Μπορείτε.....

....εκτός από τα Εφτάνησα να επισκεφθείτε την ιστοσελίδα μου http://hellascafe.blogspot.com και να με βρήτε στο kondennis9@gmail.com
Θα χαρώ να σας δω.

Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2009

Νίκος Καββαδίας, ο Κόλιας της θάλασσας!!!

Ο γραφικός ασυρματιστής, που όργωνε τις θάλασσες γράφοντας ποιήματα
.
«Με ρώτησαν κάποτε τι προσπάθησα.
Μα.....να περπατήσω στα δυό μου πόδια»
Νίκος Καββαδίας
.
Ο Νίκος Καββαδίας είναι ίσως ο μόνος, που έχει δέσει το όνομά του και την ποίησή του με την θάλασσα.
Ο Κόλιας είναι ένα από τα τρία-τέσσερα ονόματα με τα οποία ο Νίκος Καββαδίας ήταν πιό γνωστός κι από το πραγματικό του όνομα. Όλοι οι φίλοι και συνάδελφοί του που μαζί τους ταξείδευε στα καράβια αλλά και πολλοί άνθρωποι των λιμανιών με τους οποίους είχε κάποια γνωριμία, όλοι τον ήξεραν σαν Κόλια, σαν Μαραμπού, σαν Μαυρή.

Ο Νίκος Καββαδίας γεννήθηκε από Κεφαλονίτες γονείς στις 10 Ιανοαρίου του 1910 στη μικρή πόλη Νικόλσκι Ουσουρίσκι της Μαντζουρίας όπου εκεί ο πατέρας του διατηρούσε γραφείο γενικού εμπορίου και εφοδίαζε τον στρατό του Τσάρου. Με την κήρυξη του Α! Παγκοσμίου πολέμου το 1914 η οικογένεια Καββαδία επιστρέφει στην Ελλάδα και εγκαθίστανται στο Αργοστόλι. Ο πατέρας του όμως επιστρέφει στη Ρωσσία όπου η εμπόλεμη κατάσταση οδηγεί τις επιχειρήσεις του σε καταστροφή ενώ το 1917 με την Οκτωβριανή Επανάσταση συλλαμβάνεται από τους Μπολσεβίκους και φυλακίζεται. Θα επιστρέψει στην Ελλάδα αλλά μέχρι τον θάνατό του δεν θα καταφέρει να προσαρμοστεί στην ελληνική πραγματικότητα.
Μετά το Αργοστόλι η οικογένεια Καββαδία θα εγκατασταθεί στον Πειραιά. Ο μικρός Νίκος πηγαίνει στο δημοτικό σχολείο όπου έχει συμμαθητή και γνωστό του τον Γιάννη Τσαρούχη, τον μετέπειτα μεγάλο ζωγράφο και σκηνογράφο των ελληνικών θεάτρων. Στο γυμνάσιο θα γνωριστεί με τον γιατρό του πολεμικού ναυτικού Πέτρο Αποστολίδη, που δεν είναι άλλος από τον γνωστό ποιητή Παύλο Νιρβάνα, ενώ έχει ήδη αρχίσει να δημοσιεύει ποιήματά του στο περιοδικό της Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαίδειας.
Τελειώνοντας το Γυμνάσιο θα δώσει εξετάσεις στην Ιατρική Σχολή αλλά ο θάνατος του πατέρα του θα τον οδηγήσει να εργαστεί σε κάποιο ναυτικό γραφείο και παράλληλα να βγάλει το πρώτο του ναυτικό φυλλάδιο και το 1928 θα μπαρκάρει ως ναυτόπαις
Ο μεγάλος έρωτας του Νίκου Καββαδία με τη θάλασσα θ΄αρχίσει πάνω στο κατάστρωμα του φορτηγού «Άγιος Νικόλαος »
Στη δεκαετία του ’30 θα φτάσει ταξειδεύοντας μέχρι την Αυστραλία
Η πρώτη του ποιητική συλλογή, το Μαραμπού, κυκλορορεί το 1933 και το όνομα του Νίκου Καββαδία αρχίζει να εμφανίζεται στα λογοτεχνικά σαλόνια της Έλλάδας Κι΄ενώ οι δικοί του τον βοηθούν γιά να μπορέσει να γίνει καπετάνιος, αυτός ανένταχτος κι΄ασυμβίβαστος θα καταφέρει να γίνει ασυρματιστής.
Το δίπλωμα του ασυρματιστή θα το πάρει στα 1939 και ο πόλεμος του ΄40 θα τον βρει στα βουνά της Αλβανίας σαν ημιονηγό. Θα περάσει όλο τον πόλεμο και την Κατοχή ξέμπαρκος και μόλις το 1954 θα καταφέρει να του χωρηγηθεί ναυτικό φυλλάδιο αφού τελικά χαρακτηρίστηκε σαν “κομμουνιστής άνευ δράσεως” και θα αρχίσει να ταξιδεύει μέχρι το 1975 όπου ο θάνατος θα τον βρει μακρυά από τον μεγάλο του έρωτα, την θάλασσα. Όμως το 1947 και ενώ δεν ταξιδεύει θα καταφέρει να εκδόσει το Πούσι, μιά ακόμη συλλογή από θαλασσινή ποίηση.
Από το πρώτο του ταξίδι ο Νίκος Καββαδίας θα δεθεί με την θάλασσα. Θα την αγαπήσει. Θα την ερωτευθεί. Με τα πλοία που ταξείδευε η καμπίνα του ασυρμάτου παρουσίαζε τη μορφή φιλολογικού καφενείου.Όμως μιά προειδοποιητική πινακίδα υπήρχε πάντοτε.
«Μην αγγίζετε τίποτα. Θα λερωθείτε» Η προχειρότητα και ο αυθορμητισμός που χαρακτήριζαν τη ζωή του τον οδηγούσαν στις πιό απίθανες ενέργειες. Σ΄αυτές οφείλεται το ότι τα περισσότερα από τα ποιήματά του γεννήθηκαν πάνω σε χαρτί τουαλέτας ή χαρτοπετσέτες, γιά να φτάσουν στις εκδόσεις και στην αναγνώριση. Όμως πάρα πολλά από αυτά τα χαρτιά γνώρισαν τον κάλαθο των αχρήστων και είναι ευχής έργο που κάποιοι φίλοι του είχαν την πρόνοια να τα μαζεύουν, να τα παραδίδουν στους δικούς του και πολλά από αυτά να πάρουν μιά θέση στην συλλογή Τραβέρσο που εκδόθηκε το
1975, μετά το θάνατό του.
Η πολιτική τοποθέτηση του Νίκου Καββαδία ήταν ένα αποτέλεσμα των κόσμων που γνώρισε στα ταξίδια του. Τοποθέτησε τον εαυτό του στο χώρο των αριστερών όχι όμως στο σημείο που να τον αγγίζει ο δογματισμός. Έτσι είχε καταφέρει να έχει φίλους και στις δυό παρατάξεις.

