28η Οκτωβρίου 1940.

Κεντρική φωτογραφία για τον μήνα Οκτώβρη.

Κύθηρα. Η Χώρα. Αριστερά το Καψάλι.

Ήταν τότε, που πάνω στα βουνά της Αλβανίας, τον Οκτώβρη του '40 τα παιδιά της Ελλάδας άρχισαν να γράφουν με το αίμα τους καινούργιες σελίδες δόξας στην ιστορία του κόσμου. Ήταν τότε που οι ήρωες πολεμούσαν σαν Έλληνες. Ήταν τότε που οι Έλληνες ήσαν Έλληνες.  

Με την άδειά σας και την αγάπη σας σήμερα, θ΄αφήσουμε τα αγαπημένα Εφτάνησα για να βρεθούμε νοερά κοντά σ΄εκείνα τα παιδιά που κείνη την ημέρα, 28 του Οκτώβρη του 1940, είχανε το θάρρος να στήσουνε τα στήθια τους μπροστά στις λόγχες των Ιταλών και να τους φωνάξουν κατάμουτρα κείνο το ηρωικό ΟΧΙ που τάραξε την ιστορία όλου του κόσμου.

Να ξαναδούμε κείνα τα ηρωικά παιδιά που κείνο το πρωινό, γυμνά και ξυπόλητα ανέβηκαν πάνω στα χιονισμένα βουνά της Αλβανίας για να γράψουν καινούργιες σελίδες δόξας στην ιστορία της πατρίδας μας αλλά και στην ιστορία του κόσμου.

Να ξαναζήσουμε κείνες τις στιγμές που τα παιδιά αυτά φώναξαν ΟΧΙ στις ιταμές απειλές των Ιταλών.

Και να δοξάσουμε κείνα τα παιδία που παλληκαρίσια πίστεψαν κείνο το ΟΧΙ που βροντοφώνησαν. Γιατί κείνο το ΟΧΙ στους Ιταλούς το είπε ο λαός μας. Το είπαν τα παιδιά μας. Το είπαν οι φαντάροι μας. Το είπαν και με θάρρος αλλά και αγανάκτηση για τις τόσες προσβολές που είχαν δεχτεί από τους Ιταλούς με αποκορύφωμα τον τορπιλλισμό του καταδρομικού “Ελλη” μέσα στο λιμάνι της Τήνου ανήμερα στην γιοτή της Παναγιάς μας. Και τους περίμεναν. Τους περίμεναν κάποια μέρα πρόστιχα και ξεδιάντροπα να φανούν στη πόρτα της πατρίδα μας, όπως πρόστυχα και ξεδιάντροπα φάνηκαν και ζήτησαν να μπουν μέσα στα Άγια χώματα της πατρίδας μας. Τους περίμεναν αποφασισμένοι να ξαναζωντανέψουν Θερμοπύλες, Μαραθώνες, Σούλι, Μεσολόγγι.

Και κείνα τα παιδιά το κατάφεραν. Κατάφεραν ακόμη και αυτόν τον ψυχρό και άκαρδο Τσώρτσιλ να παραδεχτεί και να πει ότι ”Δεν πολεμούν οι Έλληνες σαν ήρωες αλλά οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες” Κι΄είναι αλήθεια ότι κείνα τα παιδιά, κείνο τον καιρό, πάνω στα βουνά της Αλβανίας ξεπέρασαν του ήρωες. Μια μικρή προσφορά από μένα σε όλα αυτά είναι το μικρό τούτο ποιήμα που ακολουθεί και που είναι γραμμένο με λέξεις και αράδες που τιμούν την πατρίδα μου. Λέξεις και αράδες που αφήνουν ένα νόημα που να μπορεί να το καταλάβει ο καθ΄ ένας.

Ο Αλέξης ο μανάβης.

Στης ταβέρνας κάποια άκρη μοναχός του όπως πάντα

συντροφιά οι θύμησές του, μόνος φίλος το κρασί

ο Αλέξης ο μανάβης, ένας ήρωας του σαράντα

ένα δράμα που δεν ξέρω ούτε εγώ, ούτε κι΄εσύ.

Λεν πως μόνος κάποια μέρα σκότωσε κάπου τριάντα.

Κάποιοι λεν πως πρώτος μπήκε τρέχοντας στην Κορυτσά.

Κι΄άλλοι λεν πως πολεμούσε σαν λιοντάρι το σαράντα

και τους Ιταλούς χτυπούσε με τσαρούχι και  κλωτσά.

Ο Αλέξης ο μανάβης μόνος σήμερα όπως πάντα

στο κρασί ζητά να γιάνει μια πληγή πούχει κρυφή.

Σαν και σήμερα, θυμάται, κάποια μέρα του σαράντα

το ένα πόδι του είχε αφήσει σε μι΄αλβανική κορφή.

Ο Αλέξης ο μανάβης, που μας χάρισε τη νίκη

είναι ήρωας για τούτο, άλλες χίλιες δυο φορές,

συντροφιά ένα γαϊδουράκι κι΄ένα σάπιο δεκανίκι

τριγυρνάει για το ψωμί του ολημερίς στις γειτονιές.

Σαν ένα ασήμαντο φόρο τιμής σε κείνα τα παιδιά του σαράντα, σε κείνους τους ήρωες, σε κείνους του Έλληνες. Δεν έχω τίποτα πιο πολύ, τίποτα περισσότερο να προσφέρω από τον σεβασμό μου στη θυσία τους.