Μπορείτε.....

....εκτός από τα Εφτάνησα να επισκεφθείτε την ιστοσελίδα μου http://hellascafe.blogspot.com και να με βρήτε στο kondennis9@gmail.com
Θα χαρώ να σας δω.

Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2010

Το καρναβάλι στο Ληξούρι

Θα πρέπει να ψάξει κανείς στα πολύ παλιά χρόνια για να βρει τις ρίζες του Ληξουριώτικου καρναβαλιού. Του καρναβαλιού, που με τα πάρα πολλά διονυσιακά στοιχεία του έχει καταφέρει να γίνει ένα από τα πλέον ονομαστά καρναβάλια της Ελλάδας και κάθε χρόνο να συγκεντρώνει πάρα πολύ κόσμο.
Μέσα από τις μετακινήσεις των πληθυσμών του νησιού μπορεί να πει κανείς ότι το καρναβάλι διατηρήθηκε αναλλοίωτο στα χωριά κατά τα χρόνια της ενετοκρατίας ενώ στην πόλη ο χαρακτήρας του μεταβλήθηκε από τις ανάγκες της παρουσίας του
Οι μακρόχρονες κατακτήσεις του νησιού της Κεφαλονιάς και κατ’ επέκταση και του Ληξουριού ήταν αυτές που γέννησαν τις ανάγκες, που μοιραία θα σημάδευαν την παρουσία του καρναβαλιού στην πόλη. Οι κατακτήσεις αυτές θα το μπολιάσουν με τα στοιχεία της Δύσης. Και σαν πρώτα στοιχεία θα πρέπει να αναφερθούν οι Γκιόστρες, που ήταν πρώτα βυζαντινοί και μετ’ έπειτα δυτικοί ιππικοί αγώνες, που παίζονταν στα “καρναβάλια των ευγενών” και στα χρόνια της αγγλοκρατίας έγιναν θέαμα ολοχρονικά.
Στα χρόνια της αγγλοκρατίας επίσης θα διαδοθούν οι Καντρίλιες και οι Λαντσιέρες, που χόρευαν οι αξιωματικοί της Δύσης. Όμως στα χωριά το καρναβάλι θα διατηρήσει το λαϊκό του χαρακτήρα και θα προστεθούν σ’ αυτό, με πολύ καλή αφομοίωση, σκηνές από κρητικά δράματα και άλλα έργα του Επτανησιακού πολιτισμού. Είναι χαρακτηριστικό ότι προτιμούσαν τη σκηνή από την κονταρομαχία του Ερωτόκριτου ή κάποια ρομαντική σκηνή από λαϊκό θεατρικό έργο.
.
Στα χωριά η μορφή του καρναβαλιού επικεντρωνόταν σε διασκεδάσεις οι οποίες γίνονταν σε κάποια ξέφωτα ή σε αλώνια. Οι πρωτεργάτες του καρναβαλιού ήσαν συνήθως χορευτές και σε αυτούς έπεφτε το βάρος να διαμορφώσουν την όλη καρναβαλική διασκέδαση. Συνήθως φορούσαν φουστανέλα άσπρη ή άλλη με πολλά χρωματιστά μαντήλια, γιλέκο πλουμιστό και στολισμένο με πολλά κοσμήματα και στα πόδια χρωματιστές κάλτσες με πολλά κουδούνια. Οι γυναίκες ήσαν ντυμένες με μακριά φούστα, γιλέκο και το κεφαλομάντηλο και συμμετείχαν κι’ αυτές στις χορευτικές εκφράσεις του καρναβαλικού χορού.
Το καρναβάλι που διατηρήθηκε στα χωριά, σε μεγάλο μέρος είχε δεχτεί επίδραση και από την υπόλοιπη Ελλάδα, καθώς πολλοί Έλληνες κυνηγημένοι από τους Τούρκους κατέφευγαν στα Εφτάνησα και κυρίως στην Κεφαλονιά, φέρνοντας μαζί τους τις παραδόσεις τους. Το αλώνι όπου θα γίνονταν οι καρναβαλικές εκδηλώσεις έπαιρνε γιορταστική όψη στολισμένο με δάφνες και μύρτα. Εκεί διασκέδαζαν με ατέλειωτους χορούς. Την πρώτη θέση φυσικά είχαν οι κεφαλλονίτικοι ρυθμοί και ακολουθούσαν τα συρτά, τα καλαματιανά ενώ τα τελευταία χρόνια προστέθηκαν και οι ευρωπαϊκοί χοροί, βαλς, ταγκό και φοξ. Βέβαια δεν έλειπαν οι Καντρίλιες και οι Λατσιέρες. Όμως τους χορούς αυτούς οι κάτοικοι των χωριών προτιμούσαν να τους χορεύουν στις σάλες των σπιτιών των αρχόντων με κάποιο δικό τους ταμπεραμέντο.
Για το καρναβάλι του Ληξουριού, η μόνη γραπτή μαρτυρία που έχει σωθεί και είναι γνωστή σήμερα, την συναντάμε σε κάποιο μονόφυλλο του 1888, όπου ο τότε Δήμαρχος του Ληξουρίου, Άγγελος Ιακωβάτος καλεί τους Ληξουριώτες να γλεντήσουν το καρναβάλι τους με κόσμιο τρόπο και όχι με διονυσιακές υπερβολές, που φαίνεται ότι υπήρχαν μέχρι τότε. Ακόμη σώζονται κάποιες μαρτυρίες που αναφέρουν ότι τόσο ο αξιόλογος Αγιογράφος του Ληξουρίου, Ρόκκος Ξαδάκτυλος όσο και ο μεγάλος τροβαδούρος Τζώρτζης Δελλαπόρτας διοργάνωναν μάσκαρες που έμειναν ονομαστές. Μάλιστα σε μια από αυτές τις μάσκαρες, οι Ληξουριώτες σατίρισαν την ανακάλυψη της Αμερικής από τον Χριστόφορο Κολόμπο. Σ’ αυτή τη μάσκαρα το Ληξούρι ήταν η Κολομβία, δηλαδή η Αμερική. Η μεγάλη καρναβαλική ομάδα προκειμένου να παρουσιάσει όσο πιο καλά μπορούσε την παράσταση, χωρίστηκε σε δύο ομάδες. Αυτοί που θα ήσαν στην Κολομβία, δηλαδή στο Ληξούρι, ντύθηκαν ιθαγενείς, μαύροι και Ινδιάνοι, ενώ αυτοί που θα ερχόντουσαν με τα πλοία από τη θάλασσα ήσαν ο Κολόμβος και οι συντρόφοι του. Ήταν μεγάλη η επιτυχία της μασκαράτας τότε και άφησε εποχή στην ιστορία του Ληξουριώτικου καρναβαλιού. Από τότε το Ληξούρι ονομάστηκε Κολομβία και οι κάτοικοί του Κολόμβοι ή Κολομπαίοι.
.

