Μπορείτε.....

....εκτός από τα Εφτάνησα να επισκεφθείτε την ιστοσελίδα μου http://hellascafe.blogspot.com και να με βρήτε στο kondennis9@gmail.com
Θα χαρώ να σας δω.

Παρασκευή 28 Μαΐου 2010

Περίπατοι στην Ιθάκη

Η Ιθάκη είναι γνωστή σε όλον τον κόσμο σαν η πατρίδα του Οδυσσέα. Του ομηρικού ήρωα, που γιά χρόνια περιπλανιώταν στις θάλασσες του κόσμου, συναντώντας τόπους εξωτικούς. Aντιστάθηκε στο τραγούδι των Σειρήνων. Δεν υπέκυψε στα μάγια της Καλυψώς. Γιατί η Ιθάκη είχε σκλαβώσει την καρδιά του και το όνειρο της επιστροφής δεν τον εγκατέλειψε ποτέ.
Η παραμυθένια γοητεία του μικρού αυτού νησιού, μοιάζει να έχει παραμείνει άθικτη από το πέρασμα του χρόνου, αφού όποιος επισκεφτεί την Ιθάκη δύσκολα θα μπορέσει να ξεχάσει αυτό το μικρό καταπράσινο νησί με την ιδιαίτερη ομορφιά.
Η Ιθάκη, το Θειάκι όπως το αποκαλούν οι κάτοικοί του, έχει πλούσια βλάστηση όπου κυριαρχούν ελαιόδεντρα, κυπαρίσσια, μυρτιές, κουτσουπιές σ’ έναν πανέμορφο συνδιασμό ήμερης και άγριας φύσης. Πρωτεύσα του νησιού είναι το Βαθύ, αμφιθεατρικά χτισμένο γύρω από τον καταπράσινο κόλπο, που αποτελεί το μεγαλύτερο φυσικό λιμάνι του νησιού. Πέτρινα καλντερίμια με επιβλητικά αρχοντικά, εντυπωσιακά καμπαναριά των εκκλησιών, τα απομεινάρια των Ενετικών κάστρων είναι μερικά από τα πολύτιμα στολίδια του ενώ στην μέση του κόλπου βρίσκεται το νησάκι Λαζαρέτο, που συμπληρώνει την ομορφιά του.
Λίγο πιό έξω. βρίσκεται ένα άλλο μικρό νησάκι Το Σκαλτσουμπονήσι, που ο θρύλος το θέλει να είναι το μαρμαρωμένο καράβι του Οδυσσέα.
Στο Βαθύ αλλά και στον οικισμό του Σταυρού υπάρχουν αρχαιολογικά μουσεία μέσα από τα εκθέματα των οποίων μπορεί κανείς να γνωρίσει την ιστορία του νησιού
Στο μουσείο, στο Βαθύ, υπάρχει η εικόνα του Χριστού που λέγεται ότι είναι έργο του El Greco. Επίσης στο λαογραφικό μουσείο στο Βαθύ τα εκθέματα μαρτυρούν την πλούσια πολιτιστική παράδοση της Ιθάκης.
Με τους σεισμούς του 1953 το Βαθύ καταστράφηκε ολοσχερώς αλλά ανοικοδομήθηκε με τον ίδιο παραδοσιακό εφτανησιώτικο ρυθμό.
Έντονος είναι και ο θρησκευτικός χαρακτήρας του νησιού αφού σε όλα τα χωριά υπάρχουν πάρα πολλές όμορφες εκκλησιές με καμπαναριά μοναδικά σε ομορφιά. Χαρακτηριστικό το βενετσιάνικο καμπαναριό στην εκκλησιά της Παναγιάς, που χτίστηκε το 1682, στην Ανωγή, στο ψηλότερο χωριό του νησιού,
Χτισμένη πάνω στο όρος Νήριτος, η Ανωγή και σε ύψος 550μ।έχει έντονα στοιχεία της ενετοκρατίας. Διατηριταίο μνημείο η εκκλησιά της Παναγιάς, χτισμένη τον δωδέκατο αιώνα.
