστωσα πολλά πράγματα που έχουν χειροτερέψει από τα προηγούμενα χρόνια. Οι ζητιάνοι στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας και την Πάτρα, έχουν πολλαπλασιαστεί... Μικρά παιδιά που θα έπρεπε κανονικά να παίζουν σε μια παιδική χαρά, όπως τα άλλα των ευπόρων... γυρίζουν στα καφενεία και στις ταβέρνες απλώνοντας το χέρι ή με ένα πακετάκι χαρτομάντιλα ή ένα μολύβι, με κατεβασμένα τα μάτια, ίσως από ντροπή, να ζητιανεύουν... Προσφυγόπουλα να κοιμούνται στο κρύο και σκληρό τσιμέντο του καταυλισμού προσφύγων στο Λαύριο, να κλαίνε γιατί τους λείπει η αγάπη των ανθρώπων, γιατί κλεισμένα με ένα συρματόπλεγμα δεν μπορούν να παίξουν όπως τα άλλα παιδιά, και πολλά γιατί τους λείπει ο πατέρας ή η μητέρα... όχι επειδή λείπουν στη δουλειά, αλλά επειδή είναι στη φυλακή ή τους έχασαν στον πόλεμο... στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στη Παλαιστίνη ή στο Κογκό κι αλλού...


Σήμερα αδελφέ Ντένη, στη γειτονική σου τη Βραζιλία, να μην πάμε μακριά στις 122 υποανάπτυκτες χώρες του κόσμου, οι φτωχοί του Sao Paulo που στεγάζονται κάτω από τις λαμαρίνες, ανάμεσα στα απορριμμάτων που βρωμάνε σαπίλα και κόπρανα, εκεί τα παιδιά ψάχνουν να βρούνε το φαγητό του από τα σκουπίδια πού πετάνε οι αριστοκράτες... Εκεί κυριαρχεί η ασθένεια Kwashiorkor, μία άσχημη αρρώστια για τα παιδιά στην ανάπτυξή τους. Παιδιά με πρησμένες κοιλιές, ραχιτικά χωρίς δόντια, αναιμικά αδύναμα, χωρίς ενέργεια απαθή, μεγαλώνουν σε μία ατμόσφαιρα που μολυσματική. Εκεί οι αρουραίοι δαγκώνουν από τα βρέφη τα πρόσωπά τους, πολλά από αυτά δεν φτάνουν να επιζήσουν το 5ο έτος της ηλικίας τους... Ιδού τη αναφέρει ένα κοριτσάκι δεκατεσσάρων ετών από μία τενεκεδούπολη έξω από το Sao Paolo: ...Η πείνα έρχεται έξω από το σώμα.
.

Η πείνα είναι ένας τρομοκράτης, είναι ένα τέρας που με αρπάζει, δεν μπορώ να αντισταθώ... δεν έχω τη δύναμη. Αισθάνομαι υπεύθυνη για τη μοίρα μοίρα μου. Ντρέπομαι για τα κουρέλια που φοράω, ντρέπομαι για τα δάκρυα των μικρών μου αδελφών. Δε μπορώ να τα βοηθήσω, το σώμα μου είναι αδύναμο, δεν είμαι ικανή για τίποτε. Περιμένω να ξανάρθει το βράδυ να κατέβω στο κέντρο της πόλης να ψάξω στα δοχεία των απορριμμάτων και σ’ αυτά, που τα πολυτελή ξενοδοχεία, πετάνε τ’ αποφάγια... ίσως εκεί να βρω κάτι το φαγώσιμο, να το πάρω μαζί μου να δώσω λίγο και στα μικρά μου τ’ αδέλφια με τις πρησμένες κοιλιές να φάνε. Τον πατέρα μας τον χάσαμε και η μητέρα είναι κι αυτή άρρωστη δεν μπορεί να κινηθεί... Πρέπει να ξεπεράσω τη ντροπή γυρεύοντας στα σκουπίδια φαγητό... η κλεψιά μου έχουν πει, είναι κακό...Στη ζωή μου φοβάμαι, δύο πράγματα ότι με κυνηγούν, η αστυνομία και ή πείνα... προσπαθώ και από τα δύο να ξεφύγω... Αλλά η πείνα είναι ένα πόνος... ένα πόνος που με τραυματίζει... που με βασανίζει, πονάει το όλο μου το σώμα...
Εκεί αδελφέ Ντένη, ο πατεράδες δεν έχουν να αναθρέψουν την οικογένειά τους και οι μητέρες κλαίνε μπροστά στα πεινασμένα τους παιδιά. Εκεί η πείνα είναι ντροπή...
Αυτή είναι ,,κραυγή αγωνίας,, χιλιάδων, εκατομμυρίων παιδιών. Μία εποχή της προόδου της τεχνολογίας, του πλούτου και της πολυτέλειας... Μία εποχή που οι μεγάλες δυνάμεις διαθέτουν αστρονομικά ποσά για εξοπλισμούς και πολέμους... αλλά έναντια στην πείνα, δεν διαθέτουν το ελάχιστο... Το άκρον άωτο της παραφροσύνης... ενός κόσμου της αδιαφορίας και της καταστροφής...