Με το πέρασμα των χρόνων το καρναβάλι του Ληξουριού κάθε περίοδο γινόταν και πιο σημαντικό και μπορεί κανείς να πει ότι ακολουθούσε τις ελληνικές αλλά και παγκόσμιες εξελίξεις προκειμένου να αντλεί τα σατυρικά του θέματα.
Πάντοτε σε όλες τις εκδηλώσεις πρωτοστατούσε η Φιλαρμονική Σχολή Ληξουρίου και φυσικά δεν έλειπαν οι Καντρίλιες και οι Λατσιέρες.
Στις απόκριες του 1927 η παρέα του Κωστή Δελλαπόρτα θα παρουσιάσει στο Αργοστόλι μια καταπληκτική μάσκαρα με θέμα τον Βασιλέα του Σιάμ. Η οργάνωση των Ληξουριωτών και η άψογη εμφάνισή τους θα αποσπάσει το πρώτο βραβείο και θα αφήσει μια εικόνα που συζητήθηκε για πολλά χρόνια.
Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι το καρναβάλι στο Ληξούρι βρήκε το δρόμο του, το δρόμο προς την επιτυχία, μέσα στο πνεύμα της παρέας και της ταβέρνας. Από τα παλιά χρόνια ο χώρος της ταβέρνας και διαφόρων άλλων μαγαζιών ήταν τόπος συνάντησης και μέσα σ’ αυτούς τους χώρους γεννιούνταν οι ιδέες και παίρνονταν οι αποφάσεις. για να υλοποιηθούν. Εκεί λοιπόν, σ’ αυτούς τους χώρους γεννήθηκε η αριέττα και η λαϊκή καντάδα, μέσα από την εσωτερική ανάγκη για πειράγματα και σατυρικά δρώμενα όπως τα ένοιωθαν οι Ληξουριώτες.
Στα μεταπολεμικά χρόνια που η ανάγκη για επικοινωνία παρουσιάστηκε ακόμη πιο μεγάλη, οι παρέες, μετά από τις δουλειές τους συναντιόντουσαν στις ταβέρνες και μαζί με το τραγούδι και τις ιστορίες που έλεγαν σκάρωναν πειράγματα που αποτελούσαν τη βάση για το επόμενο πετυχημένο καρναβάλι του Ληξουριού.
Σε όλες αυτές τις δύσκολες κοινωνικές και οικονομικές καταστάσεις που επικρατούσαν μεταπολεμικά οι Ληξουριώτες κατάφερναν πάντα να διατηρήσουν έντονο τον σατυρικό χαρακτήρα τους και να παρουσιάσουν μια σειρά από κωμικούς που πρωταγωνίστησαν και δημιούργησαν τα επόμενα πετυχημένα καρναβάλια.
Μέχρι το 1960 το Ληξουριώτικο καρναβάλι θα κρατήσει το χαρακτήρα της παρέας και θα είναι πάντα γεμάτο ζωντάνια και κέφι.
Το 1960 είναι η χρονιά που οι πρωταγωνιστές κωμικοί και οι φίλοι της παρέας τους, καθώς και νέοι δραστήριοι της πόλης, θα κάμουν ένα καρναβάλι οργανωμένο, ένα καρναβάλι που θα χαράξει την αρχή μιας δεκαετίας η οποία θα δώσει στο Ληξούρι τον χαρακτηρισμό της πατρίδας του καρναβαλιού. Τη δεκαετία αυτή ο βασιλιάς καρνάβαλος θα πάρει θέμα και ως συνήθως θα είναι κάποιο πρόσωπο που έρχεται απ’ έξω και κατακτά την πόλη. Ο λαός το υποδέχεται από τη θάλασσα με τιμές και δόξες και υπόσχεται να κάμει πολλά καλά στην πόλη. Ωστόσο με οργανωμένη παρουσίαση και χωρίς να τους λείψει ποτέ το αυθόρμητο και το πηγαίο θα παρουσιάζουν σκηνές από γάμο ή κηδεία πράγμα που γινόταν και πιο παλιά, για να σατιρίζονται τέτοιες στιγμές της ζωής. Βασικοί πρωταγωνιστές αυτά τα χρόνια ήταν το λεγόμενο Τρίο Στατάμ και το αποτελούσαν οι Ηλίας Δημοσθένους Μηνιάτης, Νικολός Ποταμιάνος, Λέανδρος Σοφιανός και Νικολάκης Παγώνης. Και φυσικά και πάρα πολλοί άλλοι που άφησαν εποχή.
Η εποχή μετά από τους καταστρεπτικούς σεισμούς του 1953 θα δώσει μια άλλη μορφή στο Ληξουριώτικο καρναβάλι. Αυτή τη φορά στο καρναβάλι θα οργανωθούν τα σχολεία αλλά και άλλες ομάδες, όπως η Βαλλιάνειος Επαγγελματική σχολή, χορευτικοί σύλλογοι και πάντα πρώτη η Φιλαρμονική Σχολή της πόλης.
Με την ανοικοδόμηση που έγινε μετά από τους καταστρεπτικούς σεισμούς, το Ληξούρι έχει αφήσει πίσω του τα στενοκάντουνα και η νέα πόλης μέσα σε όλα έχει και άνετους πλέον δρόμους. Έτσι το καρναβάλι πλουτίζεται με καρναβαλικές κατασκευές και άρματα. Τα άρματα αυτά φτιαγμένα με μεράκι και λεπτοδουλειά έδιναν την εντύπωση πως το Ληξουριώτικο καρναβάλι είχε γίνει πλέον ένα βίωμα για τους κατοίκους του και αποτελούσε πλέον ένα μέρος του πολιτισμού του.
Οι Ληξουριώτες δεν κάνουν καρναβάλι από συνήθεια. Μπορεί να πει κανείς ότι έχουν στο αίμα τους το καρναβάλι τους. Είναι μέρος της πολιτιστικής τους ύπαρξης και τους χαρακτηρίζει το πνεύμα και η διάθεσή τους να σκορπούν το γέλιο και τη χαρά. Μέσα στη χειμερινή περίοδο υπάρχει αυτή η ανάγκη για να επικοινωνήσουν και να δείξουν αυθόρμητα πως δεν ζουν χωρίς την σάτιρα και το πείραγμα. Χιλιάδες κόσμου παρακολουθούσαν το Ληξουριώτικο καρναβάλι γιατί γνώριζαν πως οι πρωταγωνιστές τους θα τους δικαιώσουν. Η καλή οργάνωση βασιζόταν στην ομαδική εργασία. Η Οικονομική Επιτροπή βοηθούσε για το καλύτερο και η Κατασκευαστική Επιτροπή, από ράφτες, ξυλουργούς και τεχνίτες προσέφεραν αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες τους. Όλοι τους είχαν έναν μόνο σκοπό. Να πετύχει το καρναβάλι. Κι όταν δεν είχαν χρήματα ή ήσαν δύσκολοι οι καιροί, όπως το 1966, έβγαιναν με μια κασελέτα από εκκλησιά και μάζευαν χρήματα για τον.....Άγιο Καρνάβαλο. Φυσικά μόνο στο Ληξούρι θα μπορούσε να συμβεί αυτό το γεγονός. Της αγιοποίησης του καρνάβαλου. Από το 1995 το Ληξουριώτικο καρναβάλι κάπως αλλάζει πρόσωπο αφού σ αυτό προστίθενται και οι λατινοαμερικάνικοι ρυθμοί. Παρ’ όλα αυτά η ένταση κορυφώνεται ακόμη πιο πολύ και φυσικά δεν λείπουν ποτέ τα πειράγματα και το σατυρικό στοιχείο.
Το καρναβάλι στο Ληξούρι είναι συνέχεια της παράδοσης και του τοπικού πολιτισμού. Παρέχει το κέφι και τη διασκέδαση σε εποχή δύσκολη και συγχρόνως καταφέρνει να γίνει πόλος έλξης για τους τουρίστες και τους υπόλοιπους Κεφαλλονίτες. Η συνέχιση του καρναβαλιού για το Ληξούρι μπορεί να πει κανείς ότι είναι μια ανάγκη. Μια ανάγκη ζωής. Μια ανάγκη που προβάλλει όχι μόνο από τις απαιτήσεις αλλά και από την έκφραση του χιούμορ, του πειράγματος αλλά και της σάτιρας που μέσα στο αίμα τους κλείνουν οι κάτοικοι τούτης της πόλης.
Άλλωστε σαν η καρναβαλιάτικη πομπή περνάει μπρος από το άγαλμα του Λασκαράτου στην κεντρική πλατεία όλοι μοιάζουν να λένε στο μεγάλο σατυρικό ποιητή. Δάσκαλε. Μείναμε πιστοί στην σάτιρα που εσύ μας δίδαξες.
.
Ντένης Κονταρίνης