Ένας από τους παλαιότερους οικισμούς του νησιού είναι η Εξωγή χτισμένος σε υψώμετρο 350μ. Γραφικό χωριό με όμορφα παλαιά σπίτια κια εντυπωσιακή θέα προς το πέλαγος. Σε μικρή απόσταση από τον οικισμό υπάρχει η Σχολή του Ομήρου. Πολλοί μελετητές της Οδύσσειας ταυτίζουν την περιοχή με το ανάκτορο του Οδυσσέα.
Στο βόρειο μέρος του νησιού είναι ο οικισμός του Σταυρού στην πλατεία του οποίου υπάρχει ένα όμορφο πάρκο με την προτομή του Οδυσσέα. Ένα ακόμη αξιοθέατο ο βυζαντινός ναός του Σωτήρος, μέσα σε ένα πυκνό δάσος πεύκων.
Το Κιόνι, είναι ένας από τους πιό όμορφους παραδοσιακούς οικισμούς των Εφτανήσων, με ένα γραφικό λιμάνι και έχει χαρακτηριστεί διατηρηταίος. Πνιγμένος μέσα στο πράσινο ο οικισμός αυτός διατηρεί την γνησιότητα της αρχιτεκτονικής των περασμένων αιώνων. Στα χρόνια των κουρσάρων υπήρξε ορμητήριο αλλά και καταφύγιο των πειρατών.
Ο οικισμός της Λευκής χτισμένος σε υψόμετρο 160μ προσφέρει μιά υπέροχη θέα με ένα μοναδικό ηλιοβασίλεμα.
Λίγο πιό πέρα είναι ο μικρός οικισμός του Άη-Γιάννη με την γνωστή «εληά του Οδυσσέα» η οποία έχει περίμετρο 18 μέτρα.
Η Κολλιερή, ένας οικισμός ανατολικά της Εξωγής, χτισμένος στους πρόποδες του βουνού, πανέμορφος, πνιγμένος στο πράσινο. Στην απογραφή του 1951 είχε 23 κατοίκους. Σήμερα είναι ακατοίκοιτος και τα σπίτια του είναι γκρεμισμένα.
Στη βόρεια πλευρά του νησιού βρίσκεται «η Σπηλιά του Λοϊζου» όπου στο εσωτερικό της έχουν βρεθεί σημαντικά αντικείμενα της Μυκηναϊκής και Κορινθιακής περιόδου. Ανάμεσά τους ένα πήλινο όστρακο από γυναικεία μάσκα με χαραγμένη την επιγραφή
«Ευχείν ¨Οδυσσει» Η σπηλιά αυτή υπήρξε κέντρο λατρείας του πρωτοελλαδικού πολιτισμού. Σαν κάμεις ένα περίπατο στην Ιθάκη θα σε εντυπωσιάσουν οι χαρακτηριστικές της παραλίες με τα άσπρα βότσαλα, την καθαριότητά τους και την ομορφιά του τοπίου, αφού σε πολλές από αυτές τα δέντρα αγγίζουν την θάλασσα. Κι’ ακόμη πιό όμορφος και πιό εντυπωσιακός ο περίπατος στα πολυσυζητημένα μονοπάτια της Ιθάκης. Εκεί που κάποτε περπάτησαν ο Οδυσσέας με την Πηνελόπη. Οι μνήμες είναι ακόμη ζωντανές και χαρίζουν στον επισκέπτη τοπία απίστευτης ομορφιάς, χρώματος και μυρουδιάς εκεί που συνυπάρχουν αρμονικά ο πλούσιος ορεινός όγκος με τις υπέροχες παραλίες.
Η Ιθάκη είναι το νησί που δικαιολογεί απόλυτα τον συμβολισμό του Καβάφη.
Σα βγεις στον πηγαιμό γιά την Ιθάκη
Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος....

