Γράμμα από τη Νυρεμβέργη.

Επιστολή στον Ντένη,

Από τον αδελφικό μου φίλο Σπύρο Γκάρο, δημοσιογράφο, από τη Νυρεμβέργη πήρα αυτό το γράμμα με την παράκληση να δημοσιευτεί εδώ, στο blog των Εφτανήσων.
Παρακαλώ διαβάστε το, και καταθέστε τη γνώμη σας.

Αδελφέ Ντένη, Καλημέρα!

(Μια καλημέρα είναι αυτή πες την κι ας πέσει χάμω...) Από ένα ελληνικό τραγούδι.
Διαβάζοντας την ,, Κραυγή αγωνία,, φέρνω στα μάτια μου την εικόνα των παιδιών από τις
Ελληνικές οικογένειες στη Γερμανία. Εδώ η εγκατάλειψη είναι πλήρης, όταν και οι δύο γονείς εργάζονται στη γερμανική φάμπρικα βάρδια, πρωί και βράδυ δεν έχουν παρά λίγο χρόνο για τα παιδιά τους. Πολλοί φέρνουν τη γιαγιά από το χωριό να τα προσέχει, τι θα προσφέρει η γιαγιά στο παιδί το οποίο μεγαλώνει σε μία εξελιγμένη θετικά και αρνητικά μοντέρνα κοινωνία... Καλύπτουν το κενό των γονιών στα παιδιά τους με το να παραφουσκώνουν με ηλεκτρόνικά παιχνίδια, βίντεο και τηλεόραση χωρίς έλεγχο τι βλέπουν, αν είναι κατάλληλα ή όχι. Περισσότερο η Κουλτούρα της βίας, το αποτέλεσμα της έλλειψης των γονιών είναι τα παιδιά αυτά και βέβαια στη κρίσιμη ηλικία να βρίσκουν τις παρέες τους στα Ντίσκο και βέβαια να καταφεύγουν σε ναρκωτικές ουσίες... Τα παιδιά αυτά της Σπάρτης που έγραψα το γράμμα ,, Κραυγή αγωνίας,, είναι του Γυμνασίου... είναι χορτασμένα, έχουν οικογένεια αλλά χωρίς γονείς... γιατί τους γονείς πολλές φορές τους απορροφά η ,,μαύρη τρύπα,, της υπερκατανάλωσης, της απληστίας, του ανταγωνισμού. Η πλύση του εγκεφάλου από την τηλεόραση και τα υπόλοιπα ΜΜΕ έχουν διαλύσει την οικογένεια, έχουν βιομηχανοποιήσει τα ανθρώπινα συναισθήματα... Η αξία του ανθρώπου βαθμολογείται από το τι κατέχει...
Έχει δυο τρεις τηλεοράσεις; έχει μεγάλο αυτοκίνητο να το σκουπίζει και να το γυαλίζει; Έχει και κανένα εξοχικό σπιτάκι για να δέχεται του καλεσμένους; Όλα μία επίδειξη, και όταν πρόκειται για τον καταναλωτισμό η οικογένεια, και τα παιδιά μπαίνουν στη δεύτερη θέση...
Πολλές φορές τα παιδιά θεωρούνται εμπόδιο... κοστίζουν...
Και τώρα πηγαίνω σ’ αυτό που έγραψες, αδελφέ Ντένη, ...ίσως και κάπου αλλού να υπάρχει αυτή η αγωνία...
Δεν νομίζω ότι εμάς πού ασχολούμαστε για μία καλύτερη κοινωνία, και μία δίκαιη κατανομή του χρήματος, να μη γνωρίζουμε τι συμβαίνει στη γειτονιά μας και λίγο παραπέρα... Στους έξη μήνες που έμεινα στην Πατρίδα διαπίστωσα πολλά πράγματα που έχουν χειροτερέψει από τα προηγούμενα χρόνια. Οι ζητιάνοι στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας και την Πάτρα, έχουν πολλαπλασιαστεί... Μικρά παιδιά που θα έπρεπε κανονικά να παίζουν σε μια παιδική χαρά, όπως τα άλλα των ευπόρων... γυρίζουν στα καφενεία και στις ταβέρνες απλώνοντας το χέρι ή με ένα πακετάκι χαρτομάντιλα ή ένα μολύβι, με κατεβασμένα τα μάτια, ίσως από ντροπή, να ζητιανεύουν... Προσφυγόπουλα να κοιμούνται στο κρύο και σκληρό τσιμέντο του καταυλισμού προσφύγων στο Λαύριο, να κλαίνε γιατί τους λείπει η αγάπη των ανθρώπων, γιατί κλεισμένα με ένα συρματόπλεγμα δεν μπορούν να παίξουν όπως τα άλλα παιδιά, και πολλά γιατί τους λείπει ο πατέρας ή η μητέρα... όχι επειδή λείπουν στη δουλειά, αλλά επειδή είναι στη φυλακή ή τους έχασαν στον πόλεμο... στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στη Παλαιστίνη ή στο Κογκό κι αλλού...