Πηγές.
1. Συμπληρωματικά του χειμώνα και της άνοιξης Δημ.Σ.Λουκάτου.
2. Μονόφυλλο. Προς τους κατοίκους Του Δήμου Ληξουρίου.
3. Εφημερίδα τα Νέα του 1928
4. Συλλογή Ληξουριώτικο καρναβάλι.
5. Λευκώματα Κεφαλληνιακών συλλόγων.

Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2010

Άγγελος Σικελιανός

Ο ποιητής, ο οραματιστής, ο άνθρωπος

Η Λευκάδα, το πανέμορφο αυτό νησί του εφτανησιώτικου συμπλέγματος, ξέχωρα από τις αμέτρητες ομορφιές του μας έχει χαρίσει και αρκετούς ανθρώπους φωτισμένους στο πνεύμα, ανθρώπους των γραμμάτων, που μας έχουν δοξάσει παγκόσμια.
Ανάμεσα σε όλους αυτούς μια θέση ξεχωριστή κατέχει ο Άγγελος Σικελιανός.
Ο άνθρωπος που ύψωσε στα ουράνια την τέχνη της ποίησης. Ο μεγάλος τεχνίτης του λόγου. Ο δυναμικός και ορμητικός στους στίχους στη γλώσσα αλλά και στις ιδέες.
Στις 15 Μαρτίου του 1884 θα δει το φως του κόσμου στη Λευκάδα όπου και θα μεγαλώσει εκεί, μέσα στη λευκαδίτικη φύση και την πνευματικότητα της οικογένειάς του, αφού από το μέρος της μητέρας του, Χαρίκλειας Στεφανίτση, συγγενεύει με τον Βαλαωρίτη.

Τελειώνοντας τα γυμνασιακά του χρόνια σε ηλικία 16 χρόνων θα πάει στην Αθήνα να σπουδάσει νομικά. Όμως θα στραφεί προς τις τέχνες και θα εντυπωσιάσει τους λογοτεχνικούς κύκλους με την μόρφωσή του και την τέλεια στιχουργική του.
Η γνωριμία του με την Eva Palmer, την νεαρή Αμερικανίδα που σπούδαζε ελληνική αρχαιολογία στο Παρίσι θα καταλήξει σε γάμο που θα γίνει το 1907 στην Αμερική ενώ τον επόμενο χρόνο θα εγκατασταθούν στην Αθήνα. Ο γάμος αυτός θα αποτελέσει έναν σταθμό στη ζωή του, αφού θα του προσφέρει την οικονομική άνεση ώστε να αφοσιωθεί στην ποίηση και στους οραματισμούς του.

Το 1909 κάνει την πρώτη του θριαμβευτική είσοδο στην ελληνική ποίηση με τη συλλογή “Αλαφροΐσκιωτος” ένα πραγματικά ποιητικό φανέρωμα, ένα μεγάλο ποίημα. συνθετικό.

Εμέ, λεχώνα η μάνα μου
Στη μπόρα τη μαρτιάτικη
που’χε τα ουράνια ανοίξει
εσηκώθει και με πήρε στην αγκάλη της
τον πρώτο κεραυνό γιά να μου δείξει.

Το έργο του αυτό προκαλεί το γενικό ενδιαφέρον και αποτελεί το φιλολογικό γεγονός της χρονιάς αλλά και σταθμό στην ιστορία των ελληνικών γραμμάτων.
Θα ήταν γύρω στα 1910 που συνέλαβε την «Δελφική Ιδέα» όμως η συνεχής ενασχόλησή του με την ποίηση τον εμποδίζει να προχωρήσει στην πραγμάτωση της ιδέας αυτής. Η ιδέα αυτή ξεκινάει από την αρχαία ελληνική πνευματική ατμόσφαιρα που απασχόλησε βαθειά τον Σικελιανό και του γέννησε την ιδέα να δημιουργηθεί στους Δελφούς ένας παγκόσμιος πνευματικός πυρήνας ικανός να συνθέσει τις αντιθέσεις των λαών. Αυτή ήταν η Δελφική Ιδέα