Πηγές.
Δήμος Ιθάκης
http://www.travel.gr/
http://www.likoudis/.gr
Web.Greec.gr

Οι Άγγλοι φεύγουν από την Κεφαλονιά με την συναυλία των γαϊδουριών.

Mε λίγα εύθυμα χαρακτηριστικά στιγμιότυπα κατά την αποχώρηση των Άγγλων από την Κεφαλονιά το πρωινό της 21ης Μαϊου του 1864 θα κλείσω τις αναρτήσεις γιά την επέτειο της Ενωσης. Τα στιγμιότυπα αυτά μεταφέρω από το βιβλίο του αείμνηστου Χρήστου Βουνά «Δυό ώρες με χορτάτα Κεφαλονίτικα γέλια» Απολαύστε τα.
ΔΚ Οι πιό εύθυμες νότες κατά της Βρεττανικής «προστασίας» στην Εφτάνησο, ακούστηκαν, σαν μιά απόκοσμη συναυλία, από τα λαρύγγια των γαϊδουριών της Κεφαλονιάς. Γιατί πραγματικά τα γαϊδούρια της Κεφαλονιάς έπαιξαν ένα πρωταγωνιστικό ρόλο κείνο το πρωινό της 21ης Μαϊου του 1864 όταν από το νησί αποχωρούσαν τα Βρεττανικά στρατεύματα.
21η Μαϊου Σημειώνει ο ιστορικός, υψώθει υπό του Μητροπολίτου Σπυρίδωνος Κοντομιχάλου η ελληνική σημαία επί του ιστού εν τη πλατεία του Στρατώνος Αργοστολίου। Μετά την επίσημον τελετήν η αγγλική φρουρά ανεχώρησε εν τάξει επιβάσα των πολεμικών πλοίων.....
Εκείνο που παραλείπει ο ιστορικός είναι πως αυτοκίνητα δεν υπήρχανε και καρρότσες είχανε μονάχα οι αφεντάδες.
Όλος λοιπόν ο λαός της υπαίθρου, που εκείνο το γλυκοχάραμα κατηφόρησε στην πόλη τ’ Αργοστολιού, γιά να χαρεί με την αποχώρηση των τυράννων του, κατέβηκε καβάλα στα γαϊδούρια, στα μουλάρια και στα άλογά του..
Κι’ ήταν κατάμεστη η σημερινή παραλιακή μεγάλη πλατεία, του Αργοστολιού, που ονομάστηκε πλατεία «Ενώσεως» γιά να θυμίζει πως από αυτήν αναχώρησαν για τα πλοία τους «οι προατάτες» από χιλιάδες χωρικούς οι οποίοι τους προγκάρισαν αποχωρούντες.
Κι’ ας γράφουνε μερικοί των ιστορικών μας πως οι Κεφαλονίτες από ευγένεια τους ζητωκραύγαζαν αποχωρούντες. Διότι έχουμε στο αρχείο μας τη σχετική περιγραφή αλλά και η παράδοση μας διάσωσε εύθυμο φινάλε με το κλείσιμο της αυλαίας της τυραννικής προστασίας.
«Χιλιάδες λαού κατεπλημμύρισαν επί όνων, ημιόνων, και αλόγων των επιβαίνοντες. Και κατελθόντες και εκ των ανωτάτων της νήσου χωρίων, την πλατείαν των Στρατώνων γειτνιάζουσαν προς την θάλασσαν. Ίνα προπηλακίσωσιν τους τυράννους αποχωρούντας.»
Περιγράφει κατόπιν ο ιστορικός μας ότι όλος αυτός ο λαός με ξέφρενον ενθουσιασμόν παρακολούθησε το κατέβασμα της μισητής σημαίας των «προστατών» και την ανύψωσιν της ένδοξης κυανόλευκης. Και καταλήγει. «Όμως ήτο μην Μάϊος. Μην των ερώτων των τετραπόδων άτινα ανήρχοντο εις σεβαστάς εκατοντάδας,. Τα δε τετράποδα εκ του θορύβου και εκ της θέας των ποθητών των του γένους των, ήρχισαν ομαδικώς ογκανίζοντα ως και ταύτα να προπηλάκιζον τους αποχωρούντας.»
Αλλά πιό καλά και πιό απλά μας αφηγούνται οι γέροι μας τα εύθυμα αυτά γεγονότα. Και θυμάμαι τον μακαρίτη τον νόνο (πάπου) μου να μου τα αφηγήται και να γελούνε και τα μουστάκια του
Ακόμα και από τα πίο μακρυνά χωριά της Καφαλονιάς κατεβήκανε οι χωριάτες στο Αργοστόλι γιά να χαρούνε τη μεγάλη χαρά.
Καρρότσες, καρροτσίνα κι’ άλογα τότε είχανε μόνο οι αφεντάδες. Και με το συμπάθειο, όλοι αυτοί κατεβήκανε καβάλλα στα φτωχά γαϊδουράκια τους. Και γιά να μην με πονηρέψει στων τετραπόδων τους έρωτες.
-Όπως όμως θα πήρες χαμπάρι παιδάκι μου, κάθε Μάη αυτά τα ζωντανά μόλις βλέπει το ένα τ’ άλλο αρχίζουνε τσι γκαριξιές. Κι’ αντικρύζοντας τα όμοια τους κι’ από το σούσουρο (θόρυβο) του κοσμάκη αρχίσανε όλα να σονάρουνε τις γκαριξιές.
Έτσι οι Ιγγλέζοι φύγανε από το νησί μας κι’ από ανθρώπους κι’ από ζωντόβολα γιουχαϊζόμενοι γιά τσι βαρβαρότητες και τα αίσχη τους, που ντροπιάζουνε το ανθρώπινο γένος.
Και ξεσπούσε σε γέλια ο νόνος μου μόλις μου αφηγότανε καταλήγοντας.
-Μωρέ τ’ άτιμα θάχουνε νόημα. Γιατί όλα τα γαϊδούρια, με το συμπάθειο, γκαρίζανε, αλλά και πολλά σηκωνόντουσαν στα πισινά τους ποδάρια, κουνώντας τα μπροστινά τους λες και μούτζωναν τους αποχωρούντες τυράννους.
Σ’ αυτή την τόσο παρασταρτική αφήγηση του νόνου ( παπού ) μου δεν έχω τίποτα να προστέσω.
Ούτε κι’ εμείς έχουμε να προστέσουμε κάτι. Οι Άγγλοι είναι γνωστοί σε μας από τότε-1821-που η πατρίδα μας τόλμησε να σηκώσει κεφάλι και να ζητήσει τη λευτεριά της.