Σήμερα αδελφέ Ντένη, στη γειτονική σου τη Βραζιλία, να μην πάμε μακριά στις 122 υποανάπτυκτες χώρες του κόσμου, οι φτωχοί του Sao Paulo που στεγάζονται κάτω από τις λαμαρίνες, ανάμεσα στα απορριμμάτων που βρωμάνε σαπίλα και κόπρανα, εκεί τα παιδιά ψάχνουν να βρούνε το φαγητό του από τα σκουπίδια πού πετάνε οι αριστοκράτες... Εκεί κυριαρχεί η ασθένεια Kwashiorkor, μία άσχημη αρρώστια για τα παιδιά στην ανάπτυξή τους. Παιδιά με πρησμένες κοιλιές, ραχιτικά χωρίς δόντια, αναιμικά αδύναμα, χωρίς ενέργεια απαθή, μεγαλώνουν σε μία ατμόσφαιρα που μολυσματική. Εκεί οι αρουραίοι δαγκώνουν από τα βρέφη τα πρόσωπά τους, πολλά από αυτά δεν φτάνουν να επιζήσουν το 5ο έτος της ηλικίας τους... Ιδού τη αναφέρει ένα κοριτσάκι δεκατεσσάρων ετών από μία τενεκεδούπολη έξω από το Sao Paolo: ...Η πείνα έρχεται έξω από το σώμα.

.

Η πείνα είναι ένας τρομοκράτης, είναι ένα τέρας που με αρπάζει, δεν μπορώ να αντισταθώ... δεν έχω τη δύναμη. Αισθάνομαι υπεύθυνη για τη μοίρα μοίρα μου. Ντρέπομαι για τα κουρέλια που φοράω, ντρέπομαι για τα δάκρυα των μικρών μου αδελφών. Δε μπορώ να τα βοηθήσω, το σώμα μου είναι αδύναμο, δεν είμαι ικανή για τίποτε. Περιμένω να ξανάρθει το βράδυ να κατέβω στο κέντρο της πόλης να ψάξω στα δοχεία των απορριμμάτων και σ’ αυτά, που τα πολυτελή ξενοδοχεία, πετάνε τ’ αποφάγια... ίσως εκεί να βρω κάτι το φαγώσιμο, να το πάρω μαζί μου να δώσω λίγο και στα μικρά μου τ’ αδέλφια με τις πρησμένες κοιλιές να φάνε. Τον πατέρα μας τον χάσαμε και η μητέρα είναι κι αυτή άρρωστη δεν μπορεί να κινηθεί... Πρέπει να ξεπεράσω τη ντροπή γυρεύοντας στα σκουπίδια φαγητό... η κλεψιά μου έχουν πει, είναι κακό...Στη ζωή μου φοβάμαι, δύο πράγματα ότι με κυνηγούν, η αστυνομία και ή πείνα... προσπαθώ και από τα δύο να ξεφύγω... Αλλά η πείνα είναι ένα πόνος... ένα πόνος που με τραυματίζει... που με βασανίζει, πονάει το όλο μου το σώμα...
Εκεί αδελφέ Ντένη, ο πατεράδες δεν έχουν να αναθρέψουν την οικογένειά τους και οι μητέρες κλαίνε μπροστά στα πεινασμένα τους παιδιά. Εκεί η πείνα είναι ντροπή...
Αυτή είναι ,,κραυγή αγωνίας,, χιλιάδων, εκατομμυρίων παιδιών. Μία εποχή της προόδου της τεχνολογίας, του πλούτου και της πολυτέλειας... Μία εποχή που οι μεγάλες δυνάμεις διαθέτουν αστρονομικά ποσά για εξοπλισμούς και πολέμους... αλλά έναντια στην πείνα, δεν διαθέτουν το ελάχιστο... Το άκρον άωτο της παραφροσύνης... ενός κόσμου της αδιαφορίας και της καταστροφής...

Σε φιλώ
Σπύρος