Τάρπον Σπρινγκς. Ένα κομμάτι Ελλάδας στη Φλώριδα.

Κεντρική φωτογραφία για τον μήνα Σεπτέμβριο.

Παξοί. "Ο Τρυπητός" Μια αψίδα από βράχια.

Συνεχιζουμε και σήμερα τον περίπατό μας στην πανέμορφη Φλώριδα και συγκεκριμένα στο ελληνικό χωριό των σφουγγαράδων, όπως έτσι έχει μείνει να λέγεται ο οικισμός Τάρπον Σπρινγκς.

Μια απόλαυση ο περίπατος στη λεωφόρο Δωδεκανήσου.

Στ΄αλήθεια ένα μικρό κομμάτι της Ελλάδας στη Φλώριδα είναι ο αιγαιοπελαγίτικος οικισμός του Τάρπον Σπρίνγκς. Ένα όμορφο κομμάτι Ελλάδας πνιγμένο στην χαρακτηριστική αιγαιοπελαγίτικη αρχιτεκτονική, στα χρώματα των νησιώτικων σπιτιών, στο πράσινο των δέντρων και στα γαλανά νερά της θάλασσας.

Η λεωφόρος Δωδεκανήσου βράδυ.

Ένα κομμάτι Ελλάδας που έχει καταφέρει να επιζήσει μετά από τα θανατηφόρα χτυπήματα που έχει δεχτεί.

Σε όλα τα καταστήματα θα βρείτε τα σφουγγάρια να σας περιμένουν.

Το σφουγγάρι ήταν το μεγάλο και δυνατό εισόδημα για τον μικρό οικισμό. Χιλιάδες οι οικογένειες που ζούσαν από το σφουγγάρι σε όλη την Αμερική. Όμως οι δυο μεγάλοι εχθροί του το χτύπησαν θανάσιμα.

Η ασθένεια του Bligth και η εμφάνιση του συνθετικού σφουγγαριού, που του έδωσαν και το χαριστικό χτύπημα.

Σφουγγάρια και διάφορα άλλα σουβενίρ.

Οι Έλληνες όμως του μικρού οικισμού έδειξαν ότι έχουν μάθει να μην εγκαταλείπουν τον αγώνα τους. Είδαν ότι το τέλος του Β! Παγκοσμίου πολέμου γέννησε στους ανθρώπους έναν καινούργιο τομέα δράσης.

Μια καθαρά ελληνική νότα στη λεωφόρο.

Τον τουρισμό. Κι΄εκεί ζήτησαν την επιβίωση του οικισμού τους. Ενός χωριού που είχε όλα τα στοιχεία να αποτελέσει έναν τουριστικό προορισμό. Κύριο χαρακτηριστικό η αιγαιοπελαγίτικη εμφάνισή του μέσα στην Αμερικανική Ήπειρο. Τα χαρακτηριστικά νησιώτικα σπίτια, αλλά και πολλά άλλα που είχε και μπορούσαν να επιδείξουν οι κάτοικοί του. Και άρχισαν.

Πρωταγωνιστικό ρόλο έχει η οικογένεια του καπετάνιου Θεόδωρου Μπιλίρη η οποία διαθέτει ακόμα και σήμερα ένα μεγάλο αριθμό αλιευτικών σκαφών από τα οποία τα περισσότερα ασχολούνται με την αλιεία των σφουγγαριών και προμηθεύουν τα πάρα πολλά καταστήματα σουβενίρ.

Το καΐκι "Άγιος Νικόλας " ξεκινά για επίδειξη σπογγαλιείας.

Τα υπόλοιπα έχουν μετατραπεί σε μεταφορικά τουριστών που απομακρυνόμενα από το λιμάνι δείχνουν στους επισκέπτες πως γίνεται η αλιεία του σφουγγαριού. Σ΄ένα από αυτά βρέθηκα κι΄εγώ, στο “Άγιος Νικόλαος” και απόλαυσα τον Γιώργο Μπιλίρη, τέταρτης γενιάς μετανάστη, να φοράει τη στολή του δύτη ενώ ο κυβερνήτης του σκάφους μας εξηγούσε το όνομα από το κάθε κομμάτι της στολής. Και όταν όλα ετοιμάστηκαν ο Γιώργος εξαφανίστηκε κάτω από το νερό για να ξαναφανεί μετά από ώρα κρατώντας στα χέρια του ένα κομμάτι σφουγγάρι και να καταχειροκροτηθεί από τους τουρίστες.

Πάρα πολλά τα καταστήματα των σουβενίρ.

Η κεντρική λεωφόρος Δωδεκανήσου, που διασχίζει τον οικισμό από την είσοδο μέχρι το λιμάνι, είναι γεμάτη. Μεγάλες συλλογές από σφουγγάρια, κοχύλια, πετραδάκια αλλά και πολλά άλλα μπορεί κανείς να δει σ΄αυτά τα μικρομάγαζα.