Παρασκευή 14 Μαΐου 2010

21 η Μαϊου 1864 Η Ένωση της Εφτανήσου με την Ελλάδα.

Συμπληρώνονται φέτος 146 χρόνια από την ημέρα, που τα συμφέροντα της Αγγλίας την υποχρέωσαν να προχώρησει στην παραχώρηση στα Εφτάνησα του προνομίου της Ένωσής τους με την μητέρα Ελλάδα
Οι πολιτικές ανακατατάξεις στον ευρωπαϊκό χώρο γύρω στα 1860 αλλά και τα πολιτικά γεγονότα που έχουν δημιουργήσει οι Μεγάλες Δυνάμεις στην Ελλάδα υποχρεώνουν την Αγγλία να προχωρήσει σε μιά αναθεώρηση της κατοχής του Εφτανησιακού συμπλέγματος Έτσι τον Αύγουστο του 1863 αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση γιά την Ένωση των νησιών με την Ελλάδα.

Η ευρωπαϊκή διπλωματία αρχίζει να κινήται δραστήρια γιά την λύση του εφτανησιακού ζητήματος, φυσικά με βάση την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της. Η όλη διαδικασία ξεκινάει με την υπογραφή του πρωτοκόλλου την 1η Αυγούστου του 1863 στο Λονδίνο ανάμεσα στην Αγγλία και στις τέσσερεις άλλες ευρωπαϊκές δυνάμεις, Ρωσία, Γαλλία, Αυστρία και Πρωσία. Με την υπογραφή τους οι Μεγάλες Δυνάμεις, όπως ονομάζονταν, έδιναν τη συγκατάθεσή τους στην Αγγλία να διακόψει την προστασία ( κατοχή ) στα νησιά του Ιονίου.
Γιά την προώθηση της διαδικασίας της Ένωσης έπρεπε όμως να υπάρξει και συγκατάθεση της Ιονίου Βουλής, του Εφτανησιακού Κοινοβουλίου, γιά την άρση της «προστασίας» από την Αγγλία

Πράγματι σε συνεδρίασή της την 23η Σεπτεβρίου του 1863, η ΙΓ! Βουλή παρουσία του Μητροπολίτη της Κέρκυρας ψηφίζει ότι τα νησιά....ενούνται μετά του βασιλείου της Ελλάδος ....υπό το συνταγματικόν σκήπτρον της Αυτού Μεγαλειότητος, του Βασιλέως των Ελλήνων Γεωργίου του Α!
Πριν ένα χρόνο, στις 23 Οκτωβρίου του 1862, ο Όθωνας, ο πρώτος βασιλιάς της Ελλάδας, καθαιρείται από τον θρόνο και με την βασίλισσα Αμαλία φτάνουν στο Ναύπλιον όπου επιβιβάζονται του αγγλικού πολεμικού "Σκύλλα" και εγκαταλείπουν την Ελλάδα.
Ο Όθωνας φεύγει, νικημένος από τις ραδιουργίες των Άγγλων, οι οποίοι είχαν ήδη αποφασίσει την μετάθεση του αρχηγείου τους από την Κέρκυρα στην Αθήνα. όπου αυτό εσήμαινε πρωτίστως την Ένωση των νησιών με την Ελλάδα.

Οι ηγέτες των Ριζοσπαστών έχουν καταλάβει το παιγνίδι που παιζόταν τόσο γιά την τύχη της Ελλάδας όσο και των Εφτανήσων και μάταια προσπαθούν να διασώσουν ό,τι μπορεί να διασωθεί από τις ζημιές των νησιών όσο και από τις ζημιές της Ελλάδας αλλά και προσπαθούν να διαχωρήσουν τη θέση τουςΟ Ηλίας Ζερβός-Ιακωβάτος έχει αντιληφθεί τις ραδιουργίες των Άγγλων, έχει καταλάβει ότι τα Εφτάνησα θα ενώνονταν με την Ελλάδα για να αποτελέσουν μαζύ ένα κομμάτι πάνω στο άρμα της αγγλικής πολιτικής εξυπηρετώντας τα συμφέροντά του Γι’ αυτό και πρότεινε, όπως είδαμε σε προηγούμενη ανάρτηση,την παραίτηση από το εθνικό ζήτημα της Ένωσης και μαζύ με τον Ιωσήφ Μομφεράτο δεν υπόγραψαν την σχετική συμφωνία
Εν των μεταξύ "οι προστάτες" είχαν ήδη αρχίσει τους αγώνες γιά την εξέυρεση ενός άλλου βασιλιά, ο οποίος θα έπρεπε να υπογράψει κάποιες δεσμεύσεις με τους Άγγλους κυριώτερες των οποίων ήσαν:
Να μην ασκεί πολεμική κατά της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, γιατί αυτή είναι χρήσιμο ανάχωμα έναντι της Ρωσίας και να μην επιτρέπει στους υπηκόους του να προσδοκούν στην απελευθέρωση των αδελφών τους της Θεσσαλίας, Ηπείρου, Θράκης, Μακεδονίας και νησιών του Αιγαίου. Επιθυμούσαν μιά Ελλάδα μικρή γιά να μπορούν να την κάνουν ό,τι θέλουν.
Μετά από πολλές συζητήσεις ο νέος βασιλιάς της Ελλάδας
θα βρεθεί στο πρόσωπο του Δανού πρίγκηπα Γουλιέλμου του οίκου των Γκλύξμπουργκ. Το καλοκαίρι του 1863 θα τον κάνουν ενήλικα γιά να αποφύγουν την αντιβασιλία και όλα όσα τους προέκυψαν από την αντιβασιλεία του Όθωνα,
και θα τον ανακηρύξουν βασιλέα των Ελλήνων με το όνομα Γεώργιος ο Α!

