Κεντρική φωτογραφία για τον μήνα Σεπτέμβρη.
Παξοί. "Ο Τρυπητός" Μια αψίδα από βράχια.



Τάρπον Σπρινγκς.

Το θρυλικό ελληνικό χωριό στη Φλώριδα.

Φίλες και φίλοι μου. Ελάτε για έναν περίπατο στο ελληνικό χωριό της Φλώριδας. Το Τάρπον Σπρινγκς. Το χωρίο που σου θυμίζει αιγαιοπελαγίτικο νησί. Ένα μικρό χωριό με μια μεγάλη ιστορία. 
Ζητώ συγνώμη για την ανορθόγραφη πινακίδα υποδοχής. Είναι φτιαγμένη από την τέταρτη γενιά των Ελλήνων του χωριού. Την φωτογράφισα στην εκκλησιά του Αγίου Νικολάου. 
Την εποχή του μεγάλου ξεσηκωμού στην Ελλάδα, τα νησιά του Αιγαίου ερημώνονται από τους κατοίκους των που έπαιρναν τους δρόμους της ξενιτιάς αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Ήταν τότε που η ελληνική μετανάστευση άρχισε να γράφει την δική της ιστορία. Όμως κανένας δεν θα μπορούσε να προβλέψει τότε ότι ένα μέρος από αυτούς τους ξεριζωμένους θα δημιουργούσε τον οικισμό του Τάρπον Σπρινγκς.

Στ΄αλήθει;α μοιάζει καταπληκτικά μ΄ένα αιγαιοπελαγίτικο χωριό. 

Ένα νησιώτικο, ελληνικό, αιγαιοπελαγίτικο χωριό μέσα στην Ήπειρο της Αμερικής. Ήταν τότε που μια μικρή Ελλάδα άρχισε να γεννιέται και να αναπνέει σ΄αυτή τη μακρινή γωνιά της γης. Μια μικρή Ελλάδα που συνεχίζει και σήμερα να γράφει τη δική της ιστορία.

Σε μια άκρη της Φλώριδας, δίπλα στον ποταμό Ανκλόουτ, που εκβάλει στον κόλπο του Μεξικού, είναι ακουμπισμένο το πανέμορφο αιγαιοπελαγίτικο χωριουδάκι των Ελλήνων σφουγγαράδων, το Τάρπον Σπρινγκς. Ένα μικρό χωριό με μια μεγάλη ιστορία. Μια ιστορία που έχουν γράψει οι ξενιτεμένοι Δωδεκανήσιοι.

Σπίτια ξεχωριστής ομορφιάς και στις δυο όχθες.

Οι όχθες του ποταμιού φιλοξενούν ωραιότατα σπίτια, στολίδια ομορφιάς.

Και φυσικά όλα είναι με την χαρακτηριστική αρχιτεκτονική του αμερικανικού νότου.

Η ιστορία του μικρού χωριού ξεκινάει στα 1876 όταν εγκαταστάθηκαν εκεί οι πρώτοι γηγενείς κάτοικοι κυρίως ψαράδες, που όμως έβγαζαν και σφουγγάρια με γάντζους τοποθετημένους σε κοντάρια ύψους μέχρι και 10 – 15μ.

Ήταν τότε, στα τέλη του 19ου αιώνα όταν στην περιοχή αυτή ανακαλύφθηκαν μεγάλες ποσότητες σφουγγαριών πολύ καλής ποιότητας και τράβηξαν την προσοχή μεγάλων εταιρειών από τις Μπαχάμες και την Κούβα.

Λιγοστά πλέον τα σφουγγάρια που φτάνουν στο λιμάνι.

Όταν όμως οι εταιρείες αυτές έφτασαν στο μικρό χωριό βρήκαν τους Έλληνες σφουγγαράδες που η μεγάλη οικονομική κρίση τους είχε οδηγήσει στην μετανάστευση.

Πρώτοι κάτοικοι οι Καλύμνιοι σφουγγαράδες που ακόμη και σήμερα έχουν έντονη παρουσία με τρίτη και τέταρτη γενιά απογόνων.

Όλα λένε ότι ο Χριστόφορος (Κρις) Αλαχούζος θα είναι το 2016 ο πρώτος Έλληνας δήμαρχος. 

Μάλιστα ένας Καλύμνιος, ο Χριστόφορος Αλαχούζος ετοιμάζεται και στις επόμενες εκλογές όλα δείχνουν ότι θα είναι ο πρώτος Έλληνας Δήμαρχος του μικρού οικισμού.

Σύμφωνα με τα στοιχεία που υπάρχουν λέγεται ότι ο Ιωάννης Κόκκορης, από το Λεωνίδιο Κυνουρίας ήταν αυτός που έφτασε πρώτος στο Τάρπον Σπρινγκς και οργάνωσε τους Έλληνες σφουγγαράδες. Ο Κόκκορης εργαζόταν σαν υπάλληλος κάποιου σφουγγαρά στην Νέα Υόρκη κι΄εγνώριζε τα πάντα γύρω από την αλιεία και το εμπόριο των σφουγγαριών. Έτσι αποφάσισε την μετάβασή του στο Τάρπον Σπρίνγκς όπου μαζί με κάποιον φίλο του Σπύρο Βουτέρη ναύλωσαν ένα καΐκι με το όνομα “Ελπίδα” και ξεκίνησαν την αλίευση των σφουγγαριών. 
Κατ΄άλλους τον Κόκορη προσέλαβε για συνεργάτη του ο τραπεζίτης Τζων Τσένι, κάτοικος του Τάρπον Σπρινγκς ο οποίος είχε δει κάποιους να βγάζουν σφουγγάρια με καλάμια. Ο Κόκκορης τον έπεισε να φέρουν σφουγγαράδες από την Ελλάδα με τα σκάφαντρα που χρησιμοποιούσαν. Κι΄ήταν τότε που έφτασαν οι πρώτοι Έλληνες από τα Δωδεκάνησα και πιο πολύ από την Κάλυμνο.