Σε φιλώ
Σπύρος

12 σχόλια:

  1. Αγαπητοί μου φίλοι Ντένη, απο ΝΥ και Σπύρο από τη Γερμανία.
    Διάβασα και κατανόησα τα λεχθέντα σας, σήμερα η κοινωνία αφήνει τα παιδιά της μόνα επειδή οι γονείς μοχθούν για τον επιούσιο και δεν έχουν καιρό διαθέσιμο για τα ίδια τους τα τέκνα. ή ακόμα νικημένοι από την υπερκατανάλωση, να πάρω κι αυτό και το άλλο, τα περισσότερα άχρηστα πράγματα, για φιγούρας στους γειτόνους κοκ.
    Η ζωή όμως είναι σφαίρα και γυρίζει, μια σε φέρνει, από κάτω μια από πάνω.
    Λοιπόν όταν μεγαλώναμε στην πατρίδα μείναμε μόνοι εννοώ εμείς τα παιδιά, γιατί; γιατί οι γονείς μας δεν είχαν να μας θρέψουν, ξενιτευτίκαμε απ' το δημοτικό σχολείο, με κοντά παντελονάκια, γίναμε επαίτες (που λέει ο λογος) στα ξένα για ένα μεροκάματο, για ένα κομμάτι ψωμί, μεγαλώσαμε γίναμε άντρες στα ξένα, πόσοι από εμάς παραστράτησαν ελάχιστοι ή για να μην πω κανένας μας.

    Όσο για τα παιδιά της Λατινικής Αμερικής, χώρες όπου έχω ζήσει ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου κάποτε ρώτησα μια γνωσστή μου έγκυος με το όγδοο παιδί της, μα καλά τι τα θελεις τόσα πολλα παιδιά πως θα τα ζήσεις; και η απάντηση: έχεις άδικο φίλε μου, θα ζήσουν κι αυτά όπως έζησα κι εγώ...
    Έτσι ξεκινά η παραγωγή φτηνών εργατικών χεριών, για την διαιώνηση του κεφαλαιοκρατικού συστήματος.
    Τι θα πρέπει να αλλάξει; μα η νοοτροπία των λαών με τη μόρφωση, με την εργασία, με την υπευθυνότητα.
    Κατα τα άλλα όλα καλά,
    Γαβριήλ
    Νέα Υόρκη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Οι σκέψεις, οι ανησυχίες και τα σοφά λόγια του Σπύρου Γκάρου, φίλου αγαπητού, που δυστυχώς χαθήκαμε, όπως όλα χάνονται δίχως να ξέρεις το γιατί, με βρίσκουν σύμφωνο και είναι ένα θέμα που θα πρέπει να ρίξουμε μεγάλη προσοχή γιατί είναι αλήθεια οι αξίες μας όλο και λιγοστεύουν. Δυνατό θέμα!!!