Αμέσως μετά την Ένωση αρχίζουν να διαφαίνονται η απληστία, η αυστηρότητα και η υποκρισία των Άγγλων. Σαν να μην έφταναν τα υπέρογκα ανακτορικά επιδόματα και οι βασιλικές χορηγίες η Ελλάδα αναγκάστηκε να αναλάβει και τις τρομερές οικονομικές επιβαρύνσεις γιά τις εφ΄όρου ζωής πληρωμής των Άγγλων υπηκόων που υπηρετούσαν στα Εφτάνησα।

Στις 16 Μαϊου του 1864 υπογράφεται η πράξη της άρσης της προστασίας των νησιών από του Άγγλους και καθορίζεται η 21η Μαϊου του 1864 και ώρα 12 μεσημβρινή γιά την αναχώρηση των αγγλικών στρατευμάτων από τα νησιά. Τέλος στις 21 Μαϊου ο αρμοστής Στορξ αγγέλει επίσημα την άρση της προστασίας και αμέσως ακολουθούν οι επίσημες εορταστικές εκδηλώσεις σε όλη την Επτάνησο.
Δυό μέρες αργότερα στις 23 Μαϊου του 1864 ο ελληνικός στρατός φτάνει στα νησιά. Στην Κεφαλονιά αρχίζουν οι προετοιμασίες για την υποδοχή του βασιλιά Γεωργίου του Α! ο οποίος φτάνει στο νησί στις 17 Ιουνίου και επισκέπτεται το Αργοστόλι και το Ληξούρι.
Το θεατρικό έργο που είχε αρχίσει πριν ένα χρόνο και που παιζόταν από την αγγλική διπλωματία με την κωμική παράσταση της Ένωσης, τελείωσε στις 21 Μαϊου του 1864 Από την ημέρα εκείνη τα Εφτάνησα θα ακολουθήσουν τις τύχες του ελληνικού κράτους όπως ακριβώς έχουν καθοριστεί από το διπλωματικό παιγνίδι των Δυνάμεων της Ευρώπης Η Ένωση είχε εμπλακεί στα σχέδια των Μεγάλων Δυνάμεων και έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στην εκθρόνηση του Όθωνα, την ανάρρηση στον Ελληνικό θρόνο της Δυναστείας των Γκλύξμπουργκ, με τον Γεώργιο τον Α! και την εξάρτηση της Επτανήσου μαζύ με ολόκληρη την Ελλάδα στα πολιτικά και οικονομικά παιγνίδια της Αγγλία Γιά μιά ακόμη φορά η Ελλάδα θα πληρώσει πολύ ακριβά την αγάπη της για τα χώματα της


Πηγές

Ιστορία της Κεφαλονιάς

Γεωργίου Μοσχόπουλου

Αντίβαρο Ελλάς

Τζινόρτο Γουεμπ.
Αρδην Ελλάς

Πέμπτη 13 Μαΐου 2010

Η συνέχεια των εξεγέρσεων στα Εφτάνησα

Οι εξεγέρσεις στα Εφτάνησα θα συνεχίζονται καθ’ όλη τη διάρκεια της αγγλικής κατοχής, η οποία έχει χαρακτηριστεί σαν η χειρότερη από όλες τις καταχτήσεις των νησιών। Η Κέρκυρα έδωσε το παρών με πάρα πολλές περιοδικές εξεγέρσεις οι οποίες θα αρχίσουν από την περίοδο της ενετοκρατίας στα Εφτάνησα και παρ’ όλες τις δυσκολίες που υπήρχαν λόγω του ότι εκεί ήταν η πρωτεύουσα των Εφτανήσων και εκεί ήταν συγκεντρωμένη πάντοτε όλη σχεδόν η δύναμη των καταχτητών, οι εξεγέρσεις αυτές θα διαδραματίσουν καθοριστικό ρόλο. Αρκετές από τις εξεγέρσεις της Κέρκυρας θα είναι αυτές που θα σημαδέψουν την ιστορία των νησιών. Οι πιο πολλές από αυτές θα σημειωθούν σε απομακρυσμένα χωριά όπου δεν μπορούσε να φτάσει εύκολα ο στρατός, όπως στους Καρουσάδες, στη Λευκίμη, στις Νύμφες, στην Επίσκεψη, στους Αυλιώτες και αλλού.