Η περίοδος 1922 – 1939 που έκλεινε μέσα της όχι μόνο τα μεγάλα εθνικά μας γεγονότα αλλά και τα διεθνή, και τις επιπτώσεις τους πάνω στους λαούς θα ωριμάσουν μέσα του την Δελφική Ιδέα Όλων αυτών των αγώνων σαν πρακτικό αποτέλεσμα θα υπάρξει μόνο ένα πλήθος άρθρα, μελέτες και διαλέξεις και οι δύο θριαμβευτικές παραστάσεις του Προμηθέα Δεσμώτη και των Ικέτιδων του Αισχύλου.
Ο Σικελιανός μελέτησε τους Ορφικούς και Πυθαγόρειους λυρικούς ποιητές αλλά μελέτησε και την Αγία Γραφή. Πληθωρική και έντονη προσωπικότητα ο Σικελιανός εμπνέεται από δύο ιδανικά. Την αρχαιότητα και τον Χριστιανισμό. Το έργο του διακρίνεται από έναν έντονο λυρισμό και έναν ιδιαίτερα γλωσσικό πλούτο.
Δεινός ρήτορας δημιουργεί ενθουσιασμό με τις ομιλίες του και ξεσηκώνει τα πλήθη.
Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής θα διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην πνευματική Αντίσταση του λαού. Στην κηδεία του Κωστή Παλαμά θα απαγγείλει τον επικήδειο που είναι ένα ποίημα που ο ίδιος έχει γράψει και η απαγγελία του θα ξεσηκώσει τα πλήθη.

“Ηχήστε οι σάλπιγγες...Καμπάνες βροντερές
Δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα.
Βογγήστε τύμπανα πολέμου...οι φοβερές σημαίες
Ξεδιπλωθείτε στον αέρα.
Σ΄αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα”

Η κηδεία του Παλαμά έχει μείνει στην ιστορία της χώρας μας σαν η μεγαλύτερη αντικατοχική συγκέντρωση.

Γνήσια ελληνική ψυχή ο Σικελιανός φλεγότανε από αγάπη για τον τόπο του. Έτσι η ποίησή του κουβαλά στα φτερά της το μεγαλείο του ελληνισμού. Με τα γραφόμενά του ανάστησε την ιστορία, τις ηθικές αξίες, τους ελληνικούς μύθους, τις ιδέες, τα οράματα και τα όνειρα των Ελλήνων. Μπορεί να πει κανείς ότι ήταν ένας ποιητής μπροστά από την εποχή του.
Ο μεγάλος αυτός οραματιστής, ο ποιητής, αλλά και ο άνθρωπος θα αφήσει την τελευταία του πνοή στις 19 Ιουνίου του 1951 στην Αθήνα και θα ταφεί στους Δελφούς σύμφωνα με την επιθυμία του.


Ντένης Κονταρίνης

Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2010

Αργοστόλι

Το Αργοστόλι, η πρωτεύουσα του νομού της KΚεφαλονιάς, είναι μια πάρα πολύ όμορφη και σύγχρονη πόλη, με αξιόλογη ιστορική και πνευματική παράδοση. Η πόλη βρίσκεται αμφιθεατρικά χτισμένη στην νότια πλευρά του νησιού και ακριβώς στη μέση του κόλπου Κουτάβου, κουβαλώντας πάνω της μια σημαντική ιστορική διαδρομή,
Είναι το εμπορικό και διοικητικό κέντρο του νομού και χαρακτηρίζεται από τα ωραιότατα νεοκλασικά κτίρια και τα αξιοθέατα που προσφέρει. Από τη θέση που βρίσκεται έχει μια πανέμορφη θέα προς τη λιμνοθάλασσα του Κουτάβου και του ελατοσκέπαστου Αίνου.

Ο Θουκυδίδης αναφέρει την Κεφαλονιά με την ονομασία Τετράπολις. Το όνομα αυτό αναφερόταν στις τέσσερεις πόλεις – κράτη, που αποτελούσαν την Κεφαλονιά. Την Πάλλη, την Σάμη, τους Πρόννους και την Κράνη η οποία φαίνεται ότι ήταν στην περιοχή που σήμερα είναι το Αργοστόλι. Γι’ αυτήν ιδιαίτερα την περιοχή ο μεγάλος αρχαίος ιστορικός δίνει και την ονομασία Κρανίων Γη. Και είναι αυτό το όνομα που δόθηκε στο δήμο όταν πρωτοσχηματίσθηκε τον Δεκέμβριο του 1864 ακριβώς λίγους μήνες μετά από την Ένωση των νησιών με την Ελλάδα. Το όνομα Δήμος Κρανίων πήρε τότε.
Σύμφωνα με ιστορικές πηγές το Αργοστόλι θα πρέπει να πρωτοκατοικήθηκε περίπου δύο με τρεις αιώνες πριν. Πριν να αρχίσει η κατοίκησή του στη θέση αυτή υπήρχαν κάποιες καλύβες ψαράδων. Το Αργοστόλι άρχισε να ακμάζει και να αναδεικνύεται σε πόλη από το 1757 και μετά όπου ο Δόγης Fr. Lauredano ανακηρύσσει την πόλη σε πρωτεύουσα του νησιού και μεταφέρει εκεί όλες τις υπηρεσίες.
Κατά την διάρκεια της Γαλλικής και Αγγλικής κατοχής το Αργοστόλι υπήρξε κέντρο φιλελεύθερων κινημάτων. Ονομαστή έχει μείνει στην ιστορία η επανάσταση των αγροτών το 1849 η οποία όμως πνίγηκε στο αίμα.
Μικρός ο δήμος Αργοστολίου στην αρχή περιοριζόταν στα όρια της πόλης και σε κάποιους μικρούς οικισμούς γύρω του. Η ανάπτυξη όμως του Αργοστολίου υπήρξε γρήγορη.
Είναι η δεύτερη πόλη στην Ελλάδα που ηλεκτροφωτίστηκε. Κι ακόμη απέκτησε μουσεία, καλαίσθητα αρχοντικά, πάρα πολλά ιδρύματα, φιλαρμονική, θέατρο. Πρόκειται για το θέατρο Κέφαλος το οποίο καταστράφηκε ολοσχερώς με τους σεισμούς του 1953 αλλά ξαναχτίστηκε και σήμερα αποτελεί ένα από τα πιο όμορφα κτήρια της Ελλάδας. Οι περισσότεροι δρόμοι της πόλης είναι δενδροφυτεμένοι ενώ έχει αρκετές πανέμορφες πλατείες.
Τον Σεπτέμβρη του 1943 η πόλη θα καταστραφεί ολοσχερώς από τους βομβαρδισμούς των Γερμανών κατά την διάρκεια της σύρραξης που είχαν με τους Ιταλούς.
Δέκα χρόνια αργότερα, τον Αύγουστο του 1953 ο μεγάλος σεισμός που χτύπησε τα Εφτάνησα θα ολοκληρώσει την καταστροφή. Το Αργοστόλι, όπως άλλωστε και άλλες πόλεις της Κεφαλονιάς, θα ερημώσει και μόλις την δεκαετία του 1980 θα αρχίσει να φαίνεται κάποια ανάκαμψη. Η ανοικοδόμηση έγινε επί συγχρόνων σχεδίων και πραγματοποιήθηκε μέσα σε διάστημα δύο χρόνων. Στα κτίρια που ξαναχτίστηκαν μετά τους σεισμούς έχει διατηρηθεί ο εφτανησιώτικος παραδοσιακός ρυθμός.