Το 1905 ο Κοκκόρης ίδρυσε την πρώτη Ένωση Ελλήνων σφουγγαράδων.

Ένα μέρος του εκθεσιακού χώρου. 

Στα τότε γραφεία της Ένωσης σήμερα υπάρχει ένα μικρός εκθεσιακός χώρος με τρία αλιευτικά καΐκια και άλλα αντικείμενα

ενώ στην ακριβώς απέναντι πλευρά του δρόμου έχει στηθεί το άγαλμα του “Αφανούς Σφουγγαρά”.

Σ΄ένα χρόνο το Τάρπον Σπρινγκς άρχισε να μεταμορφώνεται. Το μικρό ψαροχώρι γίνεται πλέον ένα εμπορικό κέντρο. Τα νέα ταξίδεψαν γρήγορα μέχρι την Ελλάδα κι΄είναι πολλοί αυτοί που πήραν το δρόμο για το Τάρπον Σπρινγκς για μια καλύτερη ζωή.

Το 1907, δύο χρόνια μετά την εμφάνιση του Κόκκορη έφτασαν στην περιοχή πάνω από χίλιοι σφουγγαράδες μετανάστες από τα νησιά του Αιγαίου.

Πολλά αλιευτικά δεν βγαίνουν πλέον από το λιμάνι.

Την ίδια εποχή στο λιμάνι του μικρού χωριού υπήρχαν εκατοντάδες ελληνικά αλιευτικά καΐκια.

Ο ναός του Αγίου Νικολάου. 

 Το 1907 στο μικρό χωριό ιδρύεται η πρώτη ελληνική κοινότητα, του Αγίου Νικολάου με πρόεδρο τον Νικόλαο Πέππα και πολύ σύντομα το μικρό ψαροχώρι μεταμορφώνεται σε ένα σημαντικό κέντρο σπογγαλιείας ολοκλήρων των ΗΠΑ. Σήμερα ο μεγαλοπρεπής ναός του Αγίου Νικολάου δεσπόζει στην ελληνική λεωφόρο Pinela.

Ήταν τότε που οι λίγοι ντόπιοι άρχισαν και αυτοί να μιλούν ελληνικά και να ακολουθούν τα νησιώτικα ήθη και έθιμα προσπαθώντας να μην είναι έξω από την ελληνική πλέον κοινωνία του Τάρπον Σπρινγς. Η ανάπτυξη ήταν ραγδαία και μέχρι το 1950 η παραγωγή σφουγγαριών στο Τάρπον Σπρινγκς κάλυπτε το 47% της αγορά των ΗΠΑ

Σημαντικό ρόλο σε όλα αυτά έπαιξε η οικογένεια Μπιλίρη από την Κάλυμνο η οποία είχε σημαντικό σε αριθμό στόλο καϊκιών.

Σήμερα στο μικρό χωριό υπολογίζεται ότι διαμένουν πάνω από 16.000 Ελληνοαμερικανοί.

Τα σφουγγαράδικα αναγκαστικά θα "δέσουν"

Μετά το 1950 εμφανίζεται στα σφουγγάρια η ασθένεια “Blight” και η παραγωγή μειώνεται σημαντικά. Κι΄ακόμη ήταν τότε που θα εμφανιστεί ένας ακόμη μεγάλος εχθρός του σφουγγαριού. Το συνθετικό σφουγγάρι. Μια επαναστατική ανακάλυψη. Σημαντικά φτηνότερο το συνθετικό σφουγγάρι σύντομα θα κατακτήσει όλον τον κόσμο και θα σημάνει το θάνατο του φυσικού σφουγγαριού.

Ένα από τα μεγάλα καταστήματα σφουγγαριών.

Φυσικά οι Έλληνες στο Τάρπον Σπρινγκς δεν το έβαλαν κάτω. Γρήγορα είδαν ότι υπάρχουν και άλλοι δρόμοι. 'Ηταν τότε που, μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο είχε κάμει την εμφάνισή του ο τουρισμός. Και οι Έλληνες του Τάρπον Σπρινγκς διάλεξαν το δρόμο του τουρισμού. Μετέτρεψαν το ψάρεμα του σφουγγαριού σε τουρισμό. Ίδρυσαν κέντρα, εκθέσεις, μουσεία.

Οι δρόμοι γέμισαν με ελληνικά καταστήματα σουβενίρ. Οι ταβέρνες και τα φαγάδικα άφησαν τις ελληνικές μυρωδιές να ταξιδεύουν στους δρόμους του μικρού χωριού. Η ελληνική μουσική αγκάλιασε όλους. Ο τσάμικος, ο καλαματιανός, ο νησιώτικος, ο μπάλος έκαμαν την εμφάνισή τους. Οι άνθρωποι χόρευαν στους δρόμους. Και το μικρό ψαροχώρι έγινε ένας σημαντικός τουριστικός προορισμός. Όμως όλα αυτά θα τα δούμε στον περίπατο της άλλης εβδομάδας.