Μπορείτε.....

....εκτός από τα Εφτάνησα να επισκεφθείτε την ιστοσελίδα μου http://hellascafe.blogspot.com και να με βρήτε στο kondennis9@gmail.com
Θα χαρώ να σας δω.

Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2009

Η πρώτη μέρα του πολέμου

28η Οκτωβρίου. Ημέρα ιστορική. Ημέρα που χαράχτηκε έντονα μέσα στα συρτάρια του νου μου. Και διάλεξα αυτή τη μέρα, σήμερα, σαν ένα διάλειμμα για να προστάξω, από τούτον δω το χώρο, τις μνήμες μου να ξυπνήσουν, Τις μνήμες κείνης της ημέρας,
Δευτέρα πρωί ήτανε κείνη η 28η του Οκτώβρη το 1940, όταν μικρά παιδιά τότε, όπως κάθε μέρα πήραμε το δρόμο για το σκολειό μας. Κανείς, τουλάχιστον από μας, από τον απλό λαό θέλω να πω, δεν είχε ιδέα τι ακριβώς είχε συμβεί κείνο το πρωινό. Ούτε σειρήνες ακούσαμε να ουρλιάζουν, ούτε φωνές ακούστηκαν που να μιλούν για τον πόλεμο.
Η Κέρκυρα σχεδόν αποκομμένη τότε από την υπόλοιπη Ελλάδα μπορεί να πει κανείς ότι ζούσε στον δικό της κόσμο. Το ραδιόφωνο ήτανε ένα σπάνιο πράγμα για το νησί μας και τη μικρή μας πόλη κι είναι ζήτημα αν ένα ή δύο υπήρχαν τότε σε όλο το νησί. Κι όσο για τις εφημερίδες θα έπρεπε να περιμένουμε το πλοίο της γραμμής που ερχόταν κάθε Πέμπτη για να μάθουμε τι γινόταν στον κόσμο.
Έτσι ξεκινήσαμε και φτάσαμε στο σκολειό μας. Έξω από την πόρτα μας περίμενε ο διευθυντής μας με δύο από τις δασκάλες μας . Τις θυμάμαι ακόμη. Ήταν η κυρία Γεωργία και η κυρία Φούλα. Εκεί μάθαμε το τρομερό μαντάτο.
-Γυρίστε γρήγορα στα σπίτια σας, μας είπε ο διευθυντής. Έχουμε πόλεμο με την Ιταλία. Το σχολείο έκλεισε.
Πήραμε τον δρόμο της επιστροφής τρέχοντας και φωνάζοντας.
-Έχουμε πόλεμο με την Ιταλία. Το σκολειό μας έκλεισε.
Και ήτανε αδύνατο τότε να καταλάβουμε αν οι φωνές και τα γέλια ήτανε για το κλείσιμο του σκολειού ή για τον πόλεμο, που καλά-καλά δεν ξέραμε τι ήτανε.
Σαν έφτασα στο σπίτι μας βρήκα εκεί να έχει γυρίσει από τη δουλειά του και ο πατέρας μου και να συζητάει με τους άλλους γειτόνους. Τους άκουσα που έλεγαν μια λέξη που μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν άγνωστη στο παιδικό μας λεξιλόγιο. “ Καταφύγιο” ήταν η άγνωστη λέξη. Κι είχα μείνει να αναρωτιέμαι σαν τι μπορεί να είναι αυτό το πράμμα. Κι ακόμη τους άκουσα να λένε πως κάποια στιγμή μπορεί να φτάσουν πάνω από την πόλη τα αεροπλάνα να ρίξουν τις μπόμπες-έτσι τις έλεγαν-κι ότι τα σπίτια είναι ψεύτικα και δεν θ’ αντέξουν. Κι έλεγαν κι άλλα τέτοια πολλά άγνωστα για μας τα μικρά τότε.
Κάποια στιγμή βρέθηκε το καταφύγιο. Ήταν το υπόγειο από ένα καινούργιο χτισμένο σπίτι το οποίο το είχαν φτιάξει από τσιμέντο και τούβλα. Πράμμα σπουδαίο κείνη την εποχή. Εκεί έμελλε να περάσουμε όλη την διάρκεια που κράτησε ο πόλεμος με τους Ιταλούς με τον κίνδυνο αν έπεφτε μια βόμβα πάνω σε κείνο το σπίτι να θαφτούμε όλοι αφού εκείνο το υπόγειο δεν ήταν καταφύγιο αλλά τάφος.