Το αξιοθέατο που δεσπόζει στην πόλη είναι η ιστορική γέφυρα του Δεβοσσέτου. Χτίστηκε κατά τη διάρκεια της αγγλικής κατοχής γύρω στα 1813, από τον Ελβετό Charles Phile De Bosset, εξ’ ου και οι Αργοστολιώτες της έχουν δώσει το όνομα γέφυρα του Δεβοσσέτου. Η κατασκευή της στηρίζεται σε πέτρινα τόξα που είναι τοποθετημένα σε όλο το μήκος της. Με τη γέφυρα αυτή η πόλη του Αργοστολίου ενώνεται με την απέναντι ακτή.

Στολίδι της πόλης του Αργοστολίου θεωρείται η παραλιακή λεωφόρος η οποία είναι στρωμένη με βότσαλα τα οποία δημιουργούν ένα θαυμάσιο μωσαϊκό και επί πλέον είναι δενδροφυτευμένη με φοίνικες,.
Ο κύριος εμπορικός δρόμος της πόλης είναι το γραφικό και ιστορικό Λιθόστρωτο. Εκεί είναι συγκεντρωμένα τα περισσότερα εμπορικά καταστήματα. Ο δρόμος αυτός καταλήγει στην πλατεία Καμπάνα. Η πλατεία αυτή αποτελεί ένα ιστορικό μνημείο για το Αργοστόλι. Στην πλατεία αυτή οι κάτοικοι της πόλης το 1797 όταν στα Εφτάνησα έφτασαν οι Γάλλοι, υποτίθεται σαν ελευθερωτές, έκαψαν το χρυσό βιβλίο των ευγενών, το Libro d’ oro. Στην ίδια αυτή πλατεία υπάρχει και η εκκλησιά του Αγίου Σπυρίδωνα με το περίφημο ρολόι και το ανεκτίμητης αξίας χρυσό τέμπλο της. Αξιόλογο είναι και το αρχαιολογικό μουσείο της πόλης με σημαντικά ευρήματα, η Κοραλλένιος βιβλιοθήκη, μία από τις μεγαλύτερες βιβλιοθήκες της Ελλάδας, με μια υπέροχη συλλογή από βυζαντινές εικόνες, το ιστορικό και λαογραφικό μουσείο όπου μέσα από τα εκθέματά του ξετυλίγεται όλη η διαδρομή της ιστορίας του νησιού.
.
Η συνθηκολόγηση της Ιταλίας τον Σεπτέμβρη του 1943, οδήγησε τους Γερμανούς σε μια σύρραξη με τους Ιταλούς που κατείχαν τα Εφτάνησα και οι οποίοι αρνήθηκαν την παράδοσή τους. Αποτέλεσμα αυτής της σύρραξης ήταν η καταστροφή της Κέρκυρας και της Κεφαλονιάς από τους γερμανικούς βομβαρδισμούς και η σφαγή πάνω από εξίμιση χιλιάδων Ιταλών στην Κεφαλονιά. Τα γεγονότα αυτά, παρμένα από το ημερολόγιο του λοχαγού Άμος Παμπαλόνι, ενέπνευσαν τον συγγραφέα Λουϊς Ντε Μπερνιέ να γράψει το βιβλίο Το μαντολίνο του Λοχαγού Κορέλι που έγινε κινηματογραφική ταινία και γυρίστηκε στην Κεφαλονιά.
Ντένης Κονταρίνης

Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2010

“Πάμε να κάνουμε μιά καντάδα;”

Η καντάδα, αυτό το ιδιόμορφο είδος του μελωδικού τραγουδιου, είναι ένα καθαρά ξεχωριστό μουσικό μέρος του πολιτισμού των Επτανήσων.
Σε παλαιότερη ανάρτηση, σ΄αυτόν εδώ το χώρο, είχα αναφέρει ότι τα Ιόνια νησιά είχαν αναδείξει έναν δικό τους πολιτισμό, που πήρε το όνομα «Επτανησιακός» Ήταν αποτέλεσμα της κοινής ιστορικής τύχης των νησιών και της πολιτιστικής διαδικασίας που ακολούθησε.
Από τα πρώτα βυζαντινά χρόνια, όταν τα νησιά αποτελούσαν τμήμα της αυτοκρατορίας, τα ένωναν οι κοινοί ιστορικοί δεσμοί. Και οι δεσμοί αυτοί παρέμειναν στην πορεία τους.
Τον 15ο αιώνα τα νησιά θα κατακτηθούν από τους Βενετούς Πέρα από όλα όσα έφερε η κατάκτηση αυτή, η επίδραση της ιταλικής μουσικής θα γίνει πλέον φανερή με αποτέλεσμα την δημιουργία της Επτανησιακής Μουσικής Σχολής. Πατέρας της Σχολής αυτής θα πρέπει να θεωρείται ο Νικόλαος Μάντζαρος, ο μουσικός που εμελοποίησε τον εθνικό μας ύμνο.

