Μιά ανθρώπινη ιστορία.

Φίλοι μου.
Το κείμενο δεν είναι δικό μου. Μιά καλή φίλη μου το έστειλε και έκρινα σκόπιμο να το μοιραστώ μαζύ σας.
Δ.Κ


Δυό άνδρες, και οι δύο σοβαρά άρρωστοι, έμεναν στο ίδιο δωμάτιο ενός νοσοκομείου.
Ο ένας από τους άνδρες αφηνώταν να σηκωθεί όρθιος στο κρεβάτι του γιά μιά ώρα κάθε απόγευμα γιά να κατέβουν τα υγρά από τα πνευμόνια του. Το κρεββάτι του βρισκόταν δίπλα στο μοναδικό παράθυρο του δωματίου.
Ο άλλος άνδρας έπρεπε να περνάει όλη την ώρα του ξαπλωμένος.
Οι άνδρες μιλούσαν γιά ώρες αδιάκοπα. Μιλούσαν γιά τις γυναίκες τους και τις οικογένειές τους, τα σπίτια τους, τις δουλιές τους, τη θητεία τους στο στρατό, που περνούσαν τις διακοπές τους.
Κάθε απόγευμα, ο άνδρας που ήταν δίπλα στο παράθυρο, περνούσε την ώρα του περιγράφοντας στον συγκάτοικό του όλα όσα μπορούσε να δει έξω από το παράθυρο.
Ο άλλος άνδρας στο κρεβάτι άρχιζε να ζει γι΄αυτές τις περιόδους μιάς ώρας, όπου μπορούσε να ανοιχτεί και να ζωογονηθεί ο δικός του κόσμος απ΄όλη την δραστηριότητα και το χρώμα, από τον κόσμο εκεί έξω.
Το παράθυρο έβλεπε ένα πάρκο με μιά όμορφη λιμνούλα. Πάπιες και κύκνοι έπαιζαν στα νερά ενώ παιδιά αρμένιζαν τα καραβάκια τους. Ερωτευμένοι νέοι περπατούσαν χέρι-χέρι ανάμεσα σε κάθε χρώματος λουλούδια και μιά ωραία θέα του ορίζοντα της πόλης μπορούσε να ειδωθεί στο βάθος.
Καθώς ο άνδρας στο παράθυρο περιέγραφε όλα αυτά με θεσπέσια λεπτομέρεια, ο άνδρας στο άλλο μέρος του δωματίου έκλεινε τα μάτια του και φανταζόταν όλο αυτό το γραφικό σκηνικό.
Ένα ζεστό απόγευμα, ο άνδρας στο παράθυρο περιέγραφε μιά παρέλαση που περνούσε.
Αν και ο άλλος άνδρας δεν μπορούσε να ακούσει τη φιλαρμονική μπορούσε να τη δει στο μάτι του μυαλού του καθώς ο άνδρας δίπλα στο παράθυρο το απεικόνιζε με παραστατικές λέξεις.
Μέρες, βδομάδες, μήνες πέρασαν.
Ένα πρωί που η νοσοκόμα ήρθε να τους φέρει νερό γιά το μπάνιο τους, είδε το άψυχο σώμα του άνδρα δίπλα στο παράθυρο, ο οποίος πέθανε ειρηνικά στον ύπνο του. Ξαφνιάστηκε και κάλεσε τους γιατρούς να πάρουν το άψυχο σώμα του.
Όταν θεωρήθηκε πρέπον ο άλλος άνδρας ρώτησε αν θα μπορούσε να μεταφερθεί δίπλα στο παράθυρο. Η νοσοκόμα ευχαρίστως έκανε την αλλαγή.
Σιγά, επώδυνα, στήριξε τον εαυτό του στον ένα του αγκώνα γιά να δει γιά πρώτη φορά του το έξω κόσμο. Πάσχισε να γείρει γιά να δει έξω από το παράθυρο. Κι΄αντίκρυσε μόνο έναν λευκό τοίχο. Ο άνδρας ρώτησε τη νοσοκόμα τι θα μπορούσε να αναγκάσει το συχωρεμένο τον συγκάτοικό του να περιγράφει τόσο έξοχα πράματα που δεν έβλεπε έξω από το παράθυρο.
Η νοσοκόμα απάντησε πως ο άνδρας ήταν τυφλός και δεν μπορούσε να δει ούτε τον τοίχο.
-Ίσως ήθελε απλά να σου δώσει θάρρος, πρόσθεσε.