Έχουν γραφτεί πάρα πολλά γιά τον χαρακτήρα του, όμως ο Κόλιας πάνω απ’ όλα ήταν άνθρωπος. Αγαπούσε και πονούσε τους συνανθρώπους του. Βοηθούσε όλους όσους μπορούσε. Κι΄αυτό φαίνεται στο μοναδικό πεζό του, Την Βάρδια
Τα ποιήματα του Νίκου Καββαδία δεν μπορεί κανείς να πει ότι εκπροσωπούν κάποια σχολή. Περισσότερο με τις λέξεις ζωγράφιζε. Ζωντάνευε τους τόπους και τους ανθρώπους που γνώριζε στα ταξίδια του. Μετέφερε σε στίχους όλα όσα ζούσε.

«Ετούτο το μαχαίρι, εδώ,
που θέλεις ν’ αγοράσεις
με ιστορίες αλλόκοτες
ο θρύλος το’χει ζώσει
κι΄όλοι το ξέρουν,
πως αυτοί που κάποια φορά το’χαν
καθένας κάποιον άνθρωπο
δικό του έχει σκοτώσει»

Πολυκύμαντη η ζωή του Κόλια. Κι’ η μόνη του μεγάλη επιθυμία, να πεθάνει στη θάλασσα δεν ήτανε γραφτό του να γίνει. Κι΄αυτό το ξομολογιόταν στους συναδέλφους του
-Δεν θέλω να μείνω ξέμπαρκος. Δεν θέλω να με βρει ο θάνατος στη στεριά.
Όμως ξέμπαρκο στη στεριά τον βρήκε το μεγάλο μήνυμα του χάρου. Στο σπίτ της αδελφής του το απόγιομα της 10ης Φεβρουαρίου του ’75. Στον καναπέ καθόταν σαν το χτύπησε το εγκεφαλικό. Πρόλαβε μόνο να πει ψυθιριστά.
-Με βρήκε αυτό που φοβόμουνα.
Δηλαδή ότι ο χάρος τον χτύπησε στη στεριά. Στα τελευταία του χρόνια έκανε παρέα με μιά νέα κοπέλλα. Ήταν ο μεγάλος έρωτας της ζωής του. Της αφιέρωσε τρία από τα πιό ερωτικά ποιήματα στη συλλογή «Τραβέρσο» Όμως ποτέ κανείς δεν έμαθε πολλά γι΄αυτόν τον έρωτά του.
Ντένης Κονταρίνης

Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2009

Τι ξέρετε για τους Κεφαλλονίτες;

Αλήθεια, σκεφτήκατε ποτέ τι μπορεί να ξέρετε και πόσα γνωρίζετε για τους Κεφαλλονίτες; Θελήσατε ποτέ και προσπαθήσατε να μάθετε ποίοι είναι αυτοί οι άνθρωποι για τους οποίους ακούτε τόσα πολλά και που ασφαλώς κάποια στιγμή δεν θα μπορείτε να καταλάβετε ίσως, που τελειώνει η αλήθεια και που αρχίζει το ψέμα γι’ αυτούς. Τελικά ποίοι είναι αυτοί;
Σας δίνω λοιπόν την ευκαιρία σήμερα να σας μιλήσουν οι ίδιοι γιά τον εαυτό τους και να σας πουν δυό λόγια γι’ αυτούς και γιά το νησί τους. Να σας εξηγήσουν τον χαρακτήρα τους. Όμως προσέξτε διότι ο Κεφαλλονίτης είναι αυτός που.....
...δι’ ακατανοήτου κι επιτηδείου τρόπου
Πουλάει τον έναν άνθρωπο του αλλουνού ανθρώπου
.
Αν καταφέρετε να μην σας πουλήσει θα πει ότι ο Κεφαλλονίτης σας, ίσως να μην είναι... γνήσιος και δεν ανήκει στο ποσοστό κουρλαμάρας που θα διαβάσετε πάρα κάτω
Χαίρε νήσος Ιονίου, όμορφη Κεφαλονιά
Που απ’ τσου δέκα τσου κατοίκους
Οι κουρλοί είναι εννιά.
Μιλάμε για ένα ποσοστό 90%. Νομίζω ότι είναι αρκετά ικανοποιητικό. Άλλωστε έτσι μας το δίνει ο γνωστός κύριος Γαλανός.
Αυτό το ποσοστό είχε υπ’ ‘όψη του και ο Κεφαλλονίτης.....πάλαι ποτέ τσάρος της οικονομίας, Γεράσιμος Αρσένης όταν σαν υπουργός επισκέφτηκε το νησί του και οι συντοπίτες του του ζήτησαν να κάμει κάτι και γι’ αυτούς.
-Και σαν τι θέλετε να σας κάμω ωρέ;
Σκεφτήκανε τότε οι συντοπίτες του για λίγη ώρα και του είπανε.
-Να μας κάμεις ένα μεγάλο τρελοκομείο,
Γέλασε πολύ τότε ο Αρσένης και τους είπε.
-Και γιατί ωρέ να φτιάξουμε ένα μεγάλο τρελοκομείο αφού μπορούμε με λιγότερα λεφτά να χτίσουμε μια μάντρα γύρω από όλο το νησί.
Και δεν μπορούμε να πούμε ότι είχε άδικο ο κύριος Υπουργός. Μια μάντρα γύρω από το νησί είναι ό,τι πρέπει.