    Φίλε Σπύρο, χάρηκα πολύ που σε συνάντησα και πάλι. Μου ξανάρθε στο νου η γνωριμία μας στην Αθήνα, ο καφές στο Σύνταγμα, η βόλτα μας στον Ιανό... τα βιβλία...
    Αλήθεια πόσος καιρός πέρασε...
    Να 'σαι καλά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Agaphte Dionysh,
    Perasa gia mia "kalhspera"...
    Phga mia "volta" sta keimena sou,
    kai eyxaristh8hka poly.
    Kalo ...ksenyxti, loipon, ki esy kai panta me 8alero myalo...
    Kalh synexeia, file,
    YIWTA STRATIS

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αγαπητέ Ντένη,
    Το γράμμα του Σπύρου Γκάρου αγγίζει το πρόβλημα της ανρθωπότητας σε όλο της το φάσμα, απο την κοινωνία της φτώχειας μέχρι την κοινωνία της κατανάλωσης. Και οι δύο κοινωνίες αφήνουν αφύλαχτα τα παιδιά, τα αυριανά κύρια στοιχεία της κοινωνίας. Λυπάμαι που οι άνρθωποι ολοένα και περισσότερο αφήνονται στη μοίρα τους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Με το Σπύρο Γκάρο είμαστε φίλοι εδώ και κάμποσες δεκαετίες και σ’ αυτές τις δεκαετίες υπηρετήσαμε στο ίδιο στρατόπεδο της Γερμανίας.
    Βρεθήκαμε πολλές φορές στα πεζοδρόμια της Νυρεμβέργης διεκδικώντας το καλλίτερο για το γενικό σύνολο.
    Βραβευμένος από τον πρόεδρο της Γερμανίας για τη δημοσιογραφική του δραστηριότητα και την αέναη κοινωνική του συμμετοχή πλημμυρισμένη από αγωνίες και οράματα, όλα αυτά τα χρόνια έχει δώσει τον καλλίτερο εαυτό του.
    Γνωρίζω το Σπύρο όλα αυτά τα χρόνια, ένας φίλος -άνθρωπος - αγωνιστής, συζητήσιμος, αυστηρός στις κριτικές του παρεμβάσεις, ρεαλιστής και οξυδερκής. Χαίρομαι που βρίσκεται στην όμορφη παρέα σας την οποία κατά καιρούς παρακολουθώ.
    Για το φίλο μου το Σπύρο θα μπορούσα να γράφω μέρες, όμως περιορίζομαι με αυτά τα λίγα για να μη θεωρηθεί οτιδήποτε.
    Επειδή κάποιοι δεν γνωρίζουν το Σπύρο, σκέφτηκα να πω πέντε κουβέντες παρουσιάζοντας κόκκους των δραστηριοτήτων του.
    Φίλε Σπύρο μου λείπεις. Η προσφορά σου δεν έχει προηγούμενο και δεν έχει για έναν και μόνο λόγο. Ότι έχεις λεύτερη σκέψη.
    Αυτός είσαι φίλε Σπύρο.
    Να ’σαι καλά και να γράφεις.
    Πάντα με αέναη φιλία
    Βάιος Φασούλας
    Τρίκαλα 25-01-2009
    ……………….
    Υγ.
    Για τους φίλους της ΕΕΛΣΠΗ, ο Σπύρος Γκάρος, όπως και ο επίσης αγαπητός οικοδεσπότης Ντένης Κονταρίνης υπήρξαν από τα πρώτα ιδρυτικά μέλη της ΕΕΛΣΠΗ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αγαπητοί φίλοι, Γαβρίλη, Στράτο, Γιώτα Στρατή,Ιουστίνη, Βάίο Φασούλα.
    Σας ευχαριστώ γιά την επίσκεψή σας στα Εφτάνησα και την ανταπόκρισή σας στην επιστολή του αγαπητού Σπύρου Γκάρου.
    Του έχω γράψει να απαντήσει στα σχόλιά σας και περιμένω.
    Και πάλι θα τα ξαναπούμε.
    Ντένης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Διάβασα τα όσα γράφει ο φίλος Σπύρος Γκάρος. Τι να πω γιά τον απάνθρωπο καπιταλισμό που ζούμε; Είναι τόσο παρταστατικά τα γεγονότα από τον φίλο και συνάδελφό σου που με συντάραξαν. Έχω μιάν ελπίδα στον νέο πρόεδρο των ΗΠΑ Μπάρακ Ομπάμα. Έχω πολλές ελπίδες και στους νέους ηγέτεςε της Λατινικής Αμερικής. Αν χαθούν θα χαθεί κι΄ο κόσμος.
    Νίκος Παλαμήδης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ντένη,
    Πολύφωνη, πολύμορφη, δραματική και αντικειμενική η περιγραφή της κοινωνικής δράσης των ανθρώπων στο γράμμα του Σπύρου.
    Στο δράμα αυτό και κυρίως των παιδιών που είναι τα αναγεννητικά στοιχεία του κόσμου, οι λύσεις και οι απαντήσεις που έχουν οι καλοκαθούμενοι κυβερνίτες και μη είναι τουφεκιές δίχως σφαίρες.
    Η διαμαρτυρία των παιδιών είναι μια παράκληση στη μάζα της αδιαφορίας που το μόνο της ενδιαφέρον είναι η χυδαία υλιστική καταξίωση. Κατ'ανάγκη, τα παιδιά έγιναν ο παιδαγωγός που θα βοηθήσει και θα φωτίσει τον άνθρωπο να σχηματίσει ακριβή συνείδηση των όρων της ηθικής και υλικής του ευημερίας.
    Νίκος
    Μανχάτταν