Την εξελικτική πορεία προς την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση των νησιών σημαδεύουν δύο αποφασιστικής σημασίας ένοπλες εξεγέρσεις στο χώρο της Κεφαλονιάς.
Στις 14 Σεπτεμβρίου 1848, η οποία λόγω της γιορτής πήρε και το όνομα του Σταυρού, και η δεύτερη στις 27 Αυγούστου 1849 στη Σκάλα
Στην εξέγερση του Σταυρού οι συνωμοτικές κινήσεις του κινήματος είχαν περιπέσει στην αντίληψη της αστυνομίας η οποία μάλιστα είχε εντοπίσει και παρακολουθούσε τους υποκινητές, τον Νικόλαο Φωκά γνωστόν και σαν «Ρεπούμπλικα» τον Γεώργιο Μεταξά Λυσέο, τον Ιωάννη Μεταξά Ιακωβάτο, τον ιερέα Παΐσιο Μεταξά και πολλούς άλλους.
Σύμφωνα με τα στοιχεία που υπάρχουν περίπου 3,000 χωρικοί θα λάβαιναν μέρος. Κύριος σκοπός η κατάληψη του Αργοστολίου και στην συνέχεια θα ειδοποιείτο να ξεσηκωθεί και το Ληξούρι και να ολοκληρωθεί και η κατάληψη όλου του νησιού. Όμως το κίνημα επηρεάστηκε με τις διαφορετικές γνώμες των πρωταγωνιστών και αυτό ήταν η αιτία για την απώλεια πολυτίμου χρόνου.
Τελικά κατά τις 4 τα χαράματα της 14ης Σεπτεμβρίου του 1848 το κύριο σώμα ξεκινάει για το Αργοστόλι όπου στη διαδρομή ενώνεται με 200 περίπου οπλισμένους από τα χωριά Φραγκάτα, Βαλσαμάτα και Τρωϊανάτα.



Στη γέφυρα τις Κρανιάς όμως ειδοποιημένοι τους περιμένουν οι στρατιώτες και οι χωροφύλακες. Η μάχη θα κρατήσει μόνο δεκαπέντε λεπτά και οι επαναστάτες υποχρεώνονται να υποχωρήσουν στην περιοχή Σπήλια.
Στο Ληξούρι το κίνημα φάνηκε πως θα είχε μια καλύτερη τύχη αφού εκεί η δύναμη της αστυνομίας ήταν περιορισμένη. Οι επαναστάτες εισήλθαν στην πόλη με επικεφαλής τους ιερείς Μαντζουράτο, Κουτουφά και Βουτσινά και χωρίς να συναντήσουν σοβαρή αντίσταση κατέλαβαν τα γραφεία της αστυνομίας και πήραν τον οπλισμό. Στράφηκαν προς το Δημαρχείο προκειμένου να καταστρέψουν τα χρεόγραφα και τα ομόλογα και έτσι να απαλλαγούν από τα χρέη. Δεν πρόλαβαν όμως γιατί με κάποιο πλοίο έφτασε στο λιμάνι ένα στρατιωτικό απόσπασμα. Έτσι οι επαναστάτες εγκατέλειψαν την πόλη. Ένα χρόνο αργότερα, στις 19 Αυγούστου του 1849 οι επαναστάτες με επικεφαλείς τον ιερέα Ευστάθιο Ζαπάντη, ο οποίος κρατά την ελληνική σημαία και το Σταυρό και με τους παπά-Νοδάρο, Μπομποτή και Βλάχο ξεκινούν για το Αργοστόλι. Όμως ο Άγγλος στρατιωτικός διοικητής της Κεφαλονιάς, Ch. Τrollope στην προσπάθειά του να προστατεύσει το Αργοστόλι τοποθέτησε 50 στρατιώτες στο μοναστήρι Σίσια και ο ίδιος με άλλους 30 κατέλαβε τη Σάμη. Οι μεγάλες συγκρούσεις μεταξύ των επαναστατών και του στρατού έγιναν στη Σκάλα, στα Σίσια και τους Ατσουπάδες. Τελικά κάτω από την πίεση των οργανωμένων αγγλικών δυνάμεων οι επαναστάτες υποχώρησαν και διασκορπίστηκαν στις περιοχές Εικοσιμίας και Λειβαθούς. Κείνη τη δύσκολη στιγμή οι επαναστάτες μάταια προσπάθησαν να στρατολογήσουν χωρικούς για ενίσχυση. Έτσι η τύχη της όλης εξέγερσης έμεινε στα χέρια 45 περίπου ανδρών οι οποίοι ανέβηκαν και κρύφτηκαν στον Αίνο και κάποιοι άλλη στην περιοχή του Ληξουρίου Ανάμεσά τους ήσαν και οι επικεφαλής της εξέγερσης Βλάχος, παπά-Νοδάρος και Μπομποτής.