Κι΄ο Γεώργιος Μολφέτας, ο αλησμόνητος αυτός Κεφαλλονίτης ποιητής σ’ ένα από τα ποιήματά του γράφει για το Αργοστόλι:
Ωραία πόλις με λαμπράς.
Οικοδομάς και δρόμους
Μ’ άνθη και δέντρα μύρια,
Γεμάτη ουρητήρια
Γεμάτη κληρονόμους.
Τον ενόχλησαν τα ουρητήρια. Και που να πάνε καλέ οι άνθρωποι για την ανάγκη τους; Στα χωράφια;
Ένα άλλο πράμμα για το οποίο εμείς οι Κεφαλλονίτες είμαστε υπερήφανοι, είναι τα ονόματά μας. Ευαγγελάτος, Διονυσάτος, Γεωργάτος, Αλιβιζάτος. Όλα τελειώνουν
σε –άτος και είναι μόνο δικά μας. Κεφαλλονίτικα. Εκτός από ένα. . Το Πιλ-άτος.
Αυτός λέγεται ότι είναι.....Πόντιος
Από πάρα πολλά χρόνια μεταξύ των Αργοστολιωτών και των Ληξουριωτών υπάρχει μια μεγάλη διαμάχη. Λένε πως αφορμή υπήρξε η εκλογή του Αργοστολιού για να γίνει πρωτεύουσα του νησιού. Οι Ληξουριώτες όμως σαν πιο λογικοί δεν δείχνουν και τόσο εχθρικοί προς τους Αργοστολιώτες. Κάθε άλλο. Έτσι αν ρωτήσεις έναν Ληξουριώτη
-Ξέρεις ποιό είναι το ωραιότερο μέρος του Αργοστολίου;
Θα σου απαντήσει αμέσως και με ειλικρίνεια.
Η πινακίδα που δείχνει.....προς Ληξούρι.
Πως να γίνει βρε παιδιά; Μικρό Παρίσι είναι το Ληξούρι. Κι οι Αργοστολιώτες από τη ζήλια τους σου λένε για το ξεροπόταμο που περνάει μέσα από το Ληξούρι.
-Το μικρό Παρίσι έχει και το Σηκουάνα του.
Αυτοί είναι οι Αργοστολιώτες. Ενώ οι Ληξουριώτες σαν μεγαλόψυχοι ακόμη και τον σιορ-Αντρέα τον Λασκαράτο τον αφήνουν θαμμένο στο Αργοστόλι και ούτε που τον ζητούν
-Εμείς τον είχαμε ζωντανό και μας δόξασε. Αυτοί ας τον κρατήσουν απεθαμένον.
Και μια και μιλήσαμε για τον σιόρ-Αντρέα ας τον θυμηθούμε λίγο.
Την περατζάδα του έκανε στον παραλιακό δρόμο στο Ληξούρι κάποιο απόγιομα ο Λασκαράτος και πέρασε κάτω από το σπίτι του σιορ-Γερασιμάκη, φανατικού εχθρού του μια και ο ποιητής τον είχε βάλει πόστα πολλές φορές με.... λυχνιές του (άρθρα στην εφημερίδα του Ο Λύχνος) Θέλοντας λοιπόν ο σιορ-Γερασιμάκης να πάρει το αίμα του πίσω κογιονάρωντας τον σιορ-Αντρέα, του πέταξε δύο κέρατα. Ο Λασκαράτος χωρίς να τα χάσει γύρισε προς το μπαλκόνι του και του φώναξε.
-Ε!! σιορ-Γερασιμάκη. Πρόσεχε ωρέ όταν χτενίζεσαι!!
Και ο σιορ-Γερασιμάκης προτίμησε να εξαφανιστεί στο εσωτερικό του σπιτιού του.

Η φωτογραφία είναι από το anastasiosds.blogspot.com
.
Οι Κεφαλλονίτες έχουμε και τον Άγιο μας. Τον Άη Γεράσιμο. Τον αγαπάμε, τον σεβόμαστε, τον βλαστημάμε. Άλλωστε με την παρουσία τους μας το δηλώνουν οι κανταδόροι τση Κεφαλονιάς.
Όλη μέρα βλαστημάμε
Και το βράδυ τραγουδάμε.
Φυσικά ποτέ δεν τον ξεχνούν τον Άγιο και όταν τον χρειάζονται τον θυμούνται. Έτσι μια φορά πριν από χρόνια στον Ειρηνικό, σε ώρα μεγάλης τρικυμίας και ενώ το καράβι κινδυνεύει να βουλιάξει, ο Γεράσιμος , ναύτης από το Ληξούρι, σηκώνει το βλέμμα του προς τον ουρανό και λέει.
-Άγιε μου Γεράσιμε κάνε το θάμα σου να σωθούμε και θα σου φέρω ένα κερί ίσαμε το άρμπουρο (κατάρτι) του καραβιού μας.
Το ακούει από πλάι του ο Μπάμπης ο Αργοστολιώτης και του λέει.
-Και που θα βρεις τα λεφτά ωρέ Γερασιμάκη για τόσο μεγάλο τάμα;
Κι ο Γεράσιμος γυρίζει ατάραχος προς το μέρος του και του λέει
-Γιατί ωρέ; Μηδά και θάβρω μάστορη για τόσο πολύ κερί.
Ήταν μια γεύση από Κεφαλλονίτες. Ελπίζω πως τουλάχιστον θα πήρατε μια μικρή ιδέα ποίοι μπορεί να είναι αυτοί και ποιό είναι το νησί τους. Και πάλι, εδώ είμαστε για να σας δώσω ακόμη πιο πολλά. Αρκεί να έχετε όρεξη και να μπορείτε να αντέχετε. Κεφαλονιά είναι αυτή.
Ντένης Κονταρίνης

Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2009

Διονύσιος Σολωμός

Η ζωή και το έργο του εθνικού μας ποιητή
.
Ο Διονύσης Σολωμός, ο μεγάλος μας εθνικός ποιητής γεννήθηκε στην Ζάκυνθο το 1798 μεταξύ 15ης Μαρτίου και 15ης Απριλίου. Η ακριβής ημερομηνία δεν είναι γνωστή. Γονείς του ήσαν ο κόντες Νικόλαος Σολωμός και η υπηρέτριά τους Αγγελική Νίκλη. Ο πατέρας του καταγόταν από οικογένεια Κρητικών προσφύγων οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στην Ζάκυνθο γύρω στα 1670, μετά την κατάληψη της Κρήτης από τους Οθωμανούς το 1669. Η καταγωγή της μητέρας του λέγεται ότι ήταν από την Μάνη.