Κι ενώ λοιπόν νομίζαμε ότι είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε τα αεροπλάνα των Ιταλών, όταν αυτά φάνηκαν πάνω στον ουρανό της Κέρκυρας, θάτανε την 1η Νοεμβρίου του ΄40 αν θυμάμαι καλά, κάποιοι ξεχύθηκαν στους δρόμους και φωνάζανε.
-Είναι δικά μας, είναι ελληνικά.
Λες κι η πατρίδα μας τότε είχε τόσα πολλά αεροπλάνα, που της περίσσευαν να τα στέλνει πάνω από τις πόλεις για περίπατο.
Έτσι οι πρώτες βόμβες που έπεσαν στην πλατεία Σπιανάδα και στο Σαν Ρόκκο, βρήκαν έναν κόσμο να ζητωκραυγάζει και να χειροκροτεί τα αεροπλάνα που αυτά σκορπούσαν το θάνατο πάνω τους.
Οι πρώτοι νεκροί στην Κέρκυρα έπεσαν εκεί, στις δύο πλατείες. Στην Σπιανάδα και στο στην πλατεία Σαν Ρόκκο, βάφοντάς τες με το αίμα τους.
Από κείνη την ημέρα τα ιταλικά αεροπλάνα δεν έλειψα σχεδόν ούτε μια μέρα πάνω από την Κέρκυρα. Κι η μικρή μας πόλη, τελείως ανυπεράσπιστη, δεχόταν τον θάνατο που κουβαλούσαν μέσα στα σπλάχνα τους τα αεροπλάνα. Κι ήταν αυτό μια κατάσταση που σιγά-σιγά αρχίσαμε να την συνηθίζουμε και να ζούμε μ’ αυτήν. Είχαμε μάθει να ζούμε με τον πόλεμο.
.
Ντέννης Κονταρίνης

16 σχόλια:

  1. Μια χρυσή σελίδα στην ιστορία της Ελλάδας, μια σελίδα που έγραψαν άνθρωποι που έδωσαν την ψυχή τους και πάρα πολλοί… τη ζωή τους...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Φίλε Στράτο.
    Ένα μεγάλο ευχαριστώ γιά την βοήθειά σου.
    Πράγματι πρόκειται γιά μιά χρυσή σελίδα της ιστορίας μας.
    Παρατηρώντας τα σημερινά παιδιά αναρωτιέμαι αν θα μπορέσουν να γράψουν τέτοιες σελίδες δόξας αν χρειαστεί. Αμφιβάλω.
    Ντένης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Η φρίκη του πολέμου πολλά διδάσκει κ. Ντένη.Καλά κάνετε και χρωματίζετε τις θύμησες τέτοιες μέρες των βιωμάτων σας.
    Πρέπει να λέγονται, να μην ξεχνιούνται για να ξέρουμε την ιστορία μας και να μη χανόμαστε.
    Ας γιορτάσουμε τώρα πια για άλλη μια φορά με περηφάνια και καλό παραδειγματισμό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ντένη,
    Την καθεαυτό ημέρα αυτή δεν τη θυμάμαι, (παράξενο Ε!) αλλά θυμάμαι τις κωδονοκρουσίες των εκκλησιών και τς αφίσες που τοιχοκολούσαν στα μαγαζιά, (πήραμε τη Κορυτσά, το Τεπελένι, και, και, και.
    Θυμάμαι μια μεγάλη αφίσα με τον τίτλο (Γιγαντομαχία Ευζώνων)
    Κι εμείς παιδάκια της πρώτης τάξης του δημοτικού Δεν καταλαβαίναμε και πολλά πράγματα, τρέχαμε μαζί με τους μεγάλους σε εφήμερους πανηγυρισμους της νίκης του Ελληνικού ¨εθνους.
    Θυμάμαι ήμουνα σκαπανέας με μπλε στολή το δίκωχο και το στέμμα του Μεταξά, με το χέρι ψηλά χαιρετούσαμε φασιστικά.

    ήταν μια αναλαμπή στην θύμησή μας μιας ιστορίας που πέρασε κι όχι μόνο, ήταν ο τερματισμός της νιότης μας, ήταν η αρχή που μας έκανε να βρισκόμαστε εδώ που είμαστε σήμερα... ήταν η αρχή της ερημιάς της Ελληνικής υπαίθρου, ήταν η αρχή της πείνας γύμνιας και κατατρεγμού.
    Αν θυμάσαι το μετέπειτα τραγούδι,
    (Μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά ρίχτικαν πάνω στην εργατιά...)
    Κι αυτό είναι προϊόν της Κατοχής, όπως και πολλά άλα τα οποία θα χαθούν όταν φύγουμε εμείς από τούτη τη ζωή.
    (Το χωριό ταφήνουμε ταφήνουμε τους δικούς μας χαιρετάμε, πάμε να φρουρήσουμε φρουρήσουμε της πατρίδος την τιμή...)
    ..........................