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Φίλε Ντένη,
    Το θέμα βαρύ και βαθύ. Και όσο θα συνεχίζονται οι πόλεμοι και τα διάφορα πολιτικά συμφέροντα θα απομυζούν το χρήμα και τις διάφορες ανθρωπιστικές βοήθειες που στέλνονται, το πρόβλημα θα σκάβεται βαθύτερα.
    ΚΑΤΗΓΟΡΩ, πρώτα τις λαίμαργες Κυβερνήσεις, ιδίως των τριτοκοσμικών χωρών, που δεν νοιάζονται για το βιοτικό επίπεδο των λαών τους. Όλοι καταλαβαίνουμε, τι εννοώ.
    Και δεύτερον, τους ΟΠΟΙΟΥΣ γονείς των ευημερούντων κοινωνιών, που στο κυνήγημα των υλικών αγαθών, χάνουν το σπουδαιότερο και ουσιαστικώτερο αγαθό. Τα παιδιά τους.
    Κύριε Γκάρο,αξιολογώτατη η επιστολή σας.
    Βάνα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Φίλοι μου,

    Σας μεταφέρω ένα γράμμα του Σπύρου Γκάρου, απάντηση σε όλους όσους έγραψαν για την επιστολή του. Διαβάστε το.
    Ντένης

    ΚΡΑΥΓΗ ΑΓΩΝΙΑΣ

    Αδελφέ Ντένη, καλημέρα!