Ο Νικόλαος Σολωμός το 1802 χήρεψε από την νόμιμη σύζυγό του, την Μαρνέττα Κάκνη, με την οποία είχε αποκτήσει δύο παιδιά, τον Ρομπέρτο και την Έλενα. Όμως από το 1796 είχε δεσμό με την υπηρέτριά του, την Αγγελική, με την οποία εκτός από τον Διονύσιο, απέκτησε άλλον ένα γιό, τον Δημήτριο. Το ζευγάρι παντρεύτηκε μόλις την παραμονή του θανάτου του Νικόλαου στις 27 Φεβρουαρίου του 1807 και τα παιδιά τους απέκτησαν τα δικαιώματα των νομίμων τέκνων.
Τα παιδικά του χρόνια ο Σολωμός τα πέρασε στο πατρικό του σπίτι, στη Ζάκυνθο κάτω από την επίβλεψη του δασκάλου του, αβά Σάντο Ρόσι, ενός Ιταλού πρόσφυγα. Μετά τον θάνατο του πατέρα του την κηδεμονία του ανέλαβε ο κόντες Διονύσιος Μεσσαλάς ενώ τον ίδιο χρόνο που πέθανε ο πατέρας του η μητέρα του παντρεύτηκε τον Μανώλη Λεονταράκη. Ο γάμος αυτός θα συγκλονίσει ψυχικά τον μικρό Διονύσιο ο οποίος είχε μια παθολογική αγάπη για την μητέρα του
Την επόμενη χρονιά ο Μεσσαλάς θα στείλει τον μικρό Διονύσιο στην Ιταλία για σπουδές, σύμφωνα με την συνήθεια των Επτανησίων ευγενών, αλλά και λόγω του γάμου της μητέρας του. Ο Σολωμός θα φύγει για την Ιταλία με τον δάσκαλό του Σάντο Ρόσι ο οποίος επέστρεφε στην πατρίδα του, την Κρεμόνα.
Αρχικά ο μικρός Διονύσιος θα φοιτήσει στο Λύκειο της Αγίας Αικατερίνης, στη Βενετία, αλλά θα δυσκολευτεί να προσαρμοστεί στην αυστηρή πειθαρχία του σχολείου. Έτσι ο Ρόσι τον παίρνει μαζί του στην Κρεμόνα όπου εκεί το 1815 θα τελειώσει το Λύκειο. Το Νοέμβριο του ιδίου χρόνου γράφεται στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Πάβιας από την οποία θα αποφοιτήσει το 1817. Με δεδομένα τα φιλολογικά του ενδιαφέροντα η άνθηση της ιταλικής λογοτεχνίας δεν θα τον αφήσει ανεπηρέαστο. Καθώς μάλιστα μιλούσε πλέον θαυμάσια την ιταλική γλώσσα άρχισε να γράφει ποιήματα στα ιταλικά. Τα σημαντικότερα από τα πρώτα ιταλικά ποιήματα που έγραψε εκείνη την περίοδο ήσαν το Ode per la prima messa (Ωδή για την πρώτη λειτουργία,) και La distrugione di Gerusalemme (η Καταστροφή της Ιερουσαλήμ) Εξ άλλου γνωρίστηκε με γνωστά ονόματα της πνευματικής Ιταλίας όπως τον Μαντσόνι, τον Μόντι και άλλους, οι οποίοι μάλιστα τον περιέβαλαν με το κλίμα του γαλλικού διαφωτισμού, ενσωματώθηκε με τους λογοτεχνικούς κύκλους τους και τελειοποιούμενος στις ποιητικές κατακτήσεις του εξελισσόταν σ’ έναν καλό ποιητή της ιταλικής γλώσσας.
Το 1818 μετά το τέλος των σπουδών του ο Σολωμός επιστρέφει στην Ζάκυνθο. Στο νησί υπήρχε αξιόλογη πνευματική κίνηση ήδη από τον 18ο αιώνα. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι όλοι οι προσολωμικοί ποιητές προέρχονταν από το νησί της Ζακύνθου. Έτσι ο Σολωμός βρήκε έναν κύκλο από ανθρώπους με ενδιαφέρον για την λογοτεχνία με τους οποίους γρήγορα ανέπτυξε φιλικές σχέσεις. Οι σημαντικότεροι από αυτούς ήσαν ο Αντώνιος Μάτεσης, ο Γεώργιος Τερτσέτης, ο Διονύσιος Ταγιαπιέρας, και ο Νικόλαος Λούντζης. Συγκεντρώνονταν συχνά σε φιλικά σπίτια και διασκέδαζαν με αυτοσχέδια ποιήματα. Επίσης αυτοσχεδίαζαν ποιήματα με δοσμένες ομοιοκαταληξίες και θέμα. Όπως ήταν φυσικό ο Σολωμός ξεχώριζε εξ’ αιτίας του ποιητικού του ταλέντου. Τα ιταλικά ποιήματα που αυτοσχεδίαζε εκείνη την εποχή εκδόθηκαν το 1822, η μόνη έκδοση καθ΄όσο ζούσε ο ποιητής, με τον τίτλο, Rime improvvisante. Οι υπόλοιπες εκδόσεις των έργων του θα γίνουν μετά τον θάνατό του.
Με την επιστροφή του στη Ζάκυνθο ο Σολωμός εκπληρώνει το μεγάλο σκοπό της ζωής του. Μαζεύει εθνικά τραγούδια, δηλαδή δημοτικά τραγούδια από όλα τα μέρη της Ελλάδας, σε μια προσπάθεια να ανακαλύψει υλικό που θα γεμίσει το δικό του ποιητικό σχήμα. Παράλληλα με τα ιταλικά ποιήματα, ο Σολωμός έκανε και τις πρώτες απόπειρες να γράψει και στα ελληνικά. Δύσκολο το εγχείρημα, όχι διότι ο ποιητής δεν γνώριζε καλά την ελληνική γλώσσα, αφού η παιδεία του ήταν κλασσική και ιταλική, αλλά και επειδή δεν υπήρχαν πολλά αξιόλογα ποιητικά έργα στην δημοτική γλώσσα, τα οποία θα μπορούσε να αξιοποιήσει ως πρότυπο. Γιά να διαμορφώσει λοιπόν το γλωσσικό του όργανο, τη δημοτική γλώσσα, άρχισε να μελετάει συστηματικά τα δημοτικά τραγούδια. Τα ποιήματα που ξεχωρίζουν από τα έργα αυτής της περιόδου είναι Η Ξανθούλα, Τα δύο αδέλφια και η τρελή μάνα.