Εδώ φιλοξενείται το Μουσείο.

Υπάρχει και το μουσείο των σφουγγαράδων όπου εκεί εκτίθενται όλα όσα έχουν σχέση με το επάγγελμα. Σκάφανδρα, παπούτσια, βάρη, σκοινιά, καμάκια, αναπνευστικές σωλήνες αλλά και πολλές φωτογραφίες στο βυθό. Στ΄αλήθεια πρόκειται για κάτι αξιόλογο.

Ο κεντρικό διάδρομος στο ενυδρείο.

Στο τέλος της λεωφόρου Δωδεκανήσου και στον παραλιακό δρόμο βρίσκεται το ενυδρείο του οικισμού. Φιλοξενεί μια αφθονία από διάφορα ψάρια αλλά και πολλά άλλα θαλασσινά είδη. Αξίζει μια επίσκεψη.

Ο ναός του Αγίου Νικολάου.

Στη διασταύρωση της λεωφόρου Δωδεκανήσου με την οδό Αθηνών βρίσκεται ο περικαλλής ναός του Αγίου Νικολάου. Καθεδρικός ναός του οικισμού. Περισσότερες από 800 οικογένειες είναι μέλη της κοινότητας.

Θεοφάνια. Οι βουτηχτές εξορμούν. 

Η γιορτή των Θεοφανίων αποτελεί κάτι το ξεχωριστό για τον οικισμό του Τάρπον Σπρινγκς αφού συγκεντρώνει όχι μόνο Έλληνες αλλά και ξένους από όλη την Αμερική.

Μια άποψη της περιοχής Τάρπον Μπάγιου που γίνεται η ρίψη του Σταυρού.

Πολλοί οι επίσημοι και η γιορτή γίνεται πάντοτε με την παρουσία του αρχιεπισκόπου Αμερικής.

Ο Αρχιεπίσκοπος Δημήτριος ρίχνει τον Σταυρό στη θάλασσα.

Μετά το τέλος της λειτουργίας ακολουθεί λιτανεία γύρω από την εκκλησία που καταλήγει στο γειτονικό Τάρπον Μπάγιου όπου γίνεται η ρίψη του σταυρού στη θάλασσα.

Πρόσωπο της ημέρας ο νεαρός που έπιασε τον σταυρό.

Πολλά τα παιδιά που πέφτουν στο νερό για να πιάσουν τον σταυρό.

Ο αγιασμός  των καϊκιών είναι ένα έθιμο.

Το πρωί της ίδιας μέρας από τον ιερέα της κοινότητας γίνεται ο αγιασμός των σκαφών που βρίσκονται στο μικρό λιμάνι. Είναι μια παλιά συνήθεια να αγιάζουν τα πλεούμενα για να έχουν την ευλογία του Θεού στο δύσκολο και επικίνδυνο επάγγελμα.

Ένα τετράγωνο πιο πέρα βρίσκεται το κοινοτικό κέντρο “Σπανός – Πάππας “ όπου κάθε Κυριακή, μετά από την λειτουργία συγκεντρώνονται όλοι εκεί και απολαμβάνουν τον καφέ τους.

Το σχολείο του Αγίου Νικολάου στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου.

Κάπως αργά βέβαια, το 2014, το Τάρπον Σπρινγκς ανακηρύχθηκε από την Πολιτεία της Φλώριδας “Παραδοσιακή Πολιτιστική Περιουσία” Πρόκειται για ένα τίτλο που δίνει πολλά οικοδομικά πλεονεκτήματα στους κατοίκους του οικισμού. Με τον τίτλο αυτό ο μικρός οικισμός κατοχυρώνει την παραδοσιακή αιγαιοπελαγίτικη αρχιτεκτονική του και το Δωδεκανησιακό του χαρακτήρα.

Ένα σχεδιάγραμμα του οικισμού.

Δεν τελειώνουμε εδώ. Έναν ακόμη περίπατο θα πρέπει να κάνουμε για να γνωρίσουμε τα πάρα πολλά ελληνικά εστιατόρια που προσφέρουν την ελληνική παραδοσιακή κουζίνα στους αμέτρητους επισκέπτες, που καθημερινά κατακλύζουν το ελληνικό χωριό. 

Οι γιορταστικές φωτογραφίες Θεοφανείων και παρέλασης μου παραχωρήθηκαν από τον καλό μου φίλο εκεί Γιώργο Λυκούδη.

Όπως είχα υποσχεθεί, σας παρουσιάζω ένα μέρος από την φετινή συλλογή κοχυλιών.
Θα ακολουθήσουν και τα υπόλοιπα.