Η Κέρκυρα στις φλόγες (Μέρος 2ο)

Για να φτάσουμε στο Φρούριο ο πλέον σύντομος δρόμος ήτανε να πάμε μέσα από την Πιάτσα. Αυτό όμως ήτανε αδύνατον αφού όλη η περιοχή της Πιάτσας με κάποιες μικρές εξαιρέσεις, ήταν μια φωτιά. Έτσι ο πατέρας πρότεινε:

-Θα πάμε από τα Μουράγια. Εκεί ακόμη δεν χτύπησαν με τις φωτιές τους.

Όταν βρεθήκαμε σ’ αυτόν τον δρόμο, είδαμε ότι πολλοί άλλοι σαν κι εμάς είχανε προτιμήσει αυτή την επιλογή. Τον παραλιακό δρόμο. Τα Μουράγια.

Προχωρούσαμε βιαστικά ενώ πάνω από τα κεφάλια μας ακούγαμε μέσα στον σκοτεινό ουρανό τα γερμανικά αεροπλάνα ν’ αδειάζουν τις φωτιές τους πάνω στην απροστάτευτη όμορφη πόλη της Κέρκυρας. Τη Χώρα.

Μετά από λίγο φτάσαμε στη Σπηλιά. Σταματήσαμε μπροστά από τις δύο καμάρες βλέποντας πως ήταν αδύνατο να προχωρήσουμε. Όλη η περιοχή της Σπηλιάς ήτανε ζωσμένη στις φλόγες. Λίγο πιο ξέμακρα, προς το Καμπιέλο, εκεί που ήταν η γειτονιά των Εβραίων τα πάντα ήσαν τυλιγμένα στις φλόγες. Όλη η συνοικία ήταν μια φωτιά.

Μείναμε για λίγο εκεί μην ξέροντας τι να κάνουμε. Ένοιωθα το χέρι του πατέρα μου να κρατά σφιχτά το δικό μου χέρι. Τον κοίταξα για μια στιγμή κι έμοιαζε ν’ αναμετράει ποιά θα πρέπει να είναι η επόμενη κίνησή μας.

-Να πάμε από το Μαντούκι, του είπε η μάνα μου σε μια στιγμή. Κοίταξε. Όλοι από κει πάνε, και του έδειξε άλλες ομάδες ανθρώπων που τραβούσαν προς το Μαντούκι, εκεί που ήταν μια ακόμη είσοδος για το Φρούριο.

Όμως η διαδρομή από το Μαντούκι ήταν λίγο μακριά κι απαιτούσε ώρα αρκετή. Εν τω μεταξύ πάνω από τα κεφάλια μας τα αεροπλάνα πύκνωναν όλο και πιο πολύ. Έμοιαζαν σαν να ήθελαν να τελειώσουν το δολοφονικό έργο τους μέσα σε μια νύχτα.

-Όχι, είπε με μια παράξενη αποφασιστικότητα ο πατέρας μου. Θα περάσουμε από δω.

-Είσαι στα καλά σου χριστιανέ μου, φώναξε η μάνα μου. Θα μας πας μέσα από τις φωτιές να μας κάψεις.

-Κοίτα, της λέει. Η φωτιά είναι από τη μια μεριά του δρόμου. Από την άλλη τα σπίτια δεν καίγονται ακόμη. Θα πάμε λοιπόν τρέχοντας και άκρη-άκρη. Είκοσι βήματα είναι. Θα τα περάσουμε. Εσύ έλα πίσω μου, είπε στη μάνα μας. Και σφίγγοντας πιο σφιχτά το χέρι μου και από την άλλη μεριά κρατώντας τη μικρή αδελφή μου, ξεχυθήκαμε να περάσουμε ανάμεσα από τις φωτιές. Είχαμε κάμει μερικά βήματα όταν κοντοστάθηκα τρομαγμένος και το βλέμμα μου καρφώθηκε κάτω στο έδαφος.

-Μη σταματάς, μου φώναξε νευριασμένος. Προχώρα να φύγουμε πριν καούμε.