Κάπου εκεί κάποια στιγμή θα γεννηθεί και η καντάδα. Μάλιστα, σύμφωνα με τα ιστορικά στοιχεία που υπάρχουν, σαν τόπος γέννησής της φέρεται το Ληξούρι. Τα μουσικά στοιχεία αναφέρουν την καντάδα σαν ένα ιδιόμορφο είδος λαϊκού τραγουδιού με μιά χαρακτηριστική μελωδική δομή.
Το όνομά της προέρχεται από το λατινικό ρήμα cantare (τραγουδώ). Κύριο χαρακτηριστικό της αρχικά ήταν η τριφωνία. Πρίμο-σεκόντο-μπάσσο, που όμως η κάθε φωνή εκτελείται από πολλά πρόσωπα.
Τις πρώτες καντάδες θα συνθέσουν μουσικοί που θα ανήκουν στην Επτανησιακή Σχολή, όπως ο Διονύσης Λαυράγκας, (Κεφαλονιτοπούλα, Λαλούν τ΄αήδονια, Λομπαρδιανοί.)
Της καντάδας, στο χώρο των Εφτανήσων, προηγήθηκε ένα άλλο είδος πολυφωνικής μουσικής με κύριο χαρακτηριστικό την απαλή μελωδία. Το όνομά της ήταν αριέττα. (arietta) Προέρχεται από την άρια, μουσικό όρο της όπερας. Χαρακτηριστικό είναι ότι το τραγούδι αυτό ξεκινάει μ’ ένα σόλο του τενόρου και μετά «μπαίνουν» οι άλλες φωνές. Το είδος αυτό πρωτοεμφανίστηκε στην Κεφαλονιά και είναι ένα καθαρά μουσικό είδος του νησιού.
Η συνήθεια των νέων να τραγουδούν τα βράδυα κάτω από το παράθυρο της αγαπημένης τους συνδέθηκε στενά με την καντάδα. Έτσι καθιερώθηκε και η φράση. «Πάμε να κάνουμε μιά καντάδα;»

Βασικά όργανα της καντάδας είναι το μαντολίνο και η κιθάρα. Αργότερα θα προστεθεί και το ακκορντεόν χωρίς να επηρεαστεί το ύφος της μελωδίας.
Το 1954 ο μουσικός χώρος της Κέρκυρας θα εμπλουτιστεί με την ίδρυση δύο μουσικών συγκροτημάτων γιά την κάντάδα. Πρόκειται γιά την «Κερκυραϊκή καντάδα» και την «Χορωδία Κερκύρας»
Στην Ζακινθυνή καντάδα διακρίνουμε ένα ξεχωριστό σημείο της. Κι΄αυτό είναι ότι αντανακλά τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της λεπτής Ζακινθυνής ψυχής και με τους στίχους της εξυμνεί την φύση και τον έρωτα.
Φυσικά η καντάδα υπάρχει στα Εφτάνησα ακόμη και σήμερα. Και θα υπάρχει γιατί είναι αυτό το είδος της μουσικής που δεν πεθαίνει. Τα βραδάκια στα ταβερνάκια των Εφτά νησιών πλάι σ΄ένα ποτήρι κρασί και μιά κιθάρα, θ΄ακουστεί γλυκιά η μελωδία της καντάδας.

«Απόψε την κιθάρα μου
τη στόλισα κορδέλες...»




Και θα μιλάει γι΄αγάπες, γιά περασμένους χρόνους, γιά έρωτα. Γιατί αυτή είναι η καντάδα. Έρωτας.
Ντένης Κονταρίνης

Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2010

Κέρκυρα η αρχόντισσα του Ιονίου

Μέρος 2ο

Από την Σπιανάδα μπορεί κανείς να βαδίσει στο χαρακτηριστικό δρομάκι που έχει το όνομα Καντιλάκουες, να προχωρήσει προς την Πόρτα Ρεμούντα και Πόρτα Ριάλα, να περάσει έξω από το παλιό μέγαρο της Ιονικής Τράπεζα, το σημερινό Δημαρχείο της πόλης και να βρεθεί στην γραφική συνοικία του Καμπιέλου.
Σ’ αυτή τη συνοικία μπορεί κανείς να περιπλανηθεί για ώρες μέσα στα πολυδαίδαλα καντούνια και πιθανά κάποια στιγμή να ζητήσει βοήθεια για να μπορέσει να ανακαλύψει την έξοδο. Όμως θα αποζημιωθεί από την ομορφιά των στενών μικροσκοπικών δρομίσκων που σε κάποια σημεία με δυσκολία μπορεί να περάσουν δυο άνθρωποι, θα εκπλαγεί με τον τρόπο που είναι χτισμένα τα παραδοσιακά σπίτια της γειτονιά και θα απολαύσει τις απλωμένες μπουγάδες πάνω από το κεφάλι του.

Η έξοδος από το Καμπιέλο προς το λιμάνι, κάτω ακριβώς από τους βράχους του Νέου Φρουρίου θα σας δώσει την ευκαιρία να απολαύσετε ακριβώς απέναντί σας το μικρό νησί Βίδο, που δεσπόζει στο λιμάνι του νησιού.
Στα δεξιά σας ξεκινάει ο πανέμορφος παραλιακός δρόμος Μουράγια. Ακουμπισμένος πάνω στα βράχια της ακροθαλασσιάς ανηφορίζει ελαφρά και στρίβοντας δεξιά στο Καφέ Γυαλί προχωράει μέχρι το Ανάκτορο των Αγίων Μιχαήλ και Γεωργίου, στρίβει και πάλι δεξιά και περνώντας έξω από το Ανάκτορο των Αγίων Μιχαήλ και Γεωργίου και κατηφορίζει προς την Σπιανάδα.

