Το ροϊ του λαδιού.

Ένα μικρό διάλειμα με μιά όμορφη και αστεία κεφαλονίτικη φάρσα.
Όπως είναι γνωστό ο Κεφαλονίτης από τη στιγμή που θα γεννηθεί έχει μέσα του το μικρόβιο της φάρσας. Κι΄είναι αυτή η φάρσα που τον συνοδεύει σ΄όλη του ζωή, την χρησιμοποιεί σχεδόν κάθε μέρα, δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αυτήν, την απολαμβάνει αλλά και δεν παρεξηγιέται ποτέ γιά τις φάρσες του.
Ο παπα-Αναγνώστης Βελάρδος, πολύτεκνος και πάμφτωχος ρασοφόρος ήτανε εφημέριος στον ναό του Αγίου Σπυρίδωνα στο Αργοστόλι.
Ήτανε η μέρα της γιορτής του Αγίου, η εκκλησιά πανηγύριζε και χοροστατούσε ο φιλόσοφος και πνευματώσης Δεσπότης της Κεφαλονιάς, ο αείμνηστος Γεράσιμος Δόριζας.
Ανάμεσα στους παπάδες που πλαισίωναν τον Δεσπότη ήταν κι΄ένας καινούργιος από το Ληξούρι, πρώην φούρναρης.
Την ώρα που οι παπάδες εξέρχονται από το ιερό κρατώντας ο ένας το άγιο Δισκοπότηρο, ο άλλος την αγία Λόγχη, άλλος τον Σταυρό και τα λοιπά της θρησκείας μας άγια Σύμβολα, ο φρεσκοφτιαγμένος Ληξουριώτης παπάς τάχε χαμένα όπως το ψάρι που έχασε τα νερά του.
Τον είδε ο παπα-Αναγνώστης ο Βελάρδος και του πάσαρε στα χέρια το ροϊ του λαδιού. Δηλαδή το ψιλόλιγνο τενεκεδένιο δοχείο που έχει κι΄έναν λαιμό σα βέργα και χρησιμοποιείται γιά να ρίχνουν σιγά-σιγά το λάδι στα καντήλια.
Μπορείται να φανταστείτε τι εποκολούθησε όταν το πυκνό εκκλησίασμα που ήταν στο πανηγύρι είδε τον καινούργιο Ληξουρώτη παπά με το ροϊ στο χέρι.
Ακόμη κι΄ο Δεσπότης, ο Δόριζας έκαμε ένα τέταρτο της ώρας να συνέλθει από τα γέλια.
Από το βιβλιο του Χρήστου Βουνά Δύο Ώρες με χορτάτα κεφαλονίτικα ανέκδοτα.