Για την στροφή του Σολωμού προς την συγγραφή στα ελληνικά, θεωρείται σημαντική η συνάντησή του το 1822 με το Έλληνα πολιτικό Σπυρίδωνα Τρικούπη. Ο Τρικούπης επισκέφτηκε τη Ζάκυνθο το 1822 προσκεκλημένος του μεγάλου φιλέλληνα Φρειδερίκου Γκίλφορντ. Η φήμη του Σολωμού στην Ζάκυνθο ήταν ήδη μεγάλη και ο Τρικούπης θέλησε να τον γνωρίσει. Στη δεύτερη συνάντησή τους ο Σολωμός του διάβασε το ιταλικό ποίημα του Ωδή για την πρώτη λειτουργία και ο Τρικούπης του είπε. Η ποιητική σας ιδιοφυία σας επιφυλάσσει μια διαλεχτή θέση στο ιταλικό Παρνασσό. Αλλά οι πρώτες θέσεις εκεί είναι πιασμένες. Ο ελληνικός Παρνασσός δεν έχει ακόμη τον Δάντη του. Ο Σολωμός του εξήγησε ότι δεν γνώριζε καλά τα ελληνικά και ο Τρικούπης τον βοήθησε στην μελέτη των ποιημάτων του Χριστόπουλου.
Ο πρώτος σημαντικός σταθμός στην ελληνόγλωσση δημιουργία του Σολωμού, ήταν Ο Ύμνος εις την Ελευθερία, τον οποίον ολοκλήρωσε τον Μάιο του 1823, ένα ποίημα εμπνευσμένο από την ελληνική επανάσταση του 1821. Το ποίημα αυτό δημοσιεύτηκε στο πολιορκούμενο Μεσολόγγι το 1824 αλλά και στο Παρίσι το 1825 σε γαλλική μετάφραση και αργότερα και σε άλλες γλώσσες. Η φήμη του ποιητή εξαπλώθηκε πέρα από τα στενά όρια του νησιού του. Στο έργο αυτό εξ΄άλλου οφείλεται και η εκτίμηση που απολάμβανε ο Σολωμός μέχρι τον θάνατό του, αφού τα υπόλοιπα έργα του ήταν γνωστά μόνο στον στενό κύκλο των θαυμαστών και μαθητών του.
Με τον Ύμνο εις την Ελευθερία άρχισε μια σημαντική περίοδος για την μετέπειτα διαμόρφωση του ποιητή. Είναι η εποχή εις την οποία έχει κατακτήσει πλέον την γλώσσα και προσπαθεί να δοκιμαστεί σε συνθετότερες μορφές, να διευρύνει τον κύκλο των εμπνέυσεών του και να εγκαταλείψει την ευκολία του αυτοσχεδιασμού. Καρπός των αναζητήσεων αυτής της περιόδου ήταν η Ωδή εις τον θάνατον του Λόρδου Μπάιρον, ποίημα που έχει πολλά κοινά στοιχεία με τον Ύμνο, αλλά και πολλές αδυναμίες.
Το 1828, μετά από προστριβές και οικονομικές διαφορές με τον αδελφό του Δημήτριο, για κληρονομικά ζητήματα, ο Σολωμός φεύγει στην Κέρκυρα, όπου εκείνη την εποχή ήταν ένα σημαντικό πνευματικό κέντρο για τα Εφτάνησα. Όμως δεν ήταν μόνο τα οικογενειακά προβλήματα η αιτία της αναχώρησης του ποιητή. Από το 1825 ο Σολωμός σχεδίαζε την αναχώρησή του για την Κέρκυρα η οποία θα του προσέφερε όχι μόνο ένα περιβάλλον πνευματικότερο αλλά και την απομόνωση που ταίριαζε στον χαρακτήρα του και η οποία του ήταν απαραίτητη για την μελέτη και την ενασχόλησή του με την ποίηση. Στην Κέρκυρα ο Σολωμός βρέθηκε σύντομα στο επίκεντρο ενός κύκλου θαυμαστών και ποιητών, ενός πυρήνα από πνευματικούς ανθρώπους με μεγάλη μόρφωση, με προοδευτικές και φιλελεύθερες ιδέες και με αυστηρές αξιώσεις για την τέχνη. Τα σημαντικότερα πρόσωπα με τα οποία σχετίστηκε ο Σολωμός, ήσαν ο Νικόλαος Μάντζαρος, ο οποίος και εμελοποίησε τα δύο πρώτα τετράστιχα του Ύμνου, ο Ιωάννης Ζαμπέλιος και ο αδελφός του Σπυρίδων, ο Ερμάνος Λούντζης, ο Ανδρέας Μουστοξύδης, ο Πέτρος Βραϊλας Αρμένης, ο Ιάκωβος Πολυλάς, ο Ιούλιος Τυπάλδος, ο Γεράσιμος Μαρκοράς και άλλοι. Όμως το 1851 εμφανίζονται τα πρώτα σοβαρά προβλήματα υγείας και ο χαρακτήρας του έγινε ακόμη πιο ιδιόρρυθμος. Αποκόπηκε από τα φιλικά του πρόσωπα και μετά την τρίτη εγκεφαλική συμφόρηση που έπαθε το 1856 δεν έβγαινε πλέον από το σπίτι του. Τελικά τον Φεβρουάριο του 1857 πέθανε. Ήταν τόσο γενική και στέρεη η φήμη του ώστε όταν μαθεύτηκε ο θάνατός του, όλος ο λαός πένθησε. Το θέατρο της Κέρκυρας έκλεισε, η Ιόνιος Βουλή σταμάτησε τις εργασίες της και αποφάσισε να κηρυχτεί πένθος για τον ποιητή. Το 1865 τα οστά του μεταφέρθηκαν στην Ζάκυνθο και φυλάσσονται στο Μουσείο που φέρει το όνομά του.
Το έργο του Σολωμού είναι μεγάλο και αξίζει μιας ιδιαίτερης μελέτης. Όμως μπορούμε να πούμε ότι τα πρώτα ποιήματα του Σολωμού, αυτά της Ζακυνθινής περιόδου, ήσαν κυρίως σύντομα στιχουργήματα στα πρότυπα των ιταλικών ποιημάτων. Πρώτος σημαντικός σταθμός του στην ποίηση είναι ο Ύμνος εις την Ελευθερία. Χάρη σ’ αυτό το έργο καθιερώθηκε σαν εθνικός ποιητής και απέκτησε τη φήμη που απολάμβανε ως τον θάνατό του.
Ντέννης Κονταρίνης

Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2009

Κεφαλονίτες και Ιθακήσιοι

Στην εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973

Ένα βιβλίο – ντοκουμέντο του καθηγητή Πέτρου Πετράτου

Ένα πραγματικά αξιόλογο, ένα σημαντικό βιβλίο, ένα βιβλίο που υπεύθυνα μπορεί να χαρακτηρισθεί σαν ένα ντοκουμέντο, και που αναφέρεται στην εξέγερση τοιυ Πολυτεχνείου, κυκλοφόρησε τον περασμένο Μάϊο ο καθηγητής ιστορίας στο Αργοστόλι, Πέτρος Πετράτος, ο οποίος, φοιτητής τότε, ήταν κι΄αυτός μέσα στην εξέγερση.
Τίτλος του βιβλίου είναι Κεφαλονίτες και Ιθακήσιοι στην εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973. Όπως ο ίδιος εξηγεί στον πρόλογο του βιβλίου, σκοπός του δεν είναι να καταγράψει τα γεγονότα της ιστορικής εκείνης εξέγερσης τον Νοέμβριο του 1973 αλλά να κάμει γνωστή την παρουσία και την συμμετοχή των Κεφαλονιτών και των Ιθακήσιων φοιτητών στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, και μέσα από τις μαρτυρίες τους να ξετυλιχτεί στιγμή τη στιγμή, ώρα την ώρα η τραγωδία που έζησε η Ελλάδα κείνες τις τρεις μέρες του Νοέμβρη του 1973. Όπως φαίνεται από τις μαρτυρίες που περιέχονται στις σελίδες του βιβλίου., οι Κεφαλονήτες και Ιθακήσιοι φοιτητές κείνη την εποχή ήσαν πάρα πολλοί. Και μάλιστα, όπως αναφέρεται στο βιβλίο, οι περισσότεροι απ΄αυτούς είχαν θέσεις στα πλέον επίκαιρα σημεία του Πολυτεχνείου. Κάποιοι απ΄αυτούς ήσαν στην κεντρική πόρτα την οποία εγκρέμισε το τανκ και άλλοι προσέφεραν τις υπηρεσίες τους στα ιατρεία και στις αίθουσες που είχαν μετατραπεί σε νοσοκομείο.


Σύμφωνα με τα στοιχεία που παραθέτει στο βιβλίο του ο καθηγητής κ. Πετράτος οι Κεφαλονίτες και Ιθακήσιοι φοιτητές που συμμετείχαν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου και οι οποίοι σήμερα είναι καταξιωμένοι επιστήμονες, επιχειρηματίες και αξιόλογα πρόσωπα της ελληνικής κοινωνίας, ήσαν:Γιώργος Αλεξάτος, ιστορικός ερευνητής και συγγραφέας, Μάκης Αποστολάτος, συγγραφέας και εκδότης του περιοδικού Ομπρέλα, Γρηγόρης Βαλλιάνος, επαγγελματίας με τεχνικό γραφείο στην Στουτγάρδη – Γερμανία, Νίκος Γαλιατσάτος, φυσικός στην Β!θμια εκπαίδευση, Σταυρούλα Γιακουμάτου, επιχειρηματίας, Αλέκος Καλαφάτης, μαθηματικός, Αλέκος Καλλίνικος, διευθυντής χειρουργικής κλινικής στο Νομαρχιακό νοσοκομείο Καφαλονιάς, Ευανθία Καμινάρη, λογίστρια στη ΔΕΗ, Τζόγια Καππάτου, στην Πολυτεχνική Σχολή του πανεπιστημίου της Πάτρας, Γιάννης Κουβαράς, ιατρός, Βαγγέλης Κουρής, δικηγόρος, Γιάννης Κρούσος, καφεπαντοπώλης, Ελένη Παπαδήμα, φιλόλογος, Μέλπω Λεκατσά, φαρμακοποιός, Σπύρος Λυκιαρδόπουλος, ιατρός στο Γενικό Νοσοκομείο Κεφαλονιάς, Σπύρος Λυκούδης, νομικός, Σπύρος Μαγουλάς, επιχειρηματίας, Διονύσης Μαρκαντωνάτος, ποιητής, Παναγής Μεταξάς, καθηγητής Κέντρου αγγλικής γλώσσας στο Αργοστόλι, Ευτυχία Μπεκατώρου, Επαγγελματίας, Μαριάνθη Παγουλάτου, δημοσιογράφος της Γενικής Γραμματείας – Ενημέρωσης, Γιώργος Παϊζης, μαθηματικός στην Β!θμια εκπαίδευση, Γιώργος Παπαγιανόπουλος, αρχιτέκτων στο ΥΠΕΧΩΔΕ – συγγραφέας, Πέτρος Πετράτος, φιλόλογος στη Β!θμια εκπαίδευση, Βασίλης Πινιατώρος, ελεύθερος επαγγελματίας, Γεράσιμος Ποταμιάνος, εμπειρογνώμως Ευρωπαϊκών Θεμάτων, Γεράσιμος Ρηγάτος, Επίκουρος καθηγητής Ογκολογίας, επίτιμος διδάκτωρ Πανεπιστημίου Αθηνών, Καίτη Σταματάτου, Αρχιτέκτων, Βασίλης Στεφάτος, πολιτικός μηχανικός, Ελένη Χιόνη, ελεύθερη επαγγελμιατίας, Γιάννης Φαρακλός, δικηγόρος, Γεράσιμος Φραντζιός, ψυχίατρος, Γιάννης Ψαρράς, πολιτικός μηχανικός, κι΄ακόμη αυτοί που έχουν φύγει πλέον από την ζωή. Νίκος Αντωνάτος, Διονύσης Αυγερινός, Βασίλης Βαγγελάτος, Χάρης Γαϊτανίδης, Δημήτρης Κουγιανός, Σπύρος Κουτσουβέλης, Τάσος Λουκέρης, Νίκος Λυκιαρδόπουλος, Τάκης Μορφωνιός, Σπύρος Μοσχονάς, Στέφαλος Μπεκατώρος, Αποστόλης Μπερδεμπές, Νίκος Παγουλάτος, Βαγγέλης Ρωμανός, Γιώργος Σκιαδαρέσης, Βασίλης Στεργιώτης και Βαγγέλης Τουμάσης.