Πολιούχος της Κέρκυρας ο Άγιος Σπυρίδων. Ο Άγιος Σπυρίδων, ο θαυματουργός, όπως τον αναφέρει η θρησκεία μας. Αν θελήσετε να επισκεφτείτε τον ναό του δεν υπάρχει λόγος να ρωτήσετε κανέναν. Το καμπαναριό της εκκλησιάς εξέχει πάνω από τις στέγες όλων των σπιτιών της πόλης και είναι ορατό όπου κι αν βρίσκεστε. Απλή η εκκλησιά αναδύει ένα άρωμα θρησκευτικότητας και σεβασμού. Οι τοίχοι αλλά και η οροφή καλύπτονται από τα αμέτρητα τάματα των πιστών. Στην αριστερή μεριά του ιερού βρίσκεται το κελί του Αγίου όπου το σκήνωμα φυλάσσεται σε ασημένιο φέρετρο. Ευγενικοί οι ιερείς θα σας ξεναγήσουν και θα σας οδηγήσουν να προσκυνήσετε αφού ανοίξουν το φέρετρο. Παλαιά υποστήριζαν ότι κάποια φορά που ο ιερέας δοκίμαζε να ανοίξει το φέρετρο και αυτό δεν άνοιγε έλεγαν ότι ο Άγιος έλειπε σε κάποιο θαύμα.
Για τον Κερκυραίο ο Άγιος είναι ό,τι ιερότερο υπάρχει. Μα τον Άγιο, είναι ο πλέον σοβαρός όρκος του. Κι όταν ορκιστεί στο Άγιο δεν υπάρχει πλέον τίποτε άλλο.
Μικρός ο περίπατος για να τα δούμε όλα. Κι υπάρχουν πάρα πολλά και σημαντικά. Όμως το μεγαλύτερο θέλγητρο της Κέρκυρας είναι οι άνθρωποί της, με την διάχυτη ευγένεια και ειλίκρίνειά τους. Και όλα δένουν με την τραγουδιστή κερκυραϊκή προφορά, τον ήλιο που χάνεται στην λιμνοθάλασσα, τις απλωμένες μπουγάδες στο Καμπιέλο και τη θέα των μικρών νησιών απέναντι από το λιμάνι και τις ακτές της Ηπείρου.
Ώρα για μια ξεκούραση και λίγο φαγητό. Σταματήστε σε κάποιο εστιατόριο στην πόλη, καθήστε σε μια γραφική ταβέρνα της Γαρίτσας ή επισκεφτείτε τα ψαρομαγαζιά στο Μαντούκι και στα Γουβιά Απολαύστε τα παραδοσιακά πιάτα της Κερκυραϊκής κουζίνας που είναι η πασττσάδα, το μπουρδέτο, και το σοφρίτο. Κι ετοιμαστείτε για τον επόμενο περίπατο. Γιατί είναι πολλά αυτά που θα πρέπει ακόμη να δείτε. . Η τοποθεσία Κανόνι, από όπου μπορεί κανείς να θαυμάσει το Μοναστήρι των Βλαχαιρνών με το φημισμένο Ποντηκονήσι λίγο πιο πέρα, ένα θαύμα της φύσης που έχει εμπνεύσει πολλούς καλλιτέχνες σε όλο τον κόσμο Κι ακόμη το Αχίλλειο, τις Μπενίτσες, τον Αη Προκόπη, τους Βαρυπατάδες, τον Άη Γόρδη και μια ατέλειωτη ακόμη σειρά από αξιοθέατα, από μνημεία, μουσεία και ομορφιές της φύσης. Είναι τόσα πολλά που μπορεί να πει κανείς ότι ο περίπατος στην Κέρκυρα δεν τελειώνει ποτέ.

Τετάρτη 6 Ιανουαρίου 2010

Κέρκυρα η αρχόντισσα του Ιονίου

Μέρος 1το
.
Αναμφισβήτητα η πανέμορφη Κέρκυρα έχει χαρακτηριστεί σαν η αρχόντισσα του Ιονίου. Η διαμαντόπετρα πάνω στο εφτανησιακό σύμπλεγμα. Είναι το νησί που έχει δεχτεί πλουσιοπάροχα τα πιο όμορφα δώρα της φύσης. Βρίσκεται στο βόρειο άκρο του Ιονίου πελάγους και είναι το δεύτερο σε μέγεθος νησί των Εφτανήσων μετά την Κεφαλλονιά. Απέναντί της προβάλουν επιβλητικές οι ακτές της Ηπείρου.
Πολιτιστικός πλούτος, παραδεισένια φύση, απίστευτη μουσική παράδοση και μια πόλη με βενετσιάνικη φινέτσα. Επιβλητικά φρούρια, παραδοσιακά κτίρια, μουσικές που ξεχύνονται μέσα από τα καντούνια της και άνθρωποι που χαίρονται να την κατοικούν και να την απολαμβάνουν.
Η Κέρκυρα βρίσκεται στο σταυροδρόμι των εμπορικών δρόμων της Μεσογείου. Έτσι ολόκληρο το νησί έχει μια λάμψη αρχοντική, καθώς Ρωμαίοι, Βυζαντινοί, Ενετοί, Γάλλοι και τελευταίοι καταχτητές οι Άγγλοι, έχουν αφήσει το στίγμα τους στον πανέμορφο τόπο. Είναι μια κοσμοπολίτικη πόλη που αποπνέει μια αίσθηση αρχοντιάς.
Η στρατηγική, γεωγραφική θέση της Κέρκυρας, στην είσοδο της Αδριατικής θάλασσας προσδιόρισε από πολύ νωρίς τον ιδιαίτερο ρόλο που επρόκειτο να διαδραματίσει το νησί στην πλοκή της ιστορίας της Μεσογείου. Η Κέρκυρα στον δρόμο των καραβιών και των μετακινήσεων υπήρξε διαχρονικά αντικείμενο συνεχών διεκδικήσεων από όλους τους κατά καιρούς κυρίαρχους πρωταγωνιστές σε όλα τα μεγάλα γεγονότα της πολιτικής ιστορίας της Ευρώπης.

Αγαπημένη στους αιώνες από καταχτητές που την λάτρεψαν και την προίκισαν με τα οράματά τους, επηρεάζοντας βαθειά τον πολιτισμό, την τέχνη και τις παραδόσεις των κατοίκων της, η Κέρκυρα κράτησε κάθε πολύτιμο στοιχείο χτίζοντας έτσι την δική της εικόνα.
Σύμφωνα με τη μυθολογία ο θεός της θάλασσας, ο Ποσειδώνας όταν έκλεψε τη νύφη Κέρκυρα διάλεξε τούτο το νησί και σ’ αυτό την έφερε κι από τότε πήρε τ’ όνομά της και την λένε Κέρκυρα. Μία από τις πολλές εκδοχές για το όνομα του νησιού. Κι ο Οδυσσέας, ο ομηρικός ήρωας πέρασε από τούτο το νησί και δέχτηκε την φιλοξενία του βασιλιά Αλκίνοου και της κόρης του Ναυσικάς και την βοήθειά τους για να μπορέσει να γυρίσει στην πατρίδα του, την Ιθάκη και να δώσει ένα τέλος στα πολύχρονα βάσανά του.
Στις φιλολογικές πηγές συναντάμε το νησί με διάφορα ονόματα, όπως Χερία, σύμφωνα με τον Όμηρο, Άρπη, Κασσωπαία, Φαιακία και πολλά άλλα για να φτάσουμε, χρόνια αργότερα, στα ονόματα Κορυφώ ή Κορφοί, εξ αιτίας των δύο χαρακτηριστικών κορυφαίων βράχων του Παλαιού Φρουρίου της.