    Εύχομαι σ' όλους της παρέας των «Επτανήσων» ο καινούριος χρόνος να περάσει με
    “Υγεία, Ειρήνη και Δύναμη”!
    Στην επιστολή μου με θέμα την “Κραυγή αγωνίας” και στο μεγάλο δράμα των παιδιών γενικώς του ”τρίτου κόσμου” ειλικρινά σου λέω Ντένη, θα ήθελα να απαντήσω στον καθένα από τους φίλους χωριστά - πολλούς τους γνωρίζω από την ΕΛΣΠΗ κι από την αλληλογραφία που είχαμε μεταξύ μας.
    Ευχαριστώ όλους για το ενδιαφέρον τους και για τη συμμετοχή τους στη συζήτηση. Είναι ένα δύσκολο πρόβλημα να ασχοληθεί κανείς με το δράμα των εκατομμυρίων παιδιών, ιδιαίτερα αυτών που ζουν στις χαρακτηριζόμενες υποανάπτυκτες χώρες, στην Αφρική, Νότιο Αμερική, Ασία ακόμα και σε πολλές ανεπτυγμένες της Ευρώπης και Β. Αμερικής. Είναι δύσκολο να αλλάξουμε μία κοινωνική κατάσταση, που πριν από πολλούς αιώνες διαιωνίζεται στον πλανήτη “Γαία”, αυτός που μας περιστρέφει, ανεξαιρέτως εθνικότητας και χρώματος, σαν μία μάζα μέσα στο άπειρο, που μας χαρίζει τη ζωή και μας τρέφει. Είμαστε 6,5 δισεκ. άνθρωποι που συνεχώς αυξανόμαστε κι όσο αυξανόμαστε τόσο ο ανταγωνισμός μεταξύ μας γίνεται χρόνο με το χρόνο μεγαλύτερος, ποιος και πως θα επιζήσει... Έχουμε αποθρασυνθεί, αφού για την πολυτέλεια και την καλοπέραση μας, φτάσαμε τη μητέρα “Γαία” να την πετροβολάμε και να τη ξεδοντιάζουμε, με λίγα λόγια, να την καταστρέφουμε... Ποιος μας έδωσε αυτό το δικαίωμα; Έχουμε ξεφύγει των ορίων μας, ζούμε μόνο με το εγώ και ξεχάσαμε το εμείς. Η υποκρισία, η απληστία και η υπερκατανάλωση μας έχουν διαλύσει. Φοράμε παρωπίδες και δεν βλέπουμε πέρα από τη μύτη μας. Ελάχιστα ασχολούμαστε με την οικογένειά μας, με τα παιδιά μας. Είναι γεγονός ότι περισσότερες ώρες διαθέτουμε για τ' αμάξι μας και το ποδόσφαιρο παρά γι' αυτά. Δυστυχώς, δεν έχουμε καταλάβει ότι οδηγούμαστε κι οδηγούμε κι αυτά στη μεγάλη καταστροφή. Με λίγα λόγια, βάζουμε εμείς οι ίδιοι δυναμίτη στα θεμέλια του σπιτιού μας για να το τινάξουμε μία ημέρα στον αέρα...
    Τους προειδοποιητικούς τριγμούς δεν τους έχουμε πιάσει. Η παγκόσμια οικονομική ύφεση που μας οδηγεί στο φαλίρισμα και στη φτώχεια δε μας τρομάζει, το ίδιο δε μας τρομάζει και η καταστροφή του κλίματος. Δύο πράγματα τα οποία είναι δικά μας δημιουργήματα και όχι των παιδιών μας και των παιδιών της Βραζιλίας , Νιγηρίας, Μπαγκλαντές ή από οποιαδήποτε άλλη χώρας των 122 πάμπτωχων επάνω σ' αυτόν τον πλανήτη. Εμείς πεθαίνουμε από την πολυφαγία και την ασωτία, ενώ αυτά από την πείνα, το Aids και τις άλλες αρρώστιες. Ζούμε και πλουτίζουμε από τη δυστυχία των άλλων, αυτών που οι κυβερνώντες μας ονομάζουν τρομοκράτες. Ένας κοινωνιολόγος στα Ηνωμένα Έθνη, ο καθηγητής, Jean Ziegler, είχε αναφέρει τα εξής: “Δεν τίθεται θέμα, στους ανθρώπους του Τρίτου Κόσμου, να τους δώσουμε περισσότερα, άλλα να τους κλέβουμε λιγότερα”. Και πιο συγκεκριμένα ο Edmond Kaiser, ιδρυτής της οργάνωσης “Terre des Ηommes“ η οποία υπάγεται στη Διεθνή Οργάνωση για τα ορφανά κι εγκαταλελειμμένα παιδιά στη Νότιο Ινδία, σ' ένα βιβλίο του έγραφε τα παρακάτω:
    “Αν κάποιος αφαιρέσει το σκέπασμα από το λέβητα, μέσα στον οποίο έχουμε κλειδώσει αυτά τα φτωχά παιδιά, τότε ο ουρανός και η Γη θα υποχωρήσουν από την κραυγή του πόνου, αυτών των αθώων υπάρξεων. Σίγουρα όμως ούτε η Γη, ούτε ο Ουρανός, αλλά και κανένας από εμάς, θα ήθελε πράγματι να μετρηθεί με το μέγεθος της δυστυχίας αυτών των ανθρώπων, όπως επίσης δεν θα ήθελε να συνθλιβεί από την πίεση και την ορμή τους όταν ξεχυθούν προς τα έξω... “.
    Τα κύματα των προσφύγων του “τρίτου κόσμου” είναι σήμερα μία προειδοποίηση.
    Τα κύρια αίτια του θανάτου, για εκατομμύρια ανθρώπους κάθε χρόνο, είναι η πείνα. Την πείνα την προκαλούμε εμείς οι ίδιοι, οι χορτασμένοι. Αυτοί που σήμερα πεθαίνουν από πείνα είναι θύματα δικά μας, τα θύματα ενός εγκλήματος. Ο δολοφόνος έχει ακριβές όνομα και όχι αφηρημένο, αυτό είναι η εκμετάλλευση, η απληστία, η αδιαφορία, και ο εγωκεντρισμός. Δεν είμαι απαισιόδοξος, αλλά αυτά που συμβαίνουν γύρω μου δεν μου δημιουργούν αισθήματα αισιοδοξίας. Υπάρχουν βέβαια κι ελπίδες, π.χ. εμείς οι λίγοι, που έχουμε τοποθετηθεί σωστά πάνω στη ”Κραυγή των παιδιών της Σπάρτης” να γίνουμε περισσότεροι. Ο Ντένης, η Βάνα, ο Γαβριήλ και η Ιουστίνη, ο Νίκος από το Μανχάταν, ο Βάιος και ο φίλος ο Μηθυμναίος (Στράτος) που μαζί πίναμε καφέ στο Σύνταγμα, καθώς και ο Ανώνυμος να συμβάλλουμε σε μία αλλαγή, γράφοντας και συζητώντας μέσα στους μικρούς κοινωνικούς κύκλους που έχουμε πρόσβαση. Στα ψιλά γράμματα των εφημερίδων, στο ραδιόφωνο, να φωνάξουμε και να διαμαρτυρηθούμε. Τα παιδιά του κόσμου είναι και δικά μας παιδιά... Δεν εννοώ να γίνουμε Ιεραπόστολοι, όχι βέβαια, αλλά να γίνουμε περισσότερο ρεαλιστές, να γνωρίζουμε, από αυτή τη κοινωνία που οι αρνητικές της επιπτώσεις επηρεάζουν όλους, τι θέλουμε. Σήμερα φτάσαμε σε έναν «Κορεσμό» στο «Kollaps» όπως ονομάζεται στη Γερμανία. Κάτι θα πρέπει να αλλάξει στη βάση και η βάση είναι τα παιδιά και οι νέοι άνθρωποι, εμείς μπορούμε να τους συμπαρασταθούμε και να μην τα εγκαταλείπουμε, όπως αυτά στη Σπάρτη...