Το Πολυτεχνείο, αναφέρεαι στο βιβλίο, ήταν ένα κορυφαίο, σύνθετο, πολιτικό, κοινωνικό, πολιτιστικό γεγονός. Σφράγισε ανεξίτηλα, όχι μόνο τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα μας αλλά και την προσωπική ζωή του καθ΄ενός μας.
Συγκλονιστική η μαρτυρία του Αλέκου Καλαφάτη, ο οποίος ήταν ακριβώς πίσω από την κεντρική είσοδο του Πολυτεχνείου, στην οδό Πατησίων, την ώρα που το τανκ την γκρέμιζε. Το τανκ ξεκινά, εισβάλει. Δυό εικόνες μου είναι ακόμη ξεχωριστές. Η πρώτη. Μιά κοπελιά είναι ακριβώς μπροστά μου, στο ένα – δυό μέτρα. Από την εισβολή του τανκ ανατρέπεται και όπως γέρνει προς τα πίσω με τα χέρια σηκωμένα, στο πρόσωπό της υπάρχει απερίγραπτη σαστιμάρα, απόγνωση, ενώ το πρόσωπό της γυαλίζει από τους προβολείς. Η δεύτερη. Κοιτάζω δίπλα μου κι’ ο Γιάννης έχει εξαφανιστεί.
Μιά ακόμη τραγική μαρτυρία του Βαγγέλη Κουρή, δικηγόρου σήμερα στην Αθήνα.
Στο στρατόπεδο πεζοναυτών στο Μπογιάτι, εκεί οδηγήθηκαν όσοι συνελήφθησαν στο Πολυτεχνείο, ο τύρρανος δοκίμασε όλα τα μέσα βασανισμού αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Ο ήρωας Κάππος δεν λύγισε. Οι δήμιοι από την οργή τους του έκοψαν κομμάτι από το πρόσωπο με σκαρπέλο και του πολτοποίησαν το χέρι με σιδερολοστό.
Η Ελένη Λαδά – Παπαδήμα, φοιτήτρια της φιλοσοφικής σχολής του Πανεπιστημίου της Αθήνας και φιλόλογος σήμερα καταθέτει. Η αστυνομία διαλύει βίαια κάθε ομόδα που προσπαθεί να φτάσει στο Πολυτεχνείο. Δεν θέλουν άλλους μάρτυρες γιά τα φονικά τους εγκλήματα. Οι μάνικες πλένουν τους δρόμους γύρω από το Πολυτεχνείο γιά να εξαφανίσουν τα αίματα.
Από την Μέλπω Λεκατσά, φοιτήτρια της φαρμακευτικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και φαρμακοποιό σήμερα διαβάζουμε στην κατάθεσή της. Εγώ συμμετέχω με άλλους φοιτητές της Ιατρικής στην οργάνωση του αυτοσχέδιου ιατρείου και φαρμακείου στον 1ο όροφο, που δυστυχώς πέρα από κάθε πρόβλεψη γέμισε με βαρειά τραυματισμένους και νεκρά άψυχα κορμιά μετά τις επτά η ώρα την Παρασκευή, από τις έξω συμπλοκές στους τριγύρω δρόμους. Ζω την απόλυτη φρίκη μπροστά στα διαμελισμένα μέλη νέων παιδιών.
Ο Βασίλης Στεφάτος, φοιτητής της Σχολής Πολιτικών Μηχανικών του ΕΜΠ τότε και πολιτικός μηχανικός σήμερα καταθέτει. Το Πολυτεχνείο ήταν ο τόπος, όπου εκφράστηκε η συμπυκνομένη αντίδραση της σπουδάζουσας νεολαίας απέναντι στην αιματοβαμένη και αμερικανοκίνητη χούντα.....Ο ηρωισμός, τα θύματα, οι νεκροί, η κτηνώδης επέμβαση και η ωμή βία των στρατοκρατών, .....συνετέλεσαν ώστε η εξέγερση να καταλάβει, από κείνες τις στιγμές, την κορυφαία θέση μεταξύ όλων των αντιστασιακών ενεργειών ενάντια στην απριλιανή δικτατορία.
Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει και η κατάθεση του Γιάννη Φαρακλού, φοιτητή της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών τότε και δικηγόρου στην Αθήνα σήμερα. Βρισκόταν ακριβώς μπροστά στην κεντρική είσοδο του Πολυτεχνείου όταν το τανκ εισέβαλε. Η κεντρική πύλη γκρεμίζεται. Μαζύ της και δυό παλληκάρια από τους παραστάτες μέσα στο προαύλιο. Εμείς κραυγάζαμε. Τα παιδιά, τα παιδιά. Δολοφόνοι, φονιάδες.

Ατέλειωτες οι καταθέσεις των Κεφαλονητών και Ιθακήσιων, που φοιτητές κείνη την εποχή βρέθηκαν μέσα στο Πολυτεχνείο γιά να προτάξουν τα στήθια τους στην δικτατορία του Παπαδόπουλου και του Πατακού. Και πως να τις αραδιάσει κανείς όλες αυτές. Αξίζει όμως να αναφερθούμε σαν επίλογο στην κατάθεση που έδωσε στο Δικαστήριο, ο αείμνηστος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών Κώστας Αλιβιζάτος ο οποίος έννοιωσε σαν καθήκον του κείνες τις μέρες να βρεθεί πλάϊ στους εξεγερμένους φοιτητές.
Σηκώθηκα γύρω στις 11.30-12 τη νύχτα από το κρεββάτι μου και μετέβην στο Πολυτεχνείο συνοδευόμενος από την σύζυγό μου. Μόλις έφτασα στο Πολυτεχνείο, στην πύλη, δεν συνάντησα αντίσταση. Ρώτησα γιά τραυματίες και νεκρούς. Έμαθα πως υπάρχουν τραυματίες και ένας νεκρός. Ο Β. Σταμούλης, φοιτητής Παντείου, υιός ιατρού από την Πάτρα, ο οποίος είχε βληθεί από σφαίρα στο λαιμό. Ο νεκρός μετεφέρθει στο Ρυθμιστικό, πάνω σε μιά πόρτα.Γύρω στη 1 ακούσαμε θόρυβο. Βρισκόμουν έξω από την αίθουσα της Σχολής καλών Τεχνών, αμέσως αριστερά μετά την είσοδο στο Πολυτεχνείο. Ο θόρυβος προήρχετο από στρατό. Εκείνη τη στιγμή θελήσαμε να φύγουμε με τη γυναίκα μου. Δεν ήταν δυνατόν γιατί οι πόρτες ήσαν κλειστές. Αμέσως μετά ακούστηκε ένας φοβερός κρότος. Το τανκ που είχε πλησιάσει ώρμησε στην κεντρική πύλη και την έρριξε κάτω, ενώ στα κάγκελα και πίσω από αυτήν υπήρχαν φοιτητές.
Γιά το βιβλίο του καθηγητή Πέτρου Πετράτου και γιά όλες τις μαρτυρίες και καταθέσεις που περιέχονται σ΄αυτό, θα μπορούσε κανείς να μιλάει μέρες, βδομάδες μήνες. Ο Πέτρος Πετράτος, με το βιβλίο του αυτό, μετά από 36 χρόνια, μας ξαναφέρνει στις μέρες εκείνες και μας γεννάει ένα μεγάλο γιατί; Κείνη τη νύχτα της 17ης Νοέμβρη του 1973, το τανκ της χούντας δεν γκρέμισε την πόρτα του Πολυτεχνείου. Γκρέμισε την Ελλάδα.

Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2009

Επτανησιακή Λογοτεχνία

Η ανάπτυξη των ελληνικών γραμμάτων στα Εφτάνησα, μέσα από τις διάφορες ξένες κατοχές που κατά μεγάλα διαστήματα γνώρισαν τα νησιά δημιούργησαν την λεγόμενη «Επτανησιακή Σχολή»
Είναι πλέον γεγονός σήμερα ότι τα Εφτάνησα είχαν αναπτύξει μια ιδιαίτερα δική τους ξεχωριστή λογοτεχνία. Μια λογοτεχνία που μπορεί να δείχνει καθαρά πόσο πολύ επηρεασμένη είναι από τους ξένους καταχτητές, χωρίς βέβαια αυτό να θεωρείται σαν ένα κάποιο μειονέκτημα αλλά περισσότερο, μπορεί να πει κανείς ότι δείχνει να αποτελεί ένα ξεχωριστό προτέρημα. Απόδειξη τούτου ότι κατά το διάστημα της Ενετοκρατίας στα Εφτάνησα θα κάμει την εμφάνιση του ένας μεγάλος αριθμός λογίων των ελληνικών γραμμάτων.
Το πρώτο μισό του 19ου αιώνα ήταν αυτή η χρονική περίοδος, που αποτέλεσε το κέντρο γύρω από το οποίο αναπτύχθηκαν στα Εφτάνησα λογοτεχνικοί κύκλοι οι οποίοι, όπως ήταν επόμενο αποτέλεσαν το ενδιαφέρον των επιστημόνων και των ερευνητών.
Η λογοτεχνική αυτή κίνηση ανέδειξε τα μεγάλα πρόσωπα της λογοτεχνίας των νησιών του Ιονίου αλλά και σημαντικότερα θέματα της Επτανησιακής Σχολής.

Αδιαμφισβήτητα υπήρξε μεγάλη η προσφορά του Διονυσίου Σολωμού στην διαμόρφωση της Επτανησιακής Λογοτεχνίας. Αλλά και η συνέχεια που ακολούθησε με την σημαντική παρουσία του Ιάκωβου Πολυλά, του Λορέντζου Μαβίλη, του Κωνσταντίνου Θεοτόκη και πολλών άλλων, προσέδωσε νέα ανύψωση και μια διαδρομή προοδευτικής εξέλιξης στην Επτανησιακή λογοτεχνία.
Τα σημαντικά ιστορικά γεγονότα που θα σημαδέψουν τον 18ο αιώνα είναι επόμενο να επιδράσουν και στα Εφτάνησα και μπορεί να πει κανείς ότι είναι αυτά τα γεγονότα που θα συμβάλουν στην γέννηση του εφτανησιακού πολιτισμού και κατ΄ επέκταση στην διαμόρφωση της επτανησιακής λογοτεχνίας.

Οι ερευνητές του Ιονίου χώρου, μέχρι σήμερα δεν έχουν μελετήσει όσο πρέπει τις σχέσεις Παιδείας και Λογοτεχνίας στα Εφτάνησα. Η καλλιέργεια της Παιδείας, η ίδρυση πνευματικών φορέων, πνευματικών εταιρειών και σωματείων, καθώς και η εκπαίδευση των Επτανησίων στο εξωτερικό προετοίμασαν το έδαφος για την εξέλιξη της ποίησης και του πεζού λόγου. Οι επιδράσεις της ιταλικής λογοτεχνίας σε μεταφράσεις των Επτανησίων λογοτεχνών και η καλλιέργεια της δημοτικής γλώσσας, της γλώσσας που πρώτος, θα μπορούσε να πει κανείς ότι εδίδαξε ο Διονύσιος Σολωμός, συνέβαλαν καθοριστικά στην ανάπτυξη της Επτανησιακής Λογοτεχνίας. Η Ιατρική Εταιρεία, η Ιονική Ακαδημία, η Βιβλική Εταιρεία, η Αναγνωστική Εταιρεία, η οποία σώζεται και λειτουργεί μέχρι σήμερα, η Φιλαρμονική Εταιρεία, η Εταιρεία Φιλομαθών, έχουν να επιδείξουν έργο μορφωτικό, έργο πατριωτικό, και η προσφορά τους έχει κριθεί σαν σημαντική στην Επτανησιακή Λογοτεχνία.
.
Μέσα στις αίθουσες της Αναγνωστικής Εταιρείας, που είχε ιδρυθεί στην Κέρκυρα, όταν ο χώρος λειτουργούσε σαν χώρος συνάντησης, ο φιλόσοφος Πέτρος Βραίλας, οι ιστορικοί, Ανδρέας Μουστοξύδης και Ιωάννης Ρωμανός, ο επιστήμων Ζαβιτσιάνος και στην συνέχεια οι Λορέντζος Μαβίλης, Ιάκωβος Πολυλάς και Κωνσταντίνος Θεοτόκης πέρασαν μέρες ατέλειωτες εκεί και ήταν εκεί, στις αίθουσες της Αναγνωστικής Εταιρείας που ο χαρακτήρας τους ζυμώθηκε κι έδωσε μορφή στο λογοτεχνικό έργο τους.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον από τους Επτανήσιους λόγιους δόθηκε στο σημαντικό εργαλείο της λογοτεχνίας. Στην γλώσσα. Με γενάρχη, δάσκαλο και μεγάλο οδηγητή τον Διονύσιο Σολωμό, η ζωντανή γλώσσα του λαού, η γλώσσα η δημοτική, διαδραμάτησε τον σπουδαιότερο ρόλο στην διαμόρφωση της Επτανησιακής Λογοτεχνίας. Ο κοινός αγώνας όλων αυτών των φορέων είχε σαν αποτέλεσμα την αναγνώριση της ελληνικής γλώσσας στα Εφτάνησα.

Η κατοχή των νησιών από τους Γάλλους αναμφισβήτητα θα δώσει μια καινούργια ώθηση στην πρόοδο της εφτανησιακής λογοτεχνίας και θα είναι αυτή που θα συμβάλει σημαντικά στην ίδρυση της Ιόνια Ακαδημίας. Της Ακαδημίας που υπήρξε ένα όραμα του Ιωάννη Καποδίστρια και έγινε πραγματικότητα από τον μεγάλο έρωτα του Φρειδερίκου Γκίλφορντ για την Ελλάδα Στην Ιόνιο Ακαδημία από τους ιδρυτές της αποφασίστηκε ότι, ....η νέα ελληνική γλώσσα ήθελε είσθαι το μόνο μέσον διά την παράδοσιν των μαθημάτων εις την Ακαδημίαν.



Ντένης Κονταρίνης