    Γεια σου φίλε
    Γαβριήλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ντένη, γεια σου,
    Ο ελληνικός λαός είναι μια ασυμβίβαστη προσωπικότητα, που στη μακρόχρονη ιστορία του αγωνίστηκε με σθένος και άσβηστο πάθος, για την ελευτερία της πατρίδας του.
    Ειμαι βέβαιος, ότι αν λάχει (ελπίζω όχι) θα αγωνιστεί με το ίδιο σθένος για τα ιδανικά της φυλής. Συμμερίζομαι τις αναμνήσεις σου. Αυτή την ημέρα ήμουν τριών χρονών.
    Νάσαι καλά,
    Νίκος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Και βέβαια όλα αυτά πρέπει να λέγονται και να γράφονται καλή μου Μαριάνθη. Γιατί αυτή είναι η ιστορία μας. Μιά ιστορία γιά την οποία είμαστε περήφανοι. Και δεν πρέπει να χαθεί ποτέ.
    Νάσαι καλά
    Ντένης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αγαπητέ μου Γαβρίλη κείνη την εποχή η Ελλάδα έζησε στιγμές μεγαλείου. Τα μετά τα φτιάξαμε εμείς οι ίδιοι και τα πληρώνουμε μέχρι σήμερα.
    Νάσαι καλά
    Ντένης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Αγαπητέ κ. Διονύση
    Το ΟΧΙ του ΄40 ήτανε μιά πολύ γενναία απάντηση της φιλότιμης ρωμιοσύνης στην αφιλότιμη Φραγκιά. Ήτανε μιά υπέροχη απόκριση της ελληνικής λεβεντιάς στην έπαρση των απογόνων του Κάϊν.
    Με την σημερινή γραπτή διήγησή σας με ταξειδέψατε ολοζώντανα στην Κέρκυρα της 28ης Οκτωβρίου του 1940
    Φώτης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Φίλε Νίκο καλημέρα.
    Συμμερίζομαι τα όσα γράφεις και σ΄ευχαριστώ γιά την επίσκεψή σου.
    Εύχομαι κι΄εγώ να μην χρειαστεί να ξαναπάρουμε τα όπλα αλλά αν ναι....αυτά που βλέπω στην πατρίδα από τη ναολαία μας με προβληματίζουν.
    Την καλημέρα μου στην Κάρολιν
    Ντένης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αγαπητέ μου γιατρέ.
    Χαίρομαι που σε βλέπω και πάλι στα Εφτάνησα και που είχες την ευκαιρία να ταξιδέψεις μαζύ μου στην 28η οκτωβρίου 1940 στην Κέρκυρα.
    Πραγματικά κείνος ο αγώνας είχε σαν κύρια χαρακτηριστικά την γεννεότητα, την περηφάνια και την παλληκαριά της φυλής μας.
    Νάσαι καλά γιατρέ μου και την αγάπη μου σε όλη την οικογένεια.
    Ντένης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ντένη, φίλε,
    καλή δουλειά...
    και νάσαι πάντα καλά!
    Άφησα στη Μαριάνθη μας κάποιες απόψεις...
    για να μην επαναλαμβάνω τα όσα της εγραψα,,, κι αφου είναι γενικά η άποψή μου,
    μια επίσκεψη εκεί, θα δεις...
    Υιώτα,
    αστοριανή,
    ΝΥ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Καλέ μας φίλε
    εξαιρετικά σας αφιερώνουμε την παρακάτω ανάρτησή μας

    http://hamomilaki.blogspot.com/2008/10/731-29.html

    Χρόνια Πολλά και πάντα Λεύτερα!!
    με αγάπη
    το χαμομηλάκι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Αγαπητή μου Υιώτα καλημέρα.
    Σ΄ευχαριστώ γιά όσα γράφεις στην Μαριάνθη από τα οποία πήρα πάρα πολλά και εγώ
    Νάσαι καλά
    Ντένης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Αγαπητό μου Χαμομηλάκι καλή σου μέρα.
    Σ΄ευχαριστώ γιά την αφιέρωση την οποία διάβασα και πραγματικά είναι ένα χαρακτηριστικό στιγμιότυπο από το μεγαλείο εκέινης της εποχής που καταφέραμε να το περάσουμε και στα εγγόνια μας.
    Μόνο που στην σελίδα σου υπάρχει κάποιο πρόβλημα και δεν μπόρεσα να αφήσω ένα σχόλιο. Πρόσεξέ το
    Σ΄ευχαριστώ γιά την επίσκεψή σου στα Εφτάνησα.
    Θα είσαι πάντα καλοδεχούμενη.
    Νάσαι καλά
    Ντένης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. ΑΓΑΠΗΤΕ ΦΙΛΕ ΑΝΤΑΠΟΔΙΔΩ ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΗΝ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΟΥ.ΣΙΓΟΥΡΑ ΓΙΑ ΜΑΣ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ Η ΜΕΡΑ ΑΥΤΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΚΑΙ ΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑΣ ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΧΝΑΜΕ.ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Αγαπητέ μου Σκρουτζάκο
    Σ΄ευχαριστώ κι΄εγώ γιά την επίσκεψη και θα είσαι πάντα καλοδεχούμενος
    Εμείς οι παλαιότεροι έχουμε υποχρέωση να σας παραδίδουμε την ιστορία μας κι΄εσείς να την φυλάται με αγάπη και σεβασμό.
    Νάσαι πάντα καλά
    Ντένης

    ΑπάντησηΔιαγραφή