Από την ομάδα που έμεινε στην περιοχή του Ληξουρίου ο Μπομποτής αποφασίζει να παραδοθεί Προσπαθεί μάλιστα να πείσει και τους άλλους να παραδοθούν. Όταν όμως κίνησαν για να επιστρέψουν στο Αργοστόλι, στην περιοχή της Θηνειάς συνάντησαν απόσπασμα χωροφυλάκων ο Μπομποτής παραδόθηκε αλλά ο παπά-Νοδάρος το έσκασε και κρύφτηκε. Στις 19 του Σεπτέμβρη του 1849 παρ’ όλο που η εξέγερση είχε κατασταλεί στο λιμάνι του Αργοστολίου αγκυροβολεί ο αγγλικός στόλος υπό τον ναύαρχο William. Τα γύρω υψώματα της πόλης καταλαμβάνουν 13.000 περίπου ναύτες μεταφέροντας και 10 τηλεβόλα. Το πρώτο δεκαήμερο του Οκτώβρη οι αγγλικές στρατιωτικές αρχές με την βοήθεια των χωρικών από τα Δαυγάτα συνέλαβαν τους αρχηγούς του κινήματος παπά-Νοδάρο και Βλάχο οι οποίοι μετά από συνοπτική διαδικασία απαγχονίστηκαν στο Ληξούρι στις 19 του Οκτώβρη.. Ο Μπομποτής καταδικάστηκε σε ισόβια.
Κάπως έτσι τελείωσε η εξέγερση της Σκάλας η οποία στην ιστορία της Εφτανήσου θεωρείται από τις μεγαλύτερες.
Τα επόμενα χρόνια θα κυλήσουν με κάποιες ακόμη μικροεξεγέρσεις για να φτάσουμε στην 21η Μαΐου του 1864 όπου τα Εφτάνησα παραχωρήθηκαν στην Ελλάδα μετά από κάποιες διαβουλεύσεις και κάποια πολιτικά παρασκήνια για τα οποία θα μιλήσουμε στην επόμενη ανάρτηση।

Ντένης Κονταρίνης

Τετάρτη 5 Μαΐου 2010

Οι εξεγέρσεις στα Εφτάνησα.


Από την πρώτη κατοχή των νησιών τους
οι Εφτανήσιοι άρχισαν τις εξεγέρσεις.

Οι ένοπλες εξεγέρσεις στα Εφτάνησα κατά την περίοδο της αγγλικής κυριαρχίας ήταν αποτέλεσμα της πολιτικής που διατύπωσε το ριζοσπαστικό κόμμα αμέσως μετά την ίδρυσή του.
Επηρεασμένοι από τις επαναστάσεις και τα εθνικοαπελευθερωτικα κινήματα που εκείνη την εποχή συγκλώνιζαν την Ευρώπη οι Ριζοσπάστες απαίτησαν απο την αγγλική κυβέρνηση συνταγματικές μεταρυθμήσεις, το δικαίωμα των ελευθέρων εκλογών καθώς επίσης και το δικαίωμα της ελευθεροτυπίας. Έτσι είχαν καταφέρει να δημιουργήσουν μιά ατμόσφαιρα έξαρσης και εθνικού φρονίματος Ας μην ξεχνάμε ότι το 1848 που ιδρύθηκε το Ριζοσπαστικό κόμμα ήταν η χρονιά που εκδόθηκε το Κομμουνιστικό Μανιφέστο του Μαρξ καθώς και η χρονιά των επαναστάσεων στην Γερμανία και Γαλλία. Κι’ ήταν επόμενο την κίνηση των Ριζοσπαστών να επηρεάσουν οι ιδέες των Ευρωπαίων αναρχικών Σαιν Σιμόν, Τζουζέπε Μαντσίνι, Πιέρ Ζοζέφ-Προύντον.

