Επιτρέψτε μου γιά σήμερα να ξεφύγουμε λίγο από τα καθιερωμένα γύρω από τις όμορφες αναμνήσεις της παιδικής μας ζωής και να σταθούμε γιά λίγο μπροστά στην κραυγή αγωνίας που αφήνουν τα νέα παιδιά της πατρίδας μας αλλά ίσως και σε κάποιες άλλες γωνιές του κόσμου. Μιά κραυγή που θα πρέπει να μας αγγίζει όλους. Μιά κραυγή, που ίσως να αφήνουν και τα δικά μας παιδιά, και τα δικά μας εγγόνια.
Στο περιοδικό "Δρόμοι της Ειρήνης" δημοσιεύτηκε ένα μήνυμα των μαθητών του 1ου Λυκείου της Σπάρτης με αποδέκτες τους γονείς, την Πολιτεία, αλλά και όλους τους ανθρώπους που πιθανόν να διαθέτουν μιά ευαισθησία. Αξίζει να το προσέξετε.
"Καλέ μου Πατέρα, γλυκιά μου μάνα, έλα μαζύ μου. Μην στέκεσαι απέναντί μου. Η σιωπή μου έγινε κραυγή και θέλω να μάθω. Απάντησέ μου. Σε ρωτώ. Ποίοι είναι αυτοί που αποφασίζουν γιά μένα χωρίς εμένα; Ποίοι είναι αυτοί που μου στερούν το γέλιο, τη χαρά, τους φίλους μου; Ποίοι είναι αυτοί που μαραίνουν την παιδικότητά μου, την εφηβεία μου, τα νιάτα μου; Ποίοι είναι αυτοί που υψώνουν τείχη στο μέλλον μου και γκρεμίζουν τα όνειρά μου; Ποίοι είναι αυτοί που σε "διώχνουν" από το σπίτι μας και η καρέκλα σου είναι άδεια στο μεσημεριανό τραπέζι, εξαναγκάζοντάς σε να δουλέυεις διπλοβάρδια. Ποίοι είναι αυτοί που στέρησαν από τα χείλη σου την καλή κουβέντα, από την ψυχή σου την τρυφερότητα, από την αγκαλιά σου την θαλπωρή, από τα χέρια σου το χάδι; Ποίοι είναι αυτοί που γεμίζουν την ψυχή μου με κακία, μίσος, ανταγωνισμό γιά τον συμμαθητή μου, γιατί είναι "άριστος μαθητής" και δεν του μοιάζω;...."
Το μήνυμα των μαθητών καταλήγει.
"....Γιά όλα αυτά και ακόμα τόσα Μάνα μου, Πατέρα μου, Σε παρακαλώ, σε καλώ και σε προσκαλώ, Έλα μαζί μου., γίνε βοηθός μου, σύμμαχός μου, συμπορευτής μου...Δεν φταις εσύ, ούτε κί εγώ. Φταίνε "αυτοί," "εκείνοι," "οι άλλοι," τους ξέρεις και τους ξέρω. Εγώ κι΄Εσύ όμως, Εσύ κι΄Εγώ, ΕΜΕΙΣ πρέπει να είμαστε μαζύ. Αγαπημένοι μου γονείς. Δεν είμαστε εχθροί..."
Ίσως αν οι γονείς ανοίξουν τ'αυτιά τους κι αφουγκραστούν την κραυγή αγωνίας των παιδιών, λυθούν πολλά προβλήματα της νεολαίας, που από τη φύση της αντιδρά και τραβά στ' άκρα, σε όλες τις χώρες, σε όλες τις εποχές. Γιατί φοβάμαι ότι οι γονείς, συνεπαρμένοι από τα προβλήματα της καθημερινότητας, παραμένουν "τυφλοί τα τ'ώτα, τον τε νουν, τα τ' όμματα" στα αδιέξοδα των παιδιών, κόβοντας τους διαύλους επικοινωνίας και άθελά τους στρέφοντάς τα προς άλλες κατευθύνσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΊσως αν είχαν μάθει να "ακούν", να είχαμε αποφύγει πολλές δύσκολες και θλιβερές καταστάσεις.