    Ευχαριστώ όλους για τη συμμετοχή στη συζήτηση.

    Σπύρος Γκάρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Αγαπητέ φίλε Σπύρο,

    Να σου πω ότι μας συγκίνησες με το γράμμα σου κι επίσης για την επανεμφάνισή σου! Αυτό κι αν μας έδωσες χαρά.
    Είπες πολλές αλήθειες αλλά και μας μετέφερες άλλες τόσες ιδίως στα λόγια του κοινωνιολόγου κ. Jean Ziegler,: “Δεν τίθεται θέμα, στους ανθρώπους του Τρίτου Κόσμου, να τους δώσουμε περισσότερα, άλλα να τους κλέβουμε λιγότερα”.
    Τι άλλο μένει να πούμε εμείς...
    Ό,τι και να πούμε θα είναι λίγο.
    Εμείς σ' ευχαριστούμε που σε ξανασυναντήσαμε στο "στέκι" του Ντέννη.

    Να 'σαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Αγαπητοί φίλοι, δεν έχω κάτι παραπάνω να πω. Τα είπατε όλα και με τον καλύτερο τρόπο.
    Θέλω μόνο να προσθέσω λίγες λέξεις , έτσι σαν μιά σταγόνα ελπίδας σε ένα κόσμο που "σχεδόν" έχει σκοτεινιάσει.

    -------------
    Σχεδόν

    Του Φείδωνος (1) κληρονομιά
    που απ` το Άργος κίνησες
    και τον πλανήτη σκέπασες δίκην λοιμού
    το σιδηρούν το γένος των ανθρώπων ταλανίζεις
    αιώνες τώρα είκοσι
    και επτά.

    Τρανός προφήτης ο Βοιωτός αγρότης ποιητής
    προείδε όρκους να ασφυκτιούν
    σφιχτοκλεισμένους σε βαλάντια ευτελή
    πλήθος τιμές φαύλους να στεφανώνουν
    κι αυτό ακόμη το Δίκαιο το θείο
    από το πρόσταγμα ανδρός χυδαίου
    να βιάζεται.(2)

    Μονάχα σ` ένα λάθεψε των «Έργων και Ημερών» ο αοιδός :
    Δεν τα κατάφερε εν τέλει ο δειλός
    την γενναιότητα δολοπλοκώντας
    να συντρίψει.
    Να φταίει τάχα ο κύων της Σινώπης;
    Λένε πως πρώτος σήκωσε σημαία πολεμική
    ενάντια σ` «αυτά που οι άνθρωποι χρειάζονται».
    Λένε πολλά …
    Πως το πιθάρι του έγινε ναός του Ασκληπιού
    για όσους να ιαθούν απ` τον λοιμό βουλήθηκαν.
    Πως βασιλιάδες έγδυσε απ` το κλέος (3)
    και φιλοσόφους απ` της σοφίας την ψευδαίσθηση(4)
    και πως με μια φτυσιά σύνορο χάραξε
    ανάμεσα στο πνεύμα και των ανθρώπων τα χρειώδη.(5)

    Αρχαία κληρονομιά Αργείτικη την παντοδυναμία σου προσκυνούν
    άπαντες οι θνητοί.
    Σχεδόν.

    Μα τότε τι κρατά τα βλέφαρα ανοιχτά σ` άγρυπνες νύχτες ;
    Μην απαντάς, μαντεύω!
    Όνειρα βλέπεις, ίδια αγκάθια,
    που ξαφνικά και επώδυνα κεντούν
    καθώς το λίγο, το ασήμαντο, «σχεδόν»
    τα τείχη σου γαυγίζει
    καλοφτιαγμένα και άφοβα
    με χρήματα χτισμένα
    και δια τούτο ευάλωτα σε απειλές
    «δωρεάν».

    ------------------------------
    Σημ.

    1) Τύρρανος του Άργους. 7ος αι. π.Χ. Έκοψε τα πρώτα ασημένια νομίσματα.

    2)
    [...]
    Που θα κρατά τον όρκο δεν θα βρίσκει
    Χάρη καμμιά, μηδ` ο αγαθός ή ο δίκιος, -
    Μόνο ο κακός κι ο άδικος θα τιμούνται.
    Στην δύναμην αντρός χυδαίου το δίκιο
    Θα βρίσκεται και μήτε που θα υπάρχει,
    Στη γην αυτή, η ντροπή. Και θα συντρίβει
    Το γενναίον ο δειλός δολοπλοκώντας,
    Και για τα ψέμματά του, όρκους θα παίρνει.
    [...]

    Ησίοδος, Έργα και Ημέρες, μεταφρ. Άρης Δικταίος
    7ος αι. π.Χ.


    3) Η γνωστή ιστορία με τον Διογένη , τον Αλέξανδρο, και τον ήλιο
    Αρριανός, Ανάβασις, VII 2, 1-2.

    4) Στον Διογένη αποδίδουν ορισμένοι και εκείνο το ανέκδοτο, σύμφωνα με το οποίο βλέποντάς τον ο Πλάτων να πλένει λαχανικά τον πλησίασε και του είπε ψιθυριστά : "Αν ήσουν καλός απέναντι στον Διονύσιο δεν θα ` πλενες τώρα μαρούλια", γιά να λάβει στον ίδιο τόνο την απάντηση απ` τον Διογένη : " Κι εσύ αν έπλενες μαρούλια, δεν θα ήσουν καλός απέναντι στον Διονύσιο."

    Διογένης Λαέρτιος , Φιλοσόφων βίος και δογμάτων συναγωγή VI 58

    Σημ. Ο Διονύσιος ήταν τύραννος των Συρακουσών και κάτι σαν προστάτης -χορηγός του Πλάτωνα.

    5) Κάποτε που [ ο Διογένης] ήταν φιλοξενούμενος ενός άνδρα ο οποίος είχε φροντίσει με επιμέλεια γιά όλα του τα υπάρχοντα αλλά δεν φρόντιζε καθόλου τον εαυτό του , ο Διογένης έβηξε γιά να βγάλει ένα φλέμα. Κοίταξε γύρω του γιά να φτύσει και τελικά έφτυσε στο πρόσωπο του οικοδεσπότη. Όταν εκείνος αγανακτισμένος τον ρώτησε γιατί έκανε κάτι τέτοιο ο Διογένης απάντησε ότι ήταν κρίμα να φτύσει οπουδήποτε μέσα σ` ένα τόσο όμορφο και τακτοποιημένο σπίτι , και γι αυτό διάλεξε το λιγότερο φροντισμένο σημείο μέσα σ` αυτό.

    Διογένης Λαέρτιος, Φιλοσόφων βίων και δογμάτων συναγωγή VI 32
    και επίσης,
    Γαληνός, Προτρεπτικός 8

    ΑπάντησηΔιαγραφή