Η δε γυνή να φοβείται τον άνδρα.....

Αγαπητοί μου φίλοι.
Φιλοξενούμε σήμερα ένα ενδιαφέρον άρθρο του φίλου και συναδέλφου από τη Γερμανία, του δημοσιογράφου Σπύρου Γκάρου.
Το άρθρο παρουσιάζει ένα εξαιρετικό ενδιαφέρον λόγω της γιορτής της Ημέρας της Γυναίκας που γιορτάστηκε πριν λίγες μέρες σε όλο τον κόσμο.
Απολάυστε το.
ΔΚ


Με αυτό το Ευαγγέλιο και το κήρυγμα γαλουχηθήκαμε και μεγαλώσαμε, αυτό πρεσβεύουμε ακόμα σήμερα στον 21ο αιώνα : Δηλαδή, η γυνή να φοβάται τον άνδρα… και μιλάμε για „ ισοτιμία των δύο φύλων…“ ίδια εργασία ίδιος μισθός, ίδια δικαιώματα. Μία μεγάλη κοινωνική ,, Ειρωνεία,,. Αυτό το κήρυγμα στέκεται εμπόδιο να παραδεχτούμε και ν΄ αναγνωρίσουμε πολλά από τα δικαιώματα της Ελληνίδας γυναίκας, μητέρας, και εργάτριας στη κοινωνία μας στη Γερμανία.
Έτσι πέρασε φέτος η 8.Μαρτίου χωρίς την Ελληνίδα, ιδιαίτερα σ΄ εμάς στη Μέση Φρανκωνία, δεν οργανώθηκε καμία εκδήλωση ή ομιλία, όπως παλαιότερα γινόταν, που θα έφερνε στη μνήμη μας τους αγώνες της γυναίκας για την εξίσωση των δικαιωμάτων της στον χώρο της εργασίας αλλά και στη κοινωνική ζωή.
Είναι γεγονός, ότι υπάρχει έλλειψη ενδιαφέροντος από την ίδια την Ελληνίδα, να συμμετέχει ενεργά στα κοινοτικά, με αποτέλεσμα οι Ελληνικές κοινότητες να είναι καθαρά ανδροκρατούμενες. Είναι λάθος να πιστεύει κανείς ότι η Ελληνίδα εργάτρια στη φάμπρικα ή σε οποιαδήποτε άλλη επιχείρηση δεν έχει τα δικά της ιδιαίτερα προβλήματα. Αν καλοσκεφτούμε μία γυναίκα εργάζεται δύο συνεχόμενες βάρδιες, μία στο εργοστάσιο και άλλη μία στο νοικοκυριό, να μαγειρέψει, να πλύνει να καθαρίσει το σπίτι, να φροντίσει τα παιδιά… Ακόρντ στην εργασία, ακόρντ και στην οικογένεια. Με λίγα λόγια από το 24ωρο λίγες ώρες της μένουν ελεύθερες για ξεκουραστεί. Η Ελληνίδα εργαζόμενη όπως και κάθε ξένη εργάτρια, της πρώτης και δεύτερης γενιάς, ήταν και είναι ακόμα και σήμερα τo θύμα της γερμανικής κοινωνίας. Η ισότητα γι΄ αυτήν, εντός και εκτός χώρου εργασίας, είναι ακόμα μακριά…
Σε μία βιομηχανική χώρα, όπως στη Γερμανία, που και οι δύο από ένα ζευγάρι εργάζονται και προσφέρουν στο νοικοκυριό, θα πρέπει το ίδιο και στους δύο να κατανέμονται οι εργασίες και οι ευθύνες της οικογένειας. Αυτό όμως δεν συμβαίνει σε πολλούς από εμάς, η Ελληνίδα είναι η μητέρα, η νοικοκυρά και η εργάτρια… Αντιθέτως ο σύζυγος θα φύγει να συναντήσει τη παλιοπαρέα να παίξει το μπουρλότο του ν΄ συζητήσει τι θα γίνει με τις πρόωρες εκλογές στη πατρίδα… να βρίσει να φωνάξει για την ακρίβεια στην αγορά (Ελλάδα) με λίγα λόγια να εκμεταλλευτεί τον ελεύθερο χρόνο του, σύμφωνα με το κέφι του… Μην ξεχνάμε… και το ανατολίτικο, το ζόρικο… „ είμαι μάγκας και το κέφι μου θα κάνω…“ και άντε βάλε… Πλην όμως, ένα γαϊδούρι όταν το παραφορτώσεις κάποτε στα μισά του δρόμου θα γονατίσει και δεν θα προχωρεί πλέον. Έτσι συμβαίνει και σε πολλές πατριώτισσές μας, να μην προλαβαίνουν να φτάσουν κανονικά το όριο για σύνταξη, αλλά νωρίτερα να γονατίζουν από το βάρος των ευθυνών και της εργασίας. Ανάπηρες με ψυχολογικά και νευρολογικά προβλήματα, καταθλίψεις, ψυχασθένειες δισκοπάθειες και άλλες αναπηρίες, βγαίνουν στο περιθώριο της κοινωνίας, χωρίς να τους μένει πλέον χρόνος ν΄ απολαύσουν λίγο από την ζωή τους… Ακολουθώντας ο σύζυγος το δίδαγμα του Ευαγγελίου
,, η γυνή να φοβάται τον άνδρα,, δεν κατεβαίνει από τον θρόνο και τα δικαιώματα του πασά… Στο „ Θέμα της Κυριακής“ διάβασα μία στατιστική, γύρω από την συμμετοχή των ανδρών στις οικιακές εργασίες :
καθαριότητα 3%, μαγείρεμα 3%, σιδέρωμα 1%. Είμαστε οι τελευταίοι στην Ευρώπη, σε ότι αφορά την κοινωνική εξίσωση των φύλων. Παράλληλα γιορτάζουμε κάθε χρονιά την ημέρα της γυναίκας… αλλά πως;
Σπύρος Γκάρος