Ακόμη η μυθολογία μας αναφέρει πως την Κέρκυρα διάλεξαν για να κάμουν τους γάμους τους ο Ιάσων με την Μήδεια. Αλλά και ο Μέγας Αλέξανδρος λέγεται ότι πέρασε ένα μεγάλο διάστημα των νεανικών του χρόνων στην Κέρκυρα.
Σημείο αναφοράς της, η πλατεία Σπιανάδα, λέξη που προέρχεται από την ιταλική Spianata και που σημαίνει πλατεία και είναι η μεγαλύτερη των Βαλκανίων. Την πλατεία κατασκεύασαν οι Γάλλοι καταχτητές.
Στην βορειοδυτική πλευρά της βρίσκεται το Λιστόν, ωραιότατη κιονοστοιχία, έργο του ιδίου αρχιτέκτονα που σχεδίασε την οδό Rivoli στο Παρίσι. Σ’ αυτόν τον δρόμο είχαν το δικαίωμα να συχνάζουν μόνο οι προύχοντες που το όνομά τους ήταν καταγραμμένο στο Libro d’ oro, το Χρυσό βιβλίο ή λίστα. Από εκεί και το όνομα Λιστόν. Σήμερα ο δρόμος αυτός φιλοξενεί αρκετά καφε – ζαχαροπλαστεία στα οποία μπορεί κανείς να απολαύσει τον καφέ του πριν ξεκινήσει την περιήγηση.
Απέναντι από την Σπιανάδα βρίσκεται το Παλαιό Φρούριο, ένα από τα κυριότερα μνημεία της Κέρκυρας. Η κατασκευή του Φρουρίου άρχισε από τους Βυζαντινούς οι οποίοι πρώτα οχύρωσαν τον χαμηλότερο από τους δυο λόφους, αυτόν που κοιτάζει προς την μεριά της Ηπείρου και βρίσκεται πάνω από το ακρωτήρι του Αγίου Ισιδώρου. Σήμερα έχει το όνομα Κάπο Σίδερο ή Κάβο Σίδερο.
Η άλλη κορφή, η ψηλότερη, που βρίσκεται προς το μέρος της πόλης οχυρώθηκε από τον Κάρολο Ανδεγαυό και ονομάστηκε Νέος Πύργος ή Πύργος της Ξηράς.
Ένα από τα αξιοθέατα που βρίσκονται μέσα στο Παλαιό Φρούριο είναι η νεοκλασική, δωρικού ρυθμού εκκλησία του Αγίου Γεωργίου που χτίστηκε από τους Άγγλους το 1840.
Το Παλαιό Φρούριο χωρίζεται από την Πόλη με μία τεχνητή τάφρο, την Κόντρα Φόσσα. Το έργο αυτό απομόνωνε το φρούριο από την υπόλοιπη στεριά σε περίπτωση πολιορκίας.
Σήμερα η Κόντρα Φόσσα χρησιμοποιείται για αγκυροβόλιο μικρών σκαφών.
Στη βόρεια άκρη της πλατείας βρίσκεται το μεγαλοπρεπές ανάκτορο των Αγίων Μιχαήλ και Γεωργίου. Το ανάκτορο αυτό είχε παραχωρηθεί στην βασιλική οικογένεια της Ελλάδας και αποτελούσε το ένα από τέσσερα που διέθεταν στο νησί. Μετά την κατάργηση της βασιλείας παραχωρήθηκε στον Δήμο Κερκυραίων και σήμερα φιλοξενεί το Μουσείο Ασιατικής Τέχνης και την Δημοτική Πινακοθήκη.
Στο νότιο άκρο της πλατεία βρίσκεται το μέγαρο της Ιόνιας Ακαδημίας, το πρώτο ελληνικό πανεπιστήμιο που ίδρυσε το 1824 ο μεγάλος φιλέλληνας Φρειδερίκος Γκύλφορντ με τις προτροπές του Ιωάννη Καποδίστρια. Το κτίριο αυτό είχε καταστραφεί ολοσχερώς κατά την διάρκεια των γερμανικών βομβαρδισμών τον Σεπτέμβρη του 1943 όταν οι Γερμανοί κατέστρεψαν σχεδόν όλη την πόλη με βόμβες φωτιάς. Αμέσως μετά τον πόλεμο ανακαινίσθηκε και σήμερα αποτελεί ένα από τα αξιοθαύμαστα μνημεία της πόλης.

Συνεχίζεται

Ντένης Κονταρίνης

Σάββατο 2 Ιανουαρίου 2010

Χρόνια πολλά!!!

Τα Εφτάνησα γιορτάζουν τα πρώτα τους γενέθλια!!!
.
Μια μικρή παρέκληση από τα συνηθισμένα σήμερα, για να γιορτάσουμε ένα σημαντικό γεγονός.
Τα «Εφτάνησα» έχουν γενέθλια. Τα πρώτα τους γενέθλια. Γίνανε ενός χρόνου. Ναι φίλες και φίλοι μου! Πέρασε ένας χρόνος από την ημέρα που με την αμέριστη και πολύτιμη βοήθεια και συμπαράσταση του καλού μου φίλου
Στράτου Δουκάκη, τούτη η ιστοσελίδα έκαμε την δειλή της εμφάνιση, τα πρώτα της δειλά βήματα. Παραπατώντας στην αρχή, έμοιαζε να ψάχνει να βρει τα βήματά της. Αγωνιζόταν να βρει όχι απλά το δρόμο της αλλά τον πιο όμορφο δρόμο
Και φυσικά τον βρήκε. Κι’ ήτανε τούτος ο δρόμος η προβολή του ιστορικού, πνευματικού και φυσικού πλούτου που κρύβουν μέσα τους τούτα τα όμορφα νησιά του Ιονίου. Πολιτισμός, ιστορία, τέχνες και άνθρωποι. Τα κύρια χαρακτηριστικά τους. Και λίγο-λίγο άρχισαν να ζωντανεύουν όλα αυτά και συνεχίζουν και θα συνεχίζουν να ζωντανεύουν.

Γνωρίσαμε τους καταχτητές αυτών των νησιών. Ζήσαμε μαζί την ιστορία και τους αγώνες τους. Είδαμε τους ανθρώπους που άφησαν την πνευματική τους σφραγίδα πάνω στη γη αυτών των νησιών. Μαζί θαυμάσαμε τις ομορφιές της φύσης τους Αφουγκραστήκαμε τις μελωδίες τους. Μελετήσαμε τις τέχνες τους. Συγκινηθήκαμε με την καλοσύνη και την απλότητα των ανθρώπων τους. Και συνεχίζουν τα Εφτάνησα, φίλες και φίλοι να συγκινούν, αφού κοντά εφτά χιλιάδες φίλες και φίλοι, πέρασαν το κατώφλι για να τα γνωρίσουν Και όλοι αυτοί εκφράστηκαν με τα καλύτερα λόγια. Αυτό είναι φίλες και φίλοι, που μου δίνει το κουράγιο να συνεχίσω. Γιατί τα Εφτάνησα έχουν πάρα πολλά ακόμη να δώσουν. Και υπόσχομαι να σας τα προσφέρω σιγά-σιγά, και λίγα-λίγα, αλλά πάντοτε με πολλή αγάπη.

Να ’στε όλοι σας καλά και πάντα την επίσκεψή σας στα Εφτάνησα.



Ντένης Κονταρίνης