-Πατέρα, ένας άνθρωπος καμένος του είπα με μια φωνή γεμάτη τρόμο ενώ παράλληλά είχα νοιώσει μια παράξενη ανατριχίλα να διαπερνά όλο το κορμί μου. Στις λίγες στιγμές που σταμάτησα μπόρεσα να διακρίνω εκεί, δίπλα στα πόδια μου, το καμένο κορμί του. Ήταν όλος ένας μαυρισμένος όγκος και λίγος καπνός έβγαινε ακόμη από το κορμί του. Ήταν αδύνατο να ξεχωρίσω αν ήταν άνδρας ή γυναίκα. Το μόνο που ένοιωθα ήταν πως μπροστά μου έβλεπα ένα καμένο άνθρωπο. Ο πατέρας μου χωρίς να μου πει τίποτα με τράβηξε απότομα και προχωρήσαμε προς το Φρούριο. Σε λίγο περνούσαμε την είσοδο, κάτω από την κεντρική στοά. Ήταν οι πρώτες στιγμές που επί τέλους νοιώθαμε μια ασφάλεια πάνω μας. Τα αεροπλάνα συνέχιζαν ανενόχλητα τον περίπατό τους πάνω από την ανυπεράσπιστη Χώρα σκορπίζοντας ασταμάτητα τις φονικές φωτιές τους. Σε λίγο είχαμε βρει μια γωνιά σε κάποια από τις πολλές στοές του Φρουρίου και εκεί στήσαμε το σπιτικό μας παρέα με άλλους πολλούς που είχαν ζητήσει κι αυτοί καταφύγιο εκεί. Η μητέρα μου έστρωσε κάποιες κουβέρτες και μας έβαλε να ξαπλώσουμε. Η ώρα περνούσε. Όμως ήταν αδύνατο να κλείσουμε τα μάτια μας. Τα όσα είχαμε ζήσει δεν άφηνε τον ύπνο να έρθει.

Σε κάποια στιγμή είδαμε έξω από την είσοδο της στοάς, τον ουρανό να παίρνει το χρώμα της αυγής. Τα αεροπλάνα είχανε σταματήσει από ώρα να ακούγονται. Οι άνθρωποι ένας-ένας βρίσκανε το θάρρος να βγαίνουν έξω. Βγήκαμε κι εμείς μαζί με τον πατέρα μου. Προχωρήσαμε στην άκρη της μάντρας και σταθήκαμε εκεί να κοιτάζουμε. Από το ύψος που βρισκόμαστε βλέπαμε όλη τη Χώρα να απλώνεται κάτω από τα πόδια μας τυλιγμένη στους καπνούς και τις φλόγες. Κοιτούσαμε αμίλητοι την βιβλική καταστροφή. Κοιτούσαμε μια ολόκληρη πόλη να καίγεται, εκδίκηση στη μανία κάποιων εγκληματιών. Κάποιοι δίπλα μας προσπαθούσαν να ξεχωρίσουν τα κτίρια που καιγόντουσαν.

-Αυτή η μεγάλη φωτιά πρέπει να είναι το Bella Venecia. Το μεγαλύτερο και πολυτελέστατο ξενοδοχείο των Βαλκανίων κείνης της εποχής ήταν κι αυτό τυλιγμένο στις φλόγες. Πιο πέρα η Ιόνιος Ακαδημία, το πρώτο Πανεπιστήμιο της Ελλάδας.

-Να. Κει πέρα είναι το θέατρο, είπε κάποιος. Το Δημοτικό θέατρο. Κι αυτό το μεγαλύτερο των Βαλκανίων με τις πολυτελέστατες αίθουσες. Το Δημαρχείο, η Βιβλιοθήκη με έναν τεράστιο θησαυρό σπάνιων εκδόσεων. Κι ακόμη ένα πλήθος από ιστορικά κτίρια, κείνο το πρωινό του Σεπτέμβρη του '43 ήταν όλα τυλιγμένα στις εγκληματικές φωτιές των Γερμανών. Μείναμε για ώρες εκεί κοιτάζοντας το τρομερό θέαμα. Πάνω στον ουρανό ακούστηκαν και πάλι τα αεροπλάνα να έρχονται. Αυτή τη φορά με εκρηκτικές βόμβες. Έτσι, για να αποτελειώσουν ό,τι είχε απομείνει.

.

* Στην επόμενη ανάρτηση το 3ο και τελευταίο...