Χριστιάννα Λούπα
Δικαιολογημένη η έκκληση ,η παράκληση και τα ερωτήματα των παιδιών.Οι γονείς πρέπει να καταλάβουν πως ο αιώνας μας τρέχει με χιλιάδες χιλιόμετρα την ώρα και τα δεδομένα των αναγκών γιά καινούριες προσαρμογές είναι δυσκολοτερες και αλλιώτικες κάθε στιγμή ,και πρέπει οι γονείς να ακούνε τα παιδιά ώστε να μπορέσουν να καταλάβουν γιά να βοηθήσουν με την συμπαράστασή τους εκεί που πρέπει αλλά και να συγκρατήσουν με την συμβουλή άστοχες νεανικές παρορμήσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα πρέπει δηλαδή να γίνουν και οι νεοι πιό συγκεκριμένοι στα αιτήματά τους για να μπορούν οι μεγάλοι να δουν καθαρα μέσα από τα μάτια τους .Και αυτό το λεω γιατί οι νέοι εχουν την συνήθεια να λένε πάντα οτι φταίει γιά ολα αυτός ο άγνωστος κάποιος που δεν ενσαρκώνονται τα ακαθόριστα όνειρά τους .Ειναι μερικά πράγματα που πρέπει να σκύψει και να μαθει το παιδί και μεσα απο την πείρα του γονή,συμφωνώ ,πως ολα αυτα θελουν συζητηση ,κατανόηση και επικοινωνία αναμεσα στο παιδι και τους γονείς.
Χρήσιμο θεμα ανάρτησες Ντένη
Ποιοι είναι αυτοί;
ΑπάντησηΔιαγραφήΝτέννη κι εγώ ως γονέας, ή ακόμα και ως μαθητής που κάποτε ήμουν, ή και τα παιδιά μου που ήταν και είναι ακόμη μαθητές, μετεκπαιδεύοντε συνεχώς, ακόμα και σήμερα που έχω εγγόνια και πάνε 2 στο γυμνάσιο και 3 στο δημοτικό, σχολείο,
προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που λείπει απο τους σημερινούς μαθητές. Δηλαδή συγκεκριμένα τι τους λείπει;
κι αρχίζω και εξτάζω από τον εαυτόν μου.
Εμένα μου έλειπαν όλα, από χαρτί μολύβι, φαγητό, ευκαιρίες, δεν είχα τίποτε κι όμως έμαθα αυτά που έμαθα.
Τα παιδιά μου, είχαν από όλα τα υλικά, τα έσπρωξα να μορφωθούν, πάντοτε όταν θέλεις υπάρχει ανοικτό πεδίο μάθησης, το πέτυχαν,
Τα εγγόνια μου, έχουν κι αυτά από όλα τα υλικά μάθησης, περιμένω και τα καθοδηγώ όσο μπορώ μέχρι σήμερα να μορφωθούν.
Μάλιστα στα ηλεκτρονικά μου κάνουν μάθημα αυτά...
ε! διαυτό πολλές φορές πρέπει να υπάρχει μια συγκεκριμένη αναζήτηση,
κύριε ζητώ αυτό και αυτό, και όταν σου το προσφέρουν να υπάρχει ανοιχτό πεδιο ώστε με τις ικανότητές σου να πετύχεις, να το ξεπεράσεις.
Γαβριήλ
Αγαπητή μου Χριστιάνα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι επισημάνσεις πολύ σωστές.
Έχει χαθεί τελέιως η επικοινωνία μεταξύ γονέων-παιδιών.
Ο αγώνας του μεροκάματου, ιδιαίτερα στην Ελλάδα, δεν αφήνει πολλά περιθώρεια επικοινωνίας.
Όμως θα πρέπει να αποκατασταθεί αυτή η σπουδαία, η σοβαρή, η επικοδομητική επικοινωνία.
Τότε θα αλλάξουν πολλά.
Νάσαι καλά
Ντένης
Σπύρο μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ σωστά επισημαίνεις ότι και οιδύο πλευρές, γονείς και παιδιά, θα πρέπει να αγωνιστούν ώστε να βρεθεί ο χρόνος αλλά και η θέληση γιά έναν διάλογο. Νομίζω ότι με λίγη καλή θέληση είναι κάτι που μπορεί και πρέπει να γίνει.
Νάσαι καλά
Ντένης.
Έχεις δίκιο Γαβρίλη μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕμείς στερηθήκαμε τα πάντα. Πηγαίναμε σχολείο με ένα μισοφαγωμένο μολύβι και τα υπόλοιπα φύλλα από τα τετράδια των αδελφών μας και όμως μάθαμε γράμματα. Όμως οι εποχές έχουν αλλάξει. Λείπει η σιγουριά, το μέλλον, η σταδιοδρομία με όσες σπουδές κι΄αν έχεις. Γι΄αυτό και οι απαιτήσεις των νέων είναι διαφορετικές από τις δικές μας. Όμως πιό πολύ κι΄αυτό είναι γεγονός, τους λείπουν οι γονείς τους. Κάτι που εμείς το είχαμε απλόχερα.
Τα λέμε πάλι.
Ντένης
Μιλάμε γιά συμπόρευση και ζεστό σφιχταγγάλιασμα παιδιών και γονέων αλλά δε λέμε τίποτε γιά τους κανόνες που θέλουμε να διέπουν αυτή τη σχέση ,ούτε και για το θεμέλειο πάνω στο οποίο επιθυμούμε να χτιστεί αυτή η επικοινωνία . Απ' ότι φαίνεται , η σημερινή οικογένεια ενώ διαθέτει σχεδόν όλες τις προϋποθέσεις επιτυχίας σε σχέση με το παρελθόν , η επιτυχία αυτή δεν έρχεται από πουθενά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤί είναι αυτό που της λείπει και δεν τα καταφέρνει;
Φίλες και φίλοι της συντροφιάς του αγαπητού Ντένη , επιτρέψτε μου να πω ότι η απάντηση στο ερώτημα αποκαλύπτεται τόσο στις σελίδες των αναγνωστικών του "σύγχρονου" ελληνικού δημοτικού σχολείου όσο και στα προγράμματα των τηλεοπτικών μας καναλιών: Όταν ένα παιδί ,από την τρυφερή ηλικία των πρώτων τάξεων του δημοτικού ,μυείται στον καταναλωτισμό ,καταδικάζεται σε γλωσσική πενία , αποκόπτεται από τις πολιτισμικές του ρίζες ,εξοικειώνεται με τα "προτερήματα" της μονογονεϊκής οικογένειας και δηλητηριάζεται από τα κηρύγματα του ωχαδελφισμού ,της ωφελιμοκρατίας , του φιλοτομαρισμού και της απιστίας , τότε τί είδους ενήλικας προσδοκάμε να γίνει ;
Δυστυχώς ,κατά τα τελευταία χρόνια, κάναμε ό,τι μπορούσαμε ώστε να φτάσουμε στην είσπραξη αυτής της κατάντιας. Πατάμε πλέον στο τελευταίο σκαλοπάτι αλλά η ελπίδα δεν χάθηκε ακόμα.
Συγχαρητήρια στον φίλο μας τον Ντένη ,που μας δίνει την δυνατότητα να κοινωνούμε την χαρά και την χάρη της σχέσης.
Φώτης Μιχαήλ
Διαβάζοντας αυτή την ανάρτηση, Ντένη, αναπόλησα άλλα αντικρίσματα σε χρόνια περασμένα. Εμείς κοιτάζαμε τους μεγάλους με συστολικό σεβασμό που μετατρεπόταν σχεδόν σε μωρία. Ενα σεβασμό που μας τον είχαν επιβάλει γιατί έτσι συνέφερε τους ανάξιους σεβασμού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτές οι εποχές με τα επιτήδεια μηδενικά που απετούσαν σεβασμό περάσανε. Από δω κι εμπρός ή δάσκαλος, ή κυβερνήτης, ή γονιός, η συμπεριφορά σου θα σε στηρίζει και τίποτα άλλο.
Η σημερινή διαμαρτυρία των παιδιών είναι μια ηθική στάση, μια αυτοσυνείδηση, που έσπροξε τα παιδιά για ανασύνταξη του κόσμου, ενός κόσμου με εκτίμηση και καινούρια στηρίγματα στη ζωή.
Ντένη, όπως βλέπεις, ο επίλογος στην έκθεση των παιδιών έχει έννοιες από την "Ανυπόταχτη Πολιτεία" του Ρίτσου. Αποκεί ήταν κι αυτός λίγο πιο κάτω τη Μονεμβασία. Στο λίγο γυμνάσιο που πήγα, δυο τάξεις στο γυμνάσιο Σπάρτης, αν κάποιος μελετούσε το όνομα Ρίτσος, τον έδιοχναν με τις κλοτσές.
Φιλικά,
Νίκος
Διαβάζοντας αυτή την ανάρτηση, Ντένη, αναπόλησα άλλα αντικρίσματα σε χρόνια περασμένα. Εμείς κοιτάζαμε τους μεγάλους με συστολικό σεβασμό που μετατρεπόταν σχεδόν σε μωρία. Ενα σεβασμό που μας τον είχαν επιβάλει γιατί έτσι συνέφερε τους ανάξιους σεβασμού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτές οι εποχές με τα επιτήδεια μηδενικά που απετούσαν σεβασμό περάσανε. Από δω κι εμπρός ή δάσκαλος, ή κυβερνήτης, ή γονιός, η συμπεριφορά σου θα σε στηρίζει και τίποτα άλλο.
Η σημερινή διαμαρτυρία των παιδιών είναι μια ηθική στάση, μια αυτοσυνείδηση, που έσπροξε τα παιδιά για ανασύνταξη του κόσμου, ενός κόσμου με εκτίμηση και καινούρια στηρίγματα στη ζωή.
Ντένη, όπως βλέπεις, ο επίλογος στην έκθεση των παιδιών έχει έννοιες από την "Ανυπόταχτη Πολιτεία" του Ρίτσου. Αποκεί ήταν κι αυτός λίγο πιο κάτω τη Μονεμβασία. Στο λίγο γυμνάσιο που πήγα, δυο τάξεις στο γυμνάσιο Σπάρτης, αν κάποιος μελετούσε το όνομα Ρίτσος, τον έδιοχναν με τις κλοτσές.
Φιλικά,
Νίκος
Αγαπητέ μου φίλε και γιατρέ μου Μιχάλη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣωστές οι επισημάνσεις σου. Πιστεύω πως τα παιδιά του Λυκείου της Σπάρτης καθορίζουν σωστά τις σχέσεις αυτού του σφιχταγκαλιάσματος. Η κοινή αντιμετώπιση αυτών των "άλλων", των "κάποιων"ώστε να μπορέσουν να βρούνε τον δρόμο τους. Γιατί αυτό και μόνο ζητάνε οι νέοι αυτή τη στιγμή σε όλο τον κόσμο. Να τους βοηθήσουμε να βρούνε τον δρόμο τους. Η ευθύνη της Πολιτείας και της κάθε Πολιτείας είναι μεγάλη.
Νάσαι καλά
Ντένης
Είναι αδύνατο αγαπητέ μου Νίκο να επιβάλλεις σε κάποιον σεβασμό. Τον σεβασμό θα τον εμπνεύσεις στον άλλο με τις πράξεις σου, με την συμπεριφορά σου, με τη διαφάνεια της ζωής σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό κει και πέρα τα προβλήματα της νεολαίας, κατά τη γνώμη μου, δεν προέρχονται από έλλειψη σεβασμού αλλά από την αδιαφορία της οποιασδήποτε Πολιτείας γιά τα προβλήματά της και τον τρόπο αντιμετώπισης.
Την αγάπη μου στην Κάρολιν
Ντένης
Το σύστημα έχει διαμορφώσει ένα τέτοιο μοντέλο κοινωνίας που τα παιδιά δεν το έχουν εμπεδώσει ακόμη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα έχουν όλα, μα για να τα έχουν, οι γονείς αναγκάζονται να «δουλεύουν διπλοβάρδια» για να τα φέρουν βόλτα, γι’ αυτό «και η καρέκλα είναι άδεια στο μεσημεριανό τραπέζι»… Τα παιδιά θα μπορούσαν να διοχετεύσουν σε άλλα πράγματα την ορμή και το πάθος τους.
Φυσικά και υπάρχει μια άθλια κατάσταση στην Παιδεία κι αυτό που πονάει είναι το άλλο: «αυτοί που υψώνουν τείχη στο μέλλον τους και γκρεμίζουν τα όνειρά τους»… κι αυτοί είναι: οι κυβερνώντες κάθε φορά και γενικά τα κόμματα τα οποία έχουν ξεχάσει να φτιάχνουν πολίτες πια, τώρα φτιάχνουν οπαδούς και μόνο… Και οι αλλαγές που υπόσχονται δεν πρόκειται να γίνουν διότι, απλά, και να γίνουν δεν θα εφαρμοστούν… όπως όλα…
Φίλε Στράτο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠιστεύω πως τα πάντα ξεκινάνε από τον τρόπο που αντιμετωπίζει η Πολιτεία τις απαιτήσεις των νέων. Υπάρχει μεγάλη έλλειψη διαλόγου.
Η Παιδεία, όπως σωστα παρατηρείς, βρίσκεται σε μεγάλα χάλια. Όλα αυτά δεν είναι τίποτε άλλο από αιτίες δημιουργίας ακροτήτων.
Ντένης
Αγαπητέ Ντένη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιά όλα σχεδόν τα ανάποδα πρέπι ο Έλληνας να κοιτάζει πρώτα με προσοχή τον εαυτό του στον καθρέφτη. Τα μεγάλα προβλήματα και οι σωστές λύσεις βρίσκονται όλα, βασικά, μέσα μας. Ο κόρφος της μάνας είναι το πιό ισχυρό και δυναμικό πανεπιστήμιο της Γης. ΟΧΙ...(αυτοί), ΟΧΙ...(εκείνοι)...ΟΧΙ...(οι άλλοι). Οι γονείς, η οικογένεια, η ευθύνη, το ήθος, η αξιοπρέπεια και πάνω απ΄όλα η αγάπη,είναι ο φάρος της ελπίδας γιά ένα καλύτερο αύριο.
Στέλλα.
Έχεις δίκιο αγαπητή μου Στέλλα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕμείς έχουμε τα προβλήματα και οποσδήποτε εμείς έχουμε και τις λύσεις.
Πάντως, πολύ σωστά επισημαίνεις ότι ο φάρος είναι η οικογένεια.
Δυστυχώς σήμερα ο θεσμός της οικογένειας διέρχεται κάποια κρίση σε παγκόσμια κλίμακα.
Νάσαι καλά
Ντένης