Παράλληλα όμως η ταξική διάρθρωση της τοπικής κοινωνίας συντηρούσε μιάν εχρθρότητα ανάμεσα στους ευγενείς και πλούσιους γεωκτήμονες και τους μικροϊδιοκτήτες και αγρότες
Επί τριαντατρία χρόνια οι Άγγλοι διοικούν τα Εφτάνησα με βάση το Σύνταγμα του 1817 το οποίο είχε χαρακτηριστεί δεσποτικό και είχε προκαλέσει την δυσαρέσκεια αλλά και την πίκρα των φιλελευθέρων πολιτών.
Ο Αρμοστής Σήτον λίγο πριν να λήξει η θητεία του πετυχαίνει από την κυβέρνησή του την παραχώρηση των μεταρυθμήσεων. Όμως η τάξη των αρχόντων και γεωκτημόνων δεν θα συμφωνήσουν με την παραχώρηση δικσιωμάτων πιστεύοντας ότι θίγονται τα συμφέροντά τους
Τον Αύγουστο του 1849 την Αρμοστεία των νησιών αναλαμβάνι ο Χένρυ Τζωρτζ Γουάρντ, γνωστός φιλελεύθερος και μέλος της Βουλής των Κοινοτήτων. Και αποφασίζει να εγκαινιάσει την αρχή της θητείας του με μιά φιλική χειρονομία. Απελευθερώνει από την εξορία τον Ηλία Ζερβό Ιακωβάτο και τον Ιωσήφ Μομφεράτο. Η ενέργεια του αυτή ανησύχησε τους αριστοκράτες και γεωκτήμονες οι οποίοι άρχισαν να ενσπείρουν φόβους και ανησυχίες στους εμπόρους και τις στρατιωτικές αρχές ότι εξεγέρσεις απειλούσαν την τάξη του τόπου.


Ο φόβος αυτός των αριστοκρατών και των γαιωκτημόνων γιά τα συμφέροντά τους είναι η βάση της συνεργασίας τους με τους κατά καιρούς καταχτητές των νησιών και η αιτία αναταραχών από μέρους του λαού και των αγροτών των νησιών.
Οι εξεγέρσεις στα Εφτάνησα θα αρχίσουν από την πρώτη κατοχή των νησιών από τους Φράγκους γύρω στα 1300 και θα συνεχιστούν μέχρι και την τελευταια κατοχή από την
Αγγλία το 1864 όπου έγινε και η Ένωση των νησιών με την Ελλάδα
Σαν πρώτη αναταραχή, σαν εξέγερση θα πρέπει να χαρακτηριστεί η “Επανάσταση της Βουκέντρας”στη Λευκάδα το 1357 όπου οι χωρικοί ξεσηκώθηκαν εναντίον
του «αυθέντη» του νησιού Τζώρτζη Γρατσιάνου γιά την δυσβάσταχτη φορολογία των Φράγκων. Από το γεγονός αυτό ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης θα εμπνευστεί την ποιητική του σύνθεση «ο Φωτεινός»
Το καθεστώς υποτέλειας που επιβάλουν οι Ενετοί στα νησιά αλλά και η δυσβάσταχτη φορολογία θα
ξεσηκώσουν το λαό στη Ζάκυνθο και η εξέγερση αυτή θα πάρει το όνομα «το Ρεμπελιό των Ποπολάρων»


Η επανάσταση αυτή θα διαρκέσει τέσσερα χρόνια (1628-1631)και θα αποτελέσει την πρώτη ταξική επανάσταση στην νεοελληνική ιστορία. Η εξέγερση των Ποπολάρων πήρε και θρησκευτική διάσταση αφού ο ανθρωπιστής αρχιεπίσκοπος Νικόδημος Μεταξάς, πήρε τη θέση του αρχιεπισκόπου Κεφαληνίας-Ζακύνθου, Παχώμιου Δοξαρά. Ο νέος Ιεράρχης τάχτηκε ανοικτά με το μέρος των Ποπολάρων. Μετά από τέσσερα χρόνια οι άρχοντες ξαναπαίρνουν την εξουσία και εκδικούνται το λαό με διώξεις, εξορίες και τρομοκρατία.
Η εξέγερση αυτή θα γίνει αφορμή ώστε αρκετοί λογοτέχνες να βασίσουν την υπόθεση των έργων τους σε αυτή. Ο Δημήτρης Αρβανιτάκης θα γράψει την μελέτη «Κοινωνικές αντιθέσεις στην πόλη της Ζακύνθου» και ο Διονύσης Ρώμας το θεατρικό του έργο, «Το ρεμπελιό των Ποπολάρων» αλλά και ο νεώτερός τους Γρηγόρης Ξενόπουλος να γράψει τον δικό του "Ποπολάρος".


Οι εξεγέρσεις των σκλαβωμένων νησιών δεν θα σταματήσουν. Ένα μεγάλο παρών θα δώσει η Κεφαλινιά με τις αιματηρές εξεγέρσεις του Σταυρού και της Σκάλας γιά τις οποίες θα μιλήσουμε στην επόμενη ανάρτηση.