Ένα αλησμόνητο καφεδάκι…

Φίλες και φίλοι μου,

Σας καλωσορίζω στο ιστολόγιό μου (blog).
Ο τίτλος «Τα Εφτάνησα», είναι ρομαντικός αλλά και αρκετά συναισθηματικός.
Είναι ο χώρος, που πέρασα τα πιο όμορφα, τα πιο ανέμελα αλλά και τα πιο αξέχαστα χρόνια της ζωής μου.
Οι ομορφιές αυτών των νησιών είναι αυτό το κάτι που κατασταλαγμένο μέσα μου, μου δίνει πάντοτε μια νέα αγάπη για τη ζωή.
Βέβαια ο χρόνος και η απληστία των ανθρώπων δεν τα άφησε ανεπηρέαστα. Τα άγγιξε και αυτά με το καταστροφικό του χέρι το τέρας του τουρισμού.
Στο τελευταίο μου ταξίδι στην Κέρκυρα ένιωσα τον πόνο να σφίγγει την ψυχή μου σαν αναζήτησα κάποιες γωνιές, που νεαρούλης τότε με τους άλλους συνομηλίκους μου περνούσαμε στιγμές ανέμελες κι αντί γι’ αυτές βρήκα το τσιμέντο μόνο.

Με τη σύζυγό μου βρεθήκαμε στο Κανόνι. Το υπέροχο σε θέα ύψωμα πάνω από τη λίμνη του Χαλκιόπουλου και το αεροδρόμιο. Το Κανόνι κείνης της εποχής ήταν ένα μικρό καφενεδάκι με δυο τραπέζια στρογγυλά από μπλε λαμαρίνα και τέσσερεις παληοκαρέκλες. Λειτουργούσε μόνο το καλοκαίρι για όσους περνούσαν από κει για να επισκεφτούν το Ποντικονήσι.
Σήμερα τα πάντα έχουν αλλάξει. Το μικρό καφενεδάκι έγινε ένα σύγχρονο σνακ-μπαρ. Οι άκρες του λόφου έγιναν τσιμεντένιες βεράντες. Η πανέμορφη θέα έχει όλη χαθεί.
Οι βίλες κι ένας όγκος από τσιμέντο, που το ονομάζουν ξενοδοχείο, μου έσφιξε τα στήθια μου σαν είδα ότι δεν υπήρχε τίποτε από τα παλιά.
Κατεβήκαμε στα ριζά του λόφου και με μια βάρκα περάσαμε στο Ποντικονήσι. Ευτυχώς εδώ, στο πανέμορφο μικρό νησάκι η επέμβαση του σύγχρονου ανθρώπου έχει απαγορευτεί. Ανεβήκαμε στο μικρό εκκλησάκι. Κυριακή πρωί. Ένας απλός παπάς, χωρίς χρυσοποίκιλτα άμφια έψαλε μόνος του. Είμαστε οι μόνοι επισκέπτες. Μας καλωσόρισε με μια κίνηση του κεφαλιού του και συνέχισε την ψαλμωδία.

.

Άφησα τη γυναίκα μου και πήγα δίπλα στο μικρό μαγαζάκι που πουλούσε θρησκευτικά σουβενίρ. Ένας νέος άνθρωπος σκυμμένος πάνω σ’ ένα καμινέτο ετοίμαζε καφέ. Τον ρώτησα αν πουλάει καφέ.
-Όχι κύριε μου λέει. Απαγορεύεται. Όμως ετοιμάζω τον δικό μου και θα βάλω κι ένα για σένα. Πως τον πίνεις.
Τι σημασία είχε για μένα πως τον πίνω. Εκείνο που μετρούσε ήταν η ανθρωπιά που συνάντησα. Η ανθρωπιά που μου θύμισε τους κατοίκους του νησιού κείνης της εποχής.
Απολαύσαμε παρέα τον καφέ μαζί με τον υπέροχο αυτόν άνθρωπο κάτω από τη σκιά των δέντρων.
Έχουν περάσει χρόνια. Κάθε φορά που ετοιμάζω σπίτι μου ένα καφέ θυμάμαι κείνον τον αξέχαστο άνθρωπο και την χαρά με την οποία απόλαυσα εκείνον τον καφέ χρόνια πριν. Είναι κάποιες στιγμές της ζωής μας που δεν ξεχνιούνται με τίποτα.
Θα τα ξαναπούμε σύντομα.

Να ’στε καλά.

Ντέννης